ตอนที่ 1 กลับเมืองไทย

เรื่อง...เผลอใจรักยัยขี้อ่อย

นิยายเรื่องนี้เขียนต่อจากเรื่อง...เผลอรักยัยแม่หม้ายนะคะ (รุ่นลูก) สามารถอ่านแยกได้ไม่งงแน่นอนค่ะ

คำโปรย

พี่ชายที่แสนดีในวันนั้น วันนี้อลิซอยากได้เขามาเป็นแฟน

แนะนำตัวละคร

อชิระ หรือ พี่อาชิ อายุ 28 ปี

ดีกรีนักเรียนนอก เขาหล่อ รวย นิสัยดี แต่เจ้าตัวกลับเบื่อและรู้สึกว่าชีวิตของเขาขาดสีสัน จนได้มาพบกับเธอ น้องสาวตัวเล็กของเขาในวันนั้น วันนี้เธอเดินเข้ามา (เติมเต็ม) ในชีวิตของเขา จนแน่ใจว่าเธอคือสิ่งที่ขาดหายไป สิ่งนั้นเขาเรียกมันว่า...ความสุข!

อลิซ อายุ 22 ปี

เธอสวย น่ารัก ขี้อ้อน ขี้อ่อย แอบปลื้มพี่อาชิมาตั้งแต่เด็ก วันนี้เขากลับมาอยู่เมืองไทยเธออยากรู้นักว่าพี่ชายหน้านิ่งของเธอคนนี้จะทนความน่ารักของเธอได้นานแค่ไหน

♡♡♡♡♡♡

นิยายรัก อบอุ่น ฟีลกู๊ด ไม่มีมือที่สาม ตัวละครทุกคนในเรื่องจิตใจดีเหมือนเดิมค่ะ

ตอนที่ 1 กลับเมืองไทย

อชิระ หรือ อาชิ เด็กชายตัวเล็กในวันวานที่ต้องห่างจากอกแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะเขาต้องไปเรียนอยู่ที่ต่างประเทศกับคุณปู่และคุณย่าเพื่ออนาคตของตัวเอง

จนกระทั่งเขาเรียนจบปริญญาโท แต่ก็ยังไม่ได้กลับมาเมืองไทย เพราะเขาต้องเข้าไปเรียนรู้งานในบริษัทแม่ที่อังกฤษเป็นเวลาหลายปี เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เนื่องจากในอนาคตเขาจะต้องกลับมาบริหารงานที่บริษัทในประเทศบ้านเกิด และทั้งหมดนี้ถูกกำหนดไว้แล้ว ตั้งแต่เขามีอายุได้เพียงแค่ไม่กี่ขวบเท่านั้น

จากเด็กผู้ชายที่เติบโตมากับแม่เพียงลำพัง หลังจากที่แม่ของเขาได้มีสามีใหม่ ชีวิตของเขากับแม่ก็ดีขึ้นมาก เขาได้ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษโดยมีคุณปู่และคุณย่าดูแลเขาเป็นอย่างดีเปรียบเสมือนหลานในไส้ ส่วนแม่กับปะป๊าอยู่เมืองไทย พวกท่านต้องอยู่ดูแลบริษัทที่นี่

และแล้ววันนี้เขาก็ได้เดินทางกลับมาที่เมืองไทยอีกครั้ง ซึ่งการกลับมาไทยในครั้งนี้ เขากลับมาอยู่ที่นี่ถาวร และได้ดำรงตำแหน่งผู้บริหารระดับสูง โดยมีการผ่านงานจากบริษัทแม่ที่อังกฤษมาแล้วหลายปี

ถึงเขาจะไม่ใช่หลานชายแท้ๆ ของคุณปู่ที่เสียไปแล้ว แต่ท่านก็ได้เขียนพินัยกรรมไว้อย่างชัดเจนเรื่องมรดก ถึงแม้ว่าเขาจะได้น้อยกว่าน้องสองคนนิดหน่อย แต่กลับไม่มีความน้อยเนื้อต่ำใจแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่เขาได้มามันมากมายจนรู้สึกว่าตัวเองต้องตอบแทนสิ่งที่ครอบครัวนี้ให้เขากับแม่

