มีใครอยู่ท้ายรถวะ

(ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ)

"หมวดได้ยินเสียงอะไร ..."ตรีภพกระซิบถามเสียงเบา พร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณอย่างระวัง

"ผู้กองไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเหรอครับ ..."หมวดณภัทรถามเสียงสั่น พร้อมกับหน้าที่เริ่มซีดเผือด

(ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ)

"ไม่นะ...ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม ..."ตรีภพถามพร้อมกับมองหน้าของหมวดณภัทรไปด้วย เพื่อดูว่าหมวดณภัทรล้อเขาเล่นไหม เพราะว่าเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

"ผมได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้อาจารย์ทองอินครับ ผมไม่เคยได้ยินมันหัวเราะ แต่ผมรู้สึกว่าเป็นเสียงหัวเราะของมัน เรารีบเข้าไปเอาของในบ้านหลังนั้น แล้วรีบขึ้นไปบนบ้านเถอะครับ ..."หมวดณภัทรพูดขึ้นเสียงสั่น พร้อมกับหน้าที่เริ่มหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น เพราะพอเขาพูดว่ารีบเข้าไปในบ้านหลังนั้น เสียงหัวเราะของอาจารย์ทองอินก็ดังมากขึ้นไปอีก

(ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ)

"หมวดไม่ไหวแล้วล่ะ ผมว่าเราออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ ..."ตรีภพพูดขึ้น เขาไม่ได้ยินเสียงหัวเราะที่หมวดณภัทรได้ยิน แต่มีเสียงเข้ามาในหัวของเขาว่า สิ่งที่มองไม่เห็น ใช่ว่ามันจะไม่มี 

"หือ...อ ผู้กองจะกลับไปมือเปล่าเหรอครับ ..."หมวดณภัทรมองหน้าของตรีภพอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะตรีภพคนที่เขารู้จัก จะไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ และจะลุยให้ถึงที่สุด

"รีบไปเถอะ ..."ตรีภพไม่พูดเปล่า เขาดึงแขนของหมวดณภัทรให้วิ่งไปที่หน้าบ้านด้วยกัน และวิ่งไปที่รถอย่างไม่คิดชีวิต โดยที่หมวดณภัทรเอามือข้างที่เหลือขึ้นมาปิดหูของตัวเองเอาไว้ เพราะว่าพวกเขายิ่งวิ่ง เสียงหัวเราะด้วยความสะใจของอาจารย์ทองอินยิ่งดังมากขึ้นไปอีก

(ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ)

"ผู้กองครับ ..."

"ขึ้นรถก่อนยังไม่ต้องพูดอะไร เร็ว...!! ..."ตรีภพบอกพร้อมกับปลดล็อกรถ แล้วขึ้นไปนั่งบนรถตรงที่นั่งของคนขับอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะขับออกไปทันที ที่หมวดณภัทรขึ้นมานั่งบนรถแล้ว

"ทำไมผู้กองต้องพาผมวิ่งหนีออกมาด้วยครับ ในเมื่อผู้กองไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้อาจารย์ทองอิน ..."หมวดณภัทรถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ผมว่ามันมีอะไรผิดปกติ ตั้งแต่มันใช้เราสองคนลงมาเอาของแล้วล่ะ ลูกศิษย์ของมันมีอยู่เต็มบ้าน แต่ทำไมมันเจาะจงมาใช้เราสองคนด้วย ..."ตรีภพพูดขึ้น โดยที่เขามองทางข้างหน้าตลอด 

"ผู้กองครับ...!! มีคนขับรถตามเรามาครับ ..."หมวดณภัทรพูดขึ้น หลังจากที่เขาหันหลังไปมองตามสัญชาตญาณ แล้วเขาก็เห็นรถซุปเปอร์คาร์สีส้มคันหรู ขับตามรถที่เขานั่งอยู่ ที่เขาคิดว่าขับตามรถที่เขานั่งอยู่ เพราะว่ารถรุ่นนี้สามารถขับแซงรถที่เขานั่งอยู่ได้สบายมาก แต่มันก็ขับตามมาเรื่อยๆอย่างใจเย็น 

