ตอนที่ 01 เด็กรับใช้

ณ คฤหาสน์ใหญ่ 

ร่างเล็กหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้วสูง มองข้ามเหล็กราวตรงหน้าเข้าไปด้านใน ก่อนจะก้มลงมองดูที่กระดาษในมือซึ่งถูกจดด้วยฝีมือของป้าแท้ๆ 

บ้านเลขที่ 999/e999 

ในความคิดตอนแรกก็คงจะเป็นบ้านของคนรวยทั่วไปที่เป็นบ้านแฝดหรือไม่ก็บ้านหลังใหญ่ๆ แต่นี่มันใหญ่มากๆ มีสนามกว้างบ้านก็หลังใหญ่โต รั้วสูงท่วมหัว ใครที่คิดจะปีนเข้าไปคิดใหม่ให้ดีๆเลยเพราะถ้าตกลงมาตายสถานเดียว 

"หนูมาหาใครลูก?" เสียงของป้าแก่ๆ คนหนึ่งซึ่งอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับป้าของตนถามขึ้น 

"ผมมาตามที่อยู่นี้ครับ ผมมาถูกแล้วใช่ไหม" พูดจบก็ยื่นกระดาษในมือให้กับป้าแก 

"ถูกแล้ว ว่าแต่มาหาใครล่ะ" 

"ผมเป็นหลานของป้าศรีครับ พอดีป้าศรีแกไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาล ก็เลยให้ผมมาทำงานแทนก่อน"

"อ้าว หลานของยายศรีหรอกรึ เข้ามาก่อนสิ"

"ครับ"

"แล้วชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรล่ะเราป้าจะได้เรียกถูก"

"ชื่อใบหม่อนครับ" 

"อ่อ..." 

"ผมต้องทำอะไรบ้างครับ" 

"ป้าศรีแกมีหน้าที่คอยทำความสะอาดห้องชั้นบนน่ะ ถ้าเรามาทำงานแทนป้าศรีก็ต้องทำงานทำความสะอาดที่ชั้นบน"

"อ๋อ แค่อย่างเดียวหรือครับหรือว่าต้องทำในครัวด้วย?"

"แม่บ้านทุกคนที่นี่แยกหน้าที่กันไม่มีใครทำงานวุ่นวายปะปนกัน ที่นี่มีกฎระเบียบนะ เราเองก็ต้องเรียนรู้กฎระเบียบด้วย"

"ครับ แล้วผมต้องพักที่ไหนครับ"

"ห้องเก่าของป้าศรีแกก็ได้นะ ถ้าเราไม่รังเกียจอะไร"

"ไม่เลยครับ"

"แล้วป้าแกเป็นอะไรทำไมถึงได้ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลได้" เพราะรู้แค่ว่าป้าศรีแกลากลับบ้านไปเยี่ยมญาติ แต่พอครบวันที่ลางานแล้วแกยังไม่ยอมกลับมาเลย ทุกคนก็เลยคิดว่าป้าศรีแกคงลาออกไปแล้ว 

"ปอดติดเชื้อครับ แล้วก็ติดเชื้อในกระแสเลือดด้วย" 

"ตายจริง ครั้งล่าสุดที่เห็นกันแกยังแข็งแรงอยู่เลย"

"ครับ บทจะได้ป่วยก็เป็นหนักเลย" 

เด็กหนุ่มเดินตามป้าแก่ๆ เข้าไปยังเรือนของคนใช้ ผ่านแม่บ้านพ่อบ้านมากมายที่ทำงานอยู่ที่นี่ หลายคนก็มองด้วยสายตาที่เป็นมิตรแต่อีกหลายคนก็มองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเช่นกัน 

"นี่ไงห้องของป้าศรี" 

"ขอบคุณครับ ว่าแต่ป้าชื่ออะไรครับ ผมจะได้เรียกป้าถูก" 

"ป้าชื่อเนียม"

"ครับป้าเนียม"

"เอาข้าวของไปจัดในห้องก่อนก็ได้ เดี๋ยวป้าจะมาบอกว่าเราต้องทำอะไรบ้าง"

"ครับ" 

