ตอนที่ : 04 แสบเสร็จ NC20+

สายๆ ของวันหยุดอีกวัน  

"อ๊ะ...จะ เจ็บ อือ.." คนตัวเล็กค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา เพราะรู้สึกแสบเจ็บตรงช่วงล่างเอามากๆ และในเวลานี้ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังสัมผัสโดนอยู่ 

"ก้นแดงมากเลยนะ"

"มินเจ็บ..."

"นอนอยู่นิ่งๆ ก่อน จะทายาให้"

"อึก...แสบจัง"  

"...." เหมราชใช้นิ้วป้ายยาแล้วทาลงตรงปากร่องแคบๆ ที่เป็นรอยช้ำแดง เป็นผลงานที่เขาได้ทำเอาไว้ก่อนหน้านั้น 

"ซี๊ดแสบ ป๋าอึก...มันแสบนะครับ" 

"อย่าร้องแบบนั้นสิ" เหมราชพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา นิ้วเรียวยาวที่กำลังสัมผัสอยู่กับก้นนุ่มนิ่ม ปากร่องที่อุ่นจนเขาอยากจะสัมผัสเข้าไปถึงด้านใน มันทำให้ลูกชายลำยาวค่อยๆ ตื่นตัวขึ้นมาทีละนิด 

"ป๋าเหม..."

"หืม..."

"ทำไมมันเจ็บจังเลยครับ"

"ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ" 

"อือ..."

"อย่าร้องแบบนั้นสิ ป๋าเริ่มมีอารมณ์แล้วนะ" เหมราชพ่นลมหายใจที่ร้อนระอุออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะกำลังพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าฟีโรโมนกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในร่างกายและในตอนนี้ฟีโรโมนของเขามันก็ถูกปลดปล่อยออกมามากขึ้น 

ถ้ามินเป็นโอเมก้าป่านนี้ก็คงจะสูดฟีโรโมนของเขาจนเกิดอาการฮีทไปแล้วก็ได้ แต่เพราะเป็นเบต้าเลยไม่รับรู้ไม่รับสัมผัสอะไรเลย 

"อึกป๋าเหม..." มินเหลียวตัวไปมองทางด้านหลังของตัวเอง และสิ่งที่ทำให้มินต้องเบิกตากว้างก็คือแก่นกายลำใหญ่กำลังแข็งตระหง่านอยู่ เพราะทั้งสองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย 

"อยู่นิ่งๆ นะมิน ป๋าไม่ทำอะไรหรอก แต่ขอดูก้นหน่อยนะ" เหมราชจับแก่นกายของตัวเองชักรูดขึ้นลง พร้อมกับอีกมือนึงบีบขยำก้นนุ่มนิ่มไปด้วย เพราะเขาไม่สามารถทำมินซ้ำไปอีกรอบได้ในตอนนี้มันอาจจะทำให้มินเจ็บกว่าเดิม 

"อึกป๋า...เสียวจัง" 

"อึกอ่ามิน...ทำไมถึงได้ยั่วกันขนาดนี้นะ อืม..." 

ยิ่งเหมราชมีอารมณ์มากขึ้นลมหายใจของเขาก็จะพลุ่งพล่านและร้อนระอุมากขึ้น มือหนาที่กอบกุมแก่นกายของตนเองอยู่ก็เร่งจังหวะให้เร็วถี่ขึ้น มองดูก้นสีขาวนุ่มนิ่มมันอดไม่ได้ที่เขาจะต้องจับ 

ร่างหนาเคลื่อนตัวไปนอนทับร่างของมินที่นอนคว่ำอยู่ จับแก่นกายลำใหญ่ของตัวเองถูไปตามก้นขาว สัมผัสกับความนุ่มและอบอุ่นจากตัวของอีกฝ่าย 

"จุ๊บ...มินอืม..ทำไมถึงน่าเอาขนาดนี้นะ" เพราะไม่สามารถสอดใส่ได้อารมณ์ที่เริ่มรุนแรงมากขึ้นมันก็ทำให้เขาแทบจะระเบิดออกมาให้ได้ 

ริมฝีปากหนาไล่งับไปตามลำคอขาวพร้อมกับจูบซับไปตามแผ่นหลังขาวเนียน ซึ่งไม่ว่าจะส่วนไหนของท่อนบนก็ถูกเขาทำรอยเอาไว้จนแทบทุกที่ 

"ห้ามใส่นะครับ..." 