"หือ...อ ? รถหลานของผมเอง เดี๋ยวผมจอดปั้มนะ ..."ตรีภพพูดพร้อมกับมองหาปั้มข้างทางไปด้วย ก่อนที่เขาจะเข้าไปจอดในปั้มเล็กๆที่มืดสนิทไม่มีไฟฟ้า เหมือนกับปั้มที่ปิดกิจการไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

"ดื้อจังครับ ผมบอกแล้วไงครับว่าให้รอผม ..."สตาร์เดินไปเคาะกระจกรถด้านคนขับ แล้วพูดเสียงดุทันที ที่ประตูรถถูกเปิดออก

"น้าลืมดูมือถือน่ะ แล้วสตาร์ตามน้ามาถูกได้ยังไง ..."ตรีภพถามด้วยความสงสัย

"เรื่องตามถูกช่างมันเถอะครับ น้าเข้าไปในบ้านหลังนั้นทำไม ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ ว่าให้รอผม แล้วนี่หนีออกมาได้ยังไงครับ ..."สตาร์ถามขึ้นเสียงดุ

"เอ่อ...อ ฮ่ะ...แฮ่ม...ม ..."หมวดณภัทรกระแอมขึ้นเสียงดัง เพื่อแสดงการมีตัวตนของตัวเอง เพราะเขาเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ยังไงก็ไม่รู้

"สตาร์...นี่หมวดณภัทร เพื่อนร่วมงานของน้า นี่สตาร์หลานของผมครับ ..."ตรีภพแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน หลังจากที่หมวดณภัทรเดินมายืนข้างๆเขาแล้ว 

"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเป็นเพื่อนกับหลานของน้าตรีครับ ..."สตาร์ยกมือขึ้นไหว้หมวดณภัทรพร้อมกับแนะนำตัวเองไปด้วย 

"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ แล้วสตาร์มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ คงจะไม่ได้นัดกับ...? ..."หมวดณภัทรหันไปมองหน้าตรีภพด้วยสายตาที่เป็นคำถาม

"ผมว่าเรื่องที่ผมมาที่นี่ได้ยังไง เอาไว้ก่อนเถอะครับ น้าตรีครับ บ้านหลังนั้น...ถ้าน้าตรีเห็นอย่างที่ผมเห็น น้าตรีจะไม่เข้าไปเด็ดขาด เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ จากจังหวัดนี้ให้เร็วที่สุดครับ ..."สตาร์พูดขึ้นเสียงดุ พร้อมกับเปิดประตูให้ตรีภพเข้าไปในรถ 

"เดี๋ยวสิ บ้านหลังนั้น เออ..อ มีอะไรเหรอ แล้วสตาร์เห็นอะไรเหรอ ..."หมวดณภัทรถามขึ้นเสียงสั่น

"น้าไม่สังเกตกันเหรอครับ ว่าทำไมทั้งหน้าบ้านและบริเวณใต้ถุนบ้านและรอบๆด้านนอกของบ้าน ไม่มีลูกศิษย์ของอาจารย์ทองอินอยู่เลย ลูกค้าเยอะขนาดนั้น ทำไมไม่มีคนเฝ้ายามอยู่ที่หน้าประตูเลย ..."สตาร์ถามทั้งสองคนเสียงดุ

"ก็แค่สำนักดูดวง ไม่จำต้องมี ..."

"น้าตรีครับ ลูกค้าเขาเข้าออกเต็มสำนัก ไม่มีคนงานเดินไปมาเลย มันก็น่าจะผิดสังเกตแล้วไหมครับ ..."สตาร์หันไปพูดเสียงดุ คนที่กำลังเถียงเขาแบบข้างๆคูๆ

"งั้นวันนี้เรากลับไปที่โรงแรมกันเถอะ พรุ่งนี้ ..."

