-06- ลูกแฝดของหลี

เดม่อนรู้สึกเหมือนร่างกายมีบางอย่างผิดปกติจากที่เคย นอกจากชอบทานของเปรี้ยวแล้วเขายังมีอาการนกเขาไม่ขันอีกต่างหาก! เรื่องน่าอับอายนี้เกิดขึ้นหลายครั้งตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ทุกๆสัปดาห์ชาร์ฟจะจัดหานางแบบตัวท็อปของวงการมาปรนเปรอเขา แต่ทว่าช่วงที่ผ่านมานั้นเดม่อนน้อยมีอาการปลุกไม่ตื่น แม้จะถูกเล้าโลมหรือกระตุ้นสักแค่ไหนก็ตาม บ้าบอที่สุด!

"นายแน่ใจนะเจฟว่าฉันไม่ได้เสื่อมสมรรถภาพ" เดม่อนถามเจฟฟี่คุณหมอหนุ่มเฉพาะทางด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เครียดเสียยิ่งกว่าหุ้นตกอีกนะ!

"แน่ใจมาก นายอาจจะทำงานหนักและพักผ่อนน้อย หรือฮอร์โมนในร่างกายอาจจะผิดปกติ แต่รับรองได้ว่าเจ้านั่นของนายยังสามารถใช้การได้อยู่"

"ฉันเป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว"

"ลองหาเวลาพักผ่อนบ้างนะเพื่อน อย่ามัวแต่บ้างาน" เจฟฟี่ตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนรักก่อนจะเดินไปตรวจคนไข้รายอื่นต่อ

"ทำไมฉันต้องนึกถึงเธอด้วยนะ ยัยเวอร์จิ้น!" เดม่อนสะบัดศีรษะไล่ความคิดพิเรนทร์ที่จู่ๆก็มีภาพหญิงสาวชุดดำในคลับที่เกาะหลีเป๊ะแว๊บเข้ามาในหัว ...อ่าา เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเคยใช้บริการจากเธอคนนั้น

"แน่ใจหรอว่าลูกจะคลอดธรรมชาติ" เจ้าสัวดนุภพถามย้ำลูกสาวอย่างเป็นห่วง

"แน่ใจสิคะ เดหลีลูกสาวเจ้าสัวเก่งจะตาย คุณหมอตรวจเอ็กซเรย์เด็กๆแล้วทุกอย่างไม่มีอันตรายค่ะ" เดหลีบอกผู้เป็นพ่อด้วยรอยยิ้มหวาน

"โอเคๆ พ่อจะเข้าไปที่บริษัทสักหน่อย ลูกอยู่ได้ใช่ไหม"

"ได้สิคะ กำหนดคลอดอีกตั้งหลายวันแหนะ คุณพ่อไปทำงานเถอะค่ะ"

"ฉันฝากเดหลีด้วยนะ"

"ค่ะท่านเจ้าสัว"

อายุครรภ์เข้าสู่เดือนที่เก้าทำเอาว่าที่คุณแม่ตื่นเต้นไม่น้อย เดหลีนั่งนับวันรอพบเจอลูกแฝดด้วยความดีใจ สิ่งมีชีวิตเล็กๆในท้องขยันดิ้นและทักทายจนหน้าท้องกลมโตบิดเบี้ยวไม่เป็นรูป คนเป็นแม่แม้จะเจ็บและจุกแต่ก็มีความสุขที่ได้รับสัมผัสจากสิ่งที่เฝ้ารักเฝ้าถนุถนอม

"...อุ๊ย ทำไมซนจังเลยคะ" เดหลีลูบหน้าท้องแผ่วเบา

"โอ๊ะ แม่เจ็บนะรู้ไหม อย่าเกเรสิคะ"

"คุณเดหลีเป็นอะไรรึเปล่าคะ" ปิ่นสาวใช้ที่รับหน้าที่ดูแลถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

"ปะ...เปล่าจ๊ะ เด็กๆแค่ทักทาย"

"โอ๊ยย จะ...เจ็บ!" เดหลีนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกถึงอาการบีบรัดของมดลูกอย่างรุนแรง

"คะ...คุณเดหลีเป็นอะไรคะ ให้หนูโทรตามท่านเจ้าสัวไหมคะ"

"โทรตามรถพยาบาล ...โอ๊ยย!"

"ค่ะๆ คุณเดหลีใจเย็นๆนะคะ"

@โรงพยาบาล

"คุณแม่หายใจเข้าลึกๆนะคะ แล้วออกแรงเบ่งเลยค่ะ"

"...ฮึบบบบบบ อื้ออออออออออออ!!!!"

