บทที่ 5 ท่านอ๋องน้อยโม่ฉือ

บทที่ 5 ท่านอ๋องน้อยโม่ฉือ

หลิงหลิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็อดยกยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากมิได้ หึ!!! อย่างไรเสียนายหญิงคนใหม่ก็ยังไร้อำนาจในจวนอ๋องอยู่ดี ดูดูไปแล้ว เหมือนจะเป็นเพียงเด็กสาวที่ไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกเพียงเท่านั้น

"พวกเจ้าไสหัวไปได้แล้ว ส่วนเจ้าไป๋มู่หลันอยู่ก่อน"

เหล่านางบำเรอต่างย่อกายทำความเคารพเขาและทยอยเดินออกไปทีละคน หลิงหลิงไม่ลืมที่จะปรายตามองไป๋มู่หลันอีกครา ไป๋มู่หลันเองก็หันไปสบตากับนางเช่นกัน แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น

หลังจากที่หลิงหลิงและเหล่านางบำเรอออกไปกันหมดแล้ว จ้าวฝูหมิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะเดินเข้าไปหานาง แต่ทว่าเขากลับซวนเซเล็กน้อย รู้สึกว่าศีรษะมึนงงไปชั่วขณะ

บัดซบ! ข้าคงดื่มสุรามากเกินไปสินะ

"ท่านอ๋อง"

"ไป๋มู่หลัน ข้าจะสอนเจ้าเอาไว้"

"เพคะ สอนสิ่งใดหรือเพคะ?"

ไป๋มู่หลันที่ได้ยินจ้าวฝูหมิงเอ่ยเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจะสอนสิ่งใดนางกัน และจะเชื่อถือได้หรือไม่ ดูสภาพเขาสิขนาดยืนยังทรงตัวแทบไม่อยู่ด้วยซ้ำ!

ให้ตายเถิด!!! เขาทั้งบ้ากาม ไร้มารยาท และติดสุราอีกด้วย เวรกรรมอันใดของนางกันต้องมามีสามีเช่นนี้!!!

จ้าวฝูหมิงยื่นฝ่ามือหนาใหญ่ไปจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของนางเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

"เป็นอนุของข้าต้องเข้มแข็ง ห้ามอ่อนแอเป็นอันขาด"

"เพคะ?"

"หากพวกนางคิดหาเรื่องเจ้า เจ้าก็หาเรื่องนางคืนเสีย เจ้าชอบทำอาหาร เช่นนั้นก็ใช้กระทะฟาดหน้าพวกนางเสีย หากนางมาหาเรื่องเจ้า ข้ามิได้อยู่ในจวนตลอดเวลา ไม่ได้ดูแลเจ้าทั้งวันทั้งคืน เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

ไป๋มู่หลันเองก็มิใช่คนโง่งมเท่าใดนัก เหตุใดนางจะไม่เข้าใจความหมายที่จ้าวฝูหมิงเอ่ยออกมา พลันในความคิดของนางก็มองเขาดีขึ้นมานิดหนึ่ง

"เข้าใจเพคะ"

"ดี มาให้ข้าจูบสักหน่อยเถิด"

"อื้ออ!!!"

จ้าวฝูหมิงดึงร่างของนางมากอดเอาไว้ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจูบนางอย่างดูดดื่ม เฮ้อ!!! ได้แทะโลมนางวันละนิดเขาก็ชื่นใจแล้ว

เขาต้องเอ่ยเตือนนางเอาไว้ก่อน เขาเติบโตมาในวังหลวง ย่อมรู้ดีถึงความร้ายกาจของเหล่าสตรีที่มากเล่ห์ นางยังเด็กย่อมไม่ทันเล่ห์กลเหล่านั้น เกิดนางตื่นตระหนกและหนีเขาไป เขาจะทำเช่นไรเล่า!!!

ถึงแม้นางคิดหนีเขาก็จะลากตัวนางกลับมา!!! ต่อให้ต้องล่ามโซ่นางเอาไว้เขาก็จะทำ

"ข้าต้องเข้าวังหลวงก่อน"

"เพคะ"

ให้ตายเถอะ!!! เขาจะเข้าวังหลวงทั้งที่ยังเมาโซซัดโซเซเช่นนี้จริง ๆ หรือ?

