เซวี่ยซินซี ฮูหยินวิปลาส

บทนำ

เราเชื่อว่าทุกคนเคยมีความฝัน ฝันเห็นอะไรบางอย่างหรือใครบางคน ใช่ทุกคนเป็นอยู่เสมอ หลับไปและฝัน ตื่นมา จำความฝันได้ ใครๆก็เคยเป็น แต่จะมีสักกี่คนที่จะฝันถึงแต่คนเดิมๆ ซ้ำๆ วนไปวนมา แม้ในตอนที่จะต้องตายก็ตาม….

ก่อนวันแต่งงานหนึ่งวัน

"สวยมากเลยค่ะ คุณซิน"

พนักงานร่างท้วมคนหนึ่งเอ่ยชมหญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาวที่ใบหน้างามไม่ได้รู้สึกยินดียินร้าย เรียกได้ว่าไร้อารมณ์น่าจะถูกกว่า เธอไม่สนใจคำชมทำเพียงก้มมองดูชุดแต่งงานที่สวมอยู่แล้วพยักหน้า แบบไร้ความรู้สึก พนักงานที่ดูแล คิดในใจว่าแปลก คนที่กำลังจะกลายเป็นเจ้าสาวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าดีใจ เสียใจหรือตื่นเต้นอย่างคนกำลังจะแต่งงานทั้งผู้เป็นเจ้าบ่าวก็ไม่ใช่คนธรรมดา เป็นถึงซีอีโอหนุ่ม ที่ทั้งหล่อและรวยมหาศาลหากเป็นพวกเธอคงยิ้มกว้างตื่นเต้น ดีใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ

"เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ดิฉันจะได้กลับ"

'ซิน' หรือ 'ซินซี' นักจิตกรสาววัย 35 ปี เอ่ยถามพนักงานของร้านที่ออกแบบชุดแต่งงานให้เธอเสียงเรียบติดจะเบื่อหน่าย ณ ตอนนี้เธออยากกลับไปนอนหรืออะไรก็ได้ที่ออกจากร้าน รู้สึกรำคาญชุดที่ใส่และสายตาบรรดาพนักงานในร้านที่มองเธอเหมือนเวทนา อิจฉา หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันเป็นการทำให้เส้นอารมณ์เธอขาด ไม่เข้าใจว่าจะอะไรกันนัก จริงอยู่ที่เธออายุมากกว่าเจ้าบ่าว และเจ้าบ่าวก็ยังหล่อลากไส้ ดูไม่เหมาะกับป้าหน้าตาธรรมดาแบบเธอ แต่แล้วไง มันไปหนักส่วนไหนของยัยพวกนี้หรอ ถ้าไม่เพราะ ไอ้ค่า Pre Wedding ค่าชุดแต่งงาน ค่าสถานที่จิปาถะต่างๆ ที่ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอจ่ายไปมันไม่แพงหูฉี่ยัยพวกนี้คงยิ่งมองเธอแบบแย่ๆหนักกว่านี้แน่

'เฮ้อก็บอกแล้วไงว่าอย่า เอิกเกริก แม่นะแม่ วัยลูกสาวก็ขนาดนี้แล้ว ไม่น่าทำอะไรเวอร์วังอลังการเลย แถมไอ้การแต่งงานนี้ก็เป็นการจับแต่งงานระหว่าง พวกแก่ๆเหมือนกันด้วย จะยิ่งใหญ่ไปทำไมก็ไม่รู้'