"อีกครั้งค่ะคุณแม่ หนึ่ง สอง สาม เบ่งค่ะ"

"อื้อออออออออออ!!!! แฮ่กๆ" เดหลีออกแรงเบ่งตามจังหวะอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ถาโถมทำเอาร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ

"อีกครั้งนะคะ คุณแม่เบ่งยาวๆเลยค่ะ" คุณหมอให้สัญญาณอีกครั้งโดยมีพยาบาลคอยกดรีดหน้าท้องเพื่อช่วยให้เด็กๆออกมาง่ายขึ้น

"หนึ่ง สอง สาม เบ่งค่ะ"

"...ฮึ่บบบบบบบบบ อื้อออออออออออออออออ!!!!"

"อื้อออออออออออ!!! แฮ่กๆ อื้ออออออออ!!!!!"

"เริ่มเห็นศีรษะน้องแล้วค่ะ คุณแม่ไหวไหมคะ"

"วะ...ไหวคะ ฉันไหว" ไม่ไหวบอกไหวแล้วละตอนนี้ เธออยากเห็นเจ้าตัวน้อยใจจะขาด รอก่อนนะลูกแม่!

"หนึ่ง สอง สาม เบ่งค่ะ!"

"ฮึ้บบบบบบบบ อื้ออออออออออออ แฮ่กๆ อื้ดดดดดดด!!!!! กรี๊ดดดดดด!"

"อุแว้ อุแว้~" เสียงลูก

"น้องคนแรกเป็นผู้ชาย เกิดเวลา 14:05 น.ค่ะ"

"เดนิสลูกแม่ ฮึ่ก!" น้ำตาที่หลั่งใหลหาใช่ความเจ็บปวด แต่มันคือความปิติยินดี

"เหลือน้องอีกคนนะคะ คุณแม่พร้อมไหมคะ" เดหลีพยักหน้าเล็กน้อยรอฟังสัญญาณจากคุณหมอ

"หนึ่ง สอง สาม เบ่งค่ะ!"

"...ฮึ่บบบบบบบ! อื้ออออออออออออออ!!!"

"อีกครั้งค่ะ เบ่งแรงๆเลยค่ะ"

"...ฮึ่บบบบบบ! อื้อออออออออออออออ!!!!!!!"

"อุแว้ อุแว้~"

"น้องเป็นเพศหญิง เกิดเวลา 14:11 น."

"เดมี่ ลูกแม่" หลังจากการคลอดสิ้นสุดคุณหมอฉีดยานอนหลับเพื่อให้คุณแม่พักผ่อนและพาไปยังห้องพักฟื้น เจ้าสัวนดุภพที่ทราบข่าวจากสาวใช้ก็รีบเดินทางมาโรงพยาบาลทันที

"คะ...คุณพ่อ ลูกของหนูละคะ" เดหลีถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงแหบแห้งหลังจากรู้สึกตัว

"เดี๋ยวพยาบาลคงพามาให้ดื่มนมนะ เป็นยังไงบ้างละหืม"

"มีความสุขค่ะ หนูมีความสุขที่สุดเลย"

"เป็นแม่คนแล้วอย่าเฟี้ยวฟ้าวเหมือนเมื่อก่อนละรู้ไหม"

"โธ่! หนูโตแล้วนะคะ"

"ลูกสาวพ่อโตแล้วจริงๆนั้นแหละ ว่าแต่เด็กๆชื่ออะไรบ้างละ"

"พี่ชายชื่อเดนิส น้องสาวชื่อเดมี่ค่ะ" เดหลีตอบยิ้มๆ

"อืม ชื่อคล้องจองกับแม่" ให้ตายสิ! ไม่ใช่แค่คล้องจองกับเธอ แต่มันดันไปคล้องจองกับเจ้าของน้ำเชื้อด้วยสิ เดม่อน เดนิส เดมี่ อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้กันนะ!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พาน้องมาดื่มนมค่ะ"

"ยินดีต้อนรับสู่หิรัญธานินทร์นะลูก เดนิส เดมี่" เดหลีพูดทักทายลูกแฝดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ฮ่าๆๆ หลานตามันน่ารักจริงๆเลย" เจ้าสัวดนุภพมองแฝดตัวจิ๋วอย่างเอ็นดู แม้จะคลอดก่อนกำหนดเกือบสัปดาห์แต่ทั้งสองก็ดูสมบูรณ์แข็งแรงดี

