บทที่ 12

หมัดถล่มเขากล่าวกันว่าเป็นทักษะวิชาบู๊หนึ่งชุด ที่มีท่าที่ซับซ้อน แต่ลู่ฝานกลับค่อยๆ เข้าใจมัน หลังจากฝึกฝนมากว่าครึ่งเดือนแล้ว

อันที่จริงหมัดถล่มเขานั้นก็มีแค่ท่าเดียว ซึ่งจะเป็นท่าที่เพิ่มพลังให้สูงสุดกะทันหันและปล่อยมันออกมา

ท่วงท่าต่างๆ ที่กล่าวถึงนั้น ล้วนเป็นเพราะจะทำให้เขาปรับตัวเข้ากับวิธีการที่แตกต่างกัน เวลาที่แตกต่างกัน และมุมที่แตกต่างกันเพื่อชกต่อยหมัดที่มีแรงระเบิดนี้ออกไป

หลังจากที่คลำหามานาน ลู่ฝานก็พบหนทางแล้ว และหมัดที่ชกต่อยออกไปเมื่อกี้นี้ก็ถือเป็นข้อพิสูจน์แล้ว

ความยากลำบากที่เขาได้รับมาหลายวันนี้มันไม่ได้สูญเปล่า ลู่ฝานเก็บก้อนหินกลับมาและมองอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่าผลลัพธ์จะยังคงแย่ไปเล็กน้อย ตามในหนังสือกล่าวว่า ระยะรู้ความควรจะเป็นแบบชกไปหมัดเดียวก็จะทำให้หินแตกกระจายไปทุกที่ถึงจะถูก นี่เขาก็แค่ทุบให้แบ่งมันออกเป็นสองท่อนเท่านั้น และดูเหมือนว่ายังคงไม่ได้ แต่เขากลับไม่คาดคิดเลยว่าทักษะวิชาบู๊ที่มีระดับคนชั้นสูง มักจะได้รับการฝึกฝนโดยผู้ที่ฝึกฝนพลังปราณ คนอย่างเขาเพียงแค่ระดับแดนฝึกร่างชั้นห้าจะสามารถบรรลุผลดังกล่าวได้ด้วยหมัดเดียว แล้วก็ถือได้ว่าเป็นระดับมากกว่าระยะรู้ความแล้ว

ลู่ฝานขมวดคิ้ว หันไปมองหาหินก้อนอื่น หลายวันที่ผ่านมานี้ เขาได้ทุบตีก้อนหินแตกไปเยอะมาก เพียงแต่ต่อหน้าเขามีแต่หินแตกเต็มไปถ้วนทั่ว เพราะถูกทุบตีมาเป็นเวลานาน และไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป และพวกนี้ เขาทุบตีแค่ไม่ถึงวันเลย

ก่อนเดินไปที่หน้าผา มีเศษหินอยู่มากมายอยู่ที่นี่ ลู่ฝานมองหาหินที่เหมาะสมกับการฝึกฝนของเขาอยู่ที่นี่

เมื่อมองหารอบๆ ลู่ฝานพบว่าการที่จะหาก้อนหินที่สูงเท่าคนคนหนึ่งนั้นค่อนข้างยากพอสมควรนัก และดูเหมือนว่าจะถูกเขาทุบทิ้งหมดแล้ว ก้อนหินที่อยู่ในที่นี้ ไม่ใช่ว่าจะมีขนาดใหญ่เกินไป และไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้เลย หรือไม่ก็เล็กเกินไป และนำกลับไปแล้วก็สามารถโยนเล่นได้เท่านั้น

หลังเดินไปได้รอบหนึ่ง ในที่สุดลู่ฝานก็พบหินก้อนหนึ่งที่เขาพอใจและอยู่ติดกับหน้าผา

เมื่อเอื้อมมือออกไปเคลื่อนย้าย ลู่ฝานพบว่าหินก้อนนั้นใหญ่กว่าที่เขาคิดอีก และเมื่อเขายกมันขึ้นอย่างแรง เขาก็ดึงหินทั้งก้อนออกมา

