บทที่ 1 คุณนางฟ้า

เพลิงตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบ ๆ ในห้องที่ไม่คุ้นเคย สภาพห้องนี้ดีกว่าบ้านเช่าของเขาราวฟ้ากับเหว ภายในห้องถูกแต่งโดยใช้โทนสีอ่อนเป็นหลัก เตียงนุ่มที่เขานอนอยู่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีครีมสีเดียวกับผนังห้อง ให้ความรู้สึกปลอดโปร่ง บนหัวเตียงเขาเห็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผมยาวของเธอสีบลอนด์ทอง ดวงตากลมโต ปากอิ่มได้รูปนั้นกำลังฉีกยิ้มกว้าง เวลายิ้มตาสองข้างโค้งเป็นรูปสระอิ ความสวยและน่ารักรวมกันอยู่ในตัวผู้หญิงคนนี้อย่างลงตัว

เสียงเปิดประตูทำให้เพลิงที่ใจลอยอยู่ได้สติหันไปมอง

“เอ่อ...ฉันเคาะตั้งนานเห็นไม่เปิดประตูนึกว่ายังไม่ฟื้น”

คนที่เปิดประตูเข้ามาคือนางฟ้าที่อยู่ในรูป แต่ตัวจริงของเธอดูเด็กกว่าในรูปมาก เธออยู่ในชุดเสื้อเปิดไหล่สีเขียวอ่อนลายดอกไม้ กับกระโปรงสั้นสีฟ้า มองดูแล้วเหมือนตุ๊กตาเดินได้ไม่มีผิด

ให้ตาย เธอน่ารักจนหัวสมองเขาหยุดทำงานไปชั่วขณะเหมือนคนโง่

“ใส่เสื้อผ้าก่อนไหม” คุณนางฟ้าพูดพร้อมกับชี้มือชี้ไม้มาที่เขา สีหน้าเธอไม่เปลี่ยนเลยสักนิด กลับเป็นเขาเองที่หน้าแดงขึ้นมาเพราะไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าผู้หญิงคนไหน เพลิงรีบหยิบเสื้อยืดสีดำของตัวเองที่ถูกถอดทิ้งอยู่ข้างเตียงมาสวมทับร่างผอมของตนไว้

“เมื่อคืนคุณช่วยผมไว้?”

เขาจำได้ว่าเมื่อคืนโดนแก๊งอันธพาลรุมกระทืบ ก่อนที่ภาพจะตัดไป เหมือนมีคนเดินเข้ามาทำอะไรสักอย่างให้พวกนั้นโมโห

“นายไปอาบน้ำก่อนดีไหม”

เธอชี้มือไปยังห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน เมื่อเพลิงก้มลงมองตัวเองก็พบว่าสภาพเขาดูไม่จืดเลย ทั้งยังกลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่โชยออกมาจากเสื้อที่เขาหยิบขึ้นมาสวมจนรู้สึกเวียนหัวไปหมด

“ฉันให้คนไปซื้อเสื้อใหม่มาให้”

คุณนางฟ้ายื่นเสื้อใหม่ที่ยังมีป้ายติดมาให้เขาอย่างมีน้ำใจ แต่ขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้ มือขาวเนียนข้างหนึ่งก็ปิดจมูกตัวเองไปด้วย

“อาบน้ำเสร็จแล้วออกมากินข้าวนะ”

คล้อยหลังหญิงสาวไป เพลิงแทบจะกระโดดลงจากเตียงจัดการอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณอย่างพิถีพิถัน เมื่อเขาก้าวออกมาจากห้องน้ำ เนื้อตัวที่ผ่านการฟอกสบู่มาอย่างดีจึงมีกลิ่นหอม เป็นกลิ่นเดียวกับที่เขาได้กลิ่นจากตัวเธอตอนที่เธอขยับเข้ามาใกล้

เมื่อเปิดประตูออกมาจากห้อง ก็พบหญิงสาวนั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารก่อนแล้ว บนโต๊ะมีกับข้าวสองสามอย่างและข้าง ๆ เธอมีผู้ชายที่จะเรียกว่าผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิงนั่งอยู่ด้วยอีกหนึ่งคนเพราะหนุ่มคนนั้นหน้าสวย ดูสะอาดสะอ้านไปทั้งตัว ตักอาหารด้วยท่าทางกรีดไม้กรีดมือ

“มาทานข้าวก่อนเถอะ” เธอเอ่ยปากเรียกเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขายืนรีรออยู่หน้าประตู พอเธอเรียกเขา หนุ่มหน้าสวยอีกคนที่นั่งกินข้าวอยู่ก่อนจึงเงยหน้าขึ้นมามองบ้าง สายตาที่มองเขาดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด

เพลิงเดินลากขาช้า ๆ มายังโต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่ก่อนแล้ว พอได้กลิ่นอาหารเขาถึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหิวมากจริง ๆ เพราะอาหารไม่ได้ตกถึงท้องมาหลายวันแล้ว

“นายชื่ออะไรนะ”

เมื่อเขาทานจนอิ่มแล้วนั่นแหละ คุณนางฟ้าของเขาจึงเริ่มชวนคุย

“เพลิง”

