ตอนที่ 2 แฟนเก่า

สถานบันเทิงหรูหรากลางใจเมืองหลวงแหล่งทำเลทองที่ไม่ใช่ใครๆ ก็จะสามารถมาเปิดได้ง่ายๆ ถึงแม้จะมีเงินแต่ถ้าเส้นสายไม่แน่นหนาพอก็คงจะอยู่ยาก

ชลันธร ร่วมหุ้นกับเพื่อนอีกสองคนเปิดสถานบันเทิงแห่งนี้ขึ้นมา เพียงเพราะไอ้ณัฐกรกับไอ้ภูวดลมันเอ่ยปากชวน เขาก็วางเงินลงอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง คงจะเพราะเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ยังไม่อยากเข้าไปทำงานที่บริษัทพ่อ ก็หาอะไรทำแก้เซ็งไปก่อน พอให้เหมือนมีงานทำจะได้ไม่ต้องถูกบ่น

ทั้งที่จริงรายได้จากผับแค่นี้เขาไม่ต้องมานั่งเฝ้าให้เสียเวลาทั้งคืนด้วยซ้ำ แค่ทำให้ยุ่งเหมือนคนมีงานทำแค่นั้น เพราะลำพังรายได้จากการลงทุนเล่นหุ้นของเขาก็แทบจะไม่ต้องทำงานเสียด้วยซ้ำ

"ตั้งแต่น้องมึงเรียนจบมานี่ กูเห็นมาขลุกอยู่ที่นี่ทุกคืนเลยวะ"

ณัฐกรเอ่ยบอกเพื่อนที่นั่งเอนตัวพิงโซฟาในท่าสบายๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ทีมฟุตบอลในหน้าจอทีวีห้าสิบห้านิ้วในห้องทำงานชั้นสองของผับ ส่วนตัวเองยืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่สายตาจ้องมองไปทางคนที่เอ่ยถึง

"เดือนนี้กูว่าส่วนแบ่งแม่งเหลือไม่กี่บาทแน่" ภูวดลเอ่ยตอกย้ำเข้าไปอีกยิ่งทำให้คนที่กำลังลุ้นอยู่ที่หน้าจอทีวีใหญ่ต้องเกิดอาการเซ็งขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าไอ้เงินส่วนแบ่งจากผับที่เหลือไม่เท่าไรมันจะหลายแสนก็ตาม

ชลันธรหันสายตาไปที่โซนวีไอพีฝั่งตรงข้ามทันที มองตามที่ไอ้ณัฐกรมันยืนมองอยู่นานแล้ว

"เดี๋ยวพ่อก็คงให้ไปทำงานหรือไม่คงส่งไปเรียนต่อเองแหละ" พี่ชายเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก หันสายตากลับมาที่ทีมฟุตบอลทีมโปรด

"แล้วน้องรดานั่น มึงไม่สนใจหรือวะ" ณัฐกรเอ่ยถาม

"หึ" ชลันธรตอบออกมาอย่างไม่ต้องคิด

"แต่กูเห็นเขาชอบแอบมองมึงนะ กูก็ว่าน่ารักดีนะ ดูเรียบร้อย ขี้อายๆ เสียงเพราะๆ แบบนั้นนึกถึงเวลาครางแล้ว...เสียวฉิบหาย" ณัฐกรทำท่าตัวสั่นๆ ราวกับอาการเสียวเกิดขึ้นอย่างปากว่า

"สนใจมึงก็ไปจีบสิ"

"ก็เขาไม่ได้ชอบกูนี่หว่า"

"ก็มึงไม่จีบ เขาก็ไม่รู้ไง พอจีบแล้วเขาอาจจะชอบมึงก็ได้"

"แล้วมึงไม่ชอบหรือ"

"ไม่อ่ะ"

"พวกมึงแน่ใจแล้วหรือจะจีบน้องไอ้รุต" ภูวดลขัดคอขึ้นมา ทำให้สองหนุ่มถึงกับทำหน้าเซ็งทันที

"ดูท่าน้องไอ้รุตมันคงไม่รู้เรื่องที่พี่มันเคยแย่งแฟนมึงด้วยมั้ง ถึงยังมาทำท่าทางจะจีบมึงไอ้ธร" ภูวดลเอ่ยถามเรื่องที่สงสัยอยู่นาน เพราะตลอดสองเดือนที่ผ่านมา เห็นเพื่อนน้องสาวของไอ้ธรอย่างศิรดาขยันมาที่นี่เกือบทุกวัน แถมยังคอยส่งสายตาให้ไอ้ธรอีกด้วย ที่จริงนึกอยากจะถามตั้งนานแล้ว แต่กลัวเรื่องที่เอ่ยออกไปจะขัดหูเพื่อน ยิ่งนึกถึงเรื่องราวในอดีตจะยิ่งทำให้โมโห

