บทที่ 01 ร่างนางร้าย

บทที่ 01

ร่างนางร้าย

"มองกี่ทีก็สวยจังเลยน้า~"

เสียงหวานใสดุจระฆังแก้วดังมาจากร่างเล็กของเด็กสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่หน้ากระจก ดวงตากลมโตสีแดงแวววาวดุจอัญมณีสบตากับตัวเองในกระจกหรูหรากรอบทองตรงหน้า เรือนผมสีดำสนิทตัดบ๊อบสั้นดูเรียบร้อยน่ารักสมวัย เพียงแต่แววตาเป็นประกายร้ายกาจที่เผยออกมา ก็ยากที่จะบอกว่าตัวเธอมีนิสัยน่ารักเรียบร้อยแบบหน้าตา

เธอคือบุตรสาวของดยุคปีศาจลูเซียส ลูเซ็ตต้า แวมไพร์เพียงตัวเดียวของดินแดนปีศาจแห่งนี้

ลีแอนด์ ลูเซ็ตต้า

หลังจากที่ลืมตาดูโลก มารดาที่เป็นมนุษย์ก็ได้ตายจากไปอย่างสงบ เห็นทุกคนบอกว่า เพราะว่ารับพลังปีศาจของเธอไม่ไหว จากนั้นก็ใช้ชีวิตแบบงงๆ ไปสองสามปี จนโตขึ้นแล้วใบหน้าเริ่มเข้าที่เข้าทาง ก็สงสัยในใจมานานว่าทำไมหน้าตาคุ้นๆ จนสามวันก่อนก็นึกได้ในที่สุด

เธอเป็นนางร้ายในเกมจีบหนุ่มชื่อดังอย่าง Love of the devil ที่น้องชายของเธอกำลังติดนักติดหนา

ใช่แล้ว เธอคือวิญญาณแอนที่มาเกิดใหม่หรือก็คืออาเจ๊ขาโหดนั่นเอง

หากจะให้เล่าย้อนก็คงเป็นตอนที่เธอไปยังจุดที่ลูกน้องบอกว่าไอ้เจ คู่อริของเธอมาป่วน พอไปถึงก็พบกับชายฉกรรจ์เกือบสิบคนที่ดาหน้ามาล้อมเธออย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่านี่คงเป็นกับดักที่ไอ้เจวางเอาไว้ และลูกน้องของเธอคงหักหลัง

แต่จะให้ถอยก็คงไม่ใช่เธอ (จริงๆ ถอยไม่ได้) แม้เธอจะตัวเล็กทำให้หลบการโจมตีได้หลายครั้ง แต่ก็มีที่เธอพลาดท่าไปบ้าง มือเท้าไอ้พวกนี้ก็ไม่ใช่เล่นๆ ร่างเล็กๆ ของเธอบอบช้ำไม่น้อย ถึงแม้เธอจะจัดการไปทั้งหมด จนเหลือเพียงไอ้เจที่ยืนยิ้มอย่างกวนตีนคนเดียว เนื้อตัวสะอาดสะอ้านเพราะทำเพียงยืนมองจากวงนอก

เธอคิดอยากจะเอาตีนบดขยี้หน้ามันจนทำให้มันยิ้มแบบนี้ไม่ได้อีก

แต่ภาพตรงหน้าของเธอก็ดับวูบ พร้อมความเจ็บจี๊ดที่ศีรษะ

'ที่รักคงไม่คิดว่าฉันจะพาพวกมาแค่นี้หรอกนะ...ลาก่อนแอนคนสวยของเจ'

ไอ้...!!!

เพล้ง!

ลีแอนด์สะดุ้งนิดๆ ก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ดบริเวณมือ พอก้มดูก็พบว่าตัวเองเผลอบีบขวดน้ำหอมจนแตกคามือ กลิ่นคาวเลือดมาพร้อมกับกลิ่นฉุนของน้ำหอมราคาแพง หลังจากเกินใหม่เป็นแวมไพร์ ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของเธอก็ดีขึ้นมาก โดยเฉพาะกลิ่นเลือดที่เธอจะได้กลิ่นดีเป็นพิเศษ...ลีแอนด์ก้มลงไปเลียเลือดที่ไหลพรากๆ อย่างช้าๆ อีกไม่นานพวกองครักษ์ก็คงได้กลิ่นสาบนี่แล้วบุกเข้ามาแน่นอน

หวาน...

