10.ไม่มีประโยชน์

ดอกไม้ในเผ่ามารแห่งนี้มีเพียงดอกบัวเท่านั้น..เช่นนั้นก็หมายความว่านางงดงามเหมือนกับดอกบัวที่อยู่ในสระ ถึงแม้จะเป็นคำที่ไม่ค่อยนิยมหยิบยกมาชมเชยกัน แต่หมิงหลันก็รู้สึกดีกับคำกล่าวชมเชยของหลี่เจ๋อฮั่น

“ขอบคุณท่านเจ๋อฮั่น ทั้งเรื่องสุราและคำกล่าวชมเชยข้า”

นี่เขากำลัง..คุยกับก้อนหินหรืออย่างไร?

“ช่างเถอะ เรามาดื่มกันดีกว่าวันนี้เป็นสุรานารีแดง เพราะอย่างนั้นเจ้าดื่มเบาๆ หน่อยก็แล้วกัน”

หมิงหลันเฝ้ามองสุราแก้วแล้วแก้วเล่าที่หลี่เจ๋อฮั่นยกขึ้นมาดื่ม นางได้แต่นั่งมองเขาร่ำสุราเงียบๆ พร้อมกับฉีกเนื้อไก่ขึ้นมากัดกิน

“ในยามที่เจ้าอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้า งานของเจ้าคือการปลูกดอกไม้อย่างนั้นหรือ?”

หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเจ๋อฮั่น

“งานของข้าคือการดูแลความสวยงามของสวนมากมายบนสวรรค์ ดูแลดอกโบตั๋นที่หมื่นปีจะบานสักครั้ง ดูแลลูกท้อเทียนเหมินที่สามร้อยปีจะออกช่อ อีกสามร้อยปีถึงผลิดอกและอีกสามร้อยปีถึงจะแปรเปลี่ยนจากดอกเป็นลูก ต้องรอคอยอีกห้ารอยปีลูกท้อถึงจะแก่จัด”

“ฟังดู..เป็นงานที่น่าเบื่อใช้ได้”

หมิงหลันหัวเราะเสียงใส

“ไม่ได้น่าเบื่อเลยเจ้าค่ะ การเฝ้าดูลูกท้อที่ค่อยเติบโต ดอกไม้ที่ค่อยๆ แย้มผลิบานมันทำให้ข้ามีความสุข และเนื่องจากข้าคือเทพบุปผาในยามที่ลูกท้อสุกแล้ว ข้าจะได้รับรางวัลเป็นลูกท้อหนึ่งผล ข้าได้นำลูกท้อไปหมักสุราเอาไว้ อีกสามร้อยปีก็ได้ทานแล้วเจ้าค่ะ พอถึงเวลานั้นข้าจะนำลงมาให้ท่านเจ๋อฮั่นได้ลิ้มรสชาติของสุราลูกท้อเทียนเหมิน”

ในยามที่นางกล่าวถึงเมืองสวรรค์และหน้าที่การทำงานของนาง ดวงตาของหมิงหลันเปล่งประกาย พร้อมกับริมฝีปากที่ยกยิ้มขึ้นมา นางมีความสุขอยู่บนนั้นดีๆ อยู่แล้วแต่กลับเลือกที่จะลงมาที่นี่ เพื่อตามหา..สิ่งที่เรียกว่าความรัก

“เจ้าดูมีความสุขดีในยามที่อยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้า แล้วเหตุใดถึงได้อาสาลงมาที่นี่”

หมิงหลันลดสายตาลงมามองมือของตัวเองเงียบๆ ท่านเจ๋อฮั่นถือเป็นสหายคนแรกของนางเมื่อเข้ามาอยู่ที่นี่ เพราะอย่างนั้นหมิงหลันจึงไม่อยากปิดบังอะไรเขา

