บทที่1. ที่ทำงานแห่งใหม่ 1/2

บทที่1. ที่ทำงานแห่งใหม่ 1/2

พิชญ์สินี สิทธิเดชเดชาสาวใสหน้าหวาน เธอเดินด้วยสองเท้าที่มั่นคง มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ตรงไปยังตัวอาคารโอ่อ่าเบื้องหน้า ‘รามานเอ็นเตอร์ไพรส์’ เธอสมัครงานผ่านทางเว็บไซต์ของบริษัทข้ามชาติที่ลงประกาศรับสมัครพนักงานเอาไว้ ในตำแหน่งนางพยาบาลประจำห้องพยาบาลของบริษัท เป็นรายได้เสริมอีกทาง เพื่อเพิ่มรายได้ให้ตัวเอง พิชญ์สินีเป็นเด็กกำพร้าเธอเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กแบบขาดแคลน เมื่อมีโอกาสได้ร่ำเรียนทางสายอาชีพพยาบาล เธอจึงขยันและขวนขวายมากกว่าใครเพื่อน เพื่อจะเจียดเงินเดือนส่วนหนึ่งให้น้องๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กที่เคยพำนักจนเติบใหญ่ เธออยากมีส่วนช่วยเหลือในการที่เด็กๆ ขาดแคลนเหล่านั้น พวกเขาจะได้มีโอกาสดีๆ ในโลกยุคปัจจุบันเหมือนกับที่เธอเคยได้รับโอกาสนั้นมา

“สวัสดีค่ะดิฉันมีนัดสัมภาษณ์งาน ไม่ทราบว่าดิฉันต้องไปติดต่อทางฝ่ายไหนคะ” หญิงสาวส่งซองจดหมายเรียกตัวมาสัมภาษณ์ให้ประชาสัมพันธ์คนสวยได้พิจารณาเป็นการยืนยัน

“สัมภาษณ์กับคุณทรรศนาเชิญชั้นสามเลยค่ะ” สาวสวยประชาสัมพันธ์ยิ้มหวานส่งให้พิชญ์สินีด้วยความอัธยาศัยดีพร้อมทั้งชี้ทางให้ด้วยความกระตือรือร้น

“ขอบคุณค่ะ” พิชญ์สินีรับเอกสารคืนมา ก่อนเธอจะเดินไปตามทางที่ประชาสัมพันธ์บอกไว้ให้ เพื่อไปรอการสัมภาษณ์จากหัวหน้าในหน่วยงานนั้น

ห้องโถงกว้างโอ่อ่าสมกับเป็นบริษัทชั้นนำเกี่ยวกับการแปรรูปกาซธรรมชาติ การที่รัสเซียจับมือกับไทย ในการแปรรูปกาซธรรมชาติให้ได้ใช้ประโยชน์ได้เต็มที่ หลังจากค้นพบแหล่งกาซธรรมชาติในจุดหนึ่งของประเทศไทยและรัสเซียเป็นผู้ประมูลได้สัมปทานนั้นได้ บริษัทไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์เปิดใหม่แต่มีทุนจดทะเบียนสูงสุด เพราะกาซที่แปรรูปได้กำลังเป็นที่ต้องการของทั่วโลก มีทั้งโครงการสร้างโรงถลุงแยกกาซและส่วนสำนักงาน บรรยากาศเงียบสงบพนักงานทุกคนตั้งใจทำงานตามหน้าที่ ให้สมกับอัตราค่าจ้างที่สูงลิ่วและนายทุนจากแดนไกลไม่เอาเปรียบลูกน้องใต้บังคับบัญชา

แววตามุ่งมั่นประกอบกับคำพูดมีหลักการ ทำให้ฝ่ายบุคคลตกลงรับพิชญ์สินีเข้าทำงานในอัตราค่าจ้างที่หญิงสาวพอใจ หลังจากเซ็นสัญญาจ้างงาน เสร็จ ฝ่ายบุคคลจึงพาหญิงสาวไปดูสถานที่ทำงานแห่งใหม่ในตัวอาคาร ห้องปฐมพยาบาลสะอาดมีเพื่อนร่วมงานหนึ่งคนประจำทำหน้าที่อยู่อย่างแข็งขัน