เขามีน้องชายและน้องสาวที่เกิดจากแม่คนเดียวกัน ตอนนี้ทั้งสองคนเพิ่งจะเรียนจบ และเพิ่งจะได้เข้าไปทำงานในบริษัทแม่ที่อังกฤษเหมือนกับเขา

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาตั้งใจศึกษาเล่าเรียนหาความรู้ใหม่ๆ ตั้งใจทำงานและนำเอาความรู้ที่ได้ทั้งหมดมาพัฒนาต่อยอดธุรกิจที่ตัวเองจะต้องมาสานต่อในอนาคตอันใกล้นี้

@สนามบิน

อาชิพยายามมองหาแม่กับปะป๊าที่บอกว่าจะมารับเขาที่สนามบินด้วยตัวเอง และแล้วเขาก็เห็นพวกท่านโบกไม้โบกมืออยู่ไกลๆ เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงรีบลากกระเป๋าเดินเข้ามาหาพวกท่านทันที

"ปะป๊า แม่ สวัสดีครับ" อาชิยกมือขึ้นไหว้พวกท่านทั้งสอง จากนั้นก็สวมกอดแม่กับปะป๊าด้วยความคิดถึง ถึงแม้ว่าแม่จะโทรไปหาบ่อย แต่ครั้งล่าสุดที่เขาได้กลับมาเหยียบที่นี่ก็เมื่อสามปีที่แล้ว ซึ่งเขารู้สึกว่ามันนานมากแล้ว

"สวัสดีลูก ไม่ได้เจอกันนานเลย ปีนี้อายุยี่สิบแปดแล้วสิ" ปะป๊าพูดขึ้นก่อน ในใจรู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ค่อยชอบมาพากล

"ครับ"

"มีคนรักหรือยังลูก" ครั้งนี้เป็นเสียงของแม่เอ่ยถามเขาขึ้นมาบ้าง...ต้องมีอะไรแน่ๆ

"โธ่แม่ครับ วันๆผมทำแต่งานจะไปหาคนรักมาจากที่ไหน" ที่ผ่านมาเขาตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน ไม่เคยมีเวลาไปมองสาวที่ไหนเลยสักครั้ง

"แสดงว่ายังไม่มี" ผู้เป็นแม่สรุปให้ พร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้กับปะป๊า นั่นยิ่งทำให้อาชิรู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่ๆ และแล้วพวกท่านก็เดินนำไปที่รถ แต่ยังคงคุยเรื่องเดิมกันอยู่

"ยังครับ ผมโสดสนิท"

"แม่ว่าอายุของลูกก็สมควรมีครอบครัวได้แล้วนะ" นั่นไง!

"แม่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ คงไม่ได้จะหาผู้หญิงที่ไหนรอผมไว้แล้วใช่มั้ยครับ" อาชิเหมือนจะรู้ใจแม่

"ก็ไม่เชิง" ผู้เป็นแม่ตอบยิ้มๆ ก่อนที่จะขึ้นไปนั่งในรถตู้สีดำเงาวับที่มีคนขับรถขับมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว จากนั้นปะป๊าและเขาก็ขึ้นไปนั่งเมื่อประตูรถปิดสนิท คนขับทำหน้าที่ขับรถออกไป

"แม่เอาดีๆ ผู้หญิงที่จะมาเป็นแฟนผม ต้องสวย หุ่นต้องดี ขาต้องเรียว อ้วนกลมกินจุผมไม่เอานะ"

"จำน้องอลิซได้มั้ยลูก" แม่หันมาพูดกับเขาด้วยท่าทางเอาจริง ส่วนเขาทำท่าคิดอยู่สักครู่