“ข้อแรก พี่สาวของข้านั้นมีคนรักอยู่แล้ว ข้าไม่อยากให้พี่ไป๋เฉียนเจ็บปวดที่ต้องแยกจากคนรัก ส่วนข้อสอง..ข้าลงมาที่นี่เพื่อมาตามหาความเพ้อฝันของตัวเอง”

หลี่เจ๋อฮั่นยกมือขึ้นมาเท้าคาง เพราะเขาดื่มสุราไปมากพอสมควรจึงรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย

“เจ้ากล่าวราวกับคนที่สามารถรู้ล่วงหน้าว่าเผ่ามารจะขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นฟ้าเพื่อร้องขอเทพบุปผามาให้กำเนิดทายาทเผ่ามาร..หมิงหลันข้าเคยได้ยินมาว่าเทพบุปผาทุกนางจะมีพลังวิเศษ เช่นนั้นหากข้าเดาไม่ผิด พลังวิเศษของเจ้ามันคือการมองเห็นอนาคตใช่หรือไม่?”

ไม่มีเหตุผลอันใดที่จะต้องปกปิดเรื่องนี้กับท่านเจ๋อฮัน เพียงแต่พลังการมองเห็นอนาคตของหมิงหลันยังไม่คงที่ นางยังต้องฝึกอีกมากเพื่อให้สามารถมองเห็นอนาคตในภายภาคหน้าได้

“ท่านเจ๋อฮั่น ท่านเมามากแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะให้สาวใช้ไปส่งท่านยังที่พัก..”

เจ๋อฮั่นมองหน้าของหมิงหลันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะฟุบลงบนโต๊ะ ทำไมกันนะ มาชวนนางร่ำสุราคราใดมีแต่เขาที่เป็นฝ่ายเมามายและสลบไปก่อนทุกครั้งไป

เมื่อสาวใช้มาพาหลี่เจ๋อฮั่นออกไปจากที่นี่แล้ว หมิงหลันก็ลุกขึ้น นางก้าวเท้าไปอย่างมั่นคงเพื่อไปที่ริมสระบัว ในยามนี้ท้องฟ้ามืดไปหมด แม้แต่ดาวสักดวงยังไม่มีให้เห็นเลย นางมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้ว

ได้ร่วมเตียงกับท่านจอมมารครั้งหนึ่งนอกนั้นแม้แต่มองหน้าเขายังทำไม่ได้เลย เวลาที่จะอยู่ที่นี่ก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ แถมวันพระจันทร์เต็มดวงจะเดินทางมาถึงวันไหนก็ไม่รู้..

หน้าที่ของนางคือต้องรอต่อไปเรื่อยๆ สินะ รอจนกว่าเขาจะเป็นฝ่ายเดินมาหานางก่อน

...........

“ไป๋เฉียนได้โปรดวางใจ หมิงหลันมิใช่คนโง่ นางจะต้องเอาตัวรอดในเผ่ามารได้แน่”

เทพบุพผาไป๋เฉียนยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา นางเอนศีรษะลงไปซบลงบนไหล่ของเทพสงครามอันฉีที่กำลังกล่าวปลอบใจอยู่

“ข้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังแย่งชิงความสุขของหมิงหลันมา นางเสียสละเพื่อข้าลงไปที่เผ่ามาร แต่สิ่งที่พี่สาวอย่างข้าสามารถทำได้คือการรอคอยการกลับมาของนางเท่านั้น ยามนี้แม้แต่จะมีความสุขข้ายังไม่กล้ามีเลยอันฉี..พวกเราน่ะลงไปรับหมิงหลันขึ้นมาดีหรือไม่ ชวนท่านเทพม่อเกวียนไปด้วย เขาจะต้องยินยอมร่วมมือเป็นแน่”