หลังจากนั้นพอรู้สึกตัวก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเป็นทารกน้อย บุตรสาวสุดหวงของดยุคปีศาจ โลกนี้มีทั้งเวทมนตร์ อัศวิน มังกรและอะไรอื่นๆ อีกมาก อันนี้อ้างอิงมาจากในเกม เพราะคุณหนูคนสำคัญอย่างเธอคงไม่ได้เดินตะลอนๆ ไปสำรวจแน่นอน

และนั่นมันทำให้เธอรำคาญมาก

จะออกไปไหนตอนกลางวันก็ไม่ได้ เพราะจะโดนแดดเผา แล้วไอ้พวกมีชีวิตตอนกลางคืนนี่ก็มีแต่เธอ จะให้เธอไปสำรวจหาผีวิญญาณหลอนในคฤหาสน์หรือยังไงกัน พวกองครักษ์ 32 นายก็หน้าเคร่งหน้าดุจนเปิดประตูไปทีอยากจะร้องกรี๊ด

ฮึ่ม!

เธอจะต้องปฏิวัติ!

ปฏิวัติ!!!!

"คุณพ่อของน้องแอนขาาาาาา~"

"จะเอากี่ขาดีคะตัวเล็ก~"

ภาพการหยอกล้อกันของสองพ่อลูกเป็นเรื่องปกติเสียแล้วสำหรับคฤหาสน์ปีศาจแห่งนี้ ตั้งแต่ที่นายท่านมีลูกสาวคนงาม บรรยากาศรอบตัวก็ดูสดชื่น สดใสจนเหล่าข้ารับใช้พากันถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ไม่ต้องทนรับแรงกดดันแสนเย็นชาของนายท่านอยู่ทุกวัน

สำหรับลีแอนด์ แม้ตอนนี้วิญญาณจะอายุ 18 แล้ว แต่การออดอ้อนเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ อย่าลืมสิว่าเธอมีน้องชายที่แสนน่ารักอยู่ การทำตัวให้เหมือนเด็กไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับเธอแม้แต่น้อย

ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็น (แต่เช้าสำหรับลีแอนด์) สองพ่อลูกที่จะเจอกันแค่ช่วงตอนกินข้าวจึงมักจะพูดคุยกันมากเป็นพิเศษ ลีแอนด์มองใบหน้าของดยุคที่แม้อายุจะปาไปหลายร้อยปี แต่ก็ยังคงความอ่อนเยาว์ของวัยหนุ่มเอาไว้ หากจับใส่ชุดธรรมดาแล้วไปเดินคู่เธอทุกคนคงจะทักว่าเป็นพี่ชายกับน้องสาวเป็นแน่ ใบหน้าหล่อเหลา ทั้งกริยาก็ยังสง่างาม ลีแอนด์ได้รับสีผมและสีตามาจากคุณพ่อของตัวเอง จึงไม่แปลกที่ดยุคจะยิ่งรักใคร่เป็นพิเศษ

และลีแอนด์ก็รักคุณพ่อมากๆ ด้วย

อาจจะเพราะในโลกเก่าเธอไม่มีคุณพ่อก็เป็นได้...

"น้องแอนมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณพ่อน่ะค่ะ" บ้านนี้จะไม่ใช้คำที่ดูเป็นทางการเกินไปนัก เพราะดยุคชอบความชิดใกล้ของครอบครัว อาจจะได้แนวคิดมาจากคุณแม่ที่เป็นมนุษย์ก็เป็นได้

"น้องแอนมีเรื่องอะไรงั้นเหรอคะ"

ดยุคปีศาจที่ขึ้นชื่อถึงความโหดเหี้ยมและเด็ดขาดเอ่ยถามลูกสาวตัวเล็กของเขาเสียงหวาน ดวงหน้าเล็กที่งดงามมีเค้าโครงเหมือนแม่ของเธอ แต่ได้รับอิทธิพลสีผมและสีตามาจากเขา ลูกสาวของเขาคงเป็นสิ่งที่นรก (?) สรรค์สร้างมาอย่างแน่นอน เพราะเธอเหมือนนางมาร (?) ตัวน้อยๆ ของเขา

