เผลอรัก

บทนำ

ชุดแต่งงานถูกแขวนไว้ยังห้องแต่งตัวก่อนที่หล่อนจะสวมชุดนอนผ้าลื่นโดยไม่ใส่เสื้อชั้นใน ผมยาวที่ถูกรวบไว้อย่างลวกๆ เพื่อชำระร่างกายกลับปล่อยให้ยาวสยายกลางแผ่นหลัง สำรวจตนเองในกระจกแล้วยกมือขึ้นมาอังปากแล้วเป่าลมเพื่อสำรวจกลิ่นปาก

ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงออกจากห้องแต่งตัวมายังห้องนอนที่ติดรูปพรีเวดดิ้งเอาไว้ตรงหัวเตียง ขนาดใหญ่จนคิดว่าหากหล่อนออกไปนอกโลกแล้วมองเข้ามายังสามารถเห็นมันได้ สร้างความพึงพอใจจนต้องแย้มยิ้มออกมา

ดวงตากลมมองไปยังเตียงนอนที่มีสามีจับจองพลางเยื้องย่างเข้าไป ยกผ้าห่มขึ้นแล้วสอดตัวรับไออุ่นจากผ้าผืนหนา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่พอจึงหยิบหมอนข้างที่กางกั้นระหว่างคนทั้งสองออก แล้วกอดเข้าที่ร่างหนาจนคนแสร้งหลับสะดุ้ง

“ทำอะไรของเธอเนี่ย” รีบลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดโคมไฟข้างหัวเตียงก่อนจะถามเสียงขรึม แต่คนทำดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านสักนิด กลับทำหน้าราวงุนงงแล้วเอ่ยถามตาใส

“ทำอะไรเหรอ ฉันทำอะไร” ร่างสูงกำหมัดแน่นไม่เคยเห็นใครกวนประสาทได้น่าโมโหเท่านี้มาก่อน อยากจะจับหล่อนมาเขย่าแล้วลากออกจากห้องเหลือเกิน แต่ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ อย่างไรก็ตกล่องปล่องชิ้นอยู่ด้วยกันแล้ว

หากเขาพยายามทำเมินหรือไม่สนใจ เดี๋ยวเธอก็คงเบื่อแล้วขอหย่าเองนั่นแหละ อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่มากกว่านี้เลย เพราะแค่เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้มันก็แย่เต็มทนแล้ว

“เอาหมอนข้างไว้ตรงกลาง แล้วห้ามข้ามเส้น” หยิบหมอนข้างมาวางที่เดิม แต่ยังไม่ทันจะได้วางลงบนเตียงก็ถูกหญิงสาวแย่งไปแล้วขว้างลงพื้นเสียก่อน

หลังจากนั้นร่างบางก็มานั่งคร่อมบนตักเขาแล้วกดชายหนุ่มลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่สนใจว่าเขาจะตกใจเพียงใด เขาอ้าปากค้างไม่คิดว่าวันหนึ่งจะโดนผู้หญิงพยายามยั่วยวนขนาดนี้ แถมทรวงอกของเธอก็ล่อตาจนต้องเงยมองหน้าแทน

“คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของเรานะ นายจะมานอนเฉยทำเหมือนฉันเป็นหัวหลักหัวตอไม่ได้” กดข้อมือหนาเอาไว้เหนือศีรษะของเขา บอกพลางทำหน้าขรึมทั้งที่ไม่ได้น่ากลัวสักนิด ออกจะน่าขันเสียมากกว่าจนร่างหนาเกือบหลุดยิ้ม

“ฉันไม่ได้แต่งงานด้วยความเต็มใจ มันเป็นเพราะเธอบังคับและใส่ร้ายในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำต่างหาก” บอกตามความจริงแต่มันแทงใจดำคนฟัง

“แล้วยังไง ตอนนี้ก็แต่งแล้วถือเป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย และฉันจะไม่ยอมให้คืนแรกในการเข้าหอของตัวเองต้องเหี่ยวเฉาหรอกนะ” คนใต้ร่างถอนหายใจกับความดื้อด้านของหญิงสาว ไม่รู้ว่าพ่อแม่ตามใจจนเสียคนหรือเปล่าถึงได้เอาแต่ใจขนาดนี้

“เธอคิดว่าจะทำอะไรฉันได้หรือไง แรงเท่ามด ถ้าฉันสู้จริงเธอก็ทำอะไรไม่ได้หรอก อีกอย่างนะ ฉันไม่คิดจะอยู่กับเธอจนแก่เฒ่าอีกไม่นานเราก็จะหย่ากัน” คำพูดนั้นทำร้ายจิตใจคนฟังจนหล่อนต้องล่าถอยพลางทำหน้าเรียบเฉยราวไมรู้สึกรู้สา

“ฉันไม่หย่า อยากหย่าก็ตัดมือฉันไปเซ็นเองแล้วกันนะ” ผละห่างแล้วมานอนที่ของตนเอง ร่างสูงลุกนั่งพลางมองหล่อนด้วยความโมโห พูดกันเรื่องหย่าตั้งแต่ยังไม่จดทะเบียนสมรส และเธอก็ยืนกรานมาโดยตลอดว่าไม่มีทางจะเซ็นให้

แถมทำหน้าตาเยาะเย้ยจนใบหน้าคมแดงก่ำด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตค่อยหลับลงก่อนจะลืมขึ้นพลางทำสีหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“อ้อ ฉันไม่ชอบนอนบนเตียงกับคนแปลกหน้า นายไปนอนโซฟาแล้วกัน” ไล่เจ้าของห้องไปนอนโซฟาที่อยู่ติดระเบียง ทว่าเขาไม่ยอมรีบปฏิเสธทันควัน

“ก็ไปนอนเองสิ”

“ไม่ ฉันนอนโซฟาแล้วปวดหลัง นายนั่นแหละไปนอน เร็วหน่อยได้ไหมเหม็นขี้หน้า” หล่อนทำราวกับว่าเกลียดเขาเสียเต็มประดาทั้งที่เมื่อสักครู่ยังขอมีเซ็กส์ด้วยอยู่เลย ผู้หญิงคนนี้ท่าจะสมองกลับ อารมณ์แปรปรวนจนน่ากลัว

สุดท้ายร่างสูงก็ยอมทำตามโดยหยิบหมอนและผ้าห่มในตู้ไปนอนยังโซฟา ปล่อยให้ภรรยาแสนสวยนอนบนเตียงกว้างกว่าหกฟุตเพียงลำพัง

ดวงตากลมโตเหลือบมองเขาก่อนจะเม้มปากแน่น มือเล็กกำผ้าห่มเอาไว้อย่างเจ็บใจพลางนอนหันหลังให้สามีของตนที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานอันใหญ่โตมาด้วยกัน เจ็บใจจนปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา

ผู้ชายคนนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ภายใต้ท่าทีสุขุมอ่อนโยน กลับซ่อนพิษร้ายกาจเอาไว้

คอยดูอย่าให้ถึงคราวของเธอบ้างแล้วกัน จะทำให้ร้องไม่ออกเลย!