"ลูกแม่เดหลีต้องน่ารักอยู่แล้วค่ะคุณตาขา"

"อีกสองชั่วโมงจะมารับน้องกลับไปที่ห้องเด็กอ่อนนะคะ" พยาบาลสาวบอกคุณแม่มือใหม่ก่อนจะออกจากห้องพักเพื่อให้เด็กๆสัมผัสไออุ่นจากแม่

"พี่เดนิสเสียสละให้น้องดื่มนมก่อนนะคะ" เดหลีบอกฝาแฝดคนโตก่อนจะอุ้มเดมี่น้อยเข้าสู่อ้อมอก

"พ่อออกไปซื้อกาแฟก่อนนะ อีกเดี๋ยวเพชรกับปิ่นคงมา"

"จริงสิ น้าเพชรกับปิ่นหายไปไหนคะเนี่ย" เดหลีถามถึงสาวใช้คนสนิททั้งสองที่พาเธอมาโรงพยาบาล

"พ่อให้กลับไปเอาของใช้ให้เจ้าแฝดนะ" เดหลีพยักหน้าเล็กน้อยก็จะประคองร่างน้อยๆของเดมี่เข้าเต้าตามที่เคยเข้าคอร์สคุณแม่มือใหม่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณเดหลีเป็นยังไงบ้างคะ น้ากับยัยปิ่นเตรียมของใช้คุณหนูตัวน้อยมาเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"ขอบคุณน้าเพชรกับปิ่นมากนะคะ ถ้าไม่ได้ทั้งสองคนหลีคงแย่"

"ด้วยความยินดีค่ะ มีอะไรให้น้าช่วยไหมคะ"

"หนูรบกวนอุ้มน้องเดมี่ให้หน่อยค่ะ ตอนนี้เป็นคิวดื่มนมของพี่เดนิส"

"ค่ะคุณเดหลี" เพชรรีบอุ้มคุณหนูตัวน้อยให้เรอนมอย่างชำนาญ

"น้าเพชรเลี้ยงเด็กเก่งแน่เลยค่ะ ดูชำนาญกว่าหลีอีกนะคะ"

"เอ่อ นะ...น้าแค่เคยเลี้ยงหลานค่ะ"

"กลับบ้านไปคงต้องรบกวนน้าเพชรมาเป็นพี่เลี้ยงสองแฝดแล้วละค่ะ" เดหลีบอกยิ้มๆ

"หนูก็เลี้ยงได้นะคะคุณเดหลี" ปิ่นรีบเสนอตัวอีกคน

"จ๊ะๆ ไม่ต้องห่วงหรอกได้เลี้ยงแน่นอน"

@หลายเดือนต่อมา

เดหลีกลายเป็นคุณแม่ฟูลไทม์ งานที่บริษัทถูกเจ้าสัวดนุภพดูแลแทนจนกว่าลูกสาวจะพร้อมทำงานอีกครั้ง หน้าที่หลักของเดหลีคือดูแลสองแฝดจอมซน เด็กแฝดทั้งสองมีพัฒนาการที่ดีเยี่ยม ความฉลาดของลูกๆมาพร้อมกับความซน พลังงานในแต่ละวันของเดหลีหมดไปกับเดนิสและเดมี่ แม้จะมีพี่เลี้ยงกิตติมศักดิ์อย่างน้าเพชรและปิ่นก็ตาม

"พี่เดนิสอย่าดึงผมน้องสิคะ" เดหลีรีบปรามลูกชายตัวแสบที่ชอบหมั่นเขี้ยวแล้วขย้ำผมน้องสาว

"แอ๊ะ แอ๊~"

"เราก็เหมือนกันทำไมชอบให้พี่แกล้งจังเลยหืม?"

"คิกคิก แอ๊~"

"น้าเพชร น้าเพชรคะ!"

"เอ่อ คุณเดหลีมีอะไรจะให้น้ารับใช้คะ"

"น้าเพชรมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ" เดหลีถามหญิงวัยกลางคนตรงหน้าอย่างห่วงใย เพราะช่วงนี้น้าเพชรชอบมองสองแฝดแล้วเหม่อลอยเสมอ เอ๊ะ! หรือเธออยากมีลูก

"น้าเห็นคุณหนูแฝดแล้วคิดถึง ...หลานค่ะ" รอยยิ้มอมทุกข์ถูกส่งมาให้เจ้านายสาว

"งั้นน้าเพชรก็ช่วยหลีเลี้ยงสองแฝดไปนานๆนะคะ"

"ค่ะคุณเดหลี"

________________________