บทนำ

บทนำ

"คุณอาทิตย์ครับ คุณปานดาวมาถึงแล้ว"เสียงเลขาคนสนิทพ่วงด้วยตำแหน่งลูกน้องฝีมือดีของสุริยะเอ่ยบอกเจ้านายหนุ่มที่นั่งร้อนใจอยู่ไม่นานที่ขาดการติดต่อปานดาว

"น้องรินล่ะ?"เขาถามทันควันจนธีรวัฒน์เลขาของชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าออกมาให้ชายหนุ่ม

"ไม่ได้มาด้วยครับ!"คำบอกเล่าของลูกน้องคนสนิททำให้สุริยะรีบเดินออกไปหาปานดาวทันที เขาให้เธอพาตัวศิรินทรากลับมาแบ้วนี้มันอะไรกัน ทำไมมีเพียงเธอเท่านั้นที่มาหาเขา

"โอ๊ยยยย คุณอาทิตย์ปานเจ็บ!"ไม่ทันได้พูดอะไรมือหนาก็กระชากข้อมือของหญิงสาวพร้อมลงแรงบีบไว้แน่น

"บอกฉันมาว่าน้องรินอยู่ไหนปานดาว?"ใบหน้าสวยก้มลงทันที เธอเองก็ถูกบังคับให้มาหาสุริยะและเธอก็รู้ดีว่าถ้ามาหาโดยไม่มีศิรินทราต้องเจอกับอะไร

"คุณริน คุณรินไม่ได้มาด้วยค่ะ ปานทำงานพลาด"ใบหน้าหล่อเหลาแต่ทว่าแววตาดุดันนั้นทำให้ความหล่อเหลาของเขาไม่มีใคกล้ามอง

"หึ! ทำพลาดหรือตั้งใจให้พลาด!"เขายกมุมปากก่อนจะมองปานดาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ปานพยายามแล้วนะคะคุณอาทิตย์"คนตัวเล็กพยายามอธิบาย เธอพยายามแล้วที่จะช่วยผู้หญิงคนนั้นออกมา แต่ทว่าถูกกวินฑาจับได้เสียก่อน

สายตาดุดันจ้องมองก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมมือหนาคายแรงบีบจากข้อมือของคนตัวเล็กทันที ปานดาวลูบข้อมือตัวเองเธอเจ็บไม่น้อยกับแรงของชายหนุ่มที่ทำกับเธอ

"เดินทางมาคงเหนื่อยไปพักก่อนเถอะ เราค่อยคุยกัน"

"ค่ะ"หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินตามแม่บ้านที่เป็นคนพาเธอขึ้นไปพักบนห้องนับแขน สายตาของสุริยะจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาวจนลับตาคิดว่าคนอย่างเขาโง่ดักดานมากเลยรึไงกันถึงจะไม่รู้ถ้าปานดาวถูกกวินฑาจับได้ว่าแอบพาศิรินทราหนีมีหรือที่หญิงสาวจะออกนอกเกาะได้ เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าการมาของปานดาวในครั้งนี้คืออะไรกันแน่

สองมือกำยำบีบกำเข้าหากันแน่นเขาเจ็บใจ เจ็บใจที่ช่วยผู้หญิงที่เขารักไม่ได้ สันกรามชายหนุ่มขบดังกรอดออกมาเขาจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาดไม่ว่ายังไงต้องช่วยศิรินทราให้ได้

"ถามคนของเราว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"

"ครับนาย"ธีรวัฒน์ก้มหัวให้คนเป็นนายก่อนจะไปจัดการตามคำสั่งของสุริยะ

อีกด้านของปานดาว

หลังจากที่ขึ้นมาบนห้องใบหน้าสวยก็เอาแต่ร้องไห้ออกมา มือเรียวสวยหยิบซองยาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่ซ้อนอยู่ เธอไม่อยากทำแบบนี้เลยแต่ถ้าไม่ทำแม่เธอก็เป็นอันตราย เพราะงั้นเธอยอมตายไปพร้อมกับเขาอย่างน้อยก็ได้อยู่กับเขาคนที่เธอรักจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตเพียงเท่านี้เธอก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

"ปานขอโทษนะคะแต่ปานต้องทำ!"

