5. เด็กดื้อ

สามชั่วโมงต่อมา

หลังจากรับประทานอาหารกันอิ่ม วายุก็ขับรถมาส่งแป้งร่ำและวาวีที่หอพัก ระยะทางจากร้านมาหอพักใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่พวกเธอก็พากันหลับคอพับคออ่อนเพราะฤทธิ์เครื่องดื่มที่พวกเธออยากลอง แล้วพวกเธอก็พากันลองไปตั้งห้าขวด เขาไม่อยากจะห้ามเพราะอยากให้รู้รสชาติของอาการหลังจากนี้ ว่าพอแฮงค์แล้วทรมานเพียงใด พวกเด็กดื้อพวกนี้จะได้เข็ดแล้วไม่แตะอีก

"นี่ ถึงแล้ว ตื่นกันได้แล้ว" หลังจากดับเครื่องยนต์ก็ไม่มีทีท่าว่าสองสาวจะตื่น วายุจึงเอื้อมไปเขย่าตัววาวีที่นั่งข้างคนขับ หันไปมองสาวสวยอีกคนก็เห็นว่าเธอยังคงหลับใหล

"เฮ้อ แล้วก็อยากจะดื่ม เด็กพวกนี้นี่" วายุถึงกับถอนหายใจให้กับน้องสาวและน้องต่างสายเลือดเมื่อทั้งคู่ถูกความมึนเมาเล่นงาน

"วา! ตื่น!" เมื่อปลุกด้วยวิธีนุ่มนวลแล้วไม่ได้ผล วายุจึงจำเป็นต้องตะโกนลั่นรถ

"อือ พี่ยุเสียงดัง.." และมันก็ได้ผลเมื่อวาวีขยับตัวพลางทำหน้ายุ่งเมื่อเสียงพี่ชายรบกวนการนอนของเธอ

"ยัยน้องนี่ นี่มันถึงห้องแกแล้ว จะให้พี่แบกแกขึ้นไปหรือไง" วายุดุพร้อมยกมือวางบนศีรษะของวาวีแล้วโยกแรง ๆ เพื่อให้น้องสาวตาสว่าง ถ้าเป็นเด็กน้อยล่ะก็เขาอุ้มได้อยู่ นี่โตเป็นควายแล้วเขาคงไม่อุ้มมันขึ้นไปให้อายผู้คนหรอก

"ถึงแล้วเหรอ ไวจัง.." วาวีบ่นพึมพำขณะที่มองออกไปยังด้านนอกกระจกรถ สาดสายตาไปรอบ ๆ ก็พบว่าที่รถจอดอยู่เป็นบริเวณลานจอดรถหน้าหอพัก

วายุไม่ต่อล้อต่อเถียงกับน้องสาวอีก เขาได้แต่เพียงส่ายหน้าเอือมระอาให้กับคนขี้เซาก่อนจะหันไปมองคนด้านหลังว่าแป้งร่ำตื่นหรือยัง แล้วเขาก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังขยับสายสะพายกระเป๋าใบเล็กขึ้นบ่าเตรียมตัวจะลงจากรถแล้ว เธอคงจะตื่นตอนที่เขาตะโกนเรียกวาวี

เมื่อเห็นแบบนั้นวายุจึงได้ลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปหาวาวีเพราะกลัวว่าน้องสาวจะเซล้มไปเนื่องจากเพิ่งตื่นและมีสารน้ำเมาอยู่ในเลือด รวมทั้งไปคอยระวังให้น้องสาวต่างสายเลือดอีกคนที่เธอก็ดื่มเยอะไม่แพ้กัน

"ระวัง!" ตอนที่วายุเดินไปถึงอีกฝั่งรถ ก็เป็นแแป้งร่ำที่เสียหลักตอนกำลังจะปิดประตูรถ ผู้ที่รับผิดชอบดูแลคนเมาจึงได้รีบก้าวขายาวเข้าประชิดแล้วเอื้อมมือไปจับต้นแขนนุ่มเอาไว้

"แป้งเมา ฮะ ๆ "

เสียงวาวีหัวเราะเยาะที่เพื่อนทรงตัวไม่ตรง ทั้งที่ตัวเองก็โงนเงนไม่แพ้กัน วายุถึงกับพ่นลมหายใจเหนื่อยพลางกดรีโมตล็อกรถ เสร็จแล้วจึงเอื้อมมือไปจับแขนวาวีอีกคนแล้วลากสองสาวเข้าตึกด้วยความไม่ละมุนเท่าไรนัก

เมื่อลิฟต์เคลื่อนขึ้นมาถึงชั้นของสองสาว วายุก็จับแขนทั้งสองคนแล้วดึงออกหลังจากประตูลิฟต์เปิดออก เลี้ยวไปทางห้องวาวีก่อนเพราะอยู่ใกล้กับประตูลิฟต์กว่า แต่อีกเหตุผลหนึ่งคืออยากไปส่งแป้งร่ำทีหลังนั่นเอง

"เข้าห้องไปแล้วล็อกห้องให้เรียบร้อย" วายุสั่งน้องสาวขณะที่เธอกำลังไขกุญแจเข้าห้อง อีกมือหนึ่งยังจับแขนแป้งร่ำไม่ยอมปล่อย

"รู้แล้วน่า.." วาวีลากเสียงรำคาญพี่ชายที่เอาแต่ออกคำสั่ง เร่งไขกุญแจเพราะอยากทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ๆ เต็มทน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเสียบลูกกุญแจไม่ลงล็อกเสียที เธอจึงง่วนอยู่กับตัวล็อกประตูเลยไม่ได้เห็นสองชายหญิงข้างหลังว่ากำลังยื้อยึดกันอยู่

