ของฝาก

"ผู้กองครับ พวกมันมาส่งยากันที่นี่จริงๆด้วย มีแต่ตัวเป้งๆ มันมาเองด้วยครับ ..."หมู่เอกกระซิบขึ้นเสียงเบา ตอนนี้พวกเขากำลังซุ่มดูการส่งยาเสพติด อยู่ที่ลานจอดรถในห้างสรรพค้าชื่อดัง มีสายรายงานมาด่วน พวกเขาก็มากันเลย โดยที่ไม่ได้มีการวางแผนใดๆ ก่อนล่วงหน้า

"จ่ามั่นเรียกกำลังมาเสริมด่วน ..."ตรีภพสั่งขึ้นเสียงเบา พร้อมกับดึงปืนออกมาจากซองปืน เพื่อเตรียมพร้อมไปด้วย

"ครับผู้กอง ..."จ่ามั่นพยักหน้ารับคำอย่างแข็งขัน ก่อนที่เขาจะรีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขามีกันแค่ห้าคน ในขณะที่คนร้ายมีสิบคนขึ้น ที่นับได้ตอนนี้มีสิบสองคน แต่พวกเขาไม่มั่นใจ ว่าจะมีคนร้ายคอยแอบซุ่มคุ้มกันให้พวกเดียวกันอยู่หรือเปล่า

"ผู้กองครับ...ผมว่าเรารอกำลังเสริมมาไม่ทันแล้วล่ะครับ พวกมันเริ่มลงมือแลกเปลี่ยนของกันแล้ว ..."หมวดณภัทรพูดขึ้น ในขณะที่เขาเองก็เล็งปืนไปที่คนร้ายในท่าเตรียมพร้อม พอๆ กับตำรวจทั้งสี่นาย ที่มีอยู่ในตอนนี้

"ถ้ามาไม่ทัน เราก็ต้องลงมือก่อน ก่อนที่พวกมันจะหนีไป ทุกคนเตรียมพร้อมนะ ..."ตรีภพพูดขึ้นเสียงเครียด พร้อมกับมองไปที่คนร้ายไม่วางตา

"ครับ ..."ทุกคนพยักหน้ารับคำพร้อมกัน ก่อนที่จะส่งสัญญาณให้กัน เพื่อทำการล้อมกลุ่มของคนร้ายเอาไว้

"คราวหน้าหวังว่าเราคงจะได้ร่วมงานกันอีกนะ ..."ลีซอพูดพร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่นิ่งสนิท

"แน่นอนสิครับ ของสวยและดีขนาดนี้ ..."พศินพูดขึ้น ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะแลกเปลี่ยนของกัน

"หยุด...!! วางของกลางแล้วยกมือขึ้น เจ้าหน้าที่ตำรวจล้อมเอาไว้หมดแล้ว ..."หมวดณภัทร์พูดพร้อมกับเล็งปืนไปที่ผู้ร้ายทั้งสองกลุ่ม

"ลูกพี่ตำรวจมา...!! ..."

ปัง...ง!! ปัง...ง!!

"หนีสิวะรออะไร ยิงคุ้มกันกูด้วย ..."ลีซอพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะยกปืนขึ้นมายิงต่อสู่กับตำรวจ พร้อมกับวิ่งหนีขึ้นรถที่มารอรับเขา เหมือนกับเตรียมพร้อมเอาไว้อยู่แล้ว

ปัง...ง!! ปัง...ง!!

"หยุด...อย่าหนีนะ ..."ตรีภพตะโกนออกไปเสียงดัง พร้อมกับวิ่งไล่ยิงไปด้วย เพราะว่าคนร้ายวิ่งขึ้นรถหนีไปแล้วอย่างรวดเร็ว เหมือนกับวางแผนเอาไว้อย่างดีแล้ว

ปัง ปัง ปัง

"โอ๊ะ...!! ..."

