บทที่ 1 เฟิ่งผินผู้น่าสงสาร

บทที่ 1 เฟิ่งผินผู้น่าสงสาร

สนมรัก คืนนี้ข้าจะไปหาเจ้า

"ฝ่าบาท!!! หม่อมฉันกลัวแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่อยากเห็นแล้วเพคะ ฮือ"

"มานี่!!! อย่าคิดจะหนีข้า พี่สาวเจ้ามาหลอกให้ข้าไว้ใจ สุดท้ายนางก็แต่งไปกับชายอื่น เจ้าจะต้องชดใช้แทนพี่สาวของเจ้า!!!"

"ไม่เพคะ ฮือ อย่าเพคะอย่าควักมันมาใส่หน้าหม่อมฉัน!!!"

เฟิ่งฟางเซียนยกมือขึ้นปัดป่ายไปมาเพื่อหลบเลี่ยงการคุกคามจากสวีหลงเยียน ที่ตอนนี้เขากำลังควักแท่งเอ็นร้อนขนาดใหญ่ยักษ์มาที่ใบหน้าสวยของนาง

นางคือคุณหนูรองแห่งจวนตระกูลเฟิ่ง ถูกส่งตัวมาเป็นสนมแทน เฟิ่งชิงฮวา พี่สาวต่างมารดาของนาง เพราะเฟิ่งชิงฮวาได้แอบไปมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับบุตรชายของพ่อค้าต่างเมืองจนเกิดตั้งครรภ์ ทั้งที่นางได้ถูกคัดเลือกให้เป็นไท่จื่อเฟยพระชายาเอกของไท่จื่อสวีหลงเยียน ด้วยความโกรธแค้นหลังจากที่สวีหลงเยียนขึ้นเป็นฮ่องเต้เขาจึงมีราชโองการให้ส่งบุตรสาวคนรองก็คือนางให้เข้าวังไปเป็นสนมแทน มิเช่นนั้นจะสั่งประหารตระกูลเฟิ่งเก้าชั่วโคตร ทำให้เฟิ่งฟางเซียนต้องมาทนรองรับอารมณ์ที่ดุดันและเกลียดชังจากสวีหลงเยียน

เพราะรักเฟิ่งชิงฮวามาก ในเมื่อนางหักหลังเขา คนในตระกูลเฟิ่งก็ต้องรับผิดชอบ!!!

"อ๊าส์!!! หนอนยักษ์ อ๊าส์ หนอนหัวเห็ด!!! ข้ากลัว!!!"

"มานี่ฟางเซียน สนมรักของข้า ข้าจะชักรูดมันให้เจ้าดูแทนพี่สาวของเจ้า!!!

"ไม่!!! อ๊าส์!!!"

"ฮ่าา"

สวีหลงเยียนส่งเสียงหัวเราะดังก้องสะเทือนไปทั้งตำหนัก เคยมีเสียงเล่าลือว่าหากเขาเข้าไปค้างคืนที่ห้องของสนมนางในคนใด คืนนั้นจะได้ยินเสียงเตียงสั่นสะเทือน และเสียงครวญครางของนางสนมดังออกมาตลอดทั้งคืน

05.00 น.

"วันนี้พอแค่นี้ก่อน นิยายเรื่องใหม่ที่เราเขียนนี่พระเอกโรคจิตไบโพลาร์ครบรสจริง ๆ จะว่าไปก็สงสารนางเอกเหลือเกิน ถ้าเราเป็นนางเอกก็คงจะทนไม่ไหว ไม่สิ? อมสู้ไปเลย!!!"

ซือซือ หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี เธอมีอาชีพเป็นนักเขียนนิยายอีโรติกคอมเมดี้ชื่อดัง และนี่ก็คือนิยายเรื่องล่าสุดของเธอที่เพิ่งจะคลอดออกมาใหม่

สนมรัก คืนนี้ข้าจะไปหาเจ้า!!!

ซือซือลุกขึ้นจากเก้าอี้ ความเมื่อยล้าจากการใช้สายตาเพ่งมองและใช้สมองในการเขียนนิยายทำให้เธอรู้สึกเมื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง เธอละสายตาจากโน้ตบุ๊กตรงหน้า ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

"โอ๊ย!!! ทำไมเจ็บหน้าอกแบบนี้อะ? อื้อ"

ซือซือยกมือขึ้นมาจับที่หน้าอกของตนเองด้วยความทรมาน เธอทิ้งร่างลงไปนอนดิ้นกับพื้นด้วยความทุรนทุราย

วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเสียด้วย ให้ตายสิ!!!