ใบหม่อนยกกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเข้าไปในห้องที่ป้าของตัวเองเคยอยู่ จัดเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ ภายในห้องไม่ต้องจัดหรือทำความสะอาดอะไรมากมายเพราะดูเหมือนว่าป้าแกจะทำความสะอาดอยู่ตลอด ถึงจะมีฝุ่นบ้างก็เพียงเล็กน้อยเพราะป้าแกไม่ได้มาอยู่หลายวัน 

ผ่านไปไม่นาน 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

"ใบหม่อนนี่ป้าเองนะ"

"ครับป้า ประตูไม่ได้ล็อกครับเข้ามาได้เลย" 

"พรุ่งนี้เราค่อยเริ่มงานก็ได้"

"ครับ"

"ตอนเช้าประมาณเจ็ดโมง เราต้องขึ้นไปทำความสะอาดห้องของคุณชาย ห้องแรกคือห้องของคุณมอลตา ห้องที่สองคือห้องของคุณเบงกอล ห้องที่สาม คือห้องของคุณจากัวร์ ห้องนี้เวลาเข้าไปอย่าทำเสียงดังนะ เพราะคุณจากัวร์ไม่ชอบคนทำอะไรเสียงดังรบกวนเวลานอน"

"แล้วทำไมไม่รอให้เขาตื่นก่อนล่ะครับแล้วค่อยไปทำ" 

"มันเป็นคำสั่งของเขาน่ะ" 

"...." ใบหม่อนพยักหน้ารับคำสั่งจากป้าแก ก่อนที่ป้าแกจะเดินออกจากห้องไป เพราะถึงเวลาเตรียมอาหารเย็นพอดี แต่เด็กหนุ่มไม่ได้เดินออกไปสำรวจอะไรด้านนอกเพราะป้าแกสั่งเอาไว้ว่าอย่าเดินออกไปเพ่นพ่านที่ไหน ทุกคนที่นี่ถ้าไม่มีงานก็จะมาอยู่ในพื้นที่ด้านหลังซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับแม่บ้านพ่อบ้านหรือคนสวน ห้ามไปวุ่นวายในบ้านใหญ่หรือตามหน้าบ้านเด็ดขาด 

เช้าวันต่อมา 

ใบหม่อนตื่นแต่เช้าไปทำความสะอาดที่ห้องนอนของคุณชายตามคำสั่งของป้าแก ห้องแรกผ่านไปก็ปกติดี เพราะดูเหมือนเจ้าของห้องจะออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว ห้องที่สองก็ยังคงปกติดี มีผู้ชายแผ่นหลังกว้างมีรอยสักด้านหลังนอนคว่ำหน้าอยู่เงียบๆ มองเห็นแค่ข้างหลังก็รู้แล้วว่าหล่อมาก พอเปิดประตูมาห้องที่สามใบหม่อนถึงกับต้องผงะ ทั้งเสื้อผ้า ข้าวของ และขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น มันทั้งรกเละเทะไปหมด ถ้าจะเก็บกวาดมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้เกิดเสียงดัง เพราะมันมีแต่ขวดแก้วทั้งนั้นที่ล้มกระจัดกระจายระเนระนาดอยู่บนพื้น 

เกร๊ง! 

"...." ใจของใบมันหล่นวูบเมื่อขวดแก้วในมือดันกระทบกันจนเกิดเสียง เจ้าตัวเหลียวไปมองชายหนุ่มที่นอนสลบอยู่บนเตียง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเพราะเขาไม่ได้มีท่าทีตื่นขึ้น 

ไม่นานก็เก็บกวาดทำความสะอาดจนเรียบร้อย ห้องนี้เก็บกวาดเหนื่อยมากๆ กว่าจะเสร็จก็เล่นไปเกือบชั่วโมงเลย 

"อืม..." 

"...." คนตัวเล็กรีบเดินไปหยิบไม้กวาดและเครื่องมือทำความสะอาดเพื่อที่จะรีบเดินออกไปจากห้อง เพราะป้าแกบอกเอาไว้ว่าต้องรีบออกมาจากห้องก่อนที่คุณชายจะตื่น 

ซึ่งตอนนี้เขากำลังงัวเงียขยับตัวตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ใบหม่อนยังเก็บของไม่ทันเสร็จดีเลย 

"ขะ ขอโทษครับ ผมกำลังรีบเก็บออกไปเดี๋ยวนี้"

"เดี๋ยว" 

"...." ใบหม่อนหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อได้ยินน้ำเสียงเข้มจากด้านหลัง "คะ ครับ"

"หันหน้ามา" 

"...." คนตัวเล็กค่อยๆ หันกลับไป พร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว 

"เด็กใหม่?"