"ป๋ายังไม่ใส่หรอก รอให้มินหายเจ็บก่อน" 

"อือ..." 

"แฮ่ก!...ป๋าแทบอยากจะบ้าให้ได้แล้วนะ"

"...."

"ยั่วเก่งจริงๆ นะตัวแค่นี้น่ะ"

"ปะ เปล่านะครับ มินไม่ได้ยั่วสักหน่อย แต่ป๋าทำให้มินเป็นแบบนี้เองต่างหาก" 

"อึกบ้าเอ้ย อยากใส่เข้าไปในตัวของมินจัง" เหมราชได้แต่สบถออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า เขาอยากจะสอดใส่เข้าไปเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมินยังเจ็บอยู่ 

"มะ ไม่เอานะครับ"

"ป๋าไม่ทำหรอก นอนนิ่งๆ ครางให้ป๋าฟังก็พอ" 

"อึกอ๊า...ป๋าเหม" 

มือหนาค่อยๆ สัมผัสกับก้นขาวเนียนพร้อมกับใช้มือชักรูดแก่นกายของตัวเองไปด้วย นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปตามรูแคบทำให้ปากทางร่องแคบมีการกระตุกจนน้ำสีใสไหลเยิ้มออกมาจำนวนมาก 

"อ่าซี๊ดด...มินอืม แฮ่ก" ลมหายใจร้อนระอุพ่นออกมารินรดต้นคอของมิน ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกซู่ไปทั้งตัว เรือนร่างร้อนรุ่มราวกับถูกไฟแผดเผา ทั้งๆ ที่ยังเจ็บตัวอยู่แต่ตัวเองกลับมีอารมณ์ขึ้นมาดื้อๆ 

"ปะ ป๋า มินไม่ไหวอึก..."

"ขยับนอนตะแคงเร็วคนเก่ง" 

มินพลิกตัวนอนตะแคงโดยมีเหมราชซ้อนอยู่ทางด้านหลัง แก่นกายลำใหญ่ยาวสอดใส่ไปใส่ร่องขาทำให้แก่นกายได้สัมผัสกัน นั่นจึงทำให้มินร้องครางออกมาเสียงดังมากกว่าเดิม 

ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! 

"อึกอ๊ะ...แฮ่กป๋า...เสียวจังอึก" 

"อืมมิน..." 

มือหยาบเลื่อนไปจับแก่นกายลำเล็กด้านหน้า พร้อมกับชักรูดไปด้วยทั้งที่เอวก็ยังคงขยับไปมาไม่ยอมหยุด ท่อนเอ็นเสียดสีกันไปมาพร้อมกับเสียงครางดังระงมลั่นห้องนอน 

"ปะ ป๋ามินจะเสร็จ อึก..." 

"อืม เสร็จเลยสิ" 

มือหยาบที่กอบกุมแก่นกายลำเล็กอยู่ชักรูดเร็วขึ้นราวกับว่าตั้งใจ ก่อนที่มินจะกระตุกเกร็งพร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มฝ่ามือของเหมราช 

"แฮ่ก...ป๋ามินเสร็จแล้ว"

"เสร็จแล้วก็เสร็จสิ ป๋ายังไม่เสร็จเลยนะ" 

"อึกอือ..." 

เหมราชขยับเอวเข้าออกรัวๆ ทำให้แก่นกายลำใหญ่ยาวเริ่มสัมผัสถูไถกับแก่นกายลำเล็กอีกครั้ง 

คนตัวเล็กถูกกอดรัดแน่นพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ พ่นรินรดลำคอจนขนลุกซู่ น้ำเสียงแหบพร่าที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากของเหมราชทำให้มินถึงกับหมดเรี่ยวแรงขัดขืน ความรู้สึกในตอนนี้มันเหมือนกับฝัน มันเบลอพร่ามัวไปหมด 

"ขอมือหน่อยมิน" 

"อืม..."