"ปล่อยหนูสิ หนูจะกลับห้อง" แป้งร่ำพยายามใช้มือแกะนิ้วยาวที่แกร่งดั่งคีมออกจากท่อนแขนพลางสั่งชายตัวโตเสียงขุ่น ไม่รู้ว่าเขาจะลากเธอมาส่งวาวีทำไม น่าจะปล่อยให้เธอตั้งแต่ออกจากลิฟต์นั่นแล้ว คนยิ่งเวียนหัวอยู่

"เราเมา เดี๋ยวพี่ไปส่ง" วายุกระชากร่างบางกลับเมื่อเธอเอาแต่ถอยหลังห่าง สายตาคมกริบมองแก้มนวลที่แดงเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้วก็นึกหงุดหงิด ที่อยากรู้อยากเห็นจนได้เรื่อง นึกไม่ออกเลยว่าหากเด็กดื้อพวกนี้ไปแอบดื่มแล้วเมาอยู่กับคนอื่น จะเดือดร้อนเพียงใด

"หนูไม่ได้เมาสักหน่อย" แป้งร่ำเถียงกลับ เธอแค่มึน ๆ หัวเอง เดินก็เดินตรงทางไม่ได้เดินเป็นปูขาเกเสียหน่อย แล้วคนเผด็จการจะมาว่าเธอเมาได้อย่างไร

"อย่ามาเถียง" วายุขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดุ ไม่กล้าตะคอกเสียงดังเพราะกลัวจะรบกวนผู้พักอาศัยคนอื่น คนเมาย่อมไม่ยอมรับว่าเมาอยู่แล้ว เขารู้ดี

แกรก..

"เฮ้อ.. เปิดได้สักที"

แป้งร่ำกำลังจะอ้าปากเถียงกลับ แต่เสียงวาวีก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อนเมื่อสามารถเปิดประตูห้องได้แล้ว เธอจึงหุบปากฉับยอมให้ชายแรงเยอะจับแขนยืนมองเพื่อนเปิดประตูเข้าห้องไปและปิดลง

"ล็อกห้องด้วยวา" วายุเอ่ยเสียงดุบอกคนในห้องแล้วหยุดเงี่ยฟังเสียงกลอนล็อก เขาต้องรอดูก่อนว่าน้องสาวปลอดภัยจากคนคิดไม่ซื่อจริง ๆ จึงจะยอมไป

แกรก!

แล้วเสียงล็อกก็ดังมาจากด้านในเมื่อวาวีได้ทำการล็อกประตูห้อง เห็นแบบนั้นจึงได้ลากน้องสาวต่างสายเลือดไปส่งอีกห้อง เด็กดื้อพวกนี้ทำเขาหงุดหงิดจริง ๆ

"พี่ยุปล่อยหนูได้แล้ว หนูเดินเองได้" แป้งร่ำยังไม่หยุดดิ้นให้หลุดพ้นจากมือแกร่งเมื่อเดินมาใกล้ถึงห้องตัวเองอยู่แล้ว รออีกนิดอย่างไรเสียถ้าถึงห้องแล้วเขาก็ต้องปล่อย แต่เพราะไม่ชอบที่เธอไม่ให้ใครมาบังคับเธอจึงดิ้นรนขัดขืน

"ดื้อจังวะ! ก็บอกว่าพี่จะมาส่ง เอ้าถึงแล้ว เปิดประตู" วายุสบถให้กับความดื้อรั้นของหญิงสาว ก่อนจะดึงตัวให้เธอเดินมาด้านหน้าเมื่อถึงประตูห้องของเธอแล้ว

สองแขนแกร่งยกขึ้นกอดอก ยืนดูคนบอกไม่เมาควานหากุญแจห้องในกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอ ความชักช้าของเธอทำเขาหงุดหงิดจนต้องกระแทกลมหายใจหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็รอให้เธอหาลูกกุญแจด้วยตัวเอง และในที่สุดเธอก็เจอกุญแจของเธอเสียที

"พี่ยุกลับไปได้แล้ว" เพราะโมโหที่โดนขัดใจและเพราะมีแอลกอฮอล์ในเลือด เลยทำให้แป้งร่ำกล้าที่จะออกปากไล่คนตัวโต ขณะที่มือก็ไขกุญแจห้องไปด้วย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้มึนเมาเท่าวาวี จึงทำให้เธอสามารถไขกุญแจได้อย่างง่ายดาย

แกรก..

"เข้าไปสิ" วายุไม่สนใจคำไล่นั้น เขาพยักหน้าให้สาวสวยเข้าไปด้านใน โดยที่เขานั้นก็ยืนปักหลักอยู่ที่เดิม

แป้งร่ำไม่อยากจะเสวนากับคนตัวโตอีกแล้วจึงได้เดินเข้าไปในห้อง เมื่อตัวพ้นขอบประตูแล้วจึงได้หันมาจะปิดประตู แต่เธอก็ต้องก้าวถอยหลังหนีเมื่อคนตัวโตเดินผ่านประตูตามเธอเข้ามาพร้อมกับปิดประตูและล็อกเรียบร้อย

"พี่ยุเข้ามาทำไม?" แป้งร่ำถามเสียงห้วน เธอก็มาถึงห้องแล้วไง เขาจะเอาอะไรกับเธออีก

"ปวดฉี่ จะเข้าห้องน้ำ"

........................

และยังอยากจะพูดอีกครั้ง คนใกล้ตัวน่ากลัวที่สุด555