ตอนที่ 2 พบเจอ

ตอนที่ 2 พบเจอ

"อลิซ สวัสดีพี่เขาสิลูก" เสียงของคุณป้าเอ่ยบอกอลิซด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

"สวัสดีค่ะ พี่อาชิ" อลิซยิ้มแฉ่งเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่อาชิ ก่อนที่จะยกมือขึ้นไหว้เขาด้วยรอยยิ้มหวานๆ ตามนิสัยของเธอ

"สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ จำแทบไม่ได้แน่ะ" เขาเอ่ยทักทายกลับไป ในใจรู้สึกว่าใบหน้าสวยหวานและรอยยิ้มนี้ของเธอช่างดูน่ารักสดใสสมวัย

"ไปๆ เข้าไปนั่งคุยกันต่อในบ้านดีกว่า ด้านนอกมันร้อน" เป็นเสียงของปะป๊าเอ่ยชวนทุกคนเข้าบ้าน พร้อมกับเดินนำเข้าไปด้านใน จากนั้นทุกคนก็เดินตามท่านเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

"คุณผู้หญิงคะ ตั้งโต๊ะเลยมั้ยคะ" แม่บ้านวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาถามด้วยกิริยาและน้ำเสียงนอบน้อม

"หิวกันหรือยังลูก"

"ครับ"

"อลิซหิวจนจะกินพี่อาชิได้ทั้งตัวแล้วค่ะ" คำพูดของเธอดูเหมือนจะติดเล่น ใบหน้ายิ้มแย้มสดใส สาบานเถอะว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้ของเธอ เธอไม่ได้คิดอะไรจริงๆ หรือเป็นเขาที่คิดมากไปเอง แต่กระนั้นก็ทำได้แค่เพียงปรายตามองหน้าเจ้าหล่อนนิดหน่อยเท่านั้น ก่อนที่จะเบือนหน้าหันไปทางอื่นแทน เนื่องจากตรงนี้มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก

"ถ้างั้นไปๆกินข้าวกันนี่ก็เลยเวลาแล้ว" เป็นเสียงของปะป๊าพูดจบก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินทำทุกคนไปที่ห้องรับประทานอาหารของคฤหาสน์หลังนี้ ในขณะที่อาชิเดินตามหลังของทุกคนไป เขาเลือกที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆ ทุกอย่างที่นี่ยังคงเหมือนเดิม ในใจรู้สึกคิดถึงคุณทวดจัง

"นั่งเลยลูก วันนี้แม่สั่งทำอาหารของโปรดอาชิด้วยนะ ไม่ได้มาเมืองไทยนานลืมอาหารไทยแล้วมั้ง"

"ไม่ลืมหรอกครับ อาหารไทยอร่อยที่สุดในโลก โดยเฉพาะฝีมือของปะป๊าที่ผมชอบกินตอนเป็นเด็ก" เขายังจำช่วงเวลานั้นได้ดี ช่วงเวลานั้นปะป๊าคือฮีโร่สำหรับเขากับแม่...เขาอยากเก่งเหมือนปะป๊า

"ปะป๊าดีใจที่นายจำได้ ถ้านายอยากกินฝีมือของปะป๊าอีกก็บอกได้ ปะป๊าจะทำให้กิน" ปะป๊าของเขาเป็นผู้ชายที่ดี ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ท่านก็ยังเหมือนเดิมเสมอต้นเสมอปลาย รักแม่ของเขา รักครอบครัว

"ผมไม่รบกวนปะป๊าหรอกครับ ต้องเป็นผมสิที่ต้องทำให้ปะป๊ากินบ้าง"

"อบอุ่นจังเลยค่ะ" อยู่ๆอลิซก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

"ทำความรู้จักกันเอาไว้นะ อาชิก็ชวนน้องคุยบ้างสิ" เจ้าหล่อนนั่งอยู่ด้านข้างเขา แถมใบหน้าของเธอยังมีแต่รอยยิ้ม

"เรียนจบแล้วสินะ เราน่ะ" อลิซมีอายุเท่ากับน้องฝาแฝดของเขา เจ้าสองคนนั่นเรียนจบปริญญาตรีแล้ว อลิซก็คงจะเรียนจบแล้วเช่นกัน