"ครับ"

"ฉันจำได้ว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้รับเด็กเข้าทำงาน" 

"ผมมาทำงานแทนป้าศรีครับ ป้าแกป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลก็เลยให้ผมมาทำงานแทน"

"อ่อ..." 

"...." 

"เสร็จแล้วก็ออกไปสิ"

"ครับ" 

ใบหม่อนรีบก้าวเท้ายาวๆ เดินออกมาจากห้องนอนของคุณชาย หลังจากที่ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไม่มีงานอะไรที่จะต้องทำต่ออีก เพราะทุกคนที่นี่แบ่งแยกหน้าที่การอย่างชัดเจน 

ตึก! 

"อะ อ้าว ขอโทษครับ" คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง ขณะที่เดินลงบันไดมาไม่ทันได้มองด้านหน้า ก็เกือบจะชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่หน้าตาเหมือนกับชายหนุ่มด้านบน แต่คนนี้บุคลิกดูเงียบขรึมน่าเกรงขาม 

"นายเป็นใคร?"

"ผมเป็นหลานของป้าศรีครับ มาทำงานแทนป้าแกครับ"

"แล้วป้าศรีไปไหน?"

"ตอนนี้ป้าแกป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลครับ" 

"...." เจ้าของร่างสูงใหญ่เงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อหน้าคนตัวเล็ก "บอกที่อยู่มา ฉันจะให้คนเอาของไปเยี่ยม"

"เอ่อ...โรงพยาบาลHHครับ" 

"ขอบใจ"

"ครับ" 

ใบหม่อนรีบเอาเครื่องมือทำความสะอาดไปเก็บแล้วกลับมาที่ห้องของตัวเอง ในหัวก็นึกถึงแต่หน้าของผู้ชายสองคนที่หน้าตาเหมือนกัน ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงนักก็ไม่รู้ ยิ่งตอนที่ได้สบตากับทั้งสอง หัวใจดันเต้นระรัวจนเกือบควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ 

ถ้าดันฮีทขึ้นตอนนี้ซวยเลยล่ะ ยากินก็ไม่ได้เอามา จะช่วยตัวเองก็คงยาก 

เวลาผ่านไป 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

"ใครครับ?" คนตัวเล็กตะโกนถามออกไป 

"ป้าเอง ทำไมไม่ออกไปกินข้าวล่ะ"

"ผมไม่หิวครับ" ก็ออกไปแล้วต้องเจอคนที่นี่มองแปลกๆ ก็เลยไม่ค่อยอยากออกไปเท่าไร 

"มาเถอะ มากินกับป้า" 

"ครับๆ เดี๋ยวผมตามออกไป" ใบหม่อนหันไปเก็บของใส่กระเป๋าใบเล็กของตัวเองหลังจากนั้นก็ออกไปจากห้อง 

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกสายตาของคนที่นี่มองแปลกๆ เพราะเพิ่งจะเข้ามาทำงานได้แค่วันเดียว ยังไม่เคยไปมีปากเสียงหรือทะเลาะกับใครเลย 

'หรือว่าเขาจะรู้ว่าเราเป็นโอเมก้า' 

และเท่าที่สังเกตดูตอนแรก ใบหม่อนได้กลิ่นฟีโรโมนจากร่างกายของคนบนเตียง และกลิ่นฟีโรโมนที่ติดอยู่กับตัวของอีกคนที่หน้าตาเหมือนกัน 

'คุณชายเขาเป็นอัลฟ่า' เพราะแบบนี้หรือเปล่าทุกคนที่นี่เลยมองใบหม่อนแปลกๆ กัน 

"ขอโทษครับป้าที่มาช้า" 

"ไม่เป็นไรๆ มานั่งตรงนี้ก่อนสิ"

"ครับ" ใบหม่อนเดินเข้าไปนั่งในกลุ่มของแม่บ้านที่ค่อนข้างมีอายุ และคนที่ดูมีอายุเท่ากับป้าของใบหม่อนก็น่าจะเป็นป้าเนียมคนนี้ 

"ป้าของเราเป็นยังไงบ้างล่ะ?" 