ซินซีบ่นในใจอย่างหงุดหงิด เรื่องของเรื่องคือเธอถูกจับแต่งงานเพราะอายุมากเกินไปแล้ว กับลูกชายเพื่อนพ่อที่ไม่รู้หามาจากไหน ฝ่ายนั้นก็ยอมแต่ง อาจจะเพราะเห็นว่าแก่ๆกันทั้งคู่แล้ว บวกกับบ้านทั้งสองฝ่ายก็มีฐานะเดียวกัน จึงเห็นว่าเหมาะสม เธอก็ขี้เกียจที่จะเถียงกับครอบครัว เลยตัดสินใจแต่งก็แต่ง ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ พรุ่งนี้ก็จะจัดพิธีแต่งงานจึงมาลองชุดดูอีกครั้งให้แน่ใจ และเธอก็ว่าจะกลับไปนอน พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่ อิสระและความโสดของเธอที่สั่งสมมานานได้หายไปแล้ว ความชอบที่ไม่มีใครรู้ก็คงต้องโละทิ้งไปเพื่อเตรียมไปเป็นแม่บ้านและภรรยาที่ดีของสามี

‘เฮ้อ แค่คิดก็หดหู่แล้ว’

ซินซีคิดอย่างเหนื่อยใจ เธอให้พนักงานช่วยถอดชุดให้และเดินออกมาจากร้านอย่างเหม่อลอย ใบหน้างามแม้จะมีร่องรอยแห่งวัยบ้างแต่ก็ยังคงดูสวย

ซินซีเป็นผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งดูแข็งแรง หุ่นไม่บางและไม่หนา กำลังพอดี อย่างคนดูแลสุขภาพและชอบกีฬาผาดโผน รวมๆแล้วซินซีเป็นผู้หญิงที่สวยแบบแข็งแกร่ง มากกว่าจะเป็นผู้หญิงสวยอ่อนหวานแบบผู้หญิงส่วนมาก ร่างระหงเดินตรงไปที่รถสปอร์ตของตนเอง เมื่อถึงรถก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างในคาดเข็มขัดนิรภัยกำลังจะขับรถออกไปแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นซองกระดาษแผ่นหนึ่งที่เหน็บไว้อยู่ที่ไม้ปัดฝนหน้ารถ ซินซีรีบลงจากรถไปหยิบซองกระดาษขึ้นมาเปิดอ่าน ในนั้นเขียนตัวอักษรอยู่หนึ่งประโยค ไม่ยาวนักแต่ คำภาษาอังกฤษคำหนึ่งที่ทำให้ใบหน้าสวยต้องตื่นตระหนก คำคำนั้นก็คือ

'ยินดีด้วย CC08'

มันเป็นคำสั้นๆแต่ซินซีรู้ว่าหายนะมาเยือนเธอแล้ว ร่างบางฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้งทันทีที่อ่านจบ แล้วรีบขึ้นรถ เธอสตาร์ทรถแล้วรีบขับออกไปด้วยความหวาดหวั่นและหวั่นกลัว ใจอยากให้ถึงสถานีตำรวจสักที่ เพราะชีวิตเธอตอนนี้และอาจจะรวมถึงชีวิตคนในครอบครัวต้องเป็นอันตราย เพราะ ความคิดผิดพลาดและความนึกสนุกของตัวเอง ตัวอักษร 'CC08' ก็คือโค้ดเนมที่ซินซีใช้ในการวิจัยและออกแบบอาวุธของเธอในองค์กร

ในตอนแรก ช่วงวัยรุ่นคิดเล่นๆว่า มันสนุกและน่าตื่นเต้นดี แถมคนพวกนี้ก็มีเงินทุนให้เธอได้วิจัยและสร้างอาวุธแปลกใหม่ออกมาได้เรื่อยๆ จนกลายเป็นถลำลึก ซินซีไม่เพียงขายให้แค่พวกมาเฟีย แต่ก็ยังขายให้รัฐบาลด้วยเช่นกัน แต่พอเริ่มแก่ตัวมา เธอเริ่มรู้อะไรมากขึ้น วงการนี้อันตราย เธอจึงถือโอกาสที่จะแต่งงานอำลาวงการ และมันกลายเป็นว่า พวกนั้นจะเก็บเธอ!

