บทที่ 5 พ่อของลูก 1.3

“เหรอ?...ฉันเพิ่งรู้ตัวนะเนี่ยว่าฉันเคยทำไม่ดีกับผู้หญิงไว้เยอะ ผู้หญิงที่ฉันหลับนอนด้วยต่างพอใจกับเงินที่ฉันมอบให้ ไม่เคยมีใครมาเรียกร้องอย่างเธอเลยสักคน และอีกข้อที่ฉันสงสัย...ฉันจำได้ว่าผู้หญิงที่ฉันนอนด้วยทุกคน ฉันป้องกันตัวเองอย่างดี ไม่น่าจะไข่ทิ้งไว้ได้นะ หรือว่าเครื่องป้องกันของฉันมันจะรั่วเมื่อนอนกับเธอ...แต่ฉันนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยนอนกับเธอตอนไหน?...เมื่อไหร่?...เธอพอจะทบทวนความจำของฉันหน่อยได้หรือเปล่า?...เล่ามาทีซิว่าเราเจอกันครั้งแรกที่ไหน?” ปกรณ์พูดข้อข้องใจของเขาให้กับพิมลวัลย์รับรู้ ก่อนจะถามคำถามที่เธอไม่สามารถตอบได้ เพราะเขาและเธอไม่เคยพบเจอกันมาก่อน

“ฉันลืมเรื่องเลวร้ายที่เข้ามาในชีวิตของฉันไปหมดแล้ว...ลืมว่าเคยเจอคุณที่ไหน...เมื่อไหร่ เหมือนกับที่คุณลืมฉันยังไงล่ะ” พิมลวัลย์ย้อนกลับ

“เอาเป็นว่าเราสองคนต่างคนต่างลืมว่างั้นเถอะ...ดีจริงๆ เลยนะ...เธอบอกว่าเธอลืมอดีตที่ฉันเคยทำไว้กับเธอ แต่เธอไม่เคยลืมว่าฉันเป็นพ่อของลูกเธอ...มันขัดๆ ยังไงพิกลอยู่นะ” ปกรณ์พยายามจับผิดคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า มีหรือที่พิมลวัลย์จะจนแต้ม

“อดีตที่แสนเจ็บปวดถูกลบออกไปจากความทรงจำของฉัน เพื่อที่จะได้ไม่รู้สึกเจ็บกับการกระทำของคุณจนเมื่อรู้ว่ามีจินนี่ก่อกำเนิดในร่างกายของฉัน ผู้หญิงที่มีชายเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสร่างกาย คุณคิดว่าเหตุผลข้อนี้มากพอหรือเปล่าที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าจินนี่เป็นลูกของคุณ เพราะฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน นอกจากคุณ...คุณคนเดียวเท่านั้นคุณปกรณ์” พิมลวัลย์พยายามหาข้อแก้ตัวอีกครั้ง และรู้สึกว่าครั้งนี้คำพูดของเธอจะทำให้เขาชะงักไปทันที

“ถ้าเธอมั่นใจว่าจินนี่เป็นลูกของฉัน...ได้!!...งั้นเราจะมาพิสูจน์กัน เธอกับลูกไปอยู่ที่บ้านฉัน แต่ไปอยู่ในฐานะของผู้อาศัยเท่านั้นนะ...ฉันจะให้เธอกับลูกอยู่ที่เรือนหลังเล็ก จนกว่าทุกเรื่องจะเรียบร้อย ถ้าผลตรวจออกมาแล้วฉันไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้ เธอเตรียมตัวรับโทษได้เลย” เขาพูดเสียงเข้ม จ้องมองดวงตาคู่สวยที่แข็งกร้าวไม่แพ้เขาอย่างไม่วางตา ปกรณ์รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังปิดบังอะไรเขาบางอย่างอยู่ และนั่นเป็นคำตอบที่เขาต้องค้นหาให้ได้

จักราและนีรนารถรวมทั้งญาติของฝ่ายเจ้าสาวที่คอยส่งตัว รวมทั้งลูกน้องของปกรณ์ เดินเข้ามาหาทั้งสอง ที่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครหลบ

“คุยกันรู้เรื่องหรือยัง?...จะได้ไปกันเสียที” จักราเอ่ยถาม

“คุยกันเรียบร้อยแล้วครับ...เธอกับลูกจะไปอยู่ที่เรือนหลังเล็ก จนกว่าจะหาข้อพิสูจน์ได้ว่าผมกับเด็กคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน” ปกรณ์ประกาศก้อง เพราะเขามั่นใจว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับศิริกาญจน์

“อย่าเพิ่งแน่ใจอะไรตอนนี้คุณปกรณ์...รอให้คุณตรวจดีเอ็นเอกับจินนี่เสียก่อน ถ้าไม่ใช่ลูกของคุณ ฉันยินดีรับโทษจากคุณทุกอย่างตามที่เราตกลงกันไว้ แต่ถ้าผลตรวจออกมาว่าคุณคือพ่อของจินนี่ คุณต้องประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่า จินนี่คือทายาทแห่งตระกูลรัตนะบดินทร์” ทุกคนในที่นั้นต่างนิ่งงันกับคำพูดของหญิงสาว ที่ดูมั่นใจเหลือเกินว่า เด็กหญิงศิริกาญจน์คนนี้คือลูกสาวของปกรณ์ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่สะดุ้งสะเทือนกับคำพูดของพิมลวัลย์ เพราะเขามั่นใจเช่นกันว่าเขาไม่ใช่บิดาของเด็กน้อยคนนี้ ทั้งหมดจึงเดินทางออกจากโรงแรม มุ่งตรงไปที่บ้านรัตนะบดินทร์ บ้านหลังใหม่ของพิมลวัลย์และศิริกาญจน์

พิมลวัลย์ยืนมองบ้านหลังเล็กสีขาวสะอาดตา บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียว ไม่ใหญ่มากไม่เล็กมาก มีห้องนอนสองห้อง เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาจะพบห้องรับแขกขนาดกะทัดรัด มีโซฟาตัวยาวตั้งเด่นอยู่ตรงกลาง โดยมีตั่งเตี้ยๆ ซึ่งทำจากหวายเช่นกัน วางอยู่ด้านหน้าของโซฟา ส่วนห้องครัวและห้องรับประทานอาหารอยู่ทางด้านหลังของห้องรับแขก ที่แยกไว้เป็นสัดส่วน

หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหม่ ที่เธอกับลูกต้องมาอาศัยพึ่งพิง โดยมีพนาถือกระเป๋าสองใบเข้าไปวางไว้ให้ในบ้าน จากนั้นพนาก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้นทันที พิมลวัลย์วางร่างของลูกสาวบุญธรรมที่เตียงนอน จัดเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋า จัดเรียงไว้ในตู้เสื้อผ้าขนาดกลางที่อยู่ในห้องนอนจนเรียบร้อย

หญิงสาวหยิบผ้าขนหนูและชุดนอนของเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย ไม่นานหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนบางเบา จากนั้นก็ทรุดตัวลงนอนเคียงข้างศิริกาญจน์ โอบกอดร่างหนูน้อยไว้ในอ้อมแขน หลับตาลงเพื่อพักผ่อนร่างกายให้เพียงพอ เพื่อวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป เพราะเธอคิดว่าเธอต้องต่อสู้กับปกรณ์ชายหนุ่มที่มากด้วยเล่ห์ มากด้วยอำนาจ และเป็นผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบในความคิดของเธออีกหลายวัน และอาจจะต้องต่อสู้กับคนอื่นที่ไม่ต้องการให้เธอและลูกมาอยู่ที่นี่ หากแต่พิมลวัลย์จะอดทนให้ถึงที่สุด ไม่ใช่เพื่อตัวเธอเองแต่ที่ทำทั้งหมดเพื่อคนคนเดียว คนที่ชื่อเด็กหญิงศิริกาญจน์