"อาการยังไม่ดีขึ้นเลยครับป้า" 

"เฮ้อ...เพิ่งจะได้คุยกับแกไปไม่กี่คำเอง เห็นว่าลากลับบ้าน ไม่คิดว่าจะกลับไปแล้วป่วยแบบนี้" 

"ครับ คนที่บ้านก็ไม่มีใครคิดเหมือนกันครับ ไม่คิดว่ามันจะกระทันหันแบบนี้เลย" 

"มาๆ กินข้าวกันก่อนเถอะลูก"

"แม่บ้านแยกกันกินแบบนี้หรอครับ?" 

"ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกๆ แล้ว ส่วนใหญ่ก็จะแยกกันไปนั่งกินเป็นกลุ่มของตัวเอง เราน่ะไม่ต้องไปสนใจอะไรหรอก"

"ผมจะพยายามครับป้า"

"ดีแล้ว" 

หลายวันผ่านไป 

ใบหม่อนทำหน้าที่ของตัวเองในทุกๆ วัน อย่างไม่ขาดตกบกพร่องตรงไหน และก็ไม่ได้สนใจสายตาของใครที่มองมา พยายามทำเมินเฉยและทำหน้าที่ของตัวเองไป 

"ผมขอโทษครับคุณชาย ผมไม่รู้ว่า..." ร่างเล็กรีบก้มหน้า เพราะเห็นคุณชายคนที่สามกำลังนั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงปลายเตียง ปกติในทุกวันที่เคยเข้ามาคุณชายยังไม่ตื่นเลย 

"ก็เข้ามาทำสิฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" คนบนเตียงพูดขึ้นเสียงเรียบ ชำเลืองตาขึ้นมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้ามองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือต่อ 

"ครับ" 

"นายชื่ออะไร?" 

"ใบหม่อนครับ" 

"อ่อ..." 

"...." 

"แล้วจะมาทำงานแทนป้านานหรือเปล่า?"

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ"

"ป้าของนายยังไม่หายดีอีกหรอ?"

"ยังเลยครับคุณชาย" 

"อ่อ..." 

"...." 

ใบหม่อนตั้งหน้าตั้งตาเร่งทำความสะอาดให้เสร็จเร็วๆ เพราะจะได้ไม่ต้องอยู่รบกวนคุณชาย ยิ่งได้กลิ่นฟีโรโมนจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร กลัวว่าตัวเองจะเกิดอาการฮีทขึ้นมาต่อหน้าคุณชาย 

ตึก ตึก ตึก 

ร่างเล็กเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เดินไปถึงทางลงบันไดอย่างเร็วที่สุด มองมาจากข้างนอกคิดว่าตัวบ้านกว้างแล้ว พอได้เข้ามายืนอยู่ตรงไหนบ้านทุกอย่างมันกว้างจนแทบจะเดินไม่รอบ 

"ใบหม่อน..." 

"...." ขณะที่กำลังเดินผ่านห้องนอนของคุณชายคนแรก ก็มีเสียงเรียกชื่อของใบหม่อนดังขึ้นมาทำให้เจ้าตัวหยุดชะงัก พร้อมกับหันไปดูตามเสียง "คะ ครับ?" 

"บอกป้าเนียมเอากาแฟขึ้นมาให้ฉันหน่อย" 

"ได้ครับคุณชาย" 

หลังจากรับคำสั่งเรียบร้อยแล้วใบหม่อนก็รีบลงไปด้านล่างเพื่อบอกคำสั่งที่ได้รับมาให้กับป้าแม่บ้านรับรู้ 

"แปลกแฮะปกติคุณชายไม่ค่อยกินกาแฟที่บ้านเท่าไหร่" 

"ทำไมล่ะครับ?" จู่ๆ ก็เกิดความสงสัยอยากรู้ขึ้นมาทันที 

"ช่างมันเถอะ ป้ารบกวนเราเอากาแฟขึ้นไปให้คุณชายหน่อยนะ พอดีป้าต้องรีบเอาของไปส่งน่ะ"