"ผู้กอง...!! เป็นอะไรไหมครับ ..."จ่ามั่นวิ่งเข้าไปหาตรีภพด้วยความตกใจ เพราะเขาเห็นเต็มตา ว่าตรีภพโดนยิงสามนัดซ้อน ถึงจะใส่เสื้อกันกระสุนมาก็เถอะ โดนอัดเข้าไปสามนัดซ้อนแบบนั้น ก็คงจะจุกและเจ็บไม่ใช่น้อย

"ผมไม่เป็นไร...แค่จุก เราโดนหลอก ..."ตรีภพพูดพร้อมกับลุกขึ้น เพราะทุกอย่างเหมือนกับถูกจัดฉากขึ้นมา และถูกลบไปในเวลาอันรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เหมือนกับวางแผนกันมาแล้วอย่างดี

"ผมก็คิดเหมือนกับผู้กองครับ พวกมันวางแผนกำจัดผู้กองแน่ๆ ..."หมวดณภัทรพูดขึ้นเสียงเครียด เพราะเขาเห็นเต็มตา ว่ามีคนซุ่มอยู่อีกด้าน เหมือนกับรออยู่แล้วถ้าพวกเขาลงมือ และตั้งใจยิงให้โดนเสื้อกันกระสุนด้วย ไม่ใช่ยิงให้ตาย

"กำลังเสริมมาแล้วครับผู้กอง ..."หมู่เอกพูดขึ้น หลังจากที่รถของตำรวจวิ่งกันมาเต็มไปหมด ในพื้นที่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

"เฮ้อ...!! จ่ามั่นเคลียร์พื้นที่ด้วยนะ ..."ตรีภพถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เพราะว่ากำลังมีใครเล่นตลกกับเขาอยู่

"ครับ ผู้กองรีบออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะครับ ก่อนที่นักข่าวจะแห่กันมา ..."จ่ามั่นพูดขึ้น

"ผมฝากด้วยนะจ่า ..."ตรีภพพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะพยักหน้าชวนหมวดณภัทรคู่บัดดี้ของเขาให้เดินออกไปจากตรงนี้พร้อมกัน

.....

"ผู้กองครับ สารวัตรบอกว่า ถ้าผู้กองมาถึงแล้วให้เข้าไปพบด่วนเลยครับ ..."ดาบอรุณลุกขึ้นรายงานทันทีที่ตรีภพเดินเข้ามาในโรงพัก

"ครับ ..."ตรีภพพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เขาจะเดินเอาของไปเก็บที่โต๊ะทำงานของเขา แล้วเดินเข้าไปหาสารวัตรกรณ์ในห้องทำงานตามคำสั่ง

ก๊อก ก็อก

"เข้ามา ..."

แกร๊ก

"ขออนุญาตครับ ..."ตรีภพเข้ามาในห้องพร้อมกับขออนุญาตขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่หนักแน่น

"ตรีภพ...!! คุณเล่นขายของอยู่เหรอ...!! ..."สารวัตรกรณ์ถามเสียงดังลั่นห้องด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ

"มันเป็นความผิดพลาดของผม ผมจะ ..."

"ชุ่ย...!! ถ้าเกิดมีการยิงกันตายขึ้นมาคุณจะทำยังไง ทำงานโดยขาดการวางแผนล่วงหน้า ถ้าสถานที่เขาเสียหายขึ้นมาใครจะเป็นคนรับผิดชอบ ..."สารวัตรกรณ์ตะคอกแทรกขึ้นเสียงดัง ก่อนที่ตรีภพจะพูดจบ

"ผมผิดไปแล้วครับสารวัตร ต่อไปผมจะรอบคอบให้มากกว่านี้ครับ ..."ตรีภพยืดอกยอมรับผิดด้วยท่าทางที่จริงจัง

"ทำรายงานส่งผมให้ละเอียด ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ผมจะสั่งพักงานคุณ และครั้งนี้...ผมถอดคุณออกจากคดีของเสี่ยดิลก ..."สารวัตรกรณ์พูดเสียงเข้มดุ

"ห๊ะ…!! เออ...อ รับทราบครับ ..."ตรีภพรับคำโดยที่ไม่มีอะไรจะโต้เถียง เพราะว่ามันเป็นคำสั่งของผู้บังคับบัญชา

"ออกไปได้แล้ว ..."สารวัตรกรณ์สั่งขึ้นเสียงดุ พร้อมกับยกมือขึ้นมาส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาออกไป

"ครับ ..."ตรีภพก้มหน้ารับคำสั่ง ก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากห้องเงียบๆ

"ผู้กองตรีภพ ผมบอกคุณแล้ว ว่าคดีของเสี่ยดิลก...ผมจะเป็นคนทำเอง คุณไปทำคดีตามจับเมียของหมู่เอกเล่นไพ่เถอะ หึหึ ..."