ซินซีขับรถไปอย่างเคร่งเครียด สติสะตังเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเธอไม่รู้ว่าข้างหลังมีใครดักรอฆ่าเธอบ้างทั้งไม่รู้ว่าตลอดทางที่หนีอยู่นี้เธอจะตายตอนไหน รู้สึกหวาดกลัวไปหมดและไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไป สิ่งเดียวที่รู้ตอนนี้คือเธอไม่อยากตาย

ซินซีคิดวุ่นวายในหัว และในตอนที่กำลังจะเข้าโค้งหักศอกนั้น เธอเหยียบเบรกเพื่อชะลอความเร็ว แต่กลายเป็นว่ารถกลับยังคงความเร็วอยู่ในระดับเช่นเดิม ซินซีเหยียบอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม เธอรู้แล้วว่ารถถูกตัดสายเบรกแน่ ตากวาดมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงสมองหมุนเร็วจี๋คิดหาหนทาง

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าข้างหน้ามีคนดักรออยู่ไหม แล้วเธอจะรอดจากทางขึ้นเขานี้หรือไม่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรถเก็งสีดำคันหนึ่งอยู่ด้านหลัง กระจกฝั่งคนนั่งของรถคันนั้นเลื่อนลงก่อนจะปรากฏปืนกระบอกหนึ่งจ่อมาทางรถของเธอ ความหวาดกลัวเริ่มเข้ามาแทนที่สติ สายตากวาดมองไปรอบๆสมองคิดหาทางรอด และในที่สุดก็คิดออกไม่รู้ว่าจะรอดไหมแต่ ณ ตอนนี้คิดได้เพียงเท่านี้จริงๆ

ซินซีใช้ช่วงเวลาสั้นๆและความเป็นความตายนั้น ปลด ล็อกรถ จัดการลดกระจกลง แล้วหมุนพวงมาลัยไปทางที่เป็นหน้าผาข้างล่างเป็นทะเล อย่างน้อย หนทางรอดก็อาจจะมี ดีกว่าถูกยิงตายตรงนี้ ถึงมันจะน้อยนิดก็ตาม

ซินซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆเตรียมใจรับกับทุกๆสิ่งที่จะเกิด เธอหลับตา ไม่มองภาพรถที่กำลังพุ่งทะยานด้วยความเร็วไปที่หน้าผา รถพุ่งชนราวกั้นอย่างแรงก่อนจะลอยตัวออกจากถนน แรงกระแทกหลายตลบสร้างความเจ็บปวดให้ซินซีแต่เธอก็ยังคงพยายามคงสติตัวเองไว้ รถตกลงสู่ทะเล

เมื่อร่างรับรู้แรงกระแทกและรถที่กำลังดำดิ่งลงสู้ห้วงมหาสมุทร ซินซีก็ลืมตาขึ้นกัดฟันทนความเจ็บปวด จัดการหยิบคัตเตอร์ที่มีอยู่ในรถขึ้นมาตัดสายคาดให้ขาดเสร็จแล้วรีบลอยตัวออกจากรถไปทางหน้าต่าง เหตุการณ์ดูจะดีขึ้นแต่ในเสี้ยววินาทีนั้น อยู่ๆรถก็ระเบิดทั้งที่อยู่ในน้ำ น้ำแตกกระจายเป็นคลื่นกว้างพุ่งสูงตามแรงระเบิด ร่างเธอที่ถูกแรงระเบิดกระเด็นไปชนกับก้อนหิน ชินซีรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างเหลือล้น อาวุธที่เธอสร้างมันขึ้นมานั้น ใครจะรู้ว่า สุดท้ายมันจะกลายเป็นดาบมาฆ่าเธอเองภาพพ่อและแม่ฉายชัดเข้ามาในหัว

'พ่อคะ แม่คะ ซีขอโทษ' ซินซีกล่าวอยู่ในใจ สติสุดท้ายค่อยๆลางเลือนไปตามชีพจรชีวิตและก่อนจะสิ้นลมลงไปจริงๆ หญิงสาวเห็นภาพผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีผมดำยาวมันเงา สวมชุดของชาวจีนโบราณ เป็นภาพที่เธอฝัน ฝันมาทั้งชีวิต คนในฝันที่ไม่สามารถแตะต้องได้ ผู้ชายหนึ่งเดียวที่อยู่ในความทรงจำ หรือนี่ จะเป็นเขาที่มารับเธอไป………

"ซี ซีเอ๋อร์ เชวี่ยซินซี น้องพี่!!"