"อ่า ได้ครับป้าเนียม" 

***ด้านบน***

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

"เข้ามาครับ" 

"ป้าเนียมรีบไปส่งของครับคุณชาย เลยให้ผมเอากาแฟขึ้นมาให้"

"วางไว้ตรงนั้นสิ"

"ครับ" ใบหม่อนเอาแก้วกาแฟวางลงอย่างระมัดระวัง ก่อนจะถอยออกไปแล้วหมุนตัวกลับ 

ทว่า...

ปึก! 

"ขะ ขอโทษครับคุณชาย" จังหวะที่หมุนตัวกลับ ร่างเล็กชนเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ ซึ่งตัวเองสูงเพียงหน้าอกของอีกฝ่ายเท่านั้น 

"ไม่เป็นไร" 

"...." 

"มอลตา" เรียกคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ 

"อืม.."

"แกจะเอาไงเรื่องบริษัท"

"ตามใจแกสิ ฉันยกเรื่องนี้ให้แกดูแลนะ" 

"...." ใบหม่อนเดินออกมาโดยที่ยังมีเสียงพูดคุยระหว่างพี่น้องสองคนดังอยู่เป็นระยะๆ 

ตกดึก 

เพราะไม่มีอะไรทำและวันนี้ก็พาลนอนไม่หลับ เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไร ไม่รู้จะไปที่ไหน ใบหม่อนพาตัวเองมานั่งเล่นอยู่ที่ด้านหน้าของบ้าน ด้านหลังเป็นระเบียงที่เป็นห้องนอนของคุณชายคนแรก 

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ยังไม่รู้จักชื่อคุณชายทั้งสามสักคนเลย และก็ไม่เคยถามใครด้วย เพราะเห็นทุกคนเรียกว่าคุณชายทั้งนั้น 

"แฮ่ม!" 

"อุ้ย!" คนตัวเล็กสะดุ้งแรงเพราะเสียงกระแอมด้านหลัง ก่อนจะหันกลับไปมองและเห็นคุณชายคนแรกกำลังมองลงมาจากด้านบนระเบียงห้องนอนของตัวเอง 

ไม่รู้ว่ามันผิดกฎหรือเปล่า แต่เห็นว่าทุกคนหลับกันไปหมดแล้ว เลยไม่ได้คิดอะไร แล้วออกมานั่งเล่นเงียบๆ คนเดียว 

"ขอโทษครับ จะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" 

"นอนไม่หลับหรอ?" คนด้านบนถาม 

"ครับ" 

"นายนวดเป็นไหม?"

"เอ่อ...เป็นครับ" 

"ขึ้นมานวดให้ฉันหน่อยสิ ฉันเมื่อยหลัง" 

"คะ ครับๆ"  

ใบหม่อนขานรับแล้วรีบเดินขึ้นไปด้านบน ร่างเล็กก้าวเท้าเข้าไปในห้องใหญ่ที่เปิดเครื่องปรับอากาศไว้จนเย็นเฉียบ ทำให้ใบหม่อนที่ไม่ค่อยถูกกับอากาศเย็นอยู่แล้ว ถึงกับหนาวเลยทีเดียว 

"หนาวหรอ?"

"นิดหน่อยครับ" 

"...." คนตัวโตไม่ได้พูดอะไร แต่รีบหยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศมากดปิดทันที อากาศภายในห้องก็เลยผ่อนคลายความเย็นลงมาบ้าง 

"คุณชายจะให้ผมนวดตรงไหนหรอครับ" 

"หลัง" พูดจบก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ทันที 

ใบหม่อนคลานขึ้นไปบนเตียงหนานุ่มอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเริ่มบีบนวดผ่อนคลายให้กับคุณชายตามที่เคยทำให้กับพ่อของตัวเอง 

"อืม...อ่าา..." จู่ๆ ก็มีเสียงครางกระเส่าออกมาทำเอาคนตัวเล็กถึงกับชะงัก 

ทำไมต้องครางแบบนี้ด้วย 

"ใครตั้งชื่อให้นาย?"