"อ้าว...!! ผู้กองนัดครับ ไหนมาลงที่เมียของผมได้ล่ะครับ เมียผมเลิกเล่นไพ่แล้วนะครับผู้กอง ..."หมู่เอกรีบท้วงติงขึ้น

"เลิกเฉพาะวันที่หนึ่งกับวันที่สิบหกน่ะสิ ..."ผู้กองนัดพูดขึ้น

"โห่…ผู้กองรู้ทันอีก ..."หมู่เอกพูดพร้อมกับเกาท้ายทอยของตัวเองไปด้วย

"ผมออกเวรแล้วนะหมู่ ..."ตรีภพบอกหมู่เอก โดยที่เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรผู้กองนัด เพราะว่าเขาไม่มีอารมณ์ที่จะโต้ตอบอะไร

"ครับ ผู้กองนอนพักเยอะๆ นะครับ ..."หมู่เอกพูดตามหลังของตรีภพไป

.....

"น้าตรีสวัสดีครับ ..."สตาร์ลุกขึ้นต้อนรับเจ้าของบ้านพร้อมกับทักทายไปด้วย โดยที่ไม่ได้ยกมือขึ้นไหว้

"ว่าไงเรา…มาหาศรัณย์เหรอ ..."ตรีภพถามขึ้นเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่โซฟา ด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า

"เหนื่อยเหรอครับ ..."สตาร์ถามพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับตรีภพ ใกล้จนตรีภพกระเถิบออกไปแทบจะไม่ทัน

"ก็นิดหน่อย แล้วเรามาหาน้ามีอะไรหรือเปล่า ..."ตรีภพถามขึ้น ก่อนที่เขาจะเอนหลังพิงโซฟาแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

"ผมมีของฝากจากเชียงใหม่ครับ ..."สตาร์พูดพร้อมกับยื่นหน้า เข้าไปจ้องหน้าของคนที่หลับตาอยู่ใกล้ๆ

"จริงสิ เราไปเที่ยวเชียงใหม่กับพวกศรัณย์หนิ ..."ตรีภพลืมตาขึ้นมา เมื่อเขานึกขึ้นได้ ทำให้ทั้งคู่สบตากันใกล้มาก แล้วนิ่งไปพักหนึ่งอย่างคิดไม่ถึง เพราะต่างก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมองตากันใกล้ขนาดนี้

"นี่ครับของฝาก ..."สตาร์พูดขึ้นก่อน หลังจากที่เขาตั้งสติได้แล้ว ก่อนที่เขาจะโชว์ของฝากที่ว่าให้ตรีภพดู

"หือ...? ตะกรุด...!! ของฝาก...? ..."ตรีภพถามพร้อมกับมองหน้าของสตาร์ด้วยสายตาที่แปลกใจปนไม่เข้าใจ

"ครับ ของฝาก...น้าตรีคิดว่าผมจะเอาแคบหมูกับข้าวซอยมาฝากเหรอครับ ..."สตาร์ถามขึ้น ก่อนที่เขาจะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"อะไรของเราเนี่ย ..."ตรีภพมองสตาร์ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ ที่จู่ๆ สตาร์ก็เอาตะกรุดมาเป็นของฝากเขา

"รับไปสิครับ หรือว่าน้าตรียังไม่เชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น ว่ามันมีอยู่จริงครับ ..."สตาร์สบตากับตรีภพแล้วถามพร้อมกับยิ้มที่มุมปากไปด้วย

