ถ้าไม่ดูดบุหรี่จะให้ดูดอะไร

เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าสูงใหญ่กำยำกว่าที่ควรจะเป็น ความสูงเมตรแปดสิบเจ็ดอัดแน่นไปด้วยลอนกล้าม ทว่าไม่ใช่กล้ามปูกล้ามโตน่ากลัวแบบนั้น แต่เป็นลอนสวยอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ

แน่ล่ะ เขาชอบเล่นกีฬา แถมยังพ่วงตำแหน่งนักกีฬาว่ายน้ำอีกนี่นา

สายน้ำจากฝักบัวรินรดลงมาบนเรือนร่างอันสมส่วนงดงามไปด้วยมัดกล้าม ลามเลียจากศีรษะไปยังปลายเท้า ยิ่งหยาดน้ำโอบอุ้มห่อหุ้มเขาเท่าไร กางเกงว่ายน้ำสีขาวยิ่งแนบไปกับบั้นท้ายแน่นหนั่นเท่านั้น

ไอติมคอแห้งผาก ใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก

เธอสลัดศีรษะแรง ๆ ก่อนจะตัดสินใจหันหลังขวับเดินหนี พร้อมตะโกนบอกอีกฝ่ายทิ้งท้าย

“ ขึ้นไปรอข้างบนนะ ”

ไทม์ที่กำลังปล่อยให้สายน้ำชะล้างเรือนกายกำยำยกมุมปากขึ้นยิ้ม ดวงตาคมเข้มฉายประกายบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในอกมาเนิ่นนาน

แววตาแห่งความกระหายใคร่อยาก..

***

การสอนพิเศษดำเนินไปได้ด้วยดี ไทม์เข้าใจทุกอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขารู้อยู่แล้ว

ติดอยู่อย่างเดียว เขาเอาแต่จ้องเธอจนหายใจไม่ทั่วท้อง

ไอติมพยายามไม่สบสายตาคู่นั้น ไม่อยากให้น้องรู้ว่ามันมีอิทธิพลกับเธอ หันไปเจอทีไรหัวใจมันวูบวาบแปลก ๆ

น้องคงจะเมา...

“ วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน นี่ก็เย็นแล้ว พักกินข้าวก่อน หิวข้าวหรือยัง ” เธอชวนคุย

“ หิว ” ไทม์ตอบสั้น แต่สายตาที่กำลังจ้องมามันเหมือนกันว่าสิ่งที่เขาหิวมันไม่ใช่ข้าว แต่เป็นเธอ

น้องไปหัดทำสายตาอะไรแบบนั้นมาจากไหนนะ บ้าจริง !

“ แล้วก็เลิกทำเรื่องแย่ ๆ สักทีนะ ” เธอพยายามหาเรื่องอื่นเบี่ยงเบน

“ เรื่องอะไร ”

“ ก็ดูดบุหรี่น่ะ ไหนจะกินเหล้ากินยาอีก ”

“ ถ้าไม่ดูดบุหรี่จะให้ดูดอะไร ”

อีกฝ่ายเล่นลิ้น สายตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์กวาดมองทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย

“ ติมจะให้เราดูดหรือเปล่าล่ะ ” ไอติมตัวชาวาบ

“ อย่ามาพูดจาทะลึ่งนะน้องไทม์ ไปหัดอะไรแบบนี้มาจากไหน เมื่อก่อนตอนที่พี่อยู่ไม่เห็นเป็นแบบนี้ ”

“ ก็ติมอยากทิ้งเราไปเอง ช่วยไม่ได้ ”

“ โตขนาดนี้ควรจะแยกแยะออกว่าอะไรควร อะไรไม่ควร จะให้พี่อยู่สอนไปจนแก่ตายหรือไง ”

“ ได้ป่ะล่ะ ”

“ อะไร ”

“ อยู่ด้วยกันจนแก่ตายไปข้างนึง ไม่ทิ้งเราไปอีก ”

ไอติมไม่ตอบ ทำเพียงหลบสายตาแล้วเก็บอุปกรณ์การเรียนให้เข้าที่

“ ติม ตอบ ”

แต่อีกฝ่ายก็ยังเงียบ...

มือใหญ่เอื้อมไปกระชากแขนเธอจนเซถลาลงมาบนตัก

“ นี่ ทำอะไรเนี่ยน้องไทม์ ! ”

เธอตวาด พยายามดึงตัวออกให้เป็นอิสระแต่ก็ไม่สามารถ เพราะอีกฝ่ายรัดแน่นหนึบ

“ บอกให้ตอบไง ”

เขาพูดซ้ำแล้วก้มลงมาใกล้ แก้มของเธอห่างปลายจมูกเขาไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ รินรดบนผิวเนื้ออ่อน ลวกเลียทั่วบริเวณทั้งแก้มนวลและต้นคอ ได้กลิ่นเบียร์จาง ๆ และบุหรี่อ่อน ๆ จากลมหายใจนั้น

ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยนะ

“ ตอบไม่ได้หรอก ” เธอบอกปัด

“ ทำไมไม่ได้ ”

“ ก็ถ้าบอกว่าไม่ได้ น้องไทม์จะโอเคไหมล่ะ ”

“ ก็ทำไมถึงไม่ได้ ”

“ ก็บอกแล้วไง ทุกคนก็ต้องมีหนทางการดำเนินชีวิตของตัวเอง อยากมีชีวิตที่ก้าวหน้า น้องไทม์เกิดมา บนกองเงินกองทอง ก็เลยไม่รู้ว่าความลำบากมันเป็นยังไง ใคร ๆ ก็อยากมีชีวิตที่ดีขึ้นทั้งนั้นแหละ ”

ไทม์นิ่งไปชั่วขณะ

“ ติมก็ทำงานในห้างของคุณพ่อกับคุณแม่ก็ได้ เดี๋ยวให้ตำแหน่งใหญ่ ๆ เงินเดือนเยอะ ๆ เลย ”

ไอติมส่ายศีรษะ

“ พี่รักอาชีพนี้ไงน้องไทม์ ความฝันของพี่ก็คือทำในสิ่งที่พี่ถนัด สิ่งที่พี่เรียนมา ไม่ใช่ใช้เส้นสายและอยู่ในวังวนแบบนี้อีก ”

“ วังวนแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ ” ไทม์ชัก เริ่มฉุน

“ วังวนที่ต้องเป็นคนรับใช้ตลอดไปไงน้องไทม์ ” เธอตอบตรง ๆ

“ ติมไปทำงานในห้าง มันเป็นคนใช้ที่ไหนกัน ”

“ มันก็มาจากลูกคนใช้ไหมล่ะ คนอื่นเขาจะพูดกันว่ายังไง ใคร ๆ เขาก็คงว่าคุณท่านเอาคนใช้ในบ้านมาบริหารงาน แบบนั้นจะภูมิใจได้ไหมล่ะ พี่อยากสร้างอนาคตด้วยตัวเอง อยากเป็นอิสระ ”

ดวงตาคมเข้มของไทม์มีประกายวาวโรจน์

โกรธ คละเคล้าด้วยความเจ็บปวด