บทนำ

หญิงสาวใบหน้าสวยปากนิดจมูกหน่อยผิวขาวอมชมพูไม่ว่าจะมองทางด้านไหนม่านไหมก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง แต่ทว่าความสวยของเธอนั้นกลับมีนัยน์ตาเศร้าปิดบังจนหมด ในยามนี้ที่หญิงสาวหันหน้าไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่กำแพง บ่งบอกว่าในตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้วแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนที่เป็นสามีอย่างก้องภพจะกลับมา

ม่านไหมแต่งงานมีสามีแล้วแถมในตอนนี้เธอยังเป็นแม่ลูกอ่อนอีกด้วย แต่ทว่าชีวิตคู่ครอบครัวของเธอไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ใครคิดเพราะการที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่ต่างจากคนนอกของบ้านหลังนี้ พ่อแม่ของก้องภพเกลียดชังเธอร่วมถึงชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธออีกด้วย คนที่บ้านหลังนี้นอกจากคุณย่าพรเพ็ญที่เอ็นดูเธอกับลูก คนอื่นๆ ก็แทบไม่พูดดีกับเธอเลย

เสียงรถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ของตระกูล พิพัฒน์กุล ตระกูลร่ำรวยที่ใครๆ ต่างก็รู้จัก ยิ่งทายาทคนเดียวอย่างก้องภพ พิพัฒน์กุล นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จจนทำให้ชายหนุ่มเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ หลายๆ คน ส่วนเรื่องที่ชายหนุ่มแต่งงานแล้วน้อยคนนักที่จะรับรู้เรื่องนี้

เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนใหญ่ ทันทีที่ก้องภพเห็นหน้าคนเป็นภรรยา ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก็เผยความไม่พอใจออกมาทันที เขาไม่พูดไม่จาไม่เอ่ยทักอะไรนอกจากลอบมองภาพที่ม่านไหมกำลังนั่งให้นมลูกอยู่ ที่เขากลับบ้านดึกทุกวันเพราะไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ทำให้เขามีบ่วงผูกมัดแบบนี้

คนตัวเล็กเห็นสามีเดินหายเข้าไปในห้องน้ำใบหน้าสวยก็ถึงกลับถอดสีออกมา ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมานี้ ชายหนุ่มทำเหมือนเธอเป็นธาตุอากาศไร้ตัวตนในสายตาของเขา นับตั้งแต่เธอให้กำเนิดลูกสาวตัวน้อยก้องภพก็ไม่เคยคิดอุ้มลูกของเธอเลยสักครั้ง ความหมางเมินที่มีให้สร้างความน้อยใจให้แก่หญิงสาวอยู่มาก ไม่รักเธอไม่เคยว่า แต่สำหรับลูกเขาก็ควรทำหน้าที่ของพ่อบ้างไม่ใช่เย็นชาแบบนี้

“คุณก้องอุ้มลูกหน่อยไหมคะ ตอนนี้ม่านให้นมลูกเสร็จแล้ว”เธอบอกด้วยน้ำเสียงหวานไพเราะไปยังชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ไม่ ฉันจะนอน!”น้ำเสียงห้วนเอ่ยขึ้นพร้อมขึ้นเตียงนอนหันหลังไปอีกทางให้กับสองแม่ลูก ม่านไหมเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความรู้สึกน้อยใจที่นับวันยิ่งสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจเธอ

เธอก้มมองลูกน้อยในอ้อมแขนก่อนจะค่อยๆ จูบหน้าผากเด็กทารกวัยไม่กี่เดือนด้วยความรัก ลูกคนนี้สำหรับเธอแล้วคือของขวัญที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต ในคืนนี้น้องธาร ลูกสาวตัวน้อยของเธอค่อนข้างจะเกเรทำให้นอนยากกว่าทุกวันให้นมก็แล้วกล่อมนอนก็แล้วเด็กน้อยก็ยังตาใสแป๋วไม่ยอมนอนเสียง่ายๆ

อุแว้ อุแว้ อุแว้ จู่ ๆ น้องธารก็ร้องดังขึ้นมาทำให้ม่านไหมรีบโอ๋อย่างรวดเร็วแต่ทว่าเด็กน้อยก็ยังส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด ทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งนอน ลุกขึ้นชักสีหน้าออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“น่าเบื่อ เลี้ยงลูกไม่ได้เรื่องแบบนี้ฉันจะนอนยังไง!”ก้องภพบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมเสียงประตูดังปังตามหลังคนตัวสูงที่เดินออกไป ม่านไหมมองตามชายหนุ่มก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา

“โอ๋ ๆ ลูกแม่ไม่ต้องตกใจนะคะ ไม่เป็นไรน๊าแม่อยู่นี่แล้วโอ๋ ๆ”น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยปลอบลูกน้อยด้วยน้ำตา เธอจะโทษอะไรดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นโทษที่เธอรักเขาหรือโทษเวรกรรมที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้

ก้องภพเดินมายังห้องทำงานของตนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาตัวเล็กที่อยู่ในห้องทำงาน ตั้งแต่ที่เขาแต่งงานกับม่านไหมไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่เขาต้องมานอนที่นี่ ความรู้สึกเกลียดชังยังคงอยู่ในใจของเขานับตั้งแต่คืนนั้นที่เขาพลาดไปมีอะไรกับม่านไหม เด็กข้างบ้านที่เขารู้จักมาตั้งแต่เด็ก ที่ผ่านมาเขารู้มาตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ชอบพอเขา แต่ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะกล้าทำแบบนี้กับเขาได้ลง

“ทุกอย่างเพราะเธอทำตัวเองม่าน โทษฉันไม่ได้นะ”