"มันไม่ใช่อย่างนั้น แล้วน้าจะเอาไปทำอะไรล่ะตะกรุดอ่ะ สตาร์ก็รู้...น้าไม่ได้ลบหลู่ แต่น้าก็ไม่ได้อะไรกับของพวกนี้ แล้วนั่นกระเป๋าอะไร ..."ตรีภพถามพร้อมกับมองไปที่กระเป๋าที่วางอยู่บนพื้น

"กระเป๋าเสื้อผ้าของผมครับ ผมขอมาค้างที่บ้านของน้าตรีด้วยนะครับ ..."สตาร์ขอเสียงอ้อน

"ค้างที่บ้านของน้า...? ..."ตรีภพถามด้วยนํ้าที่แปลกใจปนตกใจเล็กน้อย

"ครับ ค้างกับน้าตรี คือผมจะให้พ่อคีตะสักให้ครับ ผมจะสักเต็มหลัง ซึ่งมันก็จะใช้เวลาอยู่พอสมควร ผมก็เลยอยากจะมาขอน้าตรีค้างด้วยน่ะครับ นะครับน้าตรี ให้ผมค้าง ..."

"ให้พี่คีตะสักให้ แล้วทำไมไม่ค้างที่บ้านของพี่คีตะเลยล่ะ ที่บ้านนั้นมีทั้งศรัณย์แล้วก็เจษอยู่ด้วย เราจะได้ไม่เหงาด้วย มาค้างกับน้า น้าทำงาน…น้าไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ..."ตรีภพพูดพร้อมกับมองหน้าของสตาร์ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

"ไม่เอาครับ บ้านนั้นมีศรัณย์กับเจษก็จริงนะครับ แต่น้าก็รู้...เวลาที่ศรัณย์มันอยู่กับเมียมัน มันสนใจคนอื่นที่ไหนล่ะ นะครับ...นะครับน้าตรี ให้ผมมาพักที่บ้านของน้าตรีด้วยนะครับ ..."สตาร์ขอเสียงอ้อน

"เดี๋ยวนะๆ แล้วเราขอพ่อแม่แล้วเหรอ ที่จะสักอ่ะ ...."ตรีภพถามด้วยนํ้าเสียงที่จริงจังปนดุ

"ผมจะอายุยี่สิบแล้วนะครับ ผมไม่ใช่เด็กๆ ที่ทำอะไรแล้วจะต้องขอพ่อแม่ ..."สตาร์สบตากับตรีภพแล้วพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่จริงจังหนักแน่น

"เดี๋ยวเถอะ...!! จะอายุเท่าไหร่ ก็ต้องขอพ่อแม่ก่อน มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะ ไม่รอให้โตกว่านี้หรือรอให้เรียนจบก่อน แล้วค่อยสัก ..."ตรีภพพูดขึ้นเสียงดุ

"ผมบอกพ่อกับแม่แล้วครับ ท่านทั้งสองบอกว่า ถ้าพ่อคีตะเป็นคนสักให้...ท่านอนุญาตครับ ..."สตาร์พูดพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย

"อย่าบอกนะ ว่าศรัณย์ก็สักด้วย ..."ตรีภพถามพร้อมกับมองหน้าของสตาร์อย่างจับผิด

"ศรัณย์มันสักตั้งแต่เปิดเทอมแล้วครับ ..."สตาร์มองหน้าของตรีภพนิ่งหลังจากที่เขาตอบตรีภพไปแล้ว

"ห๊ะ...ศรัณย์สักแล้วเหรอ น้าก็มัวแต่ทำงาน น้าทำงานไม่ค่อยได้กลับบ้านตรงเวลา เลยไม่ค่อยได้เจอกัน แล้วไทม์ล่ะ ..."ตรีภพถามขึ้น

"ไทม์มันรอให้ผมสักก่อนครับ ตามคิว หึหึ ..."สตาร์ตอบพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย

"แล้วตกลงยังไง เราจะมาค้างที่บ้านของน้าจริงๆ เหรอเนี่ย ก็คงจะจริงแหละเนาะ มาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดนี้ ..."ตรีภพถามขึ้นเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง

"เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ หรือว่างานมีปัญหา ..."สตาร์ถามด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง เพราะว่าเขาเห็นท่าทางของตรีภพแล้ว เหมือนจะเครียดมากกว่าที่จะเหนื่อย

"ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวน้าจะให้แม่บ้านเขาจัดห้องให้นะ น้าขอตัวขึ้นไปอาบนํ้านอนก่อน เพลียอ่ะ ..."ตรีภพพูดพร้อมกับจะลุกขึ้น

"น้าตรีเดี๋ยวครับ ผมขอจับมือหน่อย ..."สตาร์ไม่ขอเปล่า เขาแบมือรอไว้ด้วย

"อะไรของเราเนี่ย มาขอจับมือน้าทำไม น้าจะขึ้นไปอาบนํ้านอนแล้ว ..."ตรีภพพูดด้วยท่าทางที่เหนื่อยอ่อน

"ผมอยากรู้ว่าน้ามีเรื่องเครียดอะไร ..."สตาร์พูดขึ้น ก่อนที่ตรีภพจะลุกขึ้นยืน

"หือ...? หมายความว่ายังไง ..."ตรีภพมองหน้าของสตาร์ด้วยสายตาที่สงสัย

"น้าไม่เชื่อในเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้...ไช่ไหมครับ น้าไม่อยากพิสูจน์ดูเหรอครับ ..."สตาร์ถามตรีภพพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"น้าถามจริงๆ นะ เราสามคนไปเรียนอะไรกับหลวงปู่มา ..."ตรีภพมองหน้าของสตาร์แล้วถามด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง

"น้าตรีเริ่มเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็นแล้วเหรอครับ ..."สตาร์เองก็จ้องหน้าของตรีภพไม่วางตาเช่นกัน

"น้าเชื่อเรื่องที่พิสูจน์ได้มากกว่า ..."ตรีภพไม่ตอบคำถามของสตาร์ แต่เขาพูดในสิ่งที่เขาเชื่อ

"ผมขอมือของน้าตรีหน่อยครับ น้าตรีไม่อยากรู้เหรอครับ ว่ามันจะพิสูจน์ได้ไหม ..."สตาร์ยื่นมือไปขอมือของตรีภพ พร้อมกับมองตรีภพด้วยสายตาที่ท้าทาย

"อะไรของเราเนี่ย อือๆ ก็ได้...จะได้จบๆ น้าง่วงแล้วจะได้ขึ้นไปอาบนํ้านอนสักที ..."ตรีภพพยักหน้ารับคำอย่างตัดรำคาญ ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปให้สตาร์จับ

"ขอบคุณนะครับ ที่ยอมให้ผมจับมือ ..."สตาร์พูดพร้อมกับประสานมือของเขากับตรีภพเข้าหากัน ก่อนที่เขาจะหลับตาแล้วทำสมาธิ

"ปล่อยมือของน้าได้แล้ว มองหน้าน้าทำไมเนี่ย น้าจะขึ้นไปอาบนํ้านอน ..."ตรีภพพูดขึ้น หลังจากที่สตาร์ลืมตาขึ้นมาแล้วมองหน้าของเขานิ่งอยู่ โดยที่ไม่ยอมปล่อยมือของเขาออก

"โดนยิงมาสามนัดซ้อน ไม่จุกแย่เหรอครับ ..."สตาร์ถามด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง

"หือ...? เรารู้ได้ยังไง ว่าน้าโดนยิงมาสามนัด ออกข่าวเหรอ...!! มีข่าวออกหรือเปล่า ..."ตรีภพไม่ถามเปล่า เขาหยิบรีโมทขึ้นมา เพื่อที่จะเปิดดูว่ามีข่าวไหม เพราะตรงที่เกิดเหตุเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

"แล้วที่น้าตรีโดนหัวหน้าบ่นมา แล้วก็ถูกตัดออกจากคดีสำคัญ มันต้องออกข่าวด้วยหรือเปล่าล่ะครับ ..."สตาร์ถามขึ้นเสียงดุ

"หือ...? ..."ตรีภพมองหน้าของสตาร์นิ่งอึ้งอย่างคิดไม่ถึง