ตอนที่1[ชีวิตดั่งละคร]

เด็กเลี้ยงของไอศูรย์

ตอนที่1

[ชีวิตดั่งละคร]

เอี๊ยด!

เสียงล้อรถสปอร์ตคันหรูสีดำเบรคล้อลากสนั่นหวั่นไหว ผู้โดยสารในรถแทบหัวคะมำไปตามแรงเบรคของรถ นี่ดีหน่อยที่ทั้งสามคนได้คาดเข็มขัดนิรภัยกันไว้

"ไอ้ลุกส์! มึงขับรถบ้าอะไรวะ" เสียงเข้มของไอศูรย์ตวาดด่าคนสนิทดังลั่นรถ เมื่อร่างใหญ่เกือบคะมำเข้ากระแทกกับเบาะหน้า

"ขอโทษครับคุณใหญ่ ผมขับอย่างดีแล้วนะครับ แต่มีเด็กที่ไหนไม่รู้ดันวิ่งมาใส่หน้ารถเรา นี่ก็ไม่รู้จะตายไหม" ลุกส์เอ่ยขึ้นเสียงอ่อย มือหนากำพวงมาลัยไว้แน่นด้วยความตกใจ

"แล้วพวกมึงจะนั่งอยู่ทำหอกอะไร ไม่ลงไปดูสักทีวะ" เจ้านายหนุ่มได้แต่ก่นด่าคนสนิท ทั้งสองคนที่ยังนั่งทื่อกันอยู่เบาะหน้า

เรย์ที่นั่งคู่อยู่เบาะหน้าจึงปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถ

เรย์เห็นร่างเล็กของเด็กสาวกะโปโล นอนหลับตาขวางหน้ารถเอาไว้ จึงรีบไปดึงตัวออกให้พ้นหัวรถทันที

"นี่หนูน้อยไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมถึงพุ่งเข้ามาใส่หัวรถล่ะไม่กลัวตายหรือไง" เสียงเรย์เอ่ยถามอ่อนลง เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิง ตอนแรกเรย์อยากจะไปจับกระชาก แล้วเหวี่ยงลงไปข้างถนนอยู่เหมือนกัน ที่เธอทะเลอทะล่าเข้าขวางหน้ารถเจ้านายเขา จนทำให้ลุกส์เกือบโดนข้อหาฆ่าคนตาย แต่พอเห็นร่างเล็กใบหน้าหมองเศร้ากลับทำให้เขาเปลี่ยนใจกะทันหัน

"หนูอยากตาย…พี่ช่วยขับรถแล้วขึ้นมาเหยียบบนตัวหนูได้ไหม หนูอยากตาย…" เสียงเล็กของเด็กสาวดูขมขื่นดวงตาเศร้าหมองอย่างน่าใจหาย

"นี่หนูพูดบ้าอะไรของหนู ตัวแค่นี้ทำไมถึงอยากตายนัก"

"หนู…หนูกำลังถูกพ่อเลี้ยงใจร้าย…เอาตัวไปส่งให้ไอ้เสี่ยบ้ากาม ที่นอนรออยู่ในโรงแรมนั่น ฮือ…พี่หนูอยากตายจริง ๆ นะ" เด็กสาวเอ่ยเสียงสะอื้นน้ำตาเอ่อคลอหน่วย แล้วชี้นิ้วไปทางโรงแรมม่านรูดที่ตั้งอยู่อีกฝั่งถนน

"ให้ตายสิ! มีแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วนี่ หนูอายุเท่าไหร่แล้ว" เรย์เอาแต่อึ้งกับคำที่หนูน้อยกล่าวอ้าง

"สิบแปดค่ะ"

"อีตะวัน! หน็อยมึงนี่หาเรื่องให้กูเดือดร้อนแล้วไหมล่ะ อ้าว! แล้วมึงเป็นใครวะ มาเสือกอะไรกับนังนี่ด้วย" เสียงเข้มของผู้ชายร่างใหญ่ที่วิ่งตามมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ สายตาจ้องมองทั้งคู่เขม็งราวไม่สบอารมณ์

"แล้วมึงเป็นใครถึงเข้ามายุ่งกับเด็กคนนี้" เรย์เอ่ยถามเสียงเข้มพอกัน

"กูเป็นพ่อมันไง รีบลุกขึ้นสิวะมึงอย่ารั้นนักอีตะวัน กูสั่งให้ทำอะไรก็ทำตามสิวะ" ไอ้เชิดที่แสดงตัวบอกเรย์ว่าเป็นผู้ปกครองของเด็กสาวตรงหน้า กระชากแขนเล็กให้ลุกขึ้นตามแรงของมัน

