7.ตัวปลอม

ดอกท้อสีชมพูกำลังบานสะพรั่งเมื่อถึงยามวสันตฤดู ที่แดนบุพผาบนสรวงสวรรค์มิได้มีดอกท้อเช่นเมืองมนุษย์ ที่นั่นมีเพียงต้นท้อพันปีที่มิเคยผลิดอกออกมาให้เห็น การได้มาชมดอกท้อที่กำลังผลิบานเช่นนี้ดียิ่งนัก

"งดงามมากใช่หรือไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นเทพบุพผาน่าจะชอบดอกไม้ ดินแดนมนุษย์ยังมีสระบัวขนาดใหญ่ ทว่าอยู่ไกลจากที่นี่ยิ่งนัก หากจะไปที่นั่นย่อมต้องใช้เวลาหลายวัน"

หลี่เจ๋อฮั่นยกไหสุราขึ้นมาดื่มพร้อมทั้งนั่งลงที่ใต้ต้นท้อ

"เมื่อคืนเป็นอย่างไร?"

หมิงหลันก้มมองข้อมือที่ยังมีรอยแดงจากการถูกมัด ใบหน้าที่งดงามยกยิ้ม

"อย่างน้อยข้าก็ได้นอนร่วมเตียงกับท่านจอมมาร ได้ห่มผ้าผืนเดียวกันด้วย..."

หลี่เจ๋อฮั่นเงยหน้าขึ้นมองไป๋หมิงหลัน ทุกคราที่กล่าวถึงพี่ใหญ่ดวงตาของนางจะเป็นประกายออกมา เหตุใดนางถึงได้ปักใจกับพี่ใหญ่ขนาดนั้นกันนะ ทั้งที่ใบหน้าเช่นนางจะหาสัจจะเทพสักองค์มาครองรักด้วยก็สามารถทำได้อย่างง่ายดายแท้ๆ

"แล้วคืนนี้จะทำเช่นไร"

"ท่านจอมมารกล่าวว่า หากข้าแอบเข้าไปที่ห้องนอนของเขาอีก ท่านจอมมารจะส่งข้ากลับแดนบุพผา"

"อ่า ช่างร้ายแรงยิ่งนัก"

"เป็นคำขู่ที่ข้ามิอาจฝ่าฝืนได้เลย เจ๋อฮั่นเผ่ามารของเจ้าเมื่อใดจะถึงคราที่พระจันทร์เต็มดวง"

หลี่เจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ

"หมิงหลัน เทพีจันทรามิชอบเผ่ามาร เคยมีครั้งหนึ่งที่ท่านพ่อของข้าไปจับตัวนางมา นางก็เลยโกรธพวกเราเผ่ามารมากทีเดียว เทพีจันทราจะเคลื่อนผ่านเผ่ามารของเราเพียงแค่ปีละไม่กี่ครั้งเท่านั้น"

นี่หมายความว่า ต้องรอนานหลายเดือนเลยงั้นหรือกว่าข้าจะได้ร่วมหอกับท่านจอมมาร

"เหตุใดเส้นทางความรักของข้าถึงได้ยากเย็นนัก!"

หลี่เจ๋อฮั่นแสยะยิ้มที่มุมปาก

"หากยากเย็นเหตุใดมิลองเปลี่ยนใจมารักคนอื่นเล่า เผ่ามารมีบุรุษนับร้อย..."

หากเปลี่ยนใจได้เช่นที่เจ๋อฮั่นกล่าวมาคงจะดีไม่น้อย ทว่าในหัวใจของนางดันปักใจกับท่านจอมมารไปแล้ว หมิงหลันรอเขามาหลายร้อยปี จนตอนนี้ห่างอีกแค่เพียงแค่เอื้อมมือก็สามารถดึงเขามากอดได้แล้ว

จะมายอมแพ้ตอนนี้ก็ใช่ที่

หลี่เจ๋อฮั่นส่งไหเหล้าให้หมิงหลัน

"นี่เป็นเหล้าดอกท้อที่หมักเอาไว้สามปี ใช่ว่าจะหาดื่มได้ง่าย"

หมิงหลันเอื้อมมือไปรับไหสุรามาดื่ม รสชาติหวานนุ่มละมุนลิ้น ในตอนที่อยู่แดนบุพผา งานหลักของหมิงหลันก็คือการหมักเหล้าดอกไม้ต่างๆ แต่นางพึ่งจะเคยดื่มเหล้าดอกท้อไม่กี่ครั้งเท่านั้น

