บทที่ 10 คีย์การ์ดสีดำ

หวังชาวและอู๋เฟียหลินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกัน ที่ลานจอดรถ เธอขับรถมาเซราติ ควอตโตรปอร์เต้คันหนึ่งมา

เห็นรถคันนี้ หวังชาวก็ตื่นเต้นอย่างอดมได้

ไม่แปลกใจที่ให้ทียี่สิบล้าน เป็นคนรวยมากจริงๆ

“คุณหวัง ขึ้นรถค่ะ ฉันจะพาคุณไปดูบ้าน”

อู๋เฟียหลินพูดด้วยสีหน้านอบน้อม

สำหรับเธอ หวังชาวมีทักษะแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนธรรมดา ฉะนั้นท่าทางของเธอนอกจากจะตื่นเต้นแล้ว ยังระมัดระวังตัวมากกว่าเดิมด้วย

“คุณอู๋ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอกนะครับ เรียกผมว่าหวังชาวก็พอ” หวังชาวรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญ

เขาโตมาจนป่านนี้ ไม่เคยมีใครเกรงใจกับเขาขนาดนี้มาก่อนเลย

แถมอีกฝ่ายยังเป็นคุณหนูคนโตที่รวยมากด้วย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาเกรงว่าแม้แต่คำพูดยังไม่กล้าพูดเยอะเลยด้วยซ้ำ

ยังไงสถานะของทั้งคู่ก็แตกต่างราวฟ้ากับดิน คนธรรมดาแบบเขา ไม่มีคุณสมบัติไปพูดคุยติดต่อกับคนรวยแบบนี้หรอก

“ได้ค่ะ คุณหวัง”

อู๋เฟียหลินยิ่งระมัดระวังตัวกว่าเดิม

หวังชาวหมดหนทาง ขึ้นรถไป

ไม่นานรถก็ขับมาถึงสวนริเวอร์ไซด์

เพิ่งเดินเข้าไป หวังชาวก็ตกตะลึง

นี่มันใช่เขตพื้นที่ธรรมดาที่ไหนกัน

เป็นเขตพื้นที่คฤหาสน์หรูชัดๆ!

คฤหาสน์สไตล์หรูมูลค่าสูงลิ่วแต่ละหลังแสดงอยู่ตรงหน้า ทำให้หวังชาวมองตาค้างทันที

หลังจากแต่งเข้า เขาก็ไม่เคยอยู่บ้านหรูมาก่อน

แต่เทียบกับคฤหาสน์ตระกูลหลินกับหลังนี้ ก็เหมือนอยู่ในระดับชนบท เทียบกันไม่ติดเลย

“คุณอู๋ครับ คุณไม่ได้พามาผิดที่ใช่ไหม?” หลังจากหวังชาวสงบสติอารมณ์ ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

อู๋เฟียหลินยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณหวัง บ้านของฉัน ฉันจะพาคุณมาผิดที่ได้ยังไงกัน บ้านที่พ่อฉันให้คุณอยู่พื้นที่หมายเลขหนึ่ง ตำแหน่งกลางสุด จริงสิ นี่คีย์การ์ดค่ะ เก็บไว้ให้ดีค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน คุณอู๋ นี่มันแพงเกินไปแล้ว ผมไม่มีโชคพอให้รับไว้ ผมไม่ต้องการมันจริงๆ ครับ”

หวังชาวรีบโบกมือปฏิเสธแล้วพูดขึ้น

“คุณหวัง ยังพูดแบบนั้นอีก เทียบกับชีวิตของพ่อฉัน นี่มันไม่มีค่าอะไรเลยจริงๆ ค่ะ”

“เชิญค่ะ ฉันจะพาคุณเข้าไป”

อู๋เฟียหลินก็ไม่รอให้หวังชาวพูดอะไร มอบคีย์การ์ดกับเขา จากนั้นก็เดินตรงไปข้างหน้า

หวังชาวรับคีย์การ์ดมาอย่างหมดหนทาง ทำได้แค่เดินตามหลังไป

เดินได้ไม่ไกลนัก ก็เจอกับหลินเหมี่ยวเหมี่ยวและหลี่ฮุยโดยบังเอิญ

เห็นหวังชาว หลี่ฮุยและหลินเหมี่ยวเหมี่ยวทั้งคู่ทำหน้านิ่ง

ไอ้ขยะนี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

โดยเฉพาะหลี่ฮุย มองสำรวจหวังชาวโดยละเอียด

เมื่อวานเขาฝากให้เหย่หลางไปหักขาหวังชาวสองข้างแล้วนี่?