"แม่ครับ" 

"ชื่อใบหม่อน น่ารักดี"

"ครับ" ขานรับเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวขึ้นมา 

อยู่ๆ ก็ถูกชมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ใครบ้างจะไม่เขิน 

"ฉันชื่อ มอลตา เรียกว่าคุณมอลก็ได้"

"แต่ป้าเนียมบอกให้เรียกคุณชายนะครับ" ป้าแกกำชับไว้อย่างดีว่าอย่าเผลอเรียกชื่อของคุณชายเด็ดขาด เพราะคุณชายไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อ หากคนนั้นไม่เป็นคนสนิทหรือคนที่ได้รับการอนุญาตแล้ว

"ระหว่างป้าเนียม กับฉัน นายจะฟังใคร?"

"คุณชายครับ" 

"...."

"เอ่อ...คุณมอล" 

"ดีมาก" 

"...." เพราะรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน ใบหม่อนจึงไม่กล้าพูดคุยอะไรมาก กลัวว่ามันจะเกินพอดีระหว่างเจ้านายกับลูกน้อง 

"ถ้ารู้ว่านายนวดเก่งแบบนี้ฉันให้นายขึ้นมานวดให้ตั้งแต่วันแรกแล้ว ไม่ทนปวดหลังหรอก"

"คุณมอลก็ยังไม่ได้อายุมากนี่ครับทำไมถึงปวดหลังแล้วล่ะ?"

"ฉันนั่งทำงานทั้งวัน แทบจะไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลยไม่ปวดก็ให้มันรู้ไปสิ"

"...." 

"นายเป็น...โอเมก้าหรอ ฉันได้กลิ่นจากตัวนาย"

"คะ ครับ" ตอบเสียงสั่น กลิ่นที่อีกฝ่ายรับรู้น่าจะเป็นกลิ่นฟีโรโมนของใบหม่อน ซึ่งตอนนี้กำลังออกอาการที่เรียกว่าฮีท ส่งผลให้ร่างกายปล่อยกลิ่นฟีโรโมนที่มีกลิ่นดอกมะลิวัลย์ออกไป 

"นาย..." 

"ผะ ผมขอโทษนะครับ ผมขอตัวก่อน" สิ้นสุดเสียงก็รีบคลานลงมาจากเตียง แต่พอเดินก้าวออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเพราะขาสั่นจนเดินไม่ไหว 

อัลฟ่าหนุ่มรีบเดินไปประคองโอเมก้าตัวน้อยให้ไปที่เตียงของตน 

"ผะ ผมขอโทษครับ คือผม.."

"ฉันเข้าใจเรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอก" อีกฝ่ายก็ชักเริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ยิ่งได้กลิ่นฟีโรโมนก็ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ให้เกิดกำหนัดขึ้นมา 

"...."

"ฉันช่วยนายได้นะ ขึ้นอยู่กับว่านายจะให้ฉันช่วยหรือเปล่า" 

"ผะ ผม...คือผม.." คนตัวเล็กตอบเสียงสั่น สายตากรอกมองไปมารอบๆ ตัว นี่คือสิ่งที่ใบหม่อนกลัวมากที่สุด กลัวว่าตัวเองจะเกิดอาการแบบนี้ขึ้นมา และตัวเองก็ดันสะเพร่าลืมเอายาแก้อาการฮีทของตัวเองมาด้วย ทั้งๆ ที่จัดเตรียมใส่กระเป๋ายาเอาไว้แล้วแท้ๆ แต่ตัวเองก็ดันลืมซะได้ 

"ไหวหรอ? นายทนไหวหรอ?" ที่ถามออกไปแบบนั้นเพราะตัวเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ไม่เคยได้กลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าคนไหนที่ทำให้เกิดอาการที่ยากจะควบคุมแบบนี้มาก่อนเลย 

"มะ ไม่ครับ" ตอบเสียงสั่น ขาเรียวทั้งสองข้างหนีบเข้าหากันพร้อมกับขยับให้กลางกายเบียดเสียดกันจนมีน้ำเยิ้มออกมาเต็มหว่างขา 

"ให้ฉันช่วยนายนะ" 

"คะ ครับคุณมอล"