"อลิซ...อลิซไหนครับ" เขาจำไม่ได้แต่รู้สึกว่าชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆหูอยู่นะ

"ก็หนูอลิซลูกสาวน้าผักหวานยังไงล่ะ" พูดถึงน้าผักหวานเขาจำได้ทันที เนื่องจากตอนเขาเป็นเด็ก ในความทรงจำก็มีแม่กับน้าผักหวานนี่แหละที่ดูเหมือนจะเป็นคนสำคัญสำหรับเขา

"อ๋อ...ผมจำได้แล้ว ผมจำได้ว่าผมเจอน้องครั้งสุดท้ายตอนน้องอายุสี่ขวบ ว่าแต่ทำไมเหรอครับ"

"น้าณดลต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศสามเดือน น้าผักหวานจึงตามสามีไปเที่ยวด้วย ก็เลยเอาหนูอลิซมาฝากไว้กับเรา แม่อยากให้..." ท่านยังพูดไม่ทันจบ คนเป็นลูกชายก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

"พอเลยครับแม่ ป๊าครับดูแม่สิ คิดจะจับคู่ให้ผม" ปะป๊ายิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า...

"ผู้ใหญ่เขาคุยกันแล้ว แค่อยากให้ทำความรู้จักกันเอาไว้ ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร ไม่มีใครบังคับ"

"แล้วน้องว่ายังไงครับ"

"ไม่ว่าอะไร ก็บอกแล้วไงว่าถ้าไม่ชอบก็ไม่บังคับ"

"น้องอลิซน่าจะถูกเลี้ยงมาอย่างดี ป่านนี้ไม่อ้วนตัวกลมเป็นลูกขนุนแล้วเหรอครับ" ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาไม่เอาเด็ดขาด

"เดี๋ยวก็รู้ น้องอยู่ที่บ้านแน่ะ" ห๊ะ!!

"อยู่ที่บ้านแล้วเหรอครับ"

"จ้า มาได้สองสามวันแล้ว" นั่นก็แสดงว่าพ่อกับแม่ของเธอเดินทางไปต่างประเทศแล้ว

"น้องเราอยู่ที่โน่นเป็นยังไงบ้าง ดื้อหรือเปล่า" เป็นเสียงของปะป๊าเอ่ยถามหาลูกชายและลูกสาวของท่าน

"ไม่ดื้อครับ ตอนนี้เจ้าสองคนกำลังสนุกอยู่กับงานที่ผมทิ้งไว้ให้" อาชิมีน้องฝาแฝดสองคน คนโตเป็นผู้ชายชื่อกัปตัน ส่วนคนเล็กเป็นผู้หญิงชื่อไออุ่น

ถึงแม้ว่าเขากับน้องฝาแฝดจะไม่ได้เกิดจากพ่อคนเดียวกัน แต่เขากับน้องก็รักกันมาก ทั้งหมดถูกเลี้ยงดูมาเหมือนกัน อาชิไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองน้อยเนื้อต่ำใจแต่อย่างใด ส่วนน้องฝาแฝดสองคนก็รักพี่ชายคนนี้มาก มีปัญหาก็มักจะมาปรึกษากันตลอด

คนขับรถใช้เวลาไม่นานมากนักก็หมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ซึ่งเจ้าของจริงๆก็คือคุณปู่ แต่ตอนนี้ท่านได้เสียไปหลายปีแล้วด้วยโรคชรา

"คุณป้ากลับมาแล้ว" อลิซได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอด เธอจึงวิ่งออกไปดู เห็นขายาวๆของใครบางคนก้าวลงมาจากรถตู้ด้วยท่าทางสง่า ก่อนที่จะยืนตัวสูงจ้องมองมาทางเธอตาไม่กระพริบ อาชิตกตะลึงที่ได้เห็นใบหน้าของสาวน้อยหน้าหวานตรงหน้า อลิซ กัปตันและไออุ่นมีอายุไล่เลี่ยกัน มีเพียงเขาที่ดูจะโตกว่าเพื่อน