ซือซือพยายามตะเกียกตะกายหวังจะไปคว้ายาที่บนหัวเตียงของตนเอง แต่ทว่าแรงเฮือกสุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของเธอเอาไว้ได้

เธอเสียชีวิตทันทีด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน

รัชศกหลงเยียนปีที่2

"ฟางเซียน!!! ฟื้นเดี๋ยวนี้ เจ้าอย่ามาเสแสร้งเหมือนเช่นพี่สาวของเจ้า ฟางเซียน!!!"

สวีหลงเยียนยื่นฝ่ามือหนาใหญ่ไปตบเบา ๆ ที่แก้มขาวนวลเนียนของเฟิ่งฟางเซียนที่นอนสลบไม่ได้สติ หลังจากที่นางตกใจกลัวเขาจนสุดขีดเพราะเขาแก้ผ้าวิ่งไล่นาง จนนางตาเหลือกล้มลงไปนอนชักที่พื้นและสลบไป

"ฟางเซียน!!!"

"ว้าย!!! แหก แหกอีก!!!"

ซือซือตกใจสะดุ้งตื่นพร้อมกับลุกขึ้นมานั่ง นางสูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอด ก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองรอบ ๆ

ที่ไหนกันเนี่ย โรงพยาบาลเหรอ?

ไม่ใช่สิ?

"ฟื้นแล้วหรือสนมรักของข้า?"

ซือซือค่อย ๆ หันไปมอง ทำให้เธอได้พบกับชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มดุดัน สวมเพียงเสื้อคลุมสีดำ เขารวบผมใส่มงกุฎเหมือนฮ่องเต้ในสมัยก่อน ใบหน้าเย็นชาจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

ซือซือค่อย ๆ มองต่ำลง ต่ำลง จนพบกับ

หนอนเนื้อหัวเห็ด?

เดี๋ยวนะ!!!

"นายเป็นใครอะ? ไอ้บ้ากาม!!! ทำไมไม่ใส่กางเกง!!!"

สวีหลงเยียนขมวดคิ้วมุ่น เขาจ้องมองนางอย่างไม่ละสายตา

"จำสามีไม่ได้แล้วหรือ ฟางเซียน ข้าสวีหลงเยียน สามีของเจ้า"

สวีหลงเยียน?

ชื่อเหมือนพระเอกบ้ากามที่เพิ่งเขียนไปเมื่อครู่นี้เลย

"เอ่อ คุณพาฉันมาส่งโรงพยาบาลเหรอคะ?"

"พูดจาภาษาประหลาด!!! ข้าหมดความอดทนกับเจ้าแล้ว ดูเสีย!!!"

"ดูอะไรคะ ว้าย!!! คุณหยุดชักเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"ข้าจะชักรูดให้เจ้าดู สนมรัก ข้าจะทรมานเจ้าให้ตายทั้งเป็น!!!"

ซือซือชะงักค้างกลางอากาศ นางค่อย ๆ ตั้งสติและนึกคิดบางอย่างออกมา

เขาชื่อสวีหลงเยียน แล้วก็เรียกเราว่าฟางเซียน

ซือซือก้มลงมองสำรวจตนเอง ก็พบว่าตอนนี้นางอยู่ในชุดของสตรีโบราณนางหนึ่ง

อย่าบอกนะว่า เราตายแล้วทะลุมิติมาในนิยายที่เขียนค้างเอาไว้!!!

บ้าเอ๊ย!!! เรื่องอื่นที่พระเอกปกติทำไมไม่ให้ทะลุมาวะ!!!

"สนมรัก!!!"

ซือซือรู้สึกราวกับฝันไป นี่นางมาอยู่ในร่างของเฟิ่งฟางเซียนที่ช็อกตายเพราะถูกฮ่องเต้โรคจิตนี่ชักน้องว่าวให้ดูเหรอเนี่ย? โธ่!!! ชีวิตบัดซบยิ่งนัก

สนมรัก!!! หลอนหูโว้ยย!!!

เอาน่า เราสร้างมันขึ้นมาเองเราต้องรู้จุดอ่อนมันสิ!!!