มือของมินถูกจับไปกอบกุมแก่นกายลำใหญ่ มือเดียวไม่สามารถกอบกุมไปมิดลำ ก่อนที่ฝ่ามือของเหมราชจะประกบแล้วชักรูดแก่นกายตัวเองโดยมีมือของมินอยู่ด้านใน 

"ร้อนจังป๋า มันร้อนไปหมดเลย" ยิ่งได้สัมผัสมินก็ยิ่งรู้สึกว่าแก่นกายลำยาวนั้นเริ่มร้อนระอุมากขึ้นเรื่อยๆ มันแข็งจนมินแอบคิดไปไกลว่าตอนที่แก่นกายลำนี้อยู่ในร่องมันเสียวมากแค่ไหน 

"อืมอึกอ่า...อ๊าา" 

น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเลอะเทอะไปตามที่นอนและมือของมินที่กอบกุมแก่นกายใหญ่อยู่ 

"อืม...เลอะหมดเลยครับ"

"เหนื่อยก็นอนเถอะ เดี๋ยวป๋าเช็ดเอง"

"...." มินไม่ทันได้ตอบอะไร สายตาก็เริ่มปิดลงและนอนหลับต่อไปอีกรอบนึงแล้วเพราะเหนื่อยจากเรื่องเมื่อคืนจนไม่อยากจะลุกไปไหนเลย ทั้งเหนื่อยทั้งรู้สึกเจ็บแสบช่วงล่างเอามากๆ คงเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกอย่างที่เหมราชบอกจริงๆ 

**************

"อึก.."

"นอนนิ่งๆ สิ"

"ทะ ทำอะไรครับ?" มินเคยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย เพราะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเนื่องจากถูกรบกวน 

"กลัวว่ามันจะอักเสบไม่หาย ก็เลยเอายามาทาให้อีกน่ะ" 

"อือ..." 

"ตื่นได้แล้วนะ นี่มันเย็นแล้วไม่หิวข้าวหรอ" 

"ทำไมมินรู้สึกเพลียจังเลยครับ"

"ยิ่งนอนจะยิ่งเพลียนะ ลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วไปนั่งกินข้าวดีกว่าไหม"

"อือ ก็ดีเหมือนกันครับ" 

มินลุกขึ้นเดินพยุงตัวเองไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ก่อนจะพาตัวเองเดินออกมาในสภาพร่างกายที่ค่อนข้างจะติดขัดตรงส่วนล่าง เวลาเดินไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไรเพราะมันรู้สึกแสบจนต้องเดินขาให้ห่างออกจากกัน (ขาถ่าง) 

"ถอดกางเกงแล้วนอนลง"

"คะ ครับ? นอนทำไมอีกครับ?" 

"ทายาไง ไปอาบน้ำมาแล้วยาที่ทาเอาไว้มันก็หลุดออกไปหมดแล้วล่ะ ถอดกางเกงแล้วขึ้นมานอนป๋าจะทายาให้" 

"มะ ไม่เป็นอะไรครับ มินทาเองดีกว่า"

"อย่าดื้อสิ!"

หมับ!

"อ๊ะ!" 

"ถ้ายังดื้ออีก ป๋าจะจับกดอีกรอบนึงนะ จะไม่สนใจด้วยว่าเจ็บหรือเปล่า"

"อือป๋า..."

"ทายาแป๊บเดียวเอง" 

"ก็ได้ครับ" 

มินทำหน้าหงอยๆ เพราะไม่สามารถเอาชนะเหมราชได้ และก็ไม่สามารถขัดคำพูดของเขาได้เลย ท่าทางของเหมราชดูเอาจริงเอาจังดูเหมือนว่าเขาทำจริงๆ แน่ถ้าหากตัวเองยังดื้อ 

"ซี๊ดแสบ!"

มินนอนคว่ำอยู่บนตักของเหมราช โดยที่ส่วนท่อนบนของลำตัวบนอยู่เตียง แต่ส่วนล่างพาดอยู่บนตักของเหมราช และหน้าท้องก็อยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างตรงนั้นของเขาพอดี 

"เดี๋ยวก็หายแล้ว"

"อึกอ๊ะ...บะ เบามือหน่อยสิครับ มันแสบอะ" 

"ก้นนิ่มมากเลยนะเราเนี่ย"

เพี๊ยะ!