"จบแล้วค่ะ ในที่สุดอลิซก็โตเป็นผู้ใหญ่สักที" เขาไม่แน่ใจว่าประโยคที่มีแต่รอยยิ้มนี้ เจ้าหล่อนกำลังจะบอกอะไรกับเขากันแน่

"คุณน้าทั้งสองสบายดีมั้ย พี่ไม่เคยเจอพวกท่านมานานมากแล้ว" เขาถามต่อ ก็แม่ของเขาบอกให้ชวนเธอคุย

"คุณพ่อกับคุณแม่สบายดีค่ะ ตอนนี้พวกท่านก็น่าจะไปมีความสุขอยู่ที่ไหนกันสักที่ แล้วก็เอาอลิซมาทิ้งไว้ให้คุณป้าเลี้ยง" ประโยคหลังของเธอน้ำเสียงแอบติดงอนเล็กๆ แม่ของเขากับแม่ของเธอสนิทกันมาก จึงไม่แปลกที่กล้าเอาลูกสาวมาฝากแม่ไว้ เพราะเมื่อก่อน แม่ของเขาก็เคยเอาเขาไปฝากให้น้าผักหวานช่วยเลี้ยงให้อยู่เป็นประจำ

"พูดอะไรแบบนั้น พ่อกับแม่ของหนูเขาไปทำงาน"

"อลิซขอตามไปด้วย แต่พวกท่านก็ไม่ยอมให้ไปด้วยนี่คะ" ส่วนตัวของอลิซก็รู้พอๆกับที่อาชิรู้ คือผู้ใหญ่อยากให้เธอกับเขาทำความรู้จักกันเอาไว้ ถ้าไม่ชอบก็ไม่มีใครบังคับ แล้วที่อลิซยอมมาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะเธอจำพี่ชายที่แสนดีตอนที่เธอยังเป็นเด็กได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนาน จนภาพความทรงจำในตอนนั้นมันแทบจะเลือนลางไปจนหมดแล้วก็ตาม แต่สิ่งที่เธอยังจดจำได้ก็คือความรู้สึก เด็กสี่ขวบไม่น่าจะจำช่วงเวลานั้นได้เลยด้วยซ้ำแต่เธอกลับจำเขาได้ไม่เคยลืม ไม่คิดว่าพี่ชายในวันนั้น โตขึ้นมาจะหล่อล่ำขนาดนี้ แถมใบหน้าของเขายังหล่อติดสวยอีกด้วย หรือจะเรียกว่าผู้ชายหน้าหวานนั่นเอง

"ถ้าหนูอลิซเหงา นี่ไงพี่เขากลับมาแล้ว น่าจะเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาให้อลิซได้" ดูเหมือนว่าคุณแม่ของเขารู้เห็นเป็นใจอยู่ไม่น้อย ส่วนเขาทำได้แค่นั่งก้มหน้าแล้วตักข้าวเข้าปากไปเงียบๆ

"จริงเหรอคะ" ประโยคนี้เธอหันมาถามเขาด้วยรอยยิ้ม

"ครับ" ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกอะไร จากนั้นเขาก็หันกลับมาตักข้าวเข้าปากต่อ

"หิวหรือว่าถูกปาก" กินไม่หยุดดูรีบๆยังไงก็ไม่รู้

"เขินมากกว่ามั้ง" เป็นเสียงของปะป๊าพูดเสริม ทำเอาเขาต้องเงยหน้าขึ้น

"ป๊าอย่าแซวผม" พูดกับป๊าจบ ก็หันกลับมามองหน้าเจ้าตัวต้นเหตุนิดหน่อยก่อนที่จะกลบเกลื่อนความเขินด้วยการก้มหน้ากินอาหารตรงหน้าต่อ

"เพิ่งกลับมาแบบนี้ อยากไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหนก่อนเข้าบริษัทมั้ยลูก" เป็นเสียงของปะป๊าอยากให้ลูกได้ไปเที่ยวพักผ่อนสมองก่อนเริ่มทำงาน

"ก็ดีเหมือนกันนะครับป๊า"

"ช่วงนี้หนูอลิซว่างๆ ถือโอกาสพาพี่เขาเที่ยวดีมั้ยลูก" แม่!!