"ไม่ครับ...!! เราจะกลับกันคืนนี้เลย ถ้าน้าตรีจองโรงแรมไว้ น้าตรีโทรไปยกเลิกเถอะครับ และเราจะต้องรีบออกไปจากจังหวัดนี้ให้เร็วที่สุด ..."สตาร์พูดด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง

"น้าต้องทำงาน น้า ...."

"อย่าดื้อครับ ต้องกลับเดี๋ยวนี้ เร็วครับ ..."สตาร์สบตากับตรีภพพร้อมกับสื่อทางสายตาว่าต้องทำตามที่เขาบอกเดี๋ยวนี้ ห้ามดื้อ

"สตาร์บอกผมได้ไหมครับ ว่าที่บ้านหลังนั้นมันมีอะไร ทำไมสตาร์ถึงไม่อยากให้พวกผมเข้าไป ..."หมวดณภัทรถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะสตาร์ดูจริงจังมาก ทั้งที่สตาร์ยังไม่ได้เข้าไปในบ้านหลังนั้นเลย

"ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ในบ้านหลังนั้นแล้วครับ มันตามมา รีบขึ้นรถแล้วรีบขับรถกลับเถอะ น้าตรีขับเองนะครับ มันทำอะไรน้าตรีไม่ได้หรอกครับ ขึ้นรถเร็วสิครับ เดี๋ยวผมจะขับรถตาม ..."สตาร์ไม่พูดเปล่า เขาดันตัวของตรีภพให้ขึ้นไปนั่งบนรถด้านคนขับ ก่อนที่เขาจะส่งสัญญาณให้หมวดณภัทรรีบขึ้นรถไป

"ผู้กองครับ สตาร์ ..."

"มันเป็นเรื่องที่ผมอธิบายไม่ได้อ่ะหมวด เอาเป็นว่าสตาร์มองเห็นในสิ่งที่เรามองไม่เห็นก็พอ ..."ตรีภพพูดแทรกขึ้น ก่อนที่หมวดณภัทรจะถามอะไรออกมา เพราะว่าเขาพอจะเดาออก ว่าหมวดณภัทรจะพูดอะไร ในขณะที่เขาขับรถมุ่งหน้ากลับกรุงเทพ ซึ่งใช้เวลาประมาณไม่ถึงสองชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพ ถ้ารถไม่ติดเลย และตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ไม่ใช่เทศกาลสำคัญอะไร ทำให้ถนนโล่งขับรถได้คล่องตัวมาก

"นี่หรือเปล่าครับ ที่ทำให้ผู้กองเปลี่ยนไป จากคนที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ กลับเชื่อขึ้นมาจนทำให้ผมแปลกใจ ..."หมวดณภัทรมองหน้าของตรีภพแล้วถามด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง

"มากกว่านั้น ..."

"มากกว่านั้น...? หมายความว่ายังไงครับ ..."หมวดณภัทรถามขึ้นอย่างสนใจ

"หมวดก็รู้...ว่าผมไม่เชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ ถ้าผมไม่ได้เจอด้วยตัวเอง หรือเห็นด้วยตาของตัวเอง ผมไม่มีทางเชื่ออยู่แล้ว ..."ตรีภพพูดขึ้น โดยที่สายตาของเขามองทางข้างหน้าตลอดเวลา

"ผู้กองไปเจออะไรมาเหรอครับ ถึงทำให้ผู้กองเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ..."หมวดณภัทรถามด้วยความอยากรู้

"ผมลืม...!! หมวดโทรไปยกเลิกโรงแรมให้ผมด้วย ..."ตรีภพพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่ตกใจเล็กน้อย เพราะเขาลืมไปสนิทเลย

"จริงด้วย...!! ผมก็ลืมไปเลยครับ มัวแต่ตกใจ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับ ที่ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ ได้ยินเสียงมาจากไหนก็ไม่รู้ แถมผมได้ยินอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าเลย แปลกจังครับ...ทำไมผู้กองถึงไม่ได้ยิน ..."หมวดณภัทรพูดพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาโทรออกไปยกเลิกการเข้าพักโรงแรม

