บทที่ 2

เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังขึ้น และบนใบหน้าของจางเยว่หานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โค้งคำนับให้กับทุกคน ดวงตาสวยสะกดมองไปที่ผู้ชม ลู่หมิงก็ปรบมืออยู่ในฝูงชน ด้วยท่าทางโล่งใจ อย่างไรก็ตามเมื่อสายตาของจางเยว่หานสบเข้ากับลู่ฝาน สายตาของเธอกลับผันผวนเล็กน้อย จากนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

ลู่ฝานรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที ในเวลานี้จางเยว่หานได้เดินลงมาแล้ว และก็เดินออกจากฝูงชนไป

ลู่ฝานเดินตามไปอย่างรวดเร็ว และหลังจากเดินวนไปมา ในที่สุดจางเยว่หานก็หยุดอยู่ในตรอกร้างที่ไม่มีผู้คนแห่งหนึ่ง

ลู่ฝานก็ได้หยุดลงเช่นกัน และมองไปที่จางเยว่หานโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอเล็กน้อย ลู่ฝานกล่าวว่า "เยว่หาน เธอเป็นอะไรไปเหรอ?"

จางเยว่หานกัดริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าเธอตัดสินใจแล้ว เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ลู่ฝาน เราไม่สามารถคบกันได้อีกต่อไปแล้ว"

ลู่ฝานรู้สึกเพียงราวกับเขาถูกฟ้าผ่าอย่างแรง ไม่มีใครรู้ว่า เขาและจางเยว่หานแอบคบกันมานานสามปีแล้ว

"ทำไมเหรอ?"

เสียงของลู่ฝานได้แหบแห้งเล็กน้อยแล้ว

"เพราะว่า ฉันได้สอบเข้าสถาบันสอบวิชาบู๊แล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตัวตนของพวกเราก็จะต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิง ฉันจะกลายเป็นนักบู๊ และนาย....."

คำพูดของจางเยว่หานเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น โดยไม่สนใจเลยว่าคำพูดของเธอจะทำร้ายจิตใจของลู่ฝานมากแค่ไหน

ลู่ฝานรู้สึกว่าถึงร่างกายของตัวเองสั่นเทาเล็กน้อย และพูดว่า "และผมก็เป็นแค่ไอ้ขยะคนหนึ่งใช่มั้ย?"

จางเยว่หานไม่ได้ตอบอะไร แต่ในสายตาของเธอกลับให้คำตอบกับลู่ฝานไปแล้ว

ลู่ฝานกล่าวต่อไปว่า "ที่เธอสามารถสอบเข้าสถาบันสอบวิชาบู๊ มันก็เป็นเพราะผม"

จางเยว่หานกัดฟันและพูดว่า "ฉันรู้ ยาที่นายให้ฉันมา ฉันก็จะคืนให้นายทั้งหมดในอนาคต รอให้ฉันเข้าไปในสถาบันสอบวิชาบู๊ ฉันก็จะนำยาที่ดียิ่งขึ้นมาให้นายแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเราก็ได้จบกันแล้ว"

ลู่ฝานถอยหลังไปสองก้าว ราวกับว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว

จางเยว่หานหยิบจี้หยกจากที่หน้าอกของเธอออกมา มันเป็นของขวัญที่ลู่ฝานมอบให้กับเธอ

ลู่ฝานจำได้ว่าในคืนนั้น จางเยว่หานนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา และรับจี้หยกไปด้วยรอยยิ้ม บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข

แต่ตอนนี้ จางเยว่หานก้าวไปข้างหน้าและใส่จี้หยกกลับเข้าไปในมือของลู่ฝาน และกล่าวว่า "ลู่ฝาน ฉันหวังว่าหลังจากที่นายออกไปแล้วนายจะไม่บอกความสัมพันธ์ระหว่างเรากับคนอื่น ก็ถือว่ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่นายทำให้กับฉัน โอเคไหม?"

ลู่ฝานบีบจี้หยกในมืออย่างแน่นหนา แล้วพูดว่า "ไม่ต้องกังวล เราไม่เคยคบกันมาก่อน"

หลังจากพูดจบ ลู่ฝานก็กระแทกจี้หยกในมือลงกับพื้น สายตาของจางเยว่หานสั่นไหว แต่ก็ไม่ได้เก็บจี้หยกขึ้นมา ถอยหลังไปสองสามก้าว จางเยว่หานกล่าวว่า "ลู่ฝาน ยอมรับความจริงหน่อยเถอะ นายก็รู้ ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ลาก่อน"

จางเยว่หานดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะพูดอะไรกับลู่ฝานอีกเลย และจากไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานเฝ้ามองดูเงาหลังของเธอ ไม่สามารถซ้อนทับผู้หญิงที่น่ารักที่อยู่ข้างๆ เขากับผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาในใจได้

เป็นไปไม่ได้?

ก่อนหน้านี้ตอนที่จางเยว่หานคบกับเขา เธอไม่เคยพูดแบบนี้กับเขามาก่อนเลย ตอนที่เขาแอบมอบยาสมุนไพรที่ตัวเองไม่ยอมกินให้เธอ เธอก็ไม่ได้พูดคำนี้เลย

ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน และทันใดนั้นท้องฟ้าก็โปรยปรายไปด้วยหิมะ

สิ่งของและทิวทัศน์รอบกายยังคงเดิมแต่หญิงคนนั้นกลับไม่ใช่คนเดิมแล้ว!

ลู่ฝานเดินกลับไปที่จัตุรัสด้วยความสิ้นหวัง ในขณะนี้คนอื่นๆ ยังคงสนุกกับการทดสอบ

ทันใดนั้น ลู่ฝานเห็นจางเยว่หานที่กำลังคุยเล่นอย่างมีความสุขกับพี่ชายของเขาลู่หมิงในระยะไกล และในเวลานี้ ลู่หมิงยังได้มอบกระบี่ของเขาเองให้กับเธอเป็นของขวัญ จางเยว่หานกลับยอมรับมันด้วยความเขินอาย

อันที่จริงนั่นถึงเป็นเหตุผลที่แท้จริง นั่นถึงคือเหตุผลที่แท้จริง

ลู่ฝานหัวเราะคิกคัก และหันหลังเดินจากไปด้วยความโศกเศร้าอย่างไม่รู้จบในหัวใจของเขา

สักวันหนึ่ง เธอจะต้องเสียใจแน่นอน

มันต้องมีสักวันหนึ่ง!