เป็นแก้วตาดวงใจของเขา

"น้องแอนไม่อยากมีองครักษ์ค่ะ! "

"ไม่ได้! "

"ทำไมง่าา" ใบหน้าเล็กยู่ยี่อย่างคนโดนขัดใจ แต่กิริยายังคงสำรวมตามฉบับที่ถูกสอนมา

"มันอันตรายนะคะ" ดยุคหนุ่มปรับเสียงตัวเองให้อ่อนลง "ตัวเล็กน่าจะรู้ว่าคุณพ่อมีศัตรูเยอะมาก คุณพ่อไม่ไว้ใจเลยค่ะ ถ้าตัวเล็กเป็นอะไรไปคุณพ่อจะอยู่ยังไงคะ"

"แต่คฤหาสน์นี่ก็มีมาตรการป้องกันที่แน่นหนาอยู่แล้วนะคะ! "

"แน่นหนาแค่ไหนก็..."

"นะคะ"

"คือ..."

"อย่างน้อยลดจำนวนลงเถอะค่ะ"

"ตัวเล็กคะ มัน..."

"นะคะคุณพ่อ"

"งั้น...20"

"1 ค่ะ! "

"ไม่..."

"คุณพ่อขาลองคิดดูนะคะ ถ้าองครักษ์กระจุกกันเยอะแบบนั้น ศัตรูมาก็ต้องรู้สิคะว่าน้องแอนอยู่ไหน! แล้วคุณพ่อไม่เคยดูหนังเหรอคะ ไอ้พวกองครักษ์เยอะๆ แบบนี้ส่วนมากฝีมือกระจอกหมดแหละค่ะ แค่ยืนกระจุกให้ตัวร้ายมาฆ่าง่ายๆ เฉยๆ แล้วน้องแอนสัญญานะคะว่าถ้าคุณพ่อหาองครักษ์มาให้ น้องแอนจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่แอบหนีองครักษ์อีกแล้วค่ะ! "

"น้องแอน..."

"คุณพ่อก็แค่หาคนที่ไว้ใจแล้วก็เก่งที่สุดเท่านั้นก็พอค่ะ! "

"..."

"นะคะ" ลีแอนด์ทำตาโตออดอ้อนปิ๊งๆ

"เฮ้อ ก็ได้ค่ะ"

"เย้~ รักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ! "

หลังจากที่ทำการปฏิวัติ (?) มาได้สำเร็จ เธอก็รู้สึกสบายใจมานั่งเล่นในห้องหนังสืออันกว้างขวางของคฤหาสน์ มือน้อยเลื่อนเปิดหนังสือหน้าแล้วหน้าเล่าอย่างตั้งใจ

ปีศาจจะมีพัฒนาการที่รวดเร็วกว่ามนุษย์ เพียง 6 เดือนก็เริ่มพูดได้แล้ว และลีแอนด์ก่อนได้รับความทรงจำเป็นคนที่ตั้งใจเรียนเพื่อให้คุณพ่อภูมิใจเป็นอย่างมาก แต่หนังสือที่ลีแอนด์อ่านส่วนมากจะเป็นพวกชีวิตประจำวัน กิริยามารยาทพื้นฐานเบื้องต้น

ซึ่งลีแอนด์ในตอนนี้ไม่ต้องการ!

