บทที่ 7 เสียงช้างห้อง NC25+ /1

เมื่อเทศกาลสอบกลางภาคได้เสร็จสิ้นไปก่อนเริ่มงานกีฬาสี...เด็กสาวเชียร์หลีดเดอร์ตัวเต็ง นอนแผ่หลาไปบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน

ความวุ่นกับการตั้งใจอ่านหนังสือสอบตามคำกำชับของหนุ่มใหญ่ที่เธอฝันหวานถึงมาตลอด เป็นแรงใจอย่างดีที่ทำให้เธอสอบผ่านมาได้ด้วยดี

เปียโนสวมสูทสีอ่อนที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมอ่อนของคนบางคน...ด้วยรอยยิ้มเป็นสุข เด็กผู้หญิงที่ไม่ได้สนใจเรื่องรักใคร่เท่าไหร่

ปักใจกับความตกหลุมรักแรกเจอครั้งนั้นในวัย 15 ปี ความคมคร้ามโดดเด่นที่น่าดึงดูด...ไม่อาจหักห้ามให้เธอตกลงไปยังหลุมที่ไร้การขุดแม้สักนิดได้

“อาห์...” เสียงกระเส่าที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต สะดุดหูเด็กสาวผู้ไร้เดียงสา...กำแพงข้างห้องที่ไม่ได้เก็บเสียงถูกมองไปแบบกลัวๆกล้าๆ

ห้องของเธอที่ติดกับอาหนุ่มนี้ เดิมเคยเป็นห้องใหญ่ของคุณปู่กับคุณย่าก่อนที่จะมีการต่อเติมบ้าน

ห้องระหว่างเธอกับเขา...จึงถูกกั้นขึ้นจากกำแพงที่ไม่ได้แน่นหนานักแถมยังไม่เก็บเสียงอีกด้วย

สองเท้าเบาหวิว...เดินเข้าหาเสียงนั้นพร้อมกระชับสูทที่สวมอยู่แนบแน่น เธอหวังเพียงว่าความอบอุ่นที่ยังเจือจางอยู่ในสูท

จะปกป้องความหวาดกลัวจากเธอให้หดหายไปได้บ้าง

“โอ๊ว...” เสียงร้องแทบจะขาดใจของผู้หญิง ทำเอาคนแนบหน้ากับกำแพงที่มีของตกแต่งที่เธอชอบประดับอยู่ สะดุ้งเฮือก

“มีการทำร้ายกันเกิดขึ้นเหรอ?” ใบหน้ากลมมนเม้มริมฝีปากอิ่มเข้าหากันเชิงขบคิด คิ้วตรงที่ถูกตัดแต่งรับกับความจิ้มลิ้มของใบหน้า ขมวดขึ้นด้วยความสงสัย

“อาห์...” เสียงกระเส่าเหมือนกำลังเหนื่อยนักหนาอันคุ้นหู ทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างได้...ห้องข้างๆฝั่งนี้เป็นของคุณอาเตของเธอนี่นา

เตชัสขยับสะโพกมนกลมกลึงเต็มมือให้เข้าที่...ในท่าโก้งโค้งอวดความอิ่มเต็มสู้มือของนางแบบสาว

ริมฝีปากแดงอวบอิ่มเผยอขึ้นซบกับหมอนหนา สายตายั่วเย้าเหลียวมองลำแกร่งที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าสู่ความต้อนรับอย่างเต็มใจของตัวเอง แบบเชิญชวน

“อ๊า...” เธอครางลั่นเมื่อถูกฟาดเข้าเต็มแรงที่หนั่นเนื้อนูนแน่น การจาบจ้วงแบบไม่มีการยับยั้ง...สร้างความเต็มแน่นไปด้วยกระสันร้อนผ่าว

“อู๊ว...แรงๆเลยค่ะเตขา” นางแบบสาวแอ่นสะโพกเข้าใส่แบบรู้งาน เตชัสระดมพละพลังกำลังเหลือล้นเข้าใส่แบบไม่อาจยับยั้ง

ความกระหายที่จะร่วมรักแบบเร่าร้อนเต็มตื่น...ทำเอาเขาปวดร้าวแทบจะมอดไหม้ สะโพกสอบรัวจังหวะเข้าใส่ในท่าที่เขาโปรดปราน

บทสนทนาที่แว่วมาเป็นระยะ...ฟังไม่ได้ศัพท์นั้นทำเอาเหงื่อผุดพรายเต็มไรผมดกดำของแม่สาวตัวน้อย

จังหวะหัวใจที่แสนลุ้น...แอบไหวหวั่น ความรู้สึกโหวงในท้องน้อยก่อตัวขึ้นจนเธอต้องหนีบเรียวขาเข้าหากันตามสัญชาตญาณ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เสียงใสพึมพำกับตัวเองแบบไม่แน่ใจ กลัวก็แสนกลัว...อยากรู้ก็แสนอยาก

“ม่าย...อ๊า!” เสียงร้องลั่นแบบโหยหวนที่ดังมากกว่าปกตินั้นทำเอาเธอเอามือทาบอกแบบตกใจ

“มันน่าจะไม่ใช่เรื่องดีแล้วแหละ” ภาพยนตร์ฆาตกรรมที่เธอชอบดูไม่แพ้นวนิยายโรมานซ์ก็ผุดฉากเร้นลับขึ้นมาในหัว

ถึงนั่นจะเป็นห้องของอาเต...แต่เธอก็จะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นกันแน่

เปียโนถอดสูทที่เธอแสนจะรักใคร่ไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนหยิบเสื้อคลุมชุดนอนสวมทับอีกชั้น...กิริยาย่องเบาออกจากห้องของเด็กสาว

เต็มไปด้วยจินตนาการที่ว่าตัวเองกำลังเป็นนักสืบผู้ที่กำลังจะคลี่คลายปมของเรื่องอย่างหวาดหวั่น ใบหูเล็กขาวนวลแนบไปยังประตูที่เสียงภายใน...

ได้ยินเพียงลมหายใจกระเส่าอันแสนไกล

มือเรียวเล็ก...จับลูกบิดประตูห้องพร้อมกับภาวนา เวลาเกือบจะตีสองแบบนี้...ความมืดสนิทจากบริเวณอื่นๆในบ้าน

ทำให้เธอมองอะไรแทบจะไม่ถนัด คุณพระ...ประตูก็ไม่ได้ล็อคด้วย

“อืม...” เสียงครางแบบพึงพอใจของเสียงอันคุ้นเคย ทำเอาสองขาที่กำลังย่องเข้าไปยังห้องมืดนั้นสั่นขึ้นทันใด น้ำเสียงของเขา

สร้างความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนของเด็กสาว ให้จุดประกายขึ้น

“กิ่งมีความสุขมากเลยค่ะเต” น้ำเสียงเหนื่อยหอบแสนจะเซ็กซี่...แว่วมาจนชัดเจนในหู เด็กสาวผู้ไร้ประสบการณ์เริ่มเข้าใจว่าน่าจะไม่ใช่การฆาตกรรมแน่นอน

“เพล้ง!” แต่แล้วความมืดมนในห้องกว้าง...ก็ทำเอาเธอสะดุดเข้ากับของในห้องที่ไม่รู้ว่าขวางอยู่อีท่าไหน

“หือ?” เสียงทุ้มตอบรับเสียงประหลาดแบบไม่แน่ใจ