"ผมดวงแข็งมั้งครับ หึหึ เราต้องหาวิธีสืบแบบใหม่ เสี่ยดิลกหลีกเลี่ยงกฏหมายด้วยวิธีเหนือธรรมชาติ เราก็ต้องหาทางที่เหนือกว่าเขา ..."ตรีภพพูดพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดไปด้วย ก่อนที่เขาจะจับตะกรุดที่คอของเขาไปด้วย ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะตะกรุดหรือเปล่า ที่ทำให้เขาไม่ได้ยิน ไม่เจออะไรที่บ้านหลังนั้น รวมทั้งทำให้เขามีสติที่จะพาหมวดณภัทรออกมากจากตรงนั้นด้วย เพราะปกติแล้ว เขาสู้ไม่ถอย...เพราะว่าเขาไม่เคยเชื่อในสิ่งที่จับต้องไม่ได้และพิสูจน์ไม่ได้อยู่แล้ว

"อย่าบอกนะครับ ว่าผู้กองก็จะพึ่งอาจารย์ที่มีวิชามาสู้กับเสี่ยดิลกอ่ะ ..."หมวดณภัทรมองหน้าของตรีภพนิ่งอย่างรอคำตอบ

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ เราต้องไปสืบที่โรงงานของเสี่ยดิลกดู เพราะที่สำนักของอาจารย์ทองอิน เราคงกลับไปที่นั่นไม่ได้อีกแล้ว ..."ตรีภพหันไปสบตากับหมวดณภัทรแว็บหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันไปมองทางต่อ

"โรงงานผลิตยางรถยนต์ของมันน่ะเหรอครับ ..."หมวดณภัทรถามขึ้น

"ครับ ก็ที่เราทุกคนก็รู้ ว่าเขาทำขึ้นมาเพื่อฟอกเงิน แต่เราก็ยังหาหลังฐานไม่ได้สักที ถึงบ้านของหมวดแล้วครับ ..."ตรีภพพูดขึ้น หลังจากที่เขามาจอดรถที่บ้านของหมวดณภัทรแล้ว ซึ่งจากจังหวัดสิงห์บุรีมาถึงบ้านของหมวดณภัทร ใช้เวลาสองชั่วโมงนิดๆ

"ขอบคุณผู้กองมากนะครับ หลานของผู้กองก็ขับรถตามเก่งนะครับ ..."หมวดณภัทรพูดขึ้น หลังจากที่เขาหันหลังกลับไปมอง เขาก็เห็นรถซุปเปอร์คาร์คันหรูจอดนิ่งอยู่ทางด้านหลังรถที่เขานั่งอยู่

"ครับ หึหึ เออ...ผมลืมเลย กระเป๋าอยู่ท้ายรถนะครับอย่าลืม ..."ตรีภพพูดพร้อมกับเปิดฝากระโปรงรถทางด้านหลังให้กับหมวดณภัทรไปด้วย

"เด็กสมัยนี้ตัวใหญ่กว่าพวกเราอีกนะครับผู้กอง ..."หมวดณภัทรพูดขึ้น เพราะสตาร์เดินลงมาจากรถพอดี และเขาก็เพิ่งจะสังเกตเห็นรูปร่างของสตาร์ตอนนี้ เพราะตอนที่อยู่สิงห์บุรี เขามัวแต่ตกใจอยู่ เขาก็เลยยังไม่ทันที่จะได้มองหรือสังเกตอะไร

"ครับ ศรัณย์หลานของผมตัวสูงใหญ่กว่านี้อีกนะครับ ..."ตรีภพพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะลงจากรถ เพราะเขาก็เห็นว่าสตาร์เดินลงมาจากรถ และกำลังเดินตรงมาที่เขา

