บทที่1

คนเตรียมพร้อมจะเสียซิง รีบค้นเสื้อผ้าในตู้ที่ตอนนี้มีแต่ชุดทำงานแสนจะเรียบร้อยขึ้นมาดู แต่ค้นจนหมดตู้ก็ไม่เจอเสื้อผ้าสวยๆ ที่พอจะใส่ไปเที่ยวกลางคืนได้ ก็แน่ละจะไปมีได้ยังไงกัน..ก็ในเมื่อวันๆหนึ่ง ตื่นเช้ามาเธอก็ไปทำงาน เงินเดือนที่ได้รับในแต่ละเดือน ก็ใช้จ่ายประหยัดทุกบาททุกสตางค์ เงินก้อนใหญ่ก็เอาไว้สำหรับผ่อนคอนโดห้องน้อยหลังนี้ จนเธอพึ่งโป๊ะหนี้ธนาคารจบไปเมื่อเดือนที่แล้ว...รายจ่ายสำคัญที่ใช้เวลาเกือบยี่สิบปีก็จบบริบูรณ์ เธอมีสินทรัพย์ชิ้นใหญ่เป็นของตัวเองแล้ว

ดังนั้นพรุ่งนี้จะเป็นครั้งแรกที่สาวใหญ่จะใช้เงินสำหรับซื้อผู้ชาย และเสื้อผ้าราคาแพง!!

แต่แล้วก่อนที่สาริณีจะได้ปิดไฟนอนเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันในโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น...และใช่ มันคือการแจ้งเตือนว่านักเขียนคนโปรดมีนิยายตอนใหม่ หญิงสาวรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง มือเรียวควานหาแว่นตาหนาเต๊อะตรงหัวนอน...ก่อนจะเอื้อมหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดู

'ข่าวดีค่ะ รี๊ดที่น่าร้ากกก ทุกคน...ebook พ่ายรักภรรยาคนเดิม ออกแล้วนะคร้า เที่ยงคืนวันนี้จิ้มได้เลย'

"กรี๊ดดดดดดดดด รสาลูกแม่ออกแล้ว"นักอ่านตัวยงปลื้มปริ่ม..รอเวลาเพื่อจะได้อุดหนุนนิยาย

จวบจนเวลาที่นิยายวางขาย...คนที่รอมานานรีบกดซื้อทันที..ความง่วงที่แหกตารอครึ่งค่อนคืนหายเป็นปลิดทิ้ง...เพราะหนึ่งในความสุขของเธอคือการเอาเงินเดือนมาเปย์หนังสือนี้แหละ

และแล้วภาพปกน้องรสาคนสวย กับพี่เจตณะสุดหล่อพาลใจสาวใหญ่ผู้ติดนิยายยิ้มแก้มแตก...ลูกเขยหล้อหล่อ ส่วนลูกสาวก็สวยสะบัด  

คนปลื้มปริ่มรีบสแกนจ่ายเงิน แล้วอ่านต่อทันที...คติประจำใจของเธอก็คืออ่านไม่จบ...ไม่นอนค่ะ!!!

สาวออฟฟิคในวัยใกล้สี่สิบเลื่อนไถลหน้าจอสารบัญก่อนจะกดอ่านต่อจากตอนที่อ่านค้างไว้ และพี่เจตณะสุดหล่อ กับพี่รุจพระรองผู้แสนดีก็จัดการพวกจิ๊กโก๋ที่ถูกจ้างมาจนเรียบสะบัดสะบอม ส่วนน้องนางเอกผู้น่าสงสารก็สลบไสลตกใจจากเหตุการณ์โดนรุมโทรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

พี่ณะ...ดาวคณะบริหารสุดหล่อรีบวิ่งเข้าไปอุ้มสาวเจ้าเพื่อไปส่งโรงพยาบาล

ในขณะที่สถานการณ์เริ่มคลี่คลายวีรานางร้ายหมายเลขหนึ่งรีบสับเท้าตามคู่หมั้นหนุ่มออกไปทันที

ส่วนยัยมณีเมขลา เพื่อนตัวร้าย...ยัยนกสองหัวเริ่มเห็นท่าไม่ดี เตรียมใส่ตีนหมาหนีออกจากสถานการณ์อันน่าบัดซบ แต่พระรองผู้แสนดี และฉลาดที่สุดในนิยาย กับกระชากตัวเจ้าหล่อนไว้...เสียงเย็นชาที่ใช้กับเฉพาะตัวร้ายที่ชอบรังแกนางเอกถูกส่งไปทั่วบริเวณ

"พวกนายสามคนถูกจ้างมาเท่าไร ฉันให้สี่เท่าถ้าใครจัดการอีนี้ให้"

"คุณรุจหมายความว่ายังไงคะ"เสียงนางร้ายหมายเลขสองสั่นเครือ...ดวงตายาวรีสีน้ำตาลเบิกกว้างตื่นตระหนก ใบหน้าซีดเผือด

"ไหนๆ เธอก็ขายตัวอยู่แล้วนี่..จะมีผัวเพิ่มทีเดียวสองสามคนคงไม่เป็นไรมั้ง"คนใจร้ายพูดอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะโยนร่างเล็กอวบอั๋นลงบนพื้น

คำว่า 'จัดการ' ที่พระรองหมายถึงคงไม่ได้หมายความว่ารุมข่มขืนใช่มั้ย?

นักอ่านแฟนตัวยงของนิยายเรื่องนี้ใจหายวาบ...แล้วคำตอบตามขนบนิยายน้ำเน่าก็ตอบโจทย์ให้เธอฟังว่าใช่!!

ซีนที่เหลือจึงบรรยายถึงเหตุการณ์ที่นางร้ายหมายเลขสองโดนรุมโทรมถึงพริกถึงขิง

แน่ละ คนอ่านเองที่เป็นเพศหญิงด้วยกันถึงกับจิตตกมือไม้ที่ถือมือถือสั่น...นี้มันยุคสองพันยี่สิบแล้วนะ ทำไมนิยายยังมีบทแบบนี้อยู่ละ ถึงแม้ตัวเมขลาเคยทำงานขายบริการแต่นั่นคือการทำงานเพื่อแลกเงินไง มันคือการสมยอม หาใช่โดนบังคับ

และก็จริงอยู่นางตัวดีย์คิดทำร้ายนางเอกนับครั้งไม่ถ้วน...แต่เจ้าหล่อนก็ไม่สมควรต้องลงโทษด้วยวิธีนี้มั้ย? เพราะการโดนข่มขืนสำหรับผู้หญิงบางคนมันเลวร้ายกว่าการตายเสียอีก