หลี่เจ๋อฮั่นหรี่ตามองหมิงหลัน เหล้าดอกท้อมีรสหวานและทว่ามีฤทธิ์รุนแรงยิ่ง สำหรับบุรุษดื่มเพียงสองไหยังล้ม แล้วสตรีเช่นนางจะทนไหวได้อย่างไร

รักท่านพี่แล้วอย่างไรเล่า หากได้ร่วมเตียงกับเขาสักครั้ง รับรองได้เลยว่าเขาจะทำให้นางลืมพี่ใหญ่ให้หมดด้วยลีลาท่าทางของเขา นี่คือสิ่งที่หลี่เจ๋อฮั่นมั่นใจที่สุดในชีวิต นั่นก็คือลีลาบนเตียงของเขา!!

หมิงหลันขมวดคิ้วมองหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังนอนอยู่

เขาดื่มเหล้าดอกท้อไปเพียงไหเดียวถึงกับหลับไปเลยงั้นหรือ เหตุใดถึงได้คออ่อนนัก!

เมื่อคราที่อยู่บนแดนบุพผา นางทั้งหมักเหล้าและทั้งเป็นผู้ชิม ต่อให้ดื่มเป็นสิบไหหมิงหลันยังมิล้มพับเช่นนี้เลย

บุรุษเผ่ามารคออ่อนเช่นนี้ทุกคนรึเปล่านะ เช่นนั้นนางควรจะหาโอกาสชวนท่านจอมมารดื่มเหล้าสักครา...เมื่อถึงเวลาที่ท่านจอมมารเมาจะได้....

หมิงหลันหัวเราะออกมาเสียงใส พร้อมกับยกไหสุราขึ้นมาดื่ม ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างหลี่เจ๋อฮั่น

อ่า เหล้าดอกท้อนี่ช่างมีฤทธิ์ร้ายแรงยิ่ง ดื่มไปเพียงห้าไหก็สามารถทำให้มึนหัวได้แล้ว ดูเหมือนว่านางจะต้องพักสายตาสักครู่ เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งค่อยพาหลี่เจ๋อฮั่นกลับไปยังเผ่ามาร

หลี่เจ๋อเชี่ยนถอนหายใจ หลังจากจัดการงานที่ค้างเอาไว้เสร็จเรียบร้อยเขาก็ได้รับรายงานว่าหลี่เจ๋อฮั่นและไป๋หมิงหลันพากันหนีไปที่เมืองมนุษย์ พอเขามาถึงก็พบไหสุรามากมายกลิ้งอยู่ที่พื้น

เหตุใดเทพบุพผาถึงได้ชอบดื่มเหล้า นี่นางคือนางสวรรค์ประเภทใดกันแน่

หมิงหลันปรือตาขึ้นมาเมื่อนางได้ยินเสียงฝีเท้า ใบหน้างามขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อไม่ต่างจากสีของลูกท้อ

"นี่ข้าเมาถึงขนาดมองเห็นท่านจอมมารเลยงั้นหรือเจ้าคะ?"

หลี่เจ๋อเชี่ยนมิได้ตอบเขาเพียงก้มลงไปอุ้มนางขึ้นมา ทว่าพอนางอยู่บนตัวของเขานางก็ลูบๆ คลำที่หน้าอกของเขาไม่หยุดหย่อน

"สำรวมหน่อยไป๋หมิงหลัน"

นางลูบไปจนถึงส่วนกลางกายของเขา หลี่เจ่อเชี่ยนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะวางนางลงที่พื้นแล้วหยิบเชือกมามัดมือของนางเอาไว้

"นี่ปล่อยนะ!! ข้าคือเจ้าสาวของท่านจอมมาร เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไรเจ้าจอมมารตัวปลอม?"

หลี่เจ๋อเชี่ยนขมวดคิ้ว

"เหตุใดถึงคิดว่าข้าเป็นตัวปลอมเล่า?"

ไป๋หมิงหลันถอนหายใจก่อนจะมองมาที่เขาอย่างดูแคลน

"ก็เพราะส่วนนั้นของเจ้ามันทั้งเล็กและนิ่มยังไงล่ะ หากเป็นท่านจอมมารตัวจริงจะต้องทั้งแข็งและใหญ่......"

หลังจากกล่าวจบหมิงหลันก็หลับไป ทิ้งให้หลี่เจ๋อเชี่ยนยืนมองนางด้วยใบหน้าที่ทั้งโกรธและอาย เป็นอีกครั้งที่เขาไม่รู้จะทำเช่นไรกับนางดี