บทที่6

ปลายฟ้าเธอขึ้นร้องเพลงปกติ ขั้นเวลาให้นักร้องประจำวง ผู้คนที่มาเที่ยวค่ำคืนนี้ต่างพากันสนุกสนานเหมือนทุกครั้งเมื่อเธอแสดงเสร็จจึงเดินลงเวทีมา สาวสวยในชุกกระโปร่งสั้นเหนือเข่ากับเสื้อเอวลอยโชว์สะดื้อหน้าท้องที่แบนราบ อย่างว่าจะแต่งแบบไหนเธอก็ดูสมวัยน่ารัก

"ฟ้า เป็นไงเหนื่อยไหม" เสียงห้าวของชายหนุ่มผิวเข้มเอ่ยถามคนตัวเล็กที่พึ่งจะลงจากเวทีการแสดง ปลายฟ้าที่เห็นว่าเป็นแทนคุณก็ยิ้มขึ้น

"พี่แทนทำไมพึ่งมาคะ" สาวน้อยเสียงใสถามชายหนุ่มตรงหน้า ที่พึ่งมาถึงพร้อมยิ้มแสนหวาน

"พอดีพี่ติดธุระ เลยมาช้า แต่พี่โทรบอกพี่กุ้งแล้วนะไม่ต้องเป็นห่วง" แทนคุณตอบพลางยิ้มให้สาวร่างเล็กที่มองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง มือใหญ่ลูบบนหัวปลายฟ้าเบาๆ โดยไม่รู้เลยว่าร่างเล็กตรงหน้าแอบเขินใบหน้าขาวแอบแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ส่วนมือก็ยกขึ้นไปทัดหูโดยอัตโนมัติ

"แหมๆ ....พอมาถึงก็อ้อนกันเลยนะคู่นี้" เสียงแซวจากแนนนี่ ทำเอาคนถูกแซวอายม้วนไปไม่เป็น ต่างจากชายหนุ่มที่ยืนยิ้มแต่สายตาจดจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ใครจะรู้ทุกการกระทำอับปกริยาของคนตัวเล็กถูกมองตลอดเวลา โดยที่เธอนั้นไม่รู้ตัวเลยสักนิด

เหมือนจะตกอยู่ในห้วงความรัก ที่เป็นการแอบรักอีกฝ่าย อยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจนคนที่หน้าแดงอยู่นั้นต้องเงยหน้าขึ้นมอง

"เด็กๆ หลังเลิกงาน อยู่คุยกันก่อนนะเพราะพี่มีเรื่องจะแจ้งกับทุกคน" พี่กุ้งผู้จัดการวัยกลางคนเดินมาบอก นักร้อง และนักดนตรีของผับให้ทราบก่อนจะแยกย้ายกันกลับ

"ไม่รู้จะมีเรื่องอะไรใหม่ๆ มาแจ้งอีกเนอะ" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยขึ้นเพราะตั้งแต่เปลี่ยนเจ้าของคนใหม่ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย

เที่ยงคืน

นักดนตรีทุกคนต่างเก็บของและอุปกรณ์ตัวเองลงในกระเป๋าส่วนตัว วันนี้มีประชุมทำให้ต้องปล่อยหน้าที่การแสดงเป็นของดีเจที่จะปลดปล่อยความสนุกสนานให้กับนักท่องราตรีทั้งหลาย ได้โยกย้ายจังหวะมันส์ๆ ได้เต็มที่ ส่วนด้านนักร้อง นักแสดง เตรียมตัวกันขึ้นไปประชุมงานที่ห้อง วีไอพีด้านบน โดยมีผู้จัดการวัยกลางคนและเจ้าของที่นี่นั่งรออยู่ เมื่อทุกคนมาถึงก็หย่อนสะโพกลงตามที่นั่งที่มีในห้อง ซึ่งห้องไม่ได้ใหญ่โตเพราะใช้รองรับเฉพาะเหล่านักดื่มวีไอพีเท่านั้น ตอนนี้ได้ใช้เป็นที่ประชุมงานชั่วคราวแทน

"เอาละ....วันนี้ที่ผมเรียกทุกคนมาเพราะมีเรื่องจะแจ้ง"ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อเป็นผู้จัดการที่นี่กล่าวขึ้นด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะหันหน้าไปทางเจ้าของผับ

"คุณกวิน ได้ปรับเปลี่ยนการเล่นของพวกเรา เนื่องจากอาทิตย์หน้า เราจะเริ่มมีนักร้องรับเชิญหรืออาจจะเป็นวงอื่นมาร่วมแสดงด้วย"สิ้นประโยคยาวๆ ของชายวัยกลางคนทุกคนต่างมองหน้ากันอยู่สักพัก

