บทที่ 3 มีลูกแล้วด้วยหรอ?

วริศตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก! !

ภีมพลกดคิ้วลงและจ้องมองเธอ เขาจ้องจนแม้แต่ขนตาของเธอก็ยังรู้สักสั่นไปด้วย

นภาลัยบอกกับตัวเองให้ใจเย็นๆ เหตุการณ์ที่เธอถูกลากไปเมื่อ 7 ปีก่อนนั้น นอกจากจะทำให้เธอต้องเสียตัวแล้ว ยังทำให้เธอตั้งท้องและมีลูกถึง 2 คนอีกด้วย

โชคดีที่เด็กๆไปบ้านธารณ์แล้ว คงจะไม่กลับมาในชั่วครู่ชั่วยามนี้

ดังนั้น นภาลัยจึงก้าวถอยหลังออกมาสองก้าวแต่เขากลับไม่คิดจะปล่อยมือ ฝ่ามือใหญ่ยังคงจับข้อมือของเธอเอาไว้อยู่

เธอเงยหน้าแสดงให้เห็นลูกตาดำเงา จากนั้นจึงลองถามหยั่งเชิงว่า “คุณ......มาหาฉัน?”

สายตาที่เย็นชามาโดยตลอดของภีมพลจ้องมองไปที่เธอ ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสามากเกินไปแล้ว ดวงตากลมโตที่มีลูกตาสีดำสดใส พร้อมทั้งผิวพรรณที่ละเอียดอ่อนราวกระเบื้องเคลือบ เขายังคงรู้สึกคุ้นเคยดีกับความประทับใจจากการมองเห็นและสัมผัสสิ่งทั้งหมดนี้

วริศมองไปที่ท่านประธานอย่างไม่อยากจะเชื่อ วันนี้เขาผิดปกติไปมากจริงๆ

“ป...ปล่อยฉัน คุณปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ” นภาลัยใช้มืออีกข้างมาดึงฝ่ามือใหญ่ของเขาออก แต่เขากลับแอบออกแรงจับเพิ่มขึ้น

เธอเจ็บจนอ้าปากค้างและหยุดการต่อต้าน

สายตาของภีมพลมองไปที่บ้านไม่ไผ่และถามเสียงเบา “ยังมีใครอยู่ที่นี่อีก?” เขายังคงไม่ลืมวัตถุประสงค์เดิมที่มาที่นี่ เขาไม่เชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนขโมยข้อมูลโครงการท้องฟ้าสีครามไป

“มีฉันอยู่แค่คนเดียว” เธอพยายามสงบสติอารมณ์ จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังคงไม่รู้เรื่องในสิ่งที่ลูกชายทำลงไป

ภีมพลดึงสายตากลับมาที่ใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง และมองเธอด้วยความเย็นชาและเฉียบคม!

นภาลัยทำหน้านิ่งและถามเขาด้วยความกระตือรือร้น “ตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่?”

เขาแอบออกแรงที่ฝ่ามือจนช่องว่างระหว่างคิ้วของเธอเกือบจะไม่เหลือพื้นที่!

เจ็บ!!

ภีมพลหยิบแท็บเล็ตมาจากมือของวริศแล้วยื่นให้เธอดู นภาลัยเห็นจุดสีแดงที่แสดงบนหน้าจอซ้อนทับกับลานบ้านพอดี ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็เต้นอย่างรุนแรงจนลืมความเจ็บปวด

ภีมพลสังเกตสีหน้าของเธออย่างละเอียด เขารู้คำตอบที่ต้องการอย่างทะลุปรุโปร่งจากสีหน้าของเธอ

“นี่คืออะไรกัน?” นภาลัยเงยหน้าขึ้นไปมองเขา แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ

ยื่นแท็บเล็ตกลับไปให้วริศ

“คนที่แฮกระบบของผมและขโมยข้อมูลโครงการท้องฟ้าสีครามไปคือคุณงั้นหรอ?” ภีมพลปล่อยมือและนำมือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตาสืบเสาะไปทั่วตัวของหญิงสาว

แฮกระบบ?