ทำไมไอ้ขยะนี่ยังสบายดี?

หรือเหย่หลางยังไม่ได้ลงมือ?

เห็นหลินเหมี่ยวเหมี่ยวกับหลี่ฮุยสองคนนั้นแล้ว

สีหน้าหวังชาวก็บึ้งตึงทันใด

โลกมันกลมจริงๆ!

“หวังชาว ไอ้ขยะอย่างแกมาทำอะไรที่นี่? สวนริเวอร์ไซด์ใช่ที่ที่ขยะอย่างแกมาได้หรือไง?”

“รปภ.ที่นี่ตาบอดเหรอ? พวกเขาปล่อยขยะอย่างแกเข้ามาได้ยังไง?”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวเดินมาตรงหน้าหวังชาวช้าๆ ในแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและจองหอง!

สีหน้าหวังชาวบึ้งตึงกว่าเดิม

พูดขึ้นเสียงเข้ม “ฉันมาดูบ้าน”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวตกตะลึงทันที จากนั้นหัวเราะลั่น หัวเราะจนร่างกายเอนไปมา ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก

“แกว่าไงนะ? แกมาดูบ้านที่สวนริเวอร์ไซด์? หวังชาว แกกำลังล้อเล่นอะไรอยู่ แกรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“สวนริเวอร์ไซด์ เป็นหนึ่งในตึกอาคารไม่กี่แห่งที่แพงที่สุดในเมืองจงไห่ คฤหาสน์ในนี้มีมูลค่าหลายสิบล้าน หลังที่แพงที่สุดหลายร้อยล้าน”

“แกที่ไม่มีแม้แต่เงินค่ารักษาพยาบาลไม่กี่หมื่น กล้าพูดได้ไงว่ามาดูบ้านที่นี่?”

“แกฝันกลางวันอยู่หรือไงวะ?”

ได้ยินคำพูดนี้ อู๋เฟียหลินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เธอพูดกับคุณหวังได้ยังไง หุบปากเหม็นๆ ของเธอซะ!”

อู๋เฟียหลินเป็นลูกสาวอู๋เจิ้นสง มีออร่าที่แข็งแกร่งมาก

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวมองอู๋เฟียหลิน ขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน

สองวันนี้ทำไมข้างกายหวังชาวมีแต่ผู้หญิงสวยๆ?

“เฮ้ หวังชาว ไม่เลวเลยนะ เพิ่งหย่าได้ไม่กี่วัน ก็ไปล่อลวงผู้หญิงมาแล้วสองคน ดูไม่ออกจริงๆ เลยนะ ไอ้ขยะแบบแกเนี่ย จะมีผู้หญิงมาชอบแกด้วย!”

หลังจากพูดจบ เธอก็หัวเราะเยาะอู๋เฟียหลินแล้วพูดขึ้น “รู้สึกเสียดายแทนเธอจริงๆ เลยนะ ยังสาวแต่ตาบอด ชอบได้แม้แต่ไอ้ขยะอย่างหวังชาว ทำไมแรดได้ขนาดนี้?”

“แก!”

สายตาอู๋เฟียหลินดุเดือดขึ้นมาทันที เปล่งประกายรังสีเย็นยะเยือก

“หลินเหมี่ยวเหมี่ยว หุบปากเหม็นๆ ของเธอซะ ถ้าเธอพูดจาซี้ซั้วอีก ฉันจะฉีกปากเธอ!”

สีหน้าหวังชาวอึมครึม ชี้ไปที่หลินเหมี่ยวเหมี่ยวแล้วตะคอกด้วยความโกรธ

พอพูดคำนี้ออกไป หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็โกรธเหมือนแมวหางตั้ง

อารมณ์เสียกะทันหัน!

“ไอ้ขยะอย่างแกกล้าดียังไง แกกล้าดียังไงมาด่าฉัน!”

หลี่ฮุยโกรธแค้นเช่นกัน “หวังชาว แกเชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าแก!”

หวังชาวแสยะยิ้ม “ฉันไม่เชื่อ! มีปัญญาแกก็ฆ่าฉันสิ!”

เรื่องเหย่หลางเขายังไม่ได้คิดบัญชีกับหลี่ฮุยเลย ไม่คิดว่าไอ้เวรนี่จะมายั่วโมโหเขาอีก!