สีหน้าดุดันของสุริยะเผยออกมาเมื่อได้รับรู้จากปากของลูกน้องว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สองมือหนาก็กำเข้าหากันแน่นเสียงฟันดังกรอดออกมาอย่างไม่พอใจ เขาเกลียดกวินฑาจนแทบอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้นให้ตายคามือ รวมถึงผู้หญิงคนนั้นที่กวินฑาสั่งให้มาฆ่าเขาอีกด้วย ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้เขาก็จะแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้ต่อไป

หลังจากที่ปานดาวร้องไห้ออกมาอยู่นาน ก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะนั่งหน้ากระจกเงาพร้อมจ้องมองดูตัวเอง เธอไม่เคยเสียใจที่จะมีจุดจบแบบนี้ถ้าหากว่าได้ตายไปพร้อมกับคนที่เธอรัก นับตั้งแต่ที่สุริยะเคยช่วยชีวิตเธอจากพวกขี้ยาในตอนนั้นปานดาวก็สาบานกับตนเองว่าตลอดชีวิตนี้เธอจะรักเขาแค่คนเดียว ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าในหัวใจของชายหนุ่มมีใครอยู่อีกคน แล้วคนๆ นั้นก็ไม่มีวันเป็นเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันที พอเห็นว่าเป็นแม่บ้านที่มาเรียกเธอให้ลงไปหาสุริยะที่ห้องทำงาน หญิงสาวจึงพยักหน้าให้ก่อนจะลงไปหาชายหนุ่ม เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานความรู้สึกประหม่าก็เผยออกมา เธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของชายหนุ่มยังไงดีเรื่องที่พาศิรินทราหนีออกมาไม่ได้

"เข้ามาสิ!"เสียงเคาะประตูห้องทำให้ชายหนุ่มใบ้หน้าเรียบนิ่งเอ่ยอนุญาตให้หญิงสาวเข้ามา

"นั่งก่อนสิปานดาว!"เธอทำตามอย่างที่เขาสั่งทุกอย่าง

คนตัวเล็กนั่งก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะเธอไม่กล้ามองใบหน้าของอีกฝ่ายเอาเสียเลย สุริยะยกมุมปากขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังราคาแพงเดินอ้อมมาหาหญิงสาว ก่อนจะจับคางมนให้ของปานดาว ทำให้เธอจำต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม มันได้ทำร้ายเธอรึเปล่า?"สุริยะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมอบให้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากไปกว่าเดิม คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาแต่ทว่าแววตาที่เผยออกมานั้นมันเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"แล้วน้องรินล่ะ ทำไมถึงไม่ได้มาด้วย!"

"คุณกวินฑาจับได้ ปานขอโทษที่ช่วยคุณรินกลับมาไม่ได้ปานทำงานพลาด ปานขอโทษนะคะคุณอาทิตย์"

"เอาเถอะ มันไม่ง่ายฉันเข้าใจ แค่เธอไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว"ปานดาวเงยหน้าสบสายตาชายหนุ่มก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา ในครั้งนี้เธอเก็บซ่อนมันไม่ได้อีกแล้ว เพียงไม่กี่คำพูดของเขามันทำให้เธออ่อนแอมากขนาดนี้เลยสินะ เธออยากได้อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้เหลือเกิน อยากบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหน

"ร้องไห้ทำไมปานดาว ฉันไม่ชอบน้ำตาผู้หญิงเธอก็รู้!"ใช่ครั้งแรกที่เขาช่วยเธอเขาก็เคยพูดแบบนี้ สองมือหนาของสุริยะเอื้อมมาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยของคนตัวเล็กก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นอย่างปลอบใจ

"ไม่ต้องโทษว่าเป็นความผิดเธอนะที่ช่วยน้องรินออกมาไม่ได้ แค่เธอไม่ทรยศฉันก็พอแล้ว"อ้อมกอดแรกที่ได้รับจากชายหนุ่มมันอบอุ่นจนเธอไม่คิดคาดหวังอะไรมากกว่านี้อีก แต่ทว่าพอได้ยินประโยคหลังสีหน้าของปานดาวก็เศร้าลงมากไปกว่าเดิม เธอรู้ว่าเขาเกลียดการหักหลังการทรยศแต่จะให้เธอทำยังไงได้ในเมื่อมันคือทางเดียวที่แม่ของเธอจะปลอดภัย

สุริยะที่กำลังกอดร่างบางอรชรของปานดาวอยู่ถึงแม้คำพูดของเขาจะฟังดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยในตัวของหญิงสาว แต่ทว่าแววตาที่เผยออกมานั้นมันไม่ใช่เลยสักนิด สายตาร้ายๆ ที่เขาเผยออกมามันช่างน่ากลัวไม่น้อย

"ขอบคุณนะคะคุณอาทิตย์ ปานขอโทษ"เธออยากขอโทษไม่ใช่เรื่องที่ทำงานพลาดแต่คำขอโทษนี้คือสิ่งที่เธอกำลังคิดทำต่างหาก