"คืองี้นะ....ผมคิดว่าทางร้านไม่มีอะไรใหม่ๆ ดึงดูดมากนัก ผมอยากจะให้นักร้องที่มีชื่อเสียงเป็นที่นิยม เข้ามาดึงดูดลูกค้าและยังสามารถเปิดจองโต๊ะสำหรับวีไอพี อาจทำให้ร้านเรามีลูกค้าจากหลากหลายเพิ่มขึ้นอีกด้วย"

สิ้นประโยคของชายหนุ่มใบหน้าเขาดูเรียบนิ่งสายตาเขากวาดไปทั่วห้องหลังจากพูดเสร็จ แต่สำหรับสาวน้อยปลายฟ้านั้นนั่งก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาคมคู่นั้น ทำให้คนที่นั่งข้างๆ เธอสะกิดเบาๆ ด้วยความสงสัย

"เป็นไร?” แทนคุณสะกิดปลายฟ้าเบาๆ พร้อมก้มหน้าลงถามคนตัวเล็ก

"เปล่าค่ะ ....ฟ้ารู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก" จะไม่ให้อึดอัดได้ยังไง ก็สายตาของเจ้าของที่นี่เล่นมองเธอตลอดแบบนั้น เมื่อตอบแทนคุณแล้วก็ก้มหน้าลงตามเดิมแทนคุณพยักหน้าก่อนที่จะพูดขึ้นอีก

"เลิกแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ค่ะ"

เมื่อจบประชุมในค่ำคืนนั้น ทุกคนเริ่มแยกย้ายกลับบ้านจะมีแค่ไม่กี่คนที่เหลืออยู่ ปลายฟ้านั่งรอคนที่บอกจะไปส่งอยู่ด้านล่าง จนกระทั่งมีพี่ที่วงเดินมาถาม

"อ้าวฟ้า ยังไม่กลับอีกหรอ"

"ฟ้ารอพี่แทนค่ะ"

"หรอ...เมื่อกี้พี่เห็นมันอยู่ข้างบนไม่รู้ลืมของหรือเปล่า ลองขึ้นไปดูสิ"

ปลายฟ้าที่ได้ยินพี่นักดนตรีพูดขึ้นก็แอบเหลือบตามองไปชั้นวีไอพี เธอทำหน้างงว่าเขาจะลืมอะไร หรือเป็นของสำคัญเพราะว่าเขาปล่อยให้เธอรอตรงนี้นานมากแล้ว ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ แล้วตัดสินใจเดินขึ้นไปตามหา

"พี่แทน...อยู่ในห้องหรือเปล่าคะ"เสียงหวานเอ่ยเรียกชายหนุ่ม แต่ไม่มีเสียงตอบทั้งๆ ที่พี่นักดนตรีบอกว่าแทนคุณลืมของ แต่ในห้องกลับไร้เสียงของคนตัวสูง ปลายฟ้าที่ยืนรออยู่นั้นเธอตัดสินใจเอื้อมมือไปบิดที่ลูกบิด แต่ไม่นึกเลยว่าจะมีอีกคนเปิดออกมาเป็นจังหวะเดียวกัน

พึบบ

“ว้ายยยยย” ปลายฟ้าร้องเสียงหลงเพราะประตูที่เธอคิดจะเปิดถูกเปิดออกจากด้านใน ทำให้ตัวเธอหลุดเซถลาเข้าไปข้างในห้อง อีกทั้งยังไปอยู่ในอ้อมกอดของหนุ่มหล่อเจ้าของที่นี่อีกด้วย

กวินกอดร่างบางนั้นไว้แน่น พร้อมดวงตาคู่คมที่จ้องมองที่ใบหน้าหวานอย่างเดาได้ยาก

“คุณกวินจะทำอะไรคะ”

ตึก..ตึก

เสียงหัวใจดวงน้อย ของปลายฟ้าที่มันเต้นแรงเหมือนจะทะลุหน้าอกออกมา เธอรู้สึกตกใจและกลัวคนตรงหน้า ชายหนุ่มที่ใบหน้านิ่งไม่ยอมพูดแต่กลับกอดเธอไว้แนบแน่นไม่ยอมปล่อย

"คุณ กวินคะ คือฟ้า มาตามหาพี่แทนคุณค่ะ ฟ้าไม่ได้มีธุระอะไรกับคุณกวินนะคะ" ปลายฟ้าพยายามอธิบายคนตัวสูงให้เขาเข้าใจความหมายของเธอ อีกทั้งมันอึดอักที่ต้องมาโดนกอดไว้แบบนี้

"แล้ว?” เป็นคำตอบสั้นๆ ที่ทำให้ปลายฟ้าต้องชะงักไปไม่เป็นเธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้คนตรงหน้าเลิกสนใจเธอสักที วินาทีนี้เธออยากตะโกนให้ใครก็ได้มาช่วยพาออกจากตรงนี้ที ทว่า..เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ เธอจึงได้แต่เม้มปากแน่น ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

พลึบ!!