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จ้าวฝูหมิงก็สั่งให้พ่อบ้านเฉินพาไป๋มู่หลันไปที่เรือนท้ายจวน ส่วนเขานั้นจะเข้าวังหลวงไปพบเสด็จพี่เสียหน่อย

ไป๋มู่หลันเดินตามพ่อบ้านเฉินเรื่อยไป ระหว่างทางล้วนมีต้นไม้มากมายขึ้นเรียงราย อีกทั้งยังมีต้นผิงกว๋อที่กำลังออกผลสีแดงสดน่ากิน และยังมีดอกกุหลาบมากมายที่ปลูกเอาไว้เรียงรายตามทางเดิน สีสันของมันช่างงดงาม ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกสดชื่นมีชีวิตชีวายิ่งนัก

พ่อบ้านเฉินค่อนข้างทำงานว่องไว เขานำป้ายมาติดที่หน้าเรือนของไป๋มู่หลันภายในวันนั้น เรือนไม้ค่อนข้างสวยงาม ประดับประดาด้วยดอกกุหลาบหลากสีสัน ตัวเรือนไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไป อีกทั้งยังมีระเบียงรับลมเย็นอีกด้วย

"นี่คือเรือนของนายหญิงขอรับ"

"เอ่อ เรียกข้าว่าไป๋มู่หลันก็ได้เจ้าค่ะ"

พ่อบ้านเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็อดชื่นชมสาวน้อยตรงหน้ามิได้ นางดูเป็นสตรีจิตใจงดงามและไม่เย่อหยิ่งถือตน นางเป็นอนุถือเป็นนายหญิงในเรือนหลังของท่านอ๋อง แม้ท่านอ๋องจะเอ่ยว่าจวนนี้มีท่านอ๋องเป็นนายเพียงคนเดียว ก็เอ่ยไปเพื่อเตือนสติเหล่านางบำเรอทั้งหลายที่คิดเกินตัวเพียงเท่านั้น

"นายหญิงเป็นอนุที่ท่านอ๋องตบแต่งมาอย่างถูกประเพณี แตกต่างจากนางบำเรอพวกนั้น ย่อมเป็นนายหญิงขอรับ"

ไป๋มู่หลันพยักหน้าเล็กน้อย ช่างเถิด! อยากเรียกสิ่งใดก็เรียกไปเถิด

"นายหญิง บ่าวมีเรื่องจะกล่าวเตือนขอรับ"

"เรื่องใดหรือ?"

"ที่เรือนท้ายจวนแห่งนี้ เป็นที่พักผ่อนของท่านอ๋องน้อยโม่ฉือ บุตรชายของท่านอ๋องขอรับ"

"บุตรชายหรือ?"

ไป๋มู่หลันรู้สึกตกใจไม่น้อย นี่ท่านอ๋องมีบุตรแล้วเช่นนั้นหรือ?

คงจะเป็นบุตรกับนางบำเรอที่อยู่ในจวนสินะ

"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ จะไม่ให้รบกวนท่านอ๋องน้อยเป็นแน่"

"ท่านอ๋องน้อยมีนิสัยซุกซน อีกทั้งเจ้าอารมณ์เหมือนท่านอ๋อง บางคราก็ชอบทำข้าวของเสียหาย ขอนายหญิงอย่าได้ถือสา"

"อืม ข้ารู้แล้ว"

"เชิญนายหญิงตามสบาย ห้องครัวอยู่ทางฝั่งนั้น หากต้องการสิ่งใดเชิญเรียกใช้พวกนางได้ตามสะดวก"

ไป๋มู่หลันพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปจัดเรียงข้าวของให้เป็นระเบียบ

อีกนานกว่าท่านอ๋องจะกลับมา นางควรไปที่โรงครัวเสียหน่อย ดูว่ามีสิ่งใดให้ทำอาหารมื้อเย็นได้บ้าง

ว่าแล้วไป๋มู่หลันก็เดินตรงไปที่โรงครัวทันที เหล่าสาวใช้ที่ได้เห็นนางเข้ามาก็รีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม ทุกคนต่างรู้ว่านางคือนายหญิงของเรือนหลังในตอนนี้

"ในโรงครัวมีสิ่งใดที่พอจะทำอาหารได้บ้าง"

"เรียนนายหญิง วันนี้บ่าวในจวนได้ปลาดอกกุ้ยฮวามาหนึ่งตัวเจ้าค่ะ"

ไป๋มู่หลันแววตาเป็นประกาย ก่อนจะสั่งให้สาวใช้นำวัตถุดิบต่าง ๆ มาให้นาง เหล่าสาวใช้ต่างมีท่าทีกระอักกระอ่วน หากท่านอ๋องมาพบว่าพวกนางปล่อยให้อนุของท่านทำอาหารในโรงครัวเช่นนี้ คงถูกโบยและขายทิ้งออกไปเป็นแน่