"รีบกลับกันเถอะครับ ..."สตาร์พูดขึ้น หลังจากที่หมวดณภัทรขนประเป๋าลงจากหลังรถของตรีภพแล้ว

"ขอบคุณมากนะครับผู้กอง ขอบใจมากนะสตาร์ ที่ตามมาส่งถึงที่นี่ ..."หมวดณภัทรหันไปพูดกับสตาร์พร้อมกับยิ้มให้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในบ้านของเขา

"กลับบ้านกัน สตาร์ขับนำไปก่อนน้าก็ได้นะ ไม่ต้องขับตามน้าหรอก ถึงกรุงเทพแล้วปลอดภัยแล้ว ..."ตรีภพพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดประตูรถของเขา 

"มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกครับน้าตรี ..."สตาร์พูดขึ้นเสียงเข้ม โดยที่สายตาของเขามองไปที่ท้ายรถของตรีภพอยู่ตลอดเวลา

"มีอะไรหรือเปล่า ไหนบอกว่าอยากรีบกลับบ้านไง ทำไมไม่รีบไปขึ้นรถล่ะ ..."ตรีภพถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะว่าสตาร์ยืนมองท้ายรถของเขานิ่งอยู่

"ครับ น้าตรีขับนำไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมขับตามไป ..."สตาร์หันไปบอกตรีภพ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่รถของตัวเอง

"แปลกๆ มีอะไรที่ท้ายรถวะ ..."ตรีภพพึมพำคนเดียวเบาๆ ก่อนที่เขาจะเข้าไปนั่งในรถ แล้วขับรถออกไป ทั้งที่เขายังสงสัยอยู่ ว่าตอนที่สตาร์ยืนอยู่ตรงท้ายรถของเขา เหมือนกับสตาร์มองใครสักคนด้วยสายตาที่ไม่พอใจอยู่อย่างนั้นแหละ

......

"สงสัยศรัณย์จะนอนหลับกันทั้งบ้านแล้ว ปิดไฟมืดเลย ..."ตรีภพพูดขึ้น หลังจากที่เขาเอารถเข้าไปที่โรงจอดรถแล้ว รวมทั้งสตาร์ด้วย สตาร์เอารถไปจอดที่โรงจอดรถของบ้านศรัณย์ เพราะโรงจอดรถที่บ้านของตรีภพจอดได้แค่สามคัน และรถของตรีภพก็เต็มแล้ว

"ดึกแล้ว...น้าตรีรีบเข้าบ้านไปอาบนํ้านอนเถอะครับ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ..."สตาร์ไม่พูดเปล่า เขาดันตัวของตรีภพให้เข้าไปในบ้านด้วย หลังจากที่ตรีภพปลดล็อกกุญแจแล้ว

"อะไรของเราเนี่ย ดูเหมือนกับว่ามีอะไรอย่างนั้นแหละ ..."ตรีภพถามขึ้นอย่างหมดความอดทน หลังจากที่พวกเขาเข้ามาในบ้านกันแล้ว

"ผมบอกแล้วไงครับ ว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ตอนนี้เรารีบขึ้นบ้านไปอาบนํ้านอนเถอะครับ ..."สตาร์พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"อือ...อ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ ..."ตรีภพพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบ้านไป 

"น้าตรีครับ ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร หรือใครมาเรียก ห้ามขานรับหรือเปิดประตูให้ใครเข้ามาในบ้านนะครับ ..."สตาร์เดินตามหลังของตรีภพ มาทันที่หน้าห้องนอนของตรีภพแล้วพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป

"อะไรอีกเนี่ย ใครจะมาล่ะ...จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ..."ตรีภพส่ายหน้าให้กับเพื่อนของหลานชาย ที่พูดจาไม่รู้เรื่อง ก่อนที่เขาจะเข้าห้องนอนของตัวเองแล้วอาบนํ้านอน และหลับไปในเวลาอันรวดเร็วด้วยความเพลีย