"อะ อ๊ะ ป๋าเหม!"

"หึ ก็มันน่าตีนี่นา"

"มินแสบนะครับ!" 

งับ!

"อะ โอ๊ยป๋า! เมื่อกี้ตีตอนนี้กัดอีกแล้ว!" 

"ป๋าทำได้มากกว่านี้อีกลองดูไหมล่ะ" 

"จิ๊! ทำไมชอบเอาแต่ใจตัวเองอยู่เรื่อยเลยครับ" 

"ใส่กางเกงแล้วออกไปกินข้าวได้แล้ว อย่ามัวแต่ลีลาล่ะ" 

"คะ ครับ..." 

เหมราชลุกขึ้นเดินออกไป ทว่ามีบางสิ่งทำให้มินอดที่จะจ้องมองไม่ได้ เมื่อเหมราชลุกออกไปตรงส่วนนั้นของเขามันกลับเด้งชี้ด้านหน้า ทั้งๆ ที่มันควรจะห้อยลงด้านล่าง พอได้เห็นแบบนั้นแล้วมินถึงกับขนลุกไปทั้งตัวเลย เพราะเหมราชมีอารมณ์ได้ง่ายๆ เพียงแค่เห็นก้นของตัวเองได้กัดได้ตีราวกับว่าเป็นพวกโรคจิต 

**************

กริ๊ง~ กริ๊ง~ กริ๊ง~

"อาหารมาส่งแล้วครับนาย"

"ขอบใจ"

"ครับ" 

เหมราชใช้ให้ลูกน้องไปซื้ออาหารมาให้เพราะไม่ไว้ใจให้คนนอกเข้าออกคอนโดนี้ เพราะกลัวว่ามินจะถูกใครที่ไม่หวังดีเข้ามาทำร้ายร่างกายหรือเข้ามาขโมยของอะไรในห้อง 

"ไปซื้อมาจากไหนครับ"

"ไม่ได้ออกไปซื้อเองหรอกให้ลูกน้องไปซื้อมาให้"

"แถวนี้ร้านอาหารก็เยอะนะครับ แต่ไม่รู้จะถูกปากป๋าหรือเปล่า" 

"ฉันก็กินได้หมดแหละ นั่งลงสิไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่" 

"ป๋า.."

"หืม"

"เมื่อวานป๋ารัทหรอครับ?" 

"เปล่า ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

"ก็ดูป๋ารุนแรงดูป๋า..."

"เปล่า ฉันไม่ได้รัทหรอก เพราะถ้าฉันรัทจริงๆ มินคงไม่ได้กินข้าวไปอีกสามวัน" 

"ขนาดนั้นเลยหรอครับ" 

"พวกอัลฟ่าที่แข็งแรงและมียีนเด่น มักจะมีอาการรัทที่รุนแรงมากกว่าอัลฟ่าคนอื่นๆ อยู่มาก เมื่อวานมันก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากมายหรอกแค่มันเป็นครั้งแรกของมินต่างหาก" 

"อ๋อ..."

"มินไม่ได้กลิ่นฟีโรโมนอะไรเลยหรอ?"

"เฮ้อ ไม่ครับ แต่ก่อนมินเป็นเบต้าที่สามารถรับรู้กลิ่นฟีโรโมนได้ แต่ฟีโรโมนไม่สามารถกระตุ้นอะไรมินได้ แต่พอเกิดอุบัติเหตุเลยทำให้ความสามารถพิเศษตรงนี้ของมินมันหายไปหมดเลย" 

"อุบัติเหตุอะไร?"