ไป๋มู่หลันอ่านความคิดของพวกนางออก จึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

"พวกเจ้าวางใจเถิด ยามอยู่ที่แคว้นฉี ข้าเป็นคนทำอาหารให้ท่านอ๋องเสวยอยู่ไม่ขาด"

เหล่าสาวใช้ต่างเบาใจลงไม่น้อย ไป๋มู่หลันที่เห็นเช่นนั้นจึงหันไปใส่ใจกับปลาดอกกุ้ยฮวาตรงหน้าต่อ นางม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง แล้วจึงจัดการผ่าท้องปลาดอกกุ้ยฮวาออก ล้างทำความสะอาดและพักทิ้งไว้ครู่หนึ่ง แล้วจึงหันไปนำหน่อไม้ฤดูหนาวที่ตากแห้งเอาไว้อย่างดีไปแช่น้ำ โชคดีที่จวนอ๋องมีวัตถุดิบครบทุกอย่างจึงค่อนข้างสะดวกสบาย

ไป๋มู่หลันนำผิวส้มตากแห้งไปแช่ให้นิ่ม แล้วขูดเนื้อในออกจนเกลี้ยงเกลาก่อนหั่นเป็นเส้นบาง ๆ แล้วจึงหันมาปรุงน้ำสำหรับราดบนตัวปลา รอจนเตรียมวัตถุดิบครบถ้วนแล้วถึงวางรองด้วยต้นหอมที่หั่นเป็นท่อน ๆ ลงบนหม้อใบใหญ่ วางตัวปลาลงในหม้อและโรยด้วยเส้นผิวส้มที่หั่นเตรียมเอาไว้ เพิ่มด้วยเนื้อหมูที่หั่นเป็นเส้น และหั่นหอมซอย จากนั้นจึงนำไปนึ่งทิ้งไว้

ไป๋มู่หลันสั่งให้สาวใช้ต้มน้ำขิงเพิ่มอีกนิดหน่อย และทำไก่ตุ๋นโสมเพิ่มมาอีกหนึ่งหม้อ ไม่นานนักอาหารมากมายก็เสร็จเรียบร้อยด้วยฝีมือของไป๋มู่หลัน

เหล่าสาวใช้ต่างอดชื่นชมนายหญิงคนใหม่มิได้ นางทั้งขยันและไม่ถือตน แตกต่างจากเหล่านางบำเรอพวกนั้นอย่างสิ้นเชิง

เคร้ง!!!

ในระหว่างที่ไป๋มู่หลันกำลังทิ้งกายนั่งพัก ข้างนอกก็เกิดเสียงข้าวของตกแตก นางจึงรีบออกไปดูทันที ก่อนจะพบกับเจ้าแมวส้มตัวผู้รูปร่างอ้วนกลมหนึ่งตัว ที่กำลังทำท่าคุ้ยเขี่ยหาของกินอยู่

แมว?

นางชอบแมว!!!

"เมี้ยว เมี้ยว เจ้าเหมียวข้ามีปลาตากแห้งนะ เจ้าชอบหรือไม่"

ไป๋มู่หลันไม่รอช้า นางรีบวิ่งไปหยิบปลาตากแห้งในครัวมาให้เจ้าเหมียวส้มอ้วนกลมทันที มันจ้องมองนางด้วยสายตาเย่อหยิ่ง ก่อนจะก้มลงดมปลาตากแห้งที่นางวางเอาไว้บนพื้น และเบนหน้าหนี

"ไม่กินหรือ?"

"เรียนนายหญิง ท่านอ๋องน้อยโม่ฉือ มิชอบรับสำรับบนพื้นหญ้าเจ้าค่ะ"

สาวใช้น้อยนางหนึ่งรีบนำชามทองคำอย่างดีออกมา และจัดการนำปลาตากแห้งใส่ลงไปในชามทองคำนั้น เจ้าเหมียวส้มจึงยอมกินปลาตากแห้งที่นางให้แต่โดยดี

ท่านอ๋องน้อยโม่ฉือ?

"เอ่อ เจ้าแมวนี่คือท่านอ๋องน้อยโม่ฉือหรือ?"

"เจ้าค่ะ ท่านอ๋องทรงเลี้ยงมาตั้งแต่ท่านอ๋องน้อยยังมิหย่านม และทรงรักเหมือนบุตรแท้ ๆ จึงมอบตำแหน่งท่านอ๋องน้อยให้เจ้าค่ะ"

จะบ้าตาย!!! บุตรของเขาที่พ่อบ้านเฉินเอ่ยถึงคือแมวอย่างนั้นหรือ?