ขโมยข้อมูลโครงการท้องฟ้าสีคราม

ในที่สุดนภาลัยก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แสบจริงๆเลยเจ้าแชมป์ นี่หลอกแม่ตัวเองหรอเนี่ย?!

ภีมพลจ้องมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ สายตาค่อยๆเคร่งขรึมขึ้น “โครงการท้องฟ้าสีครามอยู่ที่ไหน?” เสียงของเขาฟังดูโหดเหี้ยมจนทำให้คนที่ได้ยินกลัวจนตัวสั่น “เอาออกมา!”

“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร!” นภาลัยโบกมืออย่างต่อเนื่องและผลักความรับผิดชอบทั้งหมดออกไป “ฉันไม่รู้เรื่องการแฮกระบบเลย แล้วขโมยอะไร คุณจะต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ!”

แววตาของภีมพลเปลี่ยนไปในทันที “ดูเหมือนว่าคุณจะจงใจให้ผมมาหาถึงบ้านสินะ”

“ฉันไม่ได้ทำ!” เธอปฏิเสธพร้อมแสดงสีหน้าของผู้บริสุทธิ์ “คุณปรักปรำฉัน! ฉันไม่ได้ทำจริงๆ!”

“ยังไม่ยอมรับความจริงอีกหรอ?” ดวงตาที่แคบยาวของชายหนุ่มแสดงความเย็นชาออกมา

ทุกคนรู้สึกได้ว่าความกดอากาศรอบตัวลดลงอย่างรวดเร็ว นภาลัยเองก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่กดลงมาบนตัวเธออย่างมากมาย เธอจึงทำได้เพียงขอให้เด็กๆอย่าเพิ่งกลับมาในตอนนี้!

ภีมพลเดินหน้าไปก้าวหนึ่งและคว้าข้อมือของหญิงสาวไว้อีกครั้ง เขาออกแรงมากเสียจนแทบจะยกหญิงสาวแทบลอยขึ้นมาทั้งตัว

“โอ๊ย! เจ็บ” หญิงสาวเจ็บจนร้องเสียงแหบแห้งพร้อมทั้งกดเสียงต่ำลงแล้วกล่าวว่า “ปล่อยฉัน!” เธอไม่ต้องการรบกวนชาวบ้านคนอื่นให้ตกใจ

ชายหนุ่มแสดงสายตาเย็นชาแกมบีบบังคับออกมา “เอาคืนมา!”

“ฉันไม่มี......เจ็บ!”

ในตอนนั้น เด็กๆที่หลบอยู่ด้านหลังอ่างน้ำเห็นท่าไม่ดีจึงลุกขึ้นและพุ่งออกมา——

“คุณพ่อ! ปล่อยคุณแม่นะ!”

เด็กชายมีความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ขาสั้นๆของเขาก้าวอย่างรวดเร็ว “ห้ามทำร้ายเธอ——!”

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ......” เด็กหญิงตัวน้อยตกใจจนร้องไห้ไม่หยุด “ห้ามรังแกคุณแม่นะ! คนชั่ว!”

อยู่ๆก็มีเสียงของเด็กๆที่เพิ่งจะปรากฏตัวดังเข้ามาในหู เด็กน้อยทั้งสองมาพร้อมการสนับสนุนขั้นสูงสุด พวกเขาพุ่งเข้าชนตัวของภีมพลและดึงหญิงสาวที่อยู่ในฝ่ามือของเขาออกมา

ทุกคนไม่ทันได้โต้ตอบ ภีมพลปล่อยมือ เขาถูกเด็กๆชนจนถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะยืนอย่างมั่นคง

แชมป์ยืนอยู่ด้านหน้าหญิงสาวพร้อมทั้งกางแขนออกเพื่อปกป้องเธอ จากนั้นจึงจ้องเขาด้วยความโกรธ “คุณพ่อ! ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงของตัวเองไม่แมนเลยนะ!”