"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวอลิซเป็นไกด์ให้" เธอตอบรับทันที

"เดี๋ยวป๊าให้คนขับรถไปส่ง วันกลับเดี๋ยวให้ไปรับ พักผ่อนสักอาทิตย์ให้หายเหนื่อยก่อน จากนั้นก็จะต้องลุยงานยาวแล้วนะ" หนึ่งอาทิตย์! พวกท่านคิดจะทำอะไร

"ครับ" ไม่รู้จะพูดอะไร จึงตอบตกลงไปก่อน เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน ทั้งปะป๊าทั้งแม่ดูไม่ปกติเลยสักคน

"อาชิ ป๊าฝากบริษัทนี้ให้นายดูแลด้วยนะลูก ป๊าแก่แล้ว อยากเกษียณตัวเองจะแย่"

"ป๊ายังไม่แก่สักหน่อย พูดอะไรแบบนี้ครับ"

"อีกไม่กี่ปีป๊าก็ต้องแก่จนทำงานไม่ไหว คงต้องอาศัยคนรุ่นใหม่อย่างนายนี่แหละคอยช่วย"

"ผมจะทำงานอย่างเต็มความสามารถแน่นอนครับ"

"ขอบใจลูก"

"ผมกับแม่ต่างหากที่ต้องขอบคุณป๊า ขอบคุณนะครับ" บุญคุณทั้งหมดของท่าน อาชิจำไว้ในใจไม่มีทางลืม

"บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าห้ามพูดแบบนี้อีก ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาป๊า ส่วนนายก็เป็นลูกชายคนโตของป๊า แล้วนายก็มีพ่อคนเดียวเท่านั้น คนอื่นป๊าไม่อนุญาต" เขาเองก็ไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาเป็นพ่อของเขา นอกจากปะป๊าคินคนเดียวเท่านั้น

"ครับ ผมเป็นลูกป๊า ผมนี่โชคดีจริงๆ" ทุกวันนี้เขามีความสุขดี แต่อาจจะขาดสีสันของชีวิตไปบ้าง เพราะวันๆเขาพยายามหาแต่ความรู้ อย่างอื่นไม่เคยสนใจ หวังให้แม่กับป๊าไม่เป็นห่วงและภูมิใจในตัวเขาเท่านี้ก็พอแล้ว

"ไงอลิซทำหน้างงอะไร"

"พี่อาชิไม่ใช่ลูกชายของคุณลุงเหรอคะ" เธอถามตรงๆ จากที่ได้นั่งฟังมาได้สักพัก

"มะ...(ไม่ใช่)" อาชิกำลังจะตอบคำถามของเธอ แต่ปะป๊าของเขากลับพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

"อาชิเป็นลูกชายของลุงแน่นอน ถึงจะไม่ได้มีสายเลือดโดยตรงก็ตาม" ปะป๊ายังคงยืนยันว่าเขาคือลูกชายคนโต ถึงแม้ว่าท่านจะมีลูกเป็นของตัวเองแล้วถึงสองคน แต่ท่านก็รักเราสามคนเท่ากัน ไม่เคยมีคำว่าลำเอียง ตั้งแต่เล็กจนโต ปะป๊ากับแม่ของเขาจะสอนเขากับน้องเสมอว่าเป็นพี่น้องกันให้รักกันมากๆ

"อลิซเข้าใจแล้วค่ะ" เธอยิ้มหวานส่งให้คุณลุงและคุณป้า ก่อนที่จะหันไปส่งยิ้มให้พี่อาชิของเธอ

"พี่อาชิคะ พี่ชอบภูเขาหรือทะเลคะ อลิซจะได้แนะนำที่ท่องเที่ยวให้ถูก"

"ที่ไหนก็ได้ ขอวิวสวยๆบรรยากาศดีๆ คนน้อยๆได้ยิ่งดี"

"โอเคค่ะถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวอลิซจะเลือกสถานที่ให้แล้วเอาไปนำเสนอที่ห้องนะคะ" ห๊า...ทำไมต้องเสนอที่ห้อง ฟังดูขัดๆหูยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็เลือกที่จะเงียบเพราะมีผู้ใหญ่นั่งอยู่ด้วย เขาจึงทำได้แค่พยักหน้ารับทราบ