เทพสงครามอันฉีถอนหายใจเบาๆ เขายกมือขึ้นมาลูบผมของไป๋เฉียนด้วยความอ่อนโยน

“เฉียนเฉียน เจ้าตรองดูเถิดว่าที่หมิงหลันเลือกที่จะอาสาลงไปที่เผ่ามารเพราะเหตุใด นางต้องการให้เจ้ามีความสุขนางถึงได้ยินยอมเสียสละ แต่ในยามนี้เจ้ากลับต้องทนทุกข์ทรมานและโทษตัวเองเช่นนี้ หากหมิงหลันล่วงรู้ นางจะอดทนอยู่ที่นั่นได้อย่างไรเมื่อพี่สาวของนางไม่กล้าแม้แต่จะมีความสุข ท่านเทพม่อเกวียนให้คำมั่นเอาไว้แล้วว่าในระยะเวลาสองปีจะไปรับนางกลับมา เมื่อถึงเวลานั้นข้าเองก็จะเดินทางไปกับเขาด้วย วางใจเถิดเฉียนเฉียน หมิงหลันจะต้องปลอดภัย จอมมารไม่กล้าทำอะไรนางหรอก”

เมื่อไป๋เฉียนได้ฟังดังนั้นความทุกข์ในใจก็รู้สึกเบาบางลงได้บ้าง นางจึงเริ่มการใช้ชีวิตใหม่ หมิงหลันชื่นชอบการดื่มสุราดอกไม้มากที่สุด เช่นนั้นนางจะหมักสุราดอกไม้เอาไว้เยอะๆ เพื่อรอคอยให้น้องสาวกลับมาลิ้มรส..

...........

“เรื่องมันผ่านมาแล้วอีกทั้งในยามนี้เจ้าจะต้องลงไปเผชิญด่านเคราะห์เพื่อเลื่อนขั้นเป็นสัจจะเทพแล้วเทียนจุน..อย่าประวิงเวลาอีกเลย มันล้วนไร้ประโยชน์”

เทพม่อเกวียนกล่าวพร้อมกับส่งปิ่นไม้อันหนึ่งให้กับเทียนจุน เขายื่นมือมารับก่อนจะยกปิ่นไม้นั้นมากอดแนบอก

“ข้ากลับมาจากสงครามที่ทะเลตงไห่กลับได้ข่าวว่าหมิงหลันลงไปที่เผ่ามารเพื่อให้กำเนิดองค์รัชทายาทให้จอมมาร ม่อเกวียนเจ้าใจร้ายยิ่งนักทั้งๆ ที่คำสั่งเสียสุดท้ายของข้าคือการปกป้องนางแต่ทว่าเจ้ากลับเป็นคนผลักไสให้นางไปที่เผ่ามารด้วยตัวเอง”

เทพม่อเกวียนก้มหน้าลงเล็กน้อย เรื่องนี้เขาไม่มีคำใดจะเถียงสหายรักเลยแม้แต่คำเดียว

“เรื่องนั้นล้วนแล้วแต่เป็นความผิดของข้า ข้าจะชดใช้ให้เจ้าอีกสองปีนับจากนี้ข้าจะไปรับหมิงหลันกลับมา หลังจากนั้นข้าจะปกป้องนางเพื่อรอคอยวันที่เจ้าเผชิญเคราะห์กรรมสำเร็จลุล่วง ให้โอกาสข้าอีกสักครั้งเถิดนะเทียนจุน การเดินทางของเจ้าในครั้งนี้มันสำคัญกับสวรรค์ชั้นฟ้าอย่างมาก เพราะบนสวรรค์ไม่มีสัจจะเทพถือกำเนิดมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว..ได้โปรดเทียนจุนทำเพื่อพวกเราชาวสวรรค์ทุกคน”

คราวที่แล้วในยามที่เขาไปจัดการเผ่าปักษาที่ทะเลตงไห่ทุกคนก็กล่าวอ้างว่าให้เขาทำเพื่อชาวสวรรค์ เขาทำเพื่อชาวสวรรค์แล้วอย่างไร ในเมื่อจะรักสตรีสักนางยังไม่อาจทำได้ แล้วมันจะมีประโยชน์อันใดกัน