สีหน้าหลี่ฮุยอึมครึม กำหมัดแน่น

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็ปะทุความโกรธออกมาเช่นกัน

“รปภ. มีคนบุกเข้ามาในเขตคฤหาสน์ค่ะ พวกคุณรีบมานี่เร็ว”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวตะโกนเรียกรปภ.

จากนั้นก็ส่งสายตาบึ้งตึงจ้องมองหวังชาว

สำหรับเธอ หวังชาวต้องแอบเข้ามาแน่ๆ

รปภ.จับได้แล้ว ก็จะไล่เขาออกไป

“แกเสแสร้งเก่งนักนี่? เดี๋ยวฉันจะดูสิว่าแกยังเสแสร้งยังไงต่อ!”

“อย่าโดนไล่ออกไปเหมือนหมาก็แล้วกัน!”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวทำสีหน้าบึ้งตึง

และในเวลานี้ รปภ.ก็เดินมา

รปภ.คนนี้ไม่รู้จักหลินเหมี่ยวเหมี่ยว แต่เขาจำหลี่ฮุยได้

รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของที่นี่ เหมือนว่าจะอยู่ในเขตพื้นที่หมายเลขห้า

“คุณหลี่ เกิดอะไรขึ้นครับ?”

รปภ.คนนี้ถามด้วยความสงสัย

“ไอ้นี่มันแอบเข้ามาในเขตพื้นที่ ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดี ฉันสงสัยว่ามันจะเป็นขโมย ทางที่ดีนายรีบแจ้งตำรวจจับมันไปซะ!”

หลี่ฮุยด้วยเสียงเย็นชา

เมื่อรปภ.ได้ยิน ก็ตื่นตัวทันที

เหลือบมองหวังชาว คนคนนี้หน้าไม่คุ้นเลยล่ะ

“ไอ้หนุ่ม ที่นี่เป็นที่ที่แกเข้ามาได้ด้วยเหรอ? รีบไสหัวออกไปซะ!”

สีหน้ารปภ.ดุร้าย น้ำเสียงเย็นยะเยือก

“ฉันมาดูบ้าน” หวังชาวพูดด้วยสีหน้าเป็นธรรมชาติ

“ฮ่าๆๆ หวังชาว แกยังเสแสร้งอีกเหรอ? แกเป็นใครฉันไม่รู้หรือไง? ในตัวแม้แต่เงินร้อยหยวนก็ยังไม่มี กล้าพูดอีกนะว่ามาดูบ้าน”

“แกไม่ตอแหลแล้วจะตายหรือไงฮะ!”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวหัวเราะดังลั่น

“นายเป็นเจ้าของเหรอ?”

รปภ.อึ้ง ไม่คิดว่าหวังชาวจะพูดแบบนี้ ทันใดนั้นสีหน้าก็ยิ่งเย็นชา

“นายบอกว่าเป็นเจ้าของ มีคีย์การ์ดไหม?”

“ถ้าไม่มีคีย์การ์ด อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

“มี”

หวังชาวพยักหน้า สีหน้าปกติธรรมดา แล้วหยิบบัตรสีดำใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

เมื่อหลี่ฮุยเห็น ก็หัวเราะลั่นขึ้นมา “คีย์การ์ดสีดำ หวังชาว แกล้อเล่นอะไรอยู่ คีย์การ์ดสวนริเวอร์ไซด์เป็นสีขาวทั้งหมด ฉันอยู่ที่นี่นะ”

“ตอแหลหาแม่แกเหรอ ฉันว่าใบนี้ของแกคงเป็นบัตรสมาชิกฟรีที่ร้านสระผมล่ะสิ?”

หลี่ฮุยหัวเราะลั่นด้วยกันกับหลินเหมี่ยวเหมี่ยว ราวกับหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลออกมา

แต่สีหน้ารปภ.คนนั้นตกใจฉับพลัน

พอมองอย่างละเอียดรอบคอบ ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างยิ่ง

คีย์การ์ดสีดำ!

นี่มันคีย์การ์ดเจ้าของคฤหาสน์ในเขตพื้นที่หมายเลขหนึ่งไม่ใช่เหรอ?

พระเจ้าช่วย!

คฤหาสน์ที่ถูกสุดของที่นั่นอย่างน้อยก็หลายร้อยล้านเลยนะ!