"ไม่รู้กูไม่ได้ใส่ใจคนบ้านนั้น" ชลันธรเอ่ยตอบอย่างไม่สนใจอย่างว่า แถมยังยักไหล่ขึ้นเสียด้วยทีหนึ่ง

"แต่ดูน้องรดาเขาอยากใส่ใจมึงนะ" ณัฐกรยังเอ่ยย้ำ

"พวกมึงเงียบซิ กูดูบอลไม่รู้เรื่องแล้ว"

ณัฐกรกับภูวดลจึงได้เงียบเสียงลง มองตากันก็พอจะเข้าใจ แม้ไอ้ธรมันจะชอบบอกไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แต่ก็พอจะรู้ว่าเพื่อนยังเจ็บปวดกับความรักครั้งนั้นไม่หาย จนเกือบเสียการเรียน จนท้ายที่สุดไอ้ธรก็ต้องหนีไปเรียนต่อต่างประเทศเพราะไม่อยากเห็นไอ้รุตกับพิมพ์พิมลรักกันหวานชื่น แต่ข่าวแว่วๆ ที่ได้ยินมาเห็นว่าความรักจะไปกันไม่รอดคบกันอยู่ได้แค่สองปีกว่าๆ แต่ก็เป็นสองปีที่ไอ้ธรยอมเสียเวลาเรียนเพิ่มเพียงเพราะแค่ไม่อยากกลับเมืองไทยเท่านั้นเอง

อีกฟากของโซน VIP

บ่อยครั้งที่เธอเหลือบสายตาไปทางออฟฟิศของผับแห่งนี้ ชั้นลอยอีกฟากที่ถูกจัดเป็นสำนักงานแถมยังเป็นห้องส่วนตัวของบรรดาเจ้าของทั้งสาม เธอเคยมีโอกาสตามยายจ๋าไปห้องนั้นครั้งหนึ่ง มันเป็นห้องกระจกที่สามารถมองเห็นได้ทั้งผับแต่สายตาที่เธอทอดไปคงเห็นเพียงแสงสะท้อนของแสงไฟที่ระยิบตามเสียงเพลงจังหวะหนักๆ ในตอนนี้ และก็ไม่รู้ว่าคนในนั้นจะเห็นเธอบ้างหรือเปล่า

"แอบมองอยู่ได้ พอเวลาเจอก็ทำอายซะอย่างนั้น" สายธารกระซิบที่ข้างหูเธอ พอรู้ว่าถูกจับได้ก็ได้แต่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกแก้เขิน

"เปล่ามองสักหน่อย" เธอกระซิบข้างหูเพื่อนตอบกลับสู้กับเสียงเพลงดัง

"ก็เห็นอยู่"

"เดี๋ยวจะหาโอกาสให้ แล้วก็อย่าให้พลาดอีกล่ะ"

"ไม่เอาหรอก กลัวถูกดุ"

สายธารได้แต่ส่ายหน้าให้กับความขี้อายของเพื่อน เพราะขืนถ้ายังเป็นแบบนี้คงไม่มีโอกาสได้เข้าหาพี่ชายของเธอสักที

ศิรดาถูกยายจ๋าคว้าข้อมือให้เดินตามไป พอเห็นว่าเพื่อนจะเดินไปทางไหน เธอก็รีบขืนตัวเอาไว้ทันที แต่เหมือนแรงยายจ๋าจะเยอะกว่าเมื่อเธอไม่อาจรั้งไว้ได้ เพียงครู่เดียวเธอก็ถูกยายจ๋าลากมาถึงห้องที่เธอเหลือบสายตาแอบมองอยู่บ่อยๆ แม้จะมองไม่เห็นข้างในก็ขอให้ได้มองเท่านั้น แล้วตอนนี้เธอกำลังจะได้เข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง

สายธารเคาะประตูห้องสามครั้งไม่รอให้คนด้านในอนุญาตด้วยซ้ำก็เปิดประตูเข้าไปทันที สายตาของคนทั้งสามดูจะไม่แปลกใจสักนิด คงเพราะเห็นตอนที่เธอถูกลากมาแล้วนั่นแหละ มีเพียงสายตาเป็นคำถามและมองอย่างไม่ไว้ใจมาที่เธอเท่านั้น

"มีอะไร" ชลันธรเอ่ยถามน้องสาวตัวเอง อย่างไม่สนใจนัก แล้วก็หันไปมองที่ทีวีจอใหญ่ด้านหน้าต่อ ณัฐกรกับภูวดลก็มองมาอย่างรอลุ้นคำตอบเช่นกัน

"พี่ธรจะกลับตอนไหน ฝากรดากลับด้วย แวะส่งที่คอนโดก็ได้ พอดีจ๋าจะไปต่อกับเพื่อน"