"ตอนเด็กๆ มินเคยโดนรถชนครับ"

"ทำไมถึงไม่มีในประวัติการรักษาล่ะ"

"หมายความว่ายังไงครับ? ประวัติการรักษาอะไร" 

"เอ่อ..." เหมราชไม่รู้จะต้องตอบยังไง แต่เอาเป็นว่าทุกเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวของมินตั้งแต่เกิดจนกระทั่งปัจจุบันนี้เขาให้ลูกน้องไปสืบมาหมดแล้ว แต่เพราะเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่ามินเคยเกิดอุบัติเหตุตอนเด็กๆ ก็เลยแปลกใจที่ไม่มีประวัติการรักษา 

"ป๋าคงจะให้คนของป๋าไปสืบประวัติของมินมาหมดแล้วสินะครับ"

"ก็ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมินเลยนี่"

"ชีวิตของมินไม่มีอะไรให้น่ารู้หรอกครับ" 

"แล้วตกลงตอนเด็กๆ เกิดอุบัติเหตุอะไรหรอ?"

 "รถชนครับ ตอนนั้นมีรถขับมาชนมินจนรถจักรยานของมินกระเด็นตกลงไปข้างทาง มินหมดสติไปแล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ที่อนามัยครับ แค่หัวแตกครับ ตอนนั้นพ่อกับแม่ไม่ค่อยมีเงินด้วยก็เลยไม่ได้ไปโรงพยาบาลกัน ความสามารถของมินมันก็หายไปตั้งแต่ตอนนั้นครับ กลายเป็นเบต้าที่ไม่มีความสามารถอะไรเลยแม้กระทั่งรับรู้ฟีโรโมนของใคร" 

"ดีแล้วล่ะ..." 

"ดี?" 

"ถ้ามินยังมีความสามารถพิเศษรับรู้ฟีโรโมนของคนอื่นได้อยู่ การที่มินสูดเอาฟีโรโมนของฉันเข้าไปมากๆ อาจจะทำให้มินกลายเป็นโอเมก้าได้ ฟีโรโมนของฉันมันค่อนข้างแรงน่ะ" 

"ครับ" 

"งอนหรอ?"

"มินจะงอนป๋าเรื่องอะไรครับ"

"ก็เรื่องนี้ไง" 

"มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเอามางอนเลยนี่ครับ" 

"กินข้าวเยอะๆ ล่ะตัวผอมอย่างกับกุ้งแห้งแล้วเนี่ย รู้อย่างนี้ฉันมาอยู่ด้วยตั้งแต่ตอนนั้นคงจะดีกว่า" 

"แต่ป๋าก็โอนเงินให้มินทุกเดือนนี่ครับ"

"ให้เงินทุกเดือนก็จริง แต่เราไม่สนใจดูแลตัวเองเลย ข้าวปลาก็ไม่ค่อยอยากจะกิน"

"มินไม่ค่อยหิวจริงๆ ครับ แล้วก็ไม่อยากซื้อมาแล้วปล่อยทิ้งให้มันเสียไปเฉยๆ เสียดายของครับ" 

"แล้วเงินที่ให้ทุกเดือนพอใช้หรือเปล่า?"

"พอสิครับเหลือด้วยซ้ำ ความจริงไม่เห็นต้องให้ขนาดนี้เลยแค่เรียนมหาลัยเองค่าใช้จ่ายก็ไม่มีด้วย ทุกอย่างป๋าก็เป็นคนออกให้หมดเลยนี่"

"ก็ให้เอาไว้ซื้อของที่อยากได้ไง ไม่พอก็มาขอใหม่"

"มินไม่มีอะไรที่อยากได้ครับ" 

"อะ ถ้าไม่อยากให้ฉันให้เงินทุกเดือนก็เอานี่ไป"

"อะไรครับ?"

"black card เอาไว้ซื้อของที่อยากได้ ใช้บัตรรูดเอาเอง บัตรนี้วงเงินไม่จำกัดใช้ได้ตลอด จะเอาไปซื้อของอะไรก็ตามใจ"

"มะ มิน...รับไม่ได้หรอกครับ" 

"แล้วทำไมถึงรับไม่ได้?"

"ก็มันมากเกินไป"

"ไม่มีอะไรมากเกินไปกับการที่ฉันจะให้ของเมียตัวเองหรอกนะ" 

"หะ หา?! เมียงั้นหรอครับ"

"ใช่ รับไปสิ"

"ตะ แต่..."

"ถ้าขืนยังปฏิเสธอีกรอบ ฉันจะจับกดตรงนี้แหละข้าวปลาไม่ต้องกินมันละ"

"ระ รับไว้ก็ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ"