บทที่4.การเจอครั้งแรกของหมีใหญ่กับกระต่ายป่า4/4

4/4

“ฮึม! รังเกียจผมมากเลยเหรอหนูแหวน” อเล็คซานเดอร์คำรามเสียงก้อง ฝังปลายจมูกซอกซอนตามลำคอเรียว สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เก็บเอาไว้ในปอด พร้อมทั้งสวมกอดเธอให้แน่นขึ้น เบียดกายกำยำเข้าหา ตะโบมจูบแรงๆ ให้เธอรู้สึกเจ็บ ริมฝีปากทาบทับกลีบปากอิ่มก่อนจะบดคลึงช้าๆ ใช้ไรฟันแย้มริมฝีปากนุ่มนิ่มดูดซึมความหวานละไมในอุ้งปากของพิชญ์สินี เสียงแหบต่ำถูกเค้นออกมาจากลำคอ “เป็นไงรสจูบของผม พอจะทำให้คุณเปลี่ยนใจได้หรือเปล่าหนูแหวน”

“คุณ! เสียใจคุณอเล็คซานเดอร์จูบห่วยๆ แบบนี้หนูแหวนไม่สนใจหรอกค่ะ”

“แล้วเธอจะเสียใจหนูแหวนที่เธอพูดออกมาแบบนี้” อเล็คซานเดอร์พูดจบแล้วเขาก็กดจูบลงบนปากจิ้มลิ้มนั้นอีกครั้ง ครั้งนี้ชายหนุ่มตั้งใจแกล้ง เขาคิดล้างอายรสจูบครั้งก่อน คราวนี้จะทำให้หล่อนสั่นสะท้าน และละเมอหาแค่เขาเท่านั้น! มนตราพิศวาสครอบคลุมคนทั้งคู่เอาไว้ ให้ทั้งสองคนหลงวนเวียนอยู่ในความหวานล้ำของรสเสน่หา ปลายนิ้วเพรียวยาวกุมท้ายทอยของเธอเอาไว้ บีบบังคับให้เธอแหงนหน้าขึ้นรับจุมพิตของเขาให้ถนัดมากขึ้น ปลายลิ้นสากระคายแทรกเข้าไปในอุ้งปาก ซอกซอนดูดดื่มความหวาน และเย้าหยอกเรียวลิ้นเล็กๆ ไล่ต้อนจนพิชญ์สินีลืมตัว มือเล็กๆ พยายามผลักดันกายใหญ่ออกไปให้พ้นในคราแรก ขณะนี้เธอกลับเกาะกอดแขนแข็งแรงเอาไว้แน่น เรียวขาเพรียวยาวอ่อนแรงลง เนื้อตัวสั่นสะท้าน หลงมึนเมากับรสจุมพิตกระชากวิญญาณ

“เธอเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะหนูแหวน กลับคำพูดของเธอซะ! ก่อนที่ผมจะเมกเลิฟกับเธอตรงนี้ เพื่อพิสูจน์ว่าที่เธอวิจารณ์ผมก่อนที่จะรู้จริงๆ น่ะ มันแตกต่างกันยังไง” เสียงปนหอบของอเล็คซานเดอร์กล่าวแนบริมฝีปากอิ่ม ตอนนี้มันเห่อบวมเจ่อและขึ้นสีจัด จนเขาเองแทบจะห้ามใจไม่อยู่ ความรู้สึกในตอนนี้คืออยากจะฝังแก่นกายในร่างอวบอุ่น สอนให้เธอรู้ว่าผู้หญิง ไม่ควรมาปากเก่งท้าทายผู้ชายให้เขารู้สึกโกรธ

“ไม่! หนูแหวนไม่อยากพูดกับคุณอีก ปล่อยนะ”

“ช่วยไม่ได้นะหนูแหวน ผมอยากยุ่งกับเธอนี่ ทางที่ดียอมรับข้อเสนอและเป็นคู่ควงให้ผมในคืนนี้ดีๆ จะดีกว่า”

“บ้า! คุณเอาสมองส่วนไหนคิดกันนะ หนูแหวนไม่ได้อยากได้อะไรจากคุณ ปล่อยหนูแหวนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” พิชญ์สินีกัดฟันตอบ เธอโกรธชายหนุ่มตรงหน้าจนเยื้อแก้วหูลั่นวิ้งๆ

“เธอนี่ดื้อกว่าที่ผมคิดนะ ใช้แต่แรงกายหัดใช้สมองตรองดูดีๆ มีใครหน้าไหนใจป้ำเท่ากับผม ไม่มี! เงินก้อนโตๆ เธอไม่อยากได้รึ นอนกับผมครั้งสองครั้งคงไม่สึกหรอเท่าไรหรอกน่า โปรโมชั่นสุดคุ้มไม่น่าสนใจหรอกเหรอ”

“ข้อเสนอทุเรศน่ะสิ! หนูแหวนไม่เอาและก็ไม่สนใจค่ะ!” เธอพยายามดิ้นเต็มแรงแต่ปราการอันแน่นหนากักกั้นไว้ ไม่สามารถแม้แต่จะขยับตัว ได้แต่ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ

“แปลก ผมเคยให้คนอื่นๆ แบบนี้ไม่เห็นมีใครปฏิเสธเลยสักคน เธออยากได้อะไรนอกเหนือจากนี้ล่ะ ผมทุ่มไม่อั้นเลยนะสำหรับเธอ หนูแหวน”

“บ้าๆ!” พิชญ์สินีกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ร่างกายส่วนใหญ่ถูกกักอยู่ในอ้อมแขนของเขา ที่ขยับได้ก็คือปลายเท้า ปลายเท้า! ใช่สิที่ทำได้ดีที่สุดก็คือปลายเท้า เธออมยิ้มก่อนจะแหงนหน้ามองสบนัยน์ตาสีเขียวมรกต พร้อมทั้งยิ้มหวานให้เขาเพื่อหันเหความสนใจ

“โอ๊ะโอ! ยิ้มหวานแบบนี้เปลี่ยนใจแล้วสิ ผมแทบจะอดใจรอไม่ไหว ที่จะได้ละเลียดชิมผิวหอมๆ ของเธอ” อเล็คซานเดอร์พูดเสียงกระหึ่ม ผิวกายเต้นยุบยับ เลือดลมพลุ่งพล่าน แค่เห็นท่าทีของพยาบาลคนสวยในอ้อมกอดเปลี่ยนไป

“คุณอเล็คซานเดอร์จะต้องจำวันนี้ไปอีกนานเลยค่ะ หนูแหวนรับรองได้” เธอเค้นเสียงแผ่ว ส่งยิ้มยั่วเย้าให้เขา ก่อนที่ส้นรองเท้าคัชชูสีดำจะกระแทกบนปลายรองเท้าหนังสีดำเป็นมันสุดแรงเกิด

“อ๊าค!” อเล็คซานเดอร์แผดเสียงร้อง กระโดดตัวลอย รีบปล่อยพิชญ์สินีออกจากอ้อมแขน และเธอก็วิ่งเข้าไปหลบหลังซอกตู้ มองชายหนุ่มที่กำลังกระโดดหย็องแหย็งด้วยความสะใจ

“เธอ เธอ!” อเล็คซานเดอร์พูดกระท่อนกระแท่น ดวงตาคมดุถมึงทึง ปูดโปนออกมาจากเบ้าตาและจ้องมองพิชญ์สินีด้วยความแค้นเคือง

“ค่ะ...คำตอบของหนูแหวนเหมือนเดิม ไม่ว่าคุณจะเอาเงินทองมากองตรงหน้าหนูแหวนตอนนี้ หนูแหวนก็ไม่ต้องการ เชิญคุณหอบเงินของคุณไปเสนอให้คนอื่นเถอะคะ”

“ปัง!” ภาทรวิ่งพรวดพลาดเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของเจ้านาย เขามองพิชญ์สินีสลับกับอเล็คซานเดอร์ด้วยความสงสัย ปนเปกับความไม่เข้าใจ ต่างฝ่ายต่างอยู่กันคนละมุมห้อง แต่กลับจ้องมองกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เจ้านายเขาทำแผลบนหน้าเรียบร้อย แผลสดถูกใส่ยา แต่กลับยืนไม่อยู่ต้องกระโดดไปกระโดดมา เขาสงสัย เจ้านายอาจจะแสบแผลเนื่องจากยาฆ่าเชื้อเวลาใส่แผลสดมันแสบถึงทรวงในจริงๆ

“เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม?”

“มีค่ะ คุณช่วยพาผู้ชายคนนี้ออกไปจากห้องพยาบาลทีสิคะ คนไข้ไม่ได้เจ็บอะไรมาก กลับไปพักผ่อนที่บ้านน่าจะดีกว่าค่ะ”

“ครับๆ...เอ่อ” ภาทรรับคำ เขาหมุนตัวกลับไปมองเจ้านายก่อนจะเดินเข้าไปช่วยพยุงเพราะรู้สึกว่าอเล็คซานเดอร์จะยืนไม่อยู่

“ฝากไว้ก่อนหนูแหวน ผมจะมาเอาคืน เราสองคนต้องได้เจอกันอีกแน่!” อเล็คซานเดอร์กล่าวอาฆาตทิ้งท้าย เขาค่อยๆ เดินกระโผลกกระเผลกตามภาทร ออกไป ทิ้งไว้แค่ความแค้นเคืองที่ไม่สามารถจัดการคนที่ตัวเองหมายตา แต่อย่าได้ดีใจไปนะ!! การแก้เกมครั้งนี้เพิ่งจะเริ่มต้น หากไม่ได้คนสวยดื้อด้านมานอนดิ้นใต้ร่าง ร้องครางครวญเรียกหาแต่ชื่อของเขา เขาจะยอมถอนตัวออกจากการเป็นนักล่า ตำแหน่งคาสโนว่ายอดนักรักคงต้องโยนทิ้ง

“คนบ้า คนหื่น มองผู้หญิงเหมือนขนมหวาน หนูแหวนไม่ใช่ขนมหวานในจานที่คุณจะหยิบขึ้นมาชิมง่ายๆ หรอกค่ะ คนอย่างคุณไม่เคยสนจิตใจของฝ่ายตรงข้าม จ้องแต่จะกุมชัยชนะอย่างเดียว หนูแหวนจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเอง ผู้หญิงที่รักเกียรติตัวเองยังคงเหลืออยู่บนโลกนี้ ใช่ว่าจะมีคนสมยอมคุณทุกคนเมื่อไร หนูแหวนนี่ล่ะคนหนึ่ง หนูแหวนไม่มีทางสยบให้อำนาจเงินของคุณเด็ดขาด” เธอกล่าวตามหลังเขาไป ตั้งใจเด็ดขาดว่าจะไม่ให้อำนาจเงินของอเล็คซานเดอร์อยู่เหนือเธอ ถึงจะไม่มีทางสู้ ก็ไม่หวั่นไหวกับเสน่ห์อันมากล้น และพยายามบังคับใจไม่ให้หลงไปกับสิ่งจอมปลอม เธอใช้หลังมือถูริมฝีปากตัวเองแรงๆ พยายามจะสลัดภาพความทรงจำที่อเล็คซานเดอร์ยัดเยียดให้...ถึงแม้ผิวกายยังคงร้อนวูบวาบเพราะรสจุมพิตนั้นก็ตาม...