แต่ในขณะที่เขาดึงก้อนหินออกมา ลู่ฝานก็เห็นหลุมดำแห่งหนึ่ง

ลู่ฝานเริ่มเกิดความสงสัย วางหินไว้ข้างๆ ก่อน แล้วก็เดินเข้าไปข้างใน

ดูเหมือนว่าหลุมดำนั้นค่อนข้างจะลึก และยิ่งเดินเข้าไปข้างในมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกกว้างขวางมากขึ้นเท่านั้น ภายในถ้ำก็วูบวาบราวกับเทียนไขที่ปลิวไสวไปตามสายลม ไม่รู้ว่าแสงมาจากไหน

ในขณะนั้น ทันใดนั้น จู่ๆ ลู่ฝานก็เห็นพืชที่พร่างพรายหนึ่งต้น ร่างกายทั้งหมดเป็นสีเงิน ใบไม้แผ่กระจายเหมือนเครื่องจักสาน และมีดอกไม้สีขาวเงินขนาดเล็กอยู่ตรงกลาง

ดอกไม้ทิพย์ดิน!

ลู่ฝานจำมันได้ มันคือยาวิเศษ ดอกไม้ทิพย์ดิน

ลู่ฝานก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ด้วยความดีใจ

เมื่อมองดูดอกไม้ทิพย์ดินอย่างใกล้ชิด ลู่ฝานก็มั่นใจมากขึ้นว่ามันคือยาวิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย ยาสมุนไพรแบ่งออกเป็นเก้าระดับ ระดับที่สี่ขึ้นไปจะถูกเรียกว่ายาวิเศษ และคุณสมบัติที่ใหญ่ที่สุดของยาวิเศษก็คือมันมีจิตมาก เมื่อมีคนหรือสัตว์เข้ามาใกล้ มันก็จะตอบสนอง

ทันทีที่ลู่ฝานเดินไปที่ข้างดอกไม้ทิพย์ดิน ดอกไม้ทิพย์ดินทั้งต้นก็ม้วนตัวขึ้น ใบไม้ก็ห่อหุ้มดอกไม้ไว้อย่างแน่นหนา

บนใบหน้าของลู่ฝานเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ยาวิเศษด้านเดียวก็จะสามารถพูดได้ว่ามีค่ามหาศาลแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือ ยาวิเศษมีประโยชน์อย่างมากสำหรับนักบู๊ เช่นเดียวกับดอกไม้ทิพย์ดินที่อยู่ข้างหน้า มันถูกบันทึกไว้ในหนังสือว่า การกลืนมันลงไป สามารถปรับปรุงความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของนักบู๊ได้

แม้แต่ในหมู่ยาวิเศษ ดอกไม้ทิพย์ดินก็มีระดับที่สูงมาก ไม่ใช่การพูดเกินจริงที่จะถือเป็นยาสมุนไพรระดับหก ยาสมุนไพรชนิดนี้หากถูกนำไปประมูลในการประมูล และราคาก็ไม่น้อยไปกว่าเม็ดยาเลยทีเดียว

ในวันนี้เขาโชคดีเหลือเกิน ที่ได้พบมันอยู่ที่นี่

ลู่ฝานก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ลอกใบของดอกไม้ทิพย์ดินออกแล้ว ถอดดอกไม้ออก

ทันทีที่เขาถอดดอกไม้ ใบไม้ของดอกไม้ทิพย์ดินก็กระจายออกอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานไม่ได้ถอนรากของมันออกด้วย สมบัติที่ส่งมาจากสวรรค์เช่นนี้ คุณแค่ได้ใช้ประโยชน์จากมันก็พอแล้ว การทำลายรากนั้นเป็นข้อห้าม มันผิดต่อฟ้าดิน และถูกชาวโลกรังเกียจ ทิ้งรากฐานไว้ บางทีในอีกสิบสิบปี ดอกไม้ทิพย์ดินก็จะเติบโตขึ้นมาอีกต้นก็เป็นไปได้

