บทที่ 2 ไม่เป็นน้องสาวได้ไหม

“อยู่ได้หรือไม่ ทำความสะอาดนิดหน่อยก็ดีกว่าเดิมแล้วล่ะ”

แม่ของเซียวซาเอ่ยกับเจียงจวินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เจียงจวินยิ้มให้แม่ของเซียวซาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“ได้ค่ะ ป้าเซียวไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

“อืม เช่นนั้นวันนี้ก็พักก่อน พรุ่งนี้ป้าจะพาเธอไปดูงานในบ้าน”

“ค่ะป้า”

เจียงจวินเอ่ยเรียกแม่ของเซียวซาว่าป้าเซียวนับแต่นั้น

ป้าเซียวเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากไป เจียงจวินวางเจียงเป่าลงบนพื้นพร้อมกับกำชับให้น้องสาวนั่งอยู่เฉยๆ ก่อนที่เธอจะตั้งใจทำความสะอาดภายในห้อง ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยดี เจียงจวินรู้สึกเหนื่อยล้าไม่น้อยเลยเธอจึงพาตนเองและเจียงเป่าไปอาบน้ำ วันนี้ลุงป้าบ้านเซียวซื้ออาหารมาจากด้านนอกเข้ามากินกัน อีกทั้งยังแบ่งอาหารให้เธอและน้องสาวอย่างใจกว้าง

ส่วนเซียวซาได้ยินว่าเขาสลบเหมือดเพราะดื่มสุราไปมากตั้งแต่กลับมาแล้ว

ค่ำคืนนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายเพราะเข้าสู่ช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิแล้ว หลังจากที่พาเจียงเป่าเข้านอนแล้ว เจียงจวินก็เดินออกมารีบลมที่ด้านนอกห้องนอน พลางมองดูดวงจันทร์บนท้องฟ้า ในใจหวนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างครุ่นคิด

ชีวิตคนเราไม่แน่นอนจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอยังมีชีวิตอย่างสุขสบายอยู่เลย ชั่วข้ามคืนกลับต้องมาพบเจอกับความลำบากอีกทั้งยังมีเด็กให้เลี้ยงเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

แต่จะให้ทำเช่นไรได้เล่า จะร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อเอาตัวรอด จะไม่ยอมอ่อนแออีกแล้ว

ด้านเซียวซานั้นเมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียง คาดว่าคุณพ่อคงจะสั่งให้คนงานในสวนมาแบกเขาขึ้นมานอนบนห้อง เจ้าตัวลุกขึ้นมานั่งก่อนจะยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วของตน รู้สึกปวดหนึบและอยากจะซดน้ำแกงร้อนๆ เสียหน่อยจึงเดินออกมาจากห้อง แต่ทว่าสายตาของเขากลับมองเห็นเจียงจวินที่กำลังยืนกอดอกพลางมองไปบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

เขาจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดถึงวันที่เจอเธอครั้งแรก

เขาหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้ากัน เขารู้มาว่าเธอและแม่ของเธอรวมถึงน้องสาวช่างน่าสงสารเหลือเกิน เขาจึงมีใจคิดอยากช่วยเธอ แต่เขารู้ดีว่าเขาไม่เอาไหน นอกจากดื่มสุราเก่งแล้วก็ไม่เอาการเอางานอะไรสักอย่าง ปีก่อนคู่หมั้นก็ตายไปถึงสองคน ทำให้เขาถูกกล่าวหาว่ามีดวงกินภรรยา ไม่มีใครอยากมาแต่งงานกับเขาสักคน เขาเองก็ไม่สน ผู้หญิงพวกนั้นไม่เข้าตาเขาเลยสักคนเดียว แต่เมื่อได้พบกับเจียงจวินเขาเองกลับชื่นชอบเธอมากเหลือเกิน

เขามีชื่อว่าเซียวซา คำว่าซาแปลว่าสาม เพราะว่าเขาเป็นลูกคนที่สาม พ่อแม่รักเขามาก ต่อให้เขาจะทำตัวเช่นไรก็ไม่เคยดุด่าอย่างแรงเหมือนบ้านอื่น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เซียวซาจึงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปที่ด้านหลังของเจียงจวิน และเอ่ยกับเธอเบาๆ ที่ข้างหู

“น้องสาวมายืนชมพระจันทร์หรือ”

เจียงจวินที่กำลังเหม่อลอยพลันหยุดชะงัก ก่อนจะตกใจไม่น้อย สัญชาตญาณการป้องกันตัวเองทำงานทันที ไม่รอช้าเธอซัดหมัดเข้าใส่ใบหน้าของเซียวซาจนเขาหงายหลัง เลือดไหลซึมออกมาจากจมูกทั้งสองข้างของเขาอย่างน่าเวทนา

เซียวซามึนจนเห็นดาว ในขณะที่เจียงจวินตกใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก

“เซียวซา คุณมาทำอะไรคะ แล้วมากระซิบข้างหูฉันทำไม โอะ เลือด!!!”

เซียวซายกมือขึ้นเช็ดเลือดตน แล้วลุกขึ้นยืนและสะบัดศีรษะไปมา ก่อนจะเอ่ยกับเจียงจวิน

“น้องสาวมือหนักเหลือเกิน”

เจียงจวินไม่ตอบ นางรีบลนลานหาผ้าเช็ดหน้าส่งให้เขา อย่างไรเสียแม้จะไม่ชอบหน้าเซียวซา แต่ยังไงลุงป้าบ้านเซียวก็ดีกับเธอไม่น้อย นางจึงไม่ควรตั้งแง่กับเซียวซาให้มากนัก

เซียวซารับผ้าเช็ดหน้าของเจียงจวินมาเช็ดเลือด ก่อนจะยิ้ม

“ผ้าเช็ดหน้าหอมเหลือเกิน”

เจียงจวินหมดคำจะกล่าว ในเวลาเช่นนี้เขายังมีอารมณ์มาเอ่ยคำพูดหยอกเย้าเธออีก

เซียวซาที่เห็นว่าเจียงจวินไม่ตอบก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก เมื่อเลือดหยุดไหลแล้ว เขาจึงเอ่ยกับเธอ

“น้องสาวพี่อยากกินน้ำแกงร้อนๆ ช่วยทำให้หน่อยได้ไหม”

เจียงจวินที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยซ้ำเธอทำให้เขากินได้อยู่แล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอจึงเดินเข้าครัวไป เมื่อมองดูของใช้ต่างๆ ในครัวแล้วเธอจึงลงมือทำอาหารทันที

เพราะวัตถุดิบในครัวมีไม่มาก เจียงจวินจึงทำเพียงน