"หนูไม่ไป ฮือ…พี่ชายช่วยหนูด้วย หนูไม่อยากไป ฮือ…"

"เฮ้ยไอ้ลุกส์มึงลงไปดูไอ้เรย์ซิ แม่งนานจังวะ" ไอศูรย์ที่นั่งรอเรย์อยู่ในรถเอ่ยขึ้น ทำให้ลุกส์รีบเปิดประตูลงไปดูเหตุการณ์ตามคำสั่งเจ้านาย

"เป็นไงบ้างวะ เด็กคนนี้ก็ไม่เห็นจะเจ็บสักหน่อย แล้วมึงยังยืนอยู่ทำหอกอะไร" ลุกส์เห็นว่าเด็กไม่ได้เจ็บตัวอะไร ไม่เข้าใจว่าเรย์ทำไมถึงยังลีลาไม่ขึ้นรถ

"ก็เด็กนี่น่ะสิบอกว่าเธอกำลังถูกไอ้พ่อเลี้ยงส่งไปให้ไอ้เสี่ยบ้ากาม ที่กำลังนอนรออยู่โรงแรมนั่นไง" เรย์กระซิบเสียงแค่ให้ลุกส์ได้ยินเท่านั้น

"ลุกสิวะมึงจะนั่งอยู่ทำอะไร เดี๋ยวรถก็เหยียบตายกันพอดี" ไอ้เชิดที่เข้ามาฉุดกระชากเด็กสาวให้ลุกตามแรงมัน แต่เด็กสาวก็ยื้อตัวไว้สุดกำลังที่มี

"หนูไม่ไป ฮือ…พี่ชายช่วยหนูด้วย ถ้าให้หนูไปหนูยอมตายดีกว่า ฮือ…" เด็กสาวร้องขอให้พวกเขาช่วย ท่าทางของเธอน่าสงสารไม่น้อย นั่นทำให้เรย์หันหน้าสบตากับลุกส์เพื่อขอความเห็นจากรุ่นพี่

“มึงเป็นพ่อเด็กทำไมถึงจะขายลูกกินวะ” ลุกส์ถามขึ้น

“ก็กูเป็นพ่อมันไง กูจะทำอะไรกับมันก็ได้ พวกมึงมาเสือกอะไรด้วย” ไอ้เชิดโต้กลับเสียงขุ่น หมูจะหามเสือกมีคานเข้ามาสอดเสียได้ อีเด็กนี่ก็รั้นเหลือเกิน จะทำให้เขาเสียเรื่องเปล่า ๆ

ลุกส์กับเรย์ถึงกับมองสบตากันอย่างชั่งใจ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียว เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย และกำลังร้องขอให้เขาช่วยเหลือ ถ้าพวกเขายังทำเป็นนิ่งเฉย ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนแล้วเด็กนี่จะเป็นอย่างไรล่ะ

"ปล่อยมือจากเด็กซะ" ลุกส์เอ่ยขึ้นเสียงเข้ม 

"กูเป็นพ่อมันพวกมึงนั่นแหละถอยไป อย่าเข้ามาเสือกกับเรื่องของกู" ไอ้เชิดตวาดกลับเสียงแข็ง

"พี่เขาไม่ใช่พ่อหนูนะ พี่ช่วยหนูด้วย หนูไม่อยากถูกขาย" เด็กสาวร่ำไห้ทั้งน้ำตาอย่างน่าสงสาร

"อีตะวันเดี๋ยวกูตบกลิ้งเลย มึงลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เสี่ยเขารอมึงอยู่อย่าทำให้กูเสียเรื่อง" ไอ้เชิดตวาดใส่เสียงดังจนเด็กสาวสะดุ้งโหยง

"มึงสิต้องปล่อยเด็ก" เรย์ว่าพร้อมเข้ามากระชากตัวเด็กสาวจนหลุดจากมือของไอ้พ่อใจทราม

“อย่าเสือกเรื่องกู!” เชิดตวาดเสียงดังขณะพุ่งตัวเข้ามาหมายจะแย่งตัวเด็กสาวคืน

พลั่ก!