“เราชื่อแพน ส่วนนี่พี่อ๋อม” เธอแนะนำตัวเอง จากนั้นก็ชี้มือไปยังอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย

“แพน เดี๋ยวพี่คุยเอง” อ๋อมขัดขึ้นอย่างไม่พอใจที่เด็กในการดูแลของเขาไปแนะนำตัวกับคนแปลกหน้า เด็กนี่จะหวังอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้

“นายไปทำอะไรที่ผับนั่น” เมื่อหญิงสาวยอมเงียบผู้จัดการส่วนตัวจึงเริ่มซักไซ้คนตรงหน้าทันที เขาเหมือนลังเลก่อนจะยอมเปิดปากบอก

“ผมรับจ็อบถ่ายภาพในผับ”

“แค่นั้น?” หนุ่มหน้าสวยยกมือขึ้นกอดอก ขาไขว่ห้างขณะถาม ท่าทางไม่เชื่อที่อีกฝ่ายพูดเลยสักนิด

"พวกเราเจอยาเสพติดในเสื้อของนาย" แพนโพล่งออกมาอย่างทนไม่ไหวเมื่อเห็นหนุ่มน้อยตรงหน้าอ้ำอึ้ง

"อ้อ! พวกคุณจะจับผมส่งตำรวจสินะ"

"ก็อาจจะ ถ้านายเอาแต่เล่นลิ้นไม่พูดมาตรง ๆ ว่าทำไมนายถึงมียาเสพติดได้"

เมื่อเทียบกันแล้ว พี่อ๋อมคนนี้ดูเด็ดขาดกับเขามากกว่าคุณนางฟ้ามาก และดูรับมือได้ยากกว่าในความรู้สึกของเพลิง

เขาพยายามรวบรวมสติก่อนตัดสินใจบอก "ผมเคยติดยา"

ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะพูดตามตรง

แพนสูดลมหายใจเข้าลึกขณะที่มองหนุ่มร่างผอมตรงหน้า แม้จะคาดเดาได้บ้าง แต่ชีวิตเธอก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับคนกลุ่มนี้หรือเรื่องพวกนี้มาก่อน อย่างดีก็เคยเห็นเคยอ่านเจอบ้างในข่าว

"แต่ตอนนี้ผมเลิกแล้ว พวกนั้นไม่พอใจเลยยัดยามาให้ ก็อย่างที่พวกคุณเห็น" คราวนี้เพลิงไม่ได้มีท่าทีลนลานเหมือนครั้งแรกที่พูด เพราะพอได้เปิดเผยความจริงไปแล้ว ใจก็สงบลงและพูดคุยต่อได้

ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องสนใจ ไม่มีความจำเป็นต้องคิดว่าคนสองคนตรงหน้านี้จะคิดอย่างไรด้วยซ้ำว่าเขาเป็นแบบไหน เพราะที่ผ่านมาเขาก็เป็นเด็กผี เด็กนรกในสายตาของสังคมอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม พอเห็นสายตาไหววูบเหมือนผิดหวังของคนบางคน ใจเขามันก็ร้อนรนขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม” เขาหันไปบอกคนที่สวยที่สุดในห้องนี้ เพราะตอนที่เข้าไปอาบน้ำก็พยายามทบทวนความจำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนที่เขาจะหมดสติ จำได้ว่าเธอเข้าไปอ้วกใส่ ทำให้คนพวกนั้นหยุดกระทืบเขา

“ไม่ต้องคิดมากหรอก นายเคยช่วยฉันไว้ไง ที่ตอนนั้นนายบอกตำรวจว่าแก้วเหล้าที่มียาเป็นแก้วของนาย”

“เอ๊ะ แพน!” พี่อ๋อมหันไปปรามดาราสาวอย่างไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้อะไรก็ดีไปเสียหมด เสียอย่างเดียว ตรงเกินไปและไม่มีเล่ห์เหลี่ยม เขากังวลว่านิสัยแบบนี้จะทำให้ถูกคนอื่นเอาเปรียบและหาผลประโยชน์ได้ง่าย

เพลิงไม่สนใจอาการไม่เป็นมิตรของพี่อ๋อม ความจริงตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเห็นเธอ เขาก็จำได้ทันทีว่าเธอคือคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้นที่เขาออกรับแทน แต่เพราะเขาเห็นว่ามีคนแอบเปลี่ยนแก้วเธอจริง ๆ จึงอดสงสารไม่ได้และออกรับหน้าแทนไปในที่สุด เธอน่าจะมีคนไม่ชอบเยอะซึ่งเขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม สำหรับเขา เธอดูเป็นคนที่ตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูด ดูไม่มีเล่ห์เหลี่ยม เพราะฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องของตัวเองให้คนทั้งคู่ฟัง

ในอดีตเขาเคยติดยาเสพติดสมัยตอนเรียนมัธยมต้น ทำตัวไม่เอาอ่าว แต่เพราะอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ จึงหนีออกจากกลุ่มเพื่อนแย่ ๆ หลังจากนั้นมาเขาก็รับจ็อบถ่ายภาพในผับ แต่เมื่อคืนดันซวยเจอโจทก์เก่าที่เคยมีเรื่องกัน