"สนมรัก เรามาสนุกกันต่อเถิด"

สวีหลงเยียนยกยิ้มมุมปากด้วยสายตาดุดัน ตอนนี้ซือซือคือเฟิ่งฟางเซียนแล้ว นางรู้สึกขนลุกขนชันไม่น้อยที่ต้องมาเจอเหตุการณ์วิตถารเช่นนี้

ตอนเขียนรู้สึกสนุกมาก พอมาเจอกับตัวทำไมมันถึงสยองแบบนี้!!!

สวีหลงเยียนยืนมองนางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะใช้ฝ่ามือใหญ่กอบกุมแท่งแก่นกายขนาดยักษ์ของตนเอง แล้วชักรูดมันขึ้นลงอย่างเมามัน นี่ก็รอบที่สามแล้ว รอบแรกปล่อยใส่กระโปรงนาง รอบสองปล่อยใส่ผมนาง รอบนี้คือปล่อยใส่หน้านาง!!!

สาแก่ใจนัก พี่สาวเจ้าทำให้ข้าช้ำใจ เจ้าจะต้องชดใช้แค้นนี้แทนนาง!!!

เฟิ่งฟางเซียนนั่งมองคราบน้ำตัณหาของเขาที่ปล่อยใส่กระโปรงและเส้นผมของนางแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่น้อย

ลามกที่สุด!!!

"ซี้ดดด!!! สนมรักอ้าปากรอข้า โอวว!!!"

เฟิ่งฟางเซียนหันไปมองสวีหลงเยียนด้วยสายตาที่เอือมระอา

อาการหนักกว่าตอนร่างพล็อตไปอีก!!! นางจำได้ว่าไม่ได้วางพล็อตให้เขาโรคจิตขนาดนี้นี่

"สนมรัก โอวว ซี้ดดด ฟางเซียน!!! เอาปากโสมมของเจ้าออกไปจากลำแท่งของข้า!!!"

ออกให้โง่สิ!!! ชักเก่งแบบนี้ต้องดูดให้เข็ด!!!

จะว่าไปพระเอกนิยายของเรานี่ก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย!!!

เฟิ่งฟางเซียนพุ่งเข้าไปหาสวีหลงเยียน พร้อมกับใช้ฝ่ามือเรียวงามจับไปที่แท่งเอ็นมังกรของเขาเอาไว้ แล้วครอบริมฝีปากดูดเข้าไปที่หัวหยักสีชมพูของเขาเอาไว้อย่างพึงพอใจ

ใหญ่กว่าที่จินตนาการเอาไว้เสียอีก!!!

สวีหลงเยียนใบหน้าบิดเกร็งด้วยความเสียวซ่าน เขารู้สึกรังเกียจนาง แต่ในความรังเกียจกลับมีความเสียวซ่านซ่อนเอาไว้

"ซี้ดด!!! อ่าส์!!!"

น้ำรักสีขาวขุ่นไหลล้นทะลักออกมาจากหัวมังกรสีชมพูของเขาจนมันไหลเยิ้มออกมาจากมุมปากของเฟิ่งฟางเซียน นางแลบลิ้นเลียกินมันด้วยความเอร็ดอร่อย สวีหลงเยียนที่เห็นเช่นนั้นก็เกิดบันดาลโทสะจนถึงขีดสุด

"พวกเจ้าเข้ามา!!!"

เขาหันไปสั่งการเหล่านางกำนัลขันทีด้านนอกด้วยน้ำเสียงดุดัน เหล่าข้ารับใช้ต่างรีบก้มหน้าวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีหวาดกลัว

"เฟิ่งผินกระทำการต่ำช้า คิดล่วงเกินข้า ส่งนางไปขังที่ตำหนักเย็น!!! ทำสวนปลูกผักไปเสีย หากไม่มีรับสั่งจากข้าห้ามให้นางออกมาเดินเพ่นพ่านให้รำคาญสายตาข้า!!!"

สวีหลงเยียนสะบัดชายเสื้อเดินจากไป ทิ้งให้เฟิ่งฟางเซียนยืนอ้าปากค้างมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

อะไรกัน? คนอุตส่าห์พุ่งตัวไปช่วยให้เสร็จเร็ว ๆ กลับมาไล่ให้ไปอยู่ตำหนักเย็น ใจร้ายใจดำ!!!