"อนุไป๋ ข้าก็ว่าเจ้าไปอยู่ที่ใด ที่แท้ก็ชอบขลุกอยู่กับคนใช้ในจวนนี่เอง อย่างว่าละ นิสัยชาวบ้านต่ำ ๆ ย่อมชอบอยู่กับของต่ำ ๆ"

เสียงใสกังวานลอยมาตามลม ไป๋มู่หลันจึงเงยหน้าไปมอง ก่อนจะพบกับหลิงหลิง ที่สวมชุดสีชมพูลายดอกกุ้ยฮวาดูงามตา เรือนร่างของนางอรชรงดงาม ใบหน้าก็สวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์

หลิงหลิงปรายตามองไป๋มู่หลันด้วยสายตาดูแคลน ไป๋มู่หลันคร้านที่จะใส่ใจ นางจึงเดินเลี่ยงออกมา แต่ทว่าหลิงหลิงกลับตามมารังควานนางอย่างไม่ยอมลดละ

"ทำไมเล่า? ถือว่าได้เป็นอนุ จึงมิอยากพูดคุยกับนางบำเรอเช่นข้าหรือ?"

"ไม่ใช่เจ้าค่ะพี่หลิงหลิง"

"หึ!!! เจียมตนก็ดี"

"ข้าขอตัวไปล้างกระทะก่อนนะเจ้าคะ"

ไป๋มู่หลันเดินไปที่กระทะทันที ให้นางมาทะเลาะกับคนเช่นนี้ นางขอตัวเสียดีกว่า

เหล่าสาวใช้ต่างก้มหน้างุดมิกล้าเอ่ยวาจาใด ใคร ๆ ก็รู้ว่าหลิงหลิงเป็นนางบำเรอของท่านอ๋อง เกิดนางไปฟ้องท่านอ๋องเหล่าสาวใช้คงแย่เป็นแน่

หลิงหลิงยกยิ้มมุมปากก่อนจะถือโอกาสตอนที่ไป๋มู่หลันเดินหันหลังไปหยิบกระทะยื่นมือผลักเข้าที่แผ่นหลังของไป๋มู่หลันอย่างเต็มแรง จนนางกระเด็นล้มลงไปกองที่พื้น ไป๋มู่หลันรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วทั้งร่างเหลือเกิน อารมณ์ของนางจึงเริ่มปะทุขึ้นมาเสียแล้ว

แท้จริงแล้วมิใช่ว่านางยอมให้ใครมารังแก แต่นางจะหลีกเลี่ยงเสียมากกว่า นางมิชอบมีปัญหากับผู้ใด

"หึ!!! อนุไป๋ เรี่ยวแรงเจ้าช่างน้อยยิ่งนัก!!!"

หลิงหลิงยกเท้าเขี่ยไปที่ขาของไป๋มู่หลันอย่างย่ามใจ ไป๋มู่หลันพยุงกายลุกขึ้นยืน ในมือยังคงกำกระทะเอาไว้แน่น

"ข้าไปละ เบื่อจะเจรจากับพวกอ่อนหัด"

"พี่หลิงหลิงเจ้าคะ"

หลิงหลิงที่กำลังหันหลังเดินออกไปจากโรงครัว เมื่อได้ยินไป๋มู่หลันเอ่ยเรียกจึงหันกลับไปทันที

พลั่ก!!!

"เรียกทำ...อ๊าส์!!!'

ไป๋มู่หลันง้างกระทะฟาดลงไปบนใบหน้าสวยของหลิงหลิงจนสุดแรง ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบไปที่ท้องของนางอย่างแรง จนหลิงหลิงกระเด็นลงไปกองกับพื้น

"อนุไป๋!!! เจ้าช่างบังอาจนัก"

"ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านอ๋องสั่งเอาไว้ว่าหากมีใครคิดมารังแก ให้ใช้กระทะฟาดหน้านางได้เลยเจ้าค่ะ"

ไป๋มู่หลันเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มดูไร้เดียงสา ยิ่งทำให้หลิงหลิงมีโทสะมากขึ้นไปอีก นางพยายามลุกขึ้นเตรียมจะพุ่งเข้าไปหาไป๋มู่หลัน แต่ทว่า

แควก!!!

เมี้ยวววววว!!!

"อ๊าส์!!!"

ท่านอ๋องน้อยโม่ฉือพุ่งมาจากทิศทางใดก็ไม่มีใครทราบ มันกางฝ่ามืออ้าเล็บยาวคมทั้งสองข้างออก ก่อนจะฟาดตบรัว ๆ ไปที่ใบหน้าของหลิงหลิงอย่างไม่ยอมลดละ