อยู่ๆ ร่างหนานั้นก็ดันร่างของปลายฟ้ามาที่ผนังห้องพร้อมจับมือเธอตรึงไว้แน่นทั้งสองข้าง

"ฉันเคยถามเธอไปแล้วว่าสนใจงานพิเศษอื่นไหม ฉันจำได้ว่าเธอยังไม่ตอบฉันนะ" เสียงกระซิบถามข้างหูของคนตัวสูง กวินโน้มตัวลงมาถามยังร่างเล็ก ทำให้เธอใจสั่น ไม่รู้จะตอบแบบไหน

"คุณหมายความว่า ยังไงคะ" ปลายฟ้าถามเสียงเข้ม ถึงแม้จะพอเดาได้แต่ก็ไม่อยากจะคิดเองถ้าหากว่างานที่ว่าเป็นงานอื่นเธออาจมองเขาผิดไป แต่..

"ฉัน…หมายถึงฉันอยากให้เธอมาเป็นคนดูแลฉัน” ในที่สุดสิ่งที่เธอคิดมันก็เป็นตามคาดคนรวยคงอยากจะได้เด็กไปนอนคุยบนเตียงเสียมากกว่า

"โทษทีนะคะ...ฟ้าไม่สนใจ" พูดจบเหมือนจะดันเขาออกพยายามจะดึงมือตัวเองที่เขาตรึงไว้ทั้งสองข้างให้เป็นอิสระ ทว่า

“อร้าย......จะทำอะไร..ปล่อย” ไม่ให้ตกใจยังไงไหว ไม่เพียงไม่หลุดออกจากพันธนาการของเขา เขากลับตรึงเธอไว้แน่นกว่าเดิม พร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อลงมาใกล้ขึ้นอีก จนปลายฟ้าต้องโพล่งเสียงหนักขึ้น

“คุณกวิน จะทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ไม่เพียงไม่ปล่อยยังยกยิ้มร้ายก่อนที่ริมฝีปากหยักจะประกบจูบลงบนปากเรียวไม่เพียงเท่านั้นเขายังดูดดุ้นกลีบปากนั้นราวกับโหยหามันมานาน ก่อนจะผละใบหน้าออกแล้วพูดขึ้น

"เธอไม่มีสิทธิ์ ปฏิเสธฉัน...จำไว้!"

คำพูดนี้เหมือนประโยคคำสั่งเสียมากกว่า เธอรู้สึกโกรธจนใบหน้าร้อนวูบวาบ ตาลายหัวใจเต้นแรง เหมือนภูเขาไฟจะระเบิด สายตาที่มองกวินนั้นมันแข็งกร้าวจนน่ากลัวแต่ใช่ว่ากวินจะรู้สึกเขากลับยิ้มยั่ว จนปลายฟ้าต้องพูดเสียงสั่นขึ้น

"ฟ้าไม่ใช่ของเล่นคนรวย และก็เกลียดผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น"

พูดจบเธอพยายามดิ้นให้หลุดจากเขา แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดทำให้ความพยายามเสียเปล่า คนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะปล่อยมือเธอด้วยซ้ำ จนกระทั่ง

“อืมม” เสียงร้องประท้วงดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะถูกกลืนหายในลำคอของปลายฟ้าที่ถูกชายหนุ่มตรงหน้าใช้ปากประกบจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูดดื่มหนักหน่วง เขาบดขยี้ปากเล็กของเธอ พร้อมดูดดื่มเรียวปากจนเธอนั้นแทบขาดใจ ร่างเล็กยังคงดิ้นไม่หยุด จนกระทั่งชายหนุ่มหน้าหล่อตรงหน้าถอนจูบออกจากปากเธอ เขามองเธอเหมือนพร้อมทีจะฉีกเนื้อหนังเธอให้หลุด ปลายฟ้าตอนนี้ เธอทั้งโกรธและเกลียดเขาที่ทำอะไรเขาไม่ได้ น้ำตาเอ่อคลอในดวงตากลมนั้น ทำให้ชายหนุ่มต้องยอมปล่อยมือที่ตรึงแขนเธอไว้

"ถ้าของชิ้นไหนที่ฉันอยากได้ มันก็ต้องเป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ...จำไว้!!"

**อีวินร้ายย อ่ะ อยากได้เขาจนตัวสั่นแล้ว