‘อะไรกันน้อ....ใครเรียกเธอกันไม่ใช่ว่าเธอตายไปแล้วหรือ’

ซินซีคิดในใจอย่างล่องลอย ภาพเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาไม่นานวนเวียนอยู่ในความทรงจำ ความเหน็บหนาวในกายเสียดแทงขึ้นสู่หัวใจ เจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างทรมาน แม้จะเป็นเพียงเสียงร้องในลำคอก็ตาม

"ซีเอ๋อร์!"

'อ๊าาา หนวกหูจริงๆ คนยิ่งเจ็บอยู่ นี่ก็เรียกอยู่ได้'

ซินซีก่นด่าในใจ และด้วยความรำคาญทำให้เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆเพื่อจะดูว่า ใครที่กล้ามารบกวนการสงบจิตสงบใจยอมรับว่าตนตายแล้วของเธอ พอลืมตาได้เล็กน้อย ก็ต้องหลับลงอีกครั้ง เมื่อแสงสว่างจ้าสาดเข้ามาในม่านตา แสบจนต้องหลับตาลงอีกรอบ ซินซีลืมตาขึ้นใหม่เมื่อรู้สึกว่าม่านตาปรับแสงได้แล้ว พอลืมตาขึ้นภาพแรกที่เธอเห็นคือ ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่สิไม่ใช่คน ถ้าคนตรงหน้าเป็นคนล่ะก็ คงต้องโดนไล่ล่าไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ตามปกติแน่ เพราะความงดงามหล่อเหลาเหนือมนุษย์นี้ เขาคงต้องเป็น…เทพแน่ๆ

เทพ ในความเข้าใจของซินซี เอ่ยเรียกชื่อเธอ ทุกคำนั้นแฝงด้วยความห่วงใย โล่งใจ เจ็บปวด หลากหลายอารมณ์รวมอยู่ด้วยกัน

ซินซียังล่องลอยอยู่ในความทรงจำเก่าๆที่ผ่านมา ใจเธอตอนนี้ไม่คิดจะสนใจสิ่งใด สติสัมปชัญญะนั้นรับรู้แต่คำว่า 'เธอตายแล้ว' ซ้ำไปซ้ำมา ซินซีเหม่อมองไปที่เทพตรงหน้า พลางค่อยๆคลี่ยิ้มอ่อนๆส่งไปให้เขาอย่างเศร้าสร้อย

‘แหม แต่ก็ยังดีนะ ที่ตายแล้วยังได้เจอเทพ แปลว่าเธอคงมีบุญอยู่ไม่น้อย ฮ่าๆ โลกหลังความตายเป็นเช่นนี้เองหรือ

ยังรู้สึกห่วง

ยังรู้สึกโหยหา

รู้สึกเสียใจ

เสียดาย

เจ็บปวด….

แถม ทั่วร่างกายรวมหัวใจก็ยังเจ็บอีก เหมือนมีเข็มนับพันนับล้านเล่มมาทิ่มๆแทงๆ มันเจ็บจริงๆแหะ นึกว่าพอตายแล้วจะไม่รู้สึกอะไรเสียอีก แย่เหมือนกันนะ โลกหลังความตาย’

‘เฮ้อ แต่เหนื่อยชะมัด วุ่นวายอะไรกันนะนั่น’

ซินซีมองความวุ่นวายอย่างเหม่อลอย ก่อนจะรู้สึกว่าเหนื่อยเหลือเกิน เปลือกตาจึงค่อยๆปิดลงอีกครั้งพร้อมกับความคิดและสติของเธอ

'ถ้าตื่นมาอีกครั้ง จะเป็นอย่างไรนะ?'