เธอกำลังอ่านระบบการปกครอง วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมและที่สำคัญคือเรียนรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์

สำหรับในเกมจีบหนุ่มนี้ ระบบพลังจะเป็นระบบที่แตกต่างจากเกมอื่นๆ เวทมนตร์ของโลกนี้จะเป็นเวทมนตร์เฉพาะของตัวบุคคล ยกตัวอย่างเช่น มีความสามารถในการเสกลมหรือมีธาตุลม เขาก็จะไม่สามารถเสกน้ำหรือไฟได้แม้แต่น้อย ทำได้เพียงพลิกแพลงความสามารถของตัวเองเท่านั้น ซึ่งบางคนก็ไม่มีพลังจึงกลายเป็นเพียงสามัญชน

ในโลกนี้ไม่สามารถบอกปริมาณพลังเวทในตัวได้อย่างแน่นอน ทำได้เพียงบอกระดับพลังอย่างคาดเดาเท่านั้น และจะเพิ่มสูงขึ้นหรือต่ำลงก็ได้ ดังนั้นโลกนี้จึงจะดูที่ความสามารถของพลังนั้นมากกว่าระดับของพลัง ยกตัวอย่างเช่น คนที่สามารถเสกไฟจะมีค่ามากกว่าคนที่เสกกล้วยได้อย่างเดียว

ดังนั้นการวัดความแข็งแกร่งนอกจากชนิดของพลังแล้ว ก็มีเพียงแต่ต้องต่อสู้กันเท่านั้นจึงจะสามารถรู้ได้ว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน

แต่สำหรับเผ่าปีศาจอย่างเราแล้ว นอกจากพลังเวทมนตร์แล้วยังมีพลังอีกอย่าง ซึ่งปีศาจเรียกว่า พลังของเผ่าพันธุ์

จะเป็นพลังที่ปีศาจจะมีตามเผ่าพันธุ์ของตน ยกตัวอย่างเช่น ลีแอนด์ที่เป็นแวมไพร์ พลังหลักๆ ของเธอก็คือ พลังจิต พลังมนต์เสน่ห์หรือพลังในการเปลี่ยนร่างเป็นค้างคาว ซึ่งพลังพวกนี้ล้วนมีแตกต่างกันในคนละเผ่าพันธุ์

ซึ่งนั่นทำให้ปีศาจแข็งแกร่งกว่ามนุษย์

ตัวลีแอนด์นั้นแม้จะรู้ว่าพลังเผ่าพันธุ์มีอะไรบ้าง ทั้งมาจากคำบอกเล่าของดยุคปีศาจ และสิ่งที่มโนเอาจากสิ่งที่เคยเห็นในโลกเก่า แต่เธอก็ยังไม่รู้วิธีใช้อยู่ดี และพลังเวทมนตร์ของเธอก็ยังไม่ตื่นด้วย ดังนั้นหากจะให้ฝึกฝนก็ดูจะเกินตัวไปหน่อย

อย่างน้อยตอนนี้ก็คงต้องอาศัยทฤษฎีความรู้เอาอย่างเดียว

แม้ใจเธอจะสนใจในความแฟนตาซีของโลกนี้ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสัยใคร่รู้

เธอตายแล้วเหรอ?

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?

แล้วโยชิสบายดีไหม?

แต่เธอก็รู้ดีว่าเธอไม่มีทางหาคำตอบพวกนี้ได้ ก็ได้แต่ทำใจยอมรับไป แล้วเธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเล่นเป็นลีแอนด์ ลูเซ็ตต้า นางร้ายในเกมจีบหนุ่มด้วย เพราะเป็นเธอ...เป็นวิญญาณของเธอที่ลืมตาดูโลกแห่งนี้ เธอแค่มีความทรงจำอีกส่วนหนึ่งเท่านั้นเท่านั้น

ส่วนของแอน...อาเจ๊คุมซอย

ก๊อกๆ

เสียงเปิดประตูที่เข้ามาพร้อมร่างสูงในชุดองครักษ์เต็มยศ แม้ชุดจะทำให้เขาดูสง่างามแต่ก็ปกปิดบรรยากาศอันแสนเฉื่อยชาอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาไม่ได้ เรือนผมสีดำดูนุ่มลื่นแถมยังมีหูหมาชวนน่าจีบ ทรงผมกระเซอะกระเซิงปิดบังใบหน้าไปครึ่งแถบ เห็นเพียงริมฝีปากหยักหนาที่เผยคมเขี้ยวออกมา

เขาคงเป็นองครักษ์คนใหม่ของเธอ

แต่หน้าตาเขาดูคุ้นๆ จนหัวใจลีแอนด์กระตุกอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันเกลียดเธอ"

ห้ะ?!