ลู่ฝานนั่งสมาธิ และกลืนดอกไม้ลงไปในอึกเดียว

ยาสมุนไพรอันล้ำค่าเช่นนี้ เขาคงไม่คิดที่จะนำออกไปขายหรอก กินมันด้วยตัวเองจะดีกว่า

เมื่อดอกไม้เข้าไปในท้องของเขา ลู่ฝานก็รู้สึกได้ถึงแรงเย็นที่พุ่งออกมาจากท้องของเขา แล้วพุ่งไปที่แขนขาและทั่วร่างของเขาราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก

ทั้งร่างกายสั่นสะเทือนกะทันหัน ลู่ฝานยังคงประเมินพลังการรักษาที่มีอยู่ในยาวิเศษต่ำไป แรงที่รุนแรงกำลังชำระล้างร่างกายของเขา และลู่ฝานก็รู้สึกว่าผิวหนังของเขาเริ่มมีเลือดซึมออกมา

ลู่ฝานกัดฟัน รู้สึกราวกับว่าตัวเองด่วนสรุปไปเล็กน้อย เขาคิดว่าสมุนไพรทั้งหมดสามารถย่อยได้ดี เหมือนกับการกินยาเม็ด แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ถ้ามันสามารถถูกย่อยอย่างสงบเหมือนยาเม็ด งั้นยังจะต้องมีผู้ฝึกชี่มาเพื่ออะไร

ในทันที ลู่ฝานก็ตกอยู่ในภาวะวิกฤติ ถ้าเขาไม่สามารถแยกแยะพลังที่รุนแรงนี้ได้ สิ่งที่รอเขาอยู่นั่นก็คือการตายเพราะร่างกายระเบิดที่ได้รับจากพลังผลของยา ทันใดนั้นลู่ฝานก็รู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนที่พัดมาต่อหน้าตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าคลื่นความร้อนนี้ไม่ใช่ลมแห่งธรรมชาติ แต่กลับเหมือนว่ามีใครบางคนเป่าลมใส่ใบหน้าของเขา

ลู่ฝานตึงไปทั้งทั่วร่างกาย แต่กลับไม่สามารถยืนขึ้นมาได้ เนื่องจากเขาเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย พลังยาในร่างกายของเขาก็จะรุนแรงมากยิ่งขึ้น

เหงื่อหยดลงมาจากบนหน้าผากของลู่ฝาน และเขาก็ได้มองเห็นเงาของสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง ปรากฏขึ้นอยู่ในแสงที่ริบหรี่

บ้าเอ๊ย ไม่ใช่ว่าพบกับสัตว์ร้ายเข้าแล้วเหรอ

ฝ่ามือของลู่ฝานเริ่มมีเหงื่อออก และในที่สุดเขาก็รู้ว่าหลุมนี้ใช้ทำอะไร ปรากฎว่าหินที่เขาได้เอาออกไปเมื่อกี้นั้นเป็นประตูของคนอื่นเขา

สัตว์ประหลาดอาศัยอยู่ที่นี่ตัวหนึ่ง ไม่มีใครรู้เลยงั้นเหรอ เหล่าตระกูลในเมืองเจียงหลินต่างจะส่งนักบู๊มากวาดล้างในทุกๆ ปีไม่ใช่หรอกหรือ?

ทำไมไม่มีใครค้นพบที่นี่!

เงาของสัตว์ประหลาดกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และดูเหมือนว่ามันกำลังจะปรากฏตัวขึ้นในไม่ช้าแล้ว

ลู่ฝานเป็นกังวล และพลังที่รุนแรงในร่างกายของเขาก็ยิ่งปั่นป่วนมากขึ้น

หรือว่าในวันนี้เขาถูกลิขิตไว้ต้องตายอยู่ที่นี่แล้วหรือ?

เขารู้สึกไม่เต็มใจ!