เสียงเท้าของเรย์ที่ยกกระแทกเข้ากับหน้าอกไอ้เชิดอย่างแรง ทำให้ร่างใหญ่ของมันหงายหลังลงกับพื้น

"แม่งเอ๊ย!" ไอ้เชิดเอ่ยเสียงขุ่น ทำท่าจะลุกขึ้นมา แต่ลุกส์ก็เข้ามาขวางทางเสียก่อน

"มึงจะไปไหน พ่อชั่ว ๆ แบบนี้มึงอย่าคิดว่าจะได้ตามเด็กนั่นไป" ว่าจบลุกส์ก็ยกตีนกระแทกลงกับร่างไอ้เชิดไปหลายทีจนสลบเหมือด

ฟุบ!

"สิ้นฤทธิ์แล้วสิมึง" ลุกส์พึมพำ แล้วจับแขนไอ้เชิดลากไปทิ้งริมถนน ก่อนจะกลับมาขึ้นรถ

"คุณใหญ่เอาไงต่อครับ จะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีครับ" ลุกส์หันไปเอ่ยถามไอศูรย์ที่นั่งอยู่ข้างเด็กน้อย

"เสียอารมณ์ฉิบ! เรย์มึงโทรบอกไอ้เจย์ทีว่าวันนี้กูไม่ได้เข้าไปที่ผับ ไอ้ลุกส์มึงก็ขับกลับบ้านสิวะเซ็งฉิบ!" ไอศูรย์คำรามออกมาเสียงขุ่น เมื่อค่ำนี้ไม่ได้เข้าไปดูกิจการที่ผับ  สายตาคมเหลือบมองร่างเล็กข้างตัวที่นั่งทำตัวงอลีบไปติดขอบประตูรถอย่างเกรงกลัวเขาจนตัวสั่น เขามันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไงวะ ทำไมยัยเด็กนี่ถึงนั่งตัวงอเป็นกุ้ง ทำเหมือนกำลังจะโดนน้ำร้อนลวกแบบนั้นแหละ

"นี่แม่หนูน้อยบ้านเธออยู่ไหนล่ะ" ไอศูรย์หันไปถามร่างเล็กข้างตัว

"หนูไม่มีบ้าน แม่หนูพามาอยู่กับพ่อเลี้ยง และแม่หนูก็เพิ่งตายด้วย เพราะโดนพ่อเลี้ยงตีแม่ตกบันไดมากระแทกพื้นจนตาย แล้วเขายังเอาหนูมาส่งให้ไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นอีก ฮือ…หนูไม่มีที่ไปแล้ว" เด็กสาวก้มหน้าก้มตาตอบด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ 

"อืม! ฉันเข้าใจนะ ไม่ต้องร้องแล้วไปอยู่ที่บ้านฉันก็แล้วกัน" ไอศูรย์ที่ได้ฟังเรื่องราวก็นึกสงสารเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ขืนปล่อยไปให้อยู่ตามลำพัง ก็ไม่รู้ว่าจะรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาด้วยตัวเองได้ไหม 

ไม่นานรถยนต์คันหรูของไอศูรย์ก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดของบ้าน

"ลุกส์มึงดูแลจัดการเด็กคนนี้ให้ด้วย ขาดเหลืออะไรมาบอกฉัน" ว่าจบร่างสูงใหญ่หล่อเหลาของไอศูรย์ก็เดินเข้าไปในบ้านทันที

ลุกส์กับเรย์หันหน้ามาสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าพวกเขาก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี ว่าจะเอาอย่างไรกับเด็กน้อยคนนี้ ถ้าเธอเป็นเด็กผู้ชายพวกเขาคงไม่ต้องคิดหนักขนาดนี้ แค่ให้เดินตามมาแล้วให้นอนห้องใดห้องหนึ่งที่ยังว่างก็น่าจะพอ

"เอาไงดีวะ" ลุกส์เอ่ยถาม เพราะไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรดี

"พี่ลุกส์ลองพาน้องเข้าด้านใน แล้วพาไปปรึกษากับป้าภาดูสิ"

"อืม! จริงสินะ ป้าภาต้องช่วยได้" ว่าจบลุกส์ก็พาเด็กสาวเข้าไปในบ้าน อย่างน้อยป้าภาก็เป็นผู้หญิงน่าจะช่วยเขาจัดการหาที่หลับที่นอนให้เด็กคนนี้ได้