ทุกคนแทบจะปรับสีหน้ากันไม่ทัน ศิรดาก็ตกใจที่อยู่ๆ ตัวเองจะถูกทิ้งเสียอย่างนั้น แถมยังให้กลับกับเขาอีกด้วย สองหนุ่มที่รอลุ้นคำตอบจากน้องสาวเพื่อนแทบจะอ้าปากค้าง มีเพียงชลันธรที่มีสีหน้าเรียบเฉย

เธอแทบจะลืมหายใจ รอลุ้นว่าจะถูกเขาด่าอะไร หรือยายจ๋าจะถูกด่า

"อือ รอบอลจบก่อน" เขาหันมามองหน้าเธอ เอ่ยตอบเสียงเรียบ แล้วก็หันไปสนใจทีวีตรงหน้า สองหนุ่มที่อ้าปากกว้างแทบจะกรามค้างอยู่ตรงนั้นเมื่อได้ฟังคำตอบของเพื่อน ได้แต่เหล่สายตามองหน้ากัน ก่อนจะแยกย้ายคนละมุม ณัฐกรกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานราวกับเอกสารบนโต๊ะสำคัญยิ่ง ต้องตรวจดูตอนนี้

"เดี๋ยวกูลงไปดูข้างล่างหน่อย" ภูวดลหนีออกจากห้องทันที ณัฐกรหันไปเข่นเขี้ยวใส่มันเพราะรู้ตัวว่าพลาดที่กลับไปนั่งทำงาน คิดว่าไอ้ดลมันจะอยู่เป็นเพื่อนก่อน ที่ไหนได้เสือกหนีลงไปข้างล่างเสียอย่างนั้น

"ขอบคุณนะคะพี่ธร ฝากยายรดาด้วยนะ" สายธารรีบดันเพื่อนเข้าไปในห้อง แล้วตัวเองก็ชิ่งหนี

"นั่งรอก่อน" ชลันธรบุ้ยปากไปทางโซฟาตัวที่เหลืออยู่ พร้อมทั้งเอ่ยบอกคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปอยู่ส่วนไหนของห้อง ศิรดารีบเดินมานั่งที่โซฟาเดี่ยวข้างๆ พลางมองไปที่ทีวีที่เขากำลังสนใจ

"แม่ง...เอ้ย" เสียงสบถคำใหญ่คงเพราะทีมที่เชียร์เสียประตู เธอจึงได้เห็นว่าเขาเชียร์ทีมไหน แอบมองตัวเลขที่มุมจอว่าเวลาในการเล่นไปกี่นาทีแล้ว เผื่อจะได้คำนวณเวลาที่เหลือ เธอเห็นยังเหลือเวลาอีกกว่าสิบนาที แต่คนตัวสูงเจ้าของเรือนผมสีบอร์นเทาก็ลุกขึ้นเสียแล้ว เธอเห็นเขาหยิบกุญแจรถที่โต๊ะกลางโซฟาจึงรู้ว่าเขาคงจะกลับตอนนี้

"ไปแล้วไง" เสียงณัฐกรเอ่ยถาม เขาเพียงทำเสียงตอบในลำคอเท่านั้น

ศิรดารีบลุกขึ้นยืนตามเขากระชับกระเป๋าสะพายใบเล็กไว้แน่น พอเห็นเขาเดินนำออกไปเธอจึงรีบหันไปสวัสดีพี่ณัฐกรก่อนกลับ จนเจ้าตัวเกือบรับไหว้ไม่ทัน

เสียงรองเท้าส้นเข็มกระทบพื้นดังกึกๆ ไปตลอดทาง เพราะเธอต้องเดินเร็วขึ้นเกือบจะตามคนขายาวไม่ทัน มาถึงรถเขาก็ขึ้นไปนั่งรอก่อน เธอรีบเปิดประตูฝั่งตรงข้ามคนขับขึ้นตามไป

"ให้ไปส่งที่ไหน"

"คอนโดก็ได้ค่ะ" เธอเอ่ยบอกชื่อคอนโด พร้อมกับถนนเส้นหลัก แต่ไม่แน่ใจว่าคนเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกจะรู้จักหรือเปล่า

"บอกอีกทีแล้วกัน"

เธอจึงเปิดจีพีเอส ส่งโทรศัพท์ให้คนขับรถคันหรู เพราะกลัวจะบอกทางผิดๆ ถูกๆ จนทำเขาเลี้ยวผิด เดี๋ยวจะถูกด่าหรือไม่ก็อาจจะถูกไล่ลงจากรถเอาซะ เขารับไปดูแล้วก็ส่งคืนให้เธอ

"พี่ชายเธอไปอยู่เชียงใหม่หรือ"

"อ๋อ..ค่ะ พี่รุตไปดูแลโรงแรมที่เปิดใหม่ที่เชียงใหม่ค่ะ"

"เธอจำแฟนพี่ชายเธอ ที่ชื่อ พิมพ์พิมลได้ไหม"

"จำได้ค่ะ แต่เลิกกันไปหลายปีแล้ว"

"เธอรู้ไหม ว่าพิมพ์ เคยเป็นแฟนฉัน"