“ยินดีต้อนรับค่ะ...พี่ศรีนวลนะคะ ดีใจที่ได้เพื่อนร่วมงานหน้าตาสวยๆ มาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ” พยาบาลสาวรุ่นพี่ทักทายอย่างเป็นกันเอง หลังจากฝ่ายบุคลแนะนำให้รู้จักและขอตัวกลับไปทำงานหน้าที่ของตัวเองต่อ โดยปล่อยให้พิชญ์สินีทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานเพียงลำพัง

“พิชญ์สินีค่ะ เรียกหนูแหวนก็ได้ค่ะพี่ศรีนวล”

“หนูแหวนเหรอคะ ชื่อน่ารักจังเลย” รุ่นพี่พูดยิ้มๆ

“พวกพี่ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งให้น่ะค่ะ หนูแหวนโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก” หญิงสาวบอกอย่างไม่อายชาติกำเนิด มันคือเรื่องจริงที่ตัวเองต้องยอมรับ... เธอตัวคนเดียวบนโลก ไร้ญาติพี่น้องเหมือนคนอื่นๆ

“เหรอคะน่าสงสารจัง แต่หนูแหวนเก่งนะที่เติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ”

“คุณครูที่สถานเลี้ยงเด็กดุค่ะ เลยต้องทำตัวดีๆ หน่อยไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครความรัก”

“หน้าตาสวยๆ แบบนี้คงไม่มีใครในโลก ที่ไม่รักหนูแหวนหรอกมั้งคะ”

“อิๆ ค่ะ”

“แล้วฝ่ายบุคคลให้หนูแหวนเริ่มงานได้เมื่อไรล่ะคะ” ศรีนวลเปลี่ยนเรื่องคุย เธอรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้าอย่างยิ่ง ถึงพึ่งจะรู้กันวันแรก แต่เธอก็รู้สึกเห็นใจและสงสาร เมื่ออีกฝ่ายต้องเจอความอ้างว้างมาตั้งแต่เยาว์วัย

“ต้นเดือนค่ะ หนูแหวนต้องเคลียร์งานที่ทำงานเก่าก่อนค่ะ ถึงจะมาเริ่มงานที่นี่ได้”

“ดีจัง พี่กำลังเหง๊าเหงา ห้องกว้างๆ แต่อยู่คนเดียว นิดาคนพยาบาลคนเก่าเขาลาออกกะทันหัน ดีนะว่าช่วงนี้งานไม่ยุ่งเท่าไร ไม่งั้นพี่คงจะแย่”

“อ้าว! ลาออกทำไมกันคะ เงินเดือนที่นี่ดีออกค่ะ หนูแหวนยังเสียดายเลยน่าจะมาตั้งแต่เพื่อนชวนครั้งแรกๆ แล้ว บอกปัดไปเพราะว่าตอนนั้นกำลังยุ่งกับที่ทำงานเดิม คนกำลังขาดและมีเจ้าหน้าที่ไม่พอนะคะ”

“เขาลาออกไปแต่งงานนะจ๊ะ หนูแหวนเห็นไหมล่ะว่าที่ทำงานเรามีแต่ฝรั่งเดินกันให้ขวักไขว่ นิดาเขาโชคดีที่เจ้านายชอบ เลยลาออกไปแต่งงานกับCEOคนเก่าที่มาคุมในโรงถลุง กลายเป็นคุณนายไปแล้วล่ะ พี่ยังเสียดายเลย...ไม่น่ารีบแต่งงานไวแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคงมีสิทธิ์ลุ้น เมื่อคนที่มาห้องพยาบาลนะล้วนแล้วแต่คนหน้าตาดีๆ ตำแหน่งหน้าที่ก็ไม่ใช่น้อยๆ”

พิชญ์สินีคุยเรื่อยเปื่อยกับศรีนวลอยู่นาน เธอช่วยพยาบาลรุ่นพี่ทำงานที่พอช่วยได้อย่างไม่คิดเกี่ยงงอน จนมีเสียงร่ำลือกระฉ่อนไปทั่วบริษัทในเวลาไม่นาน หลังจากพิชญ์สินีกลับไปแล้ว ถึงความอ่อนโยนใจดีของพยาบาลหน้าหวานคนใหม่ ที่กำลังจะมาเริ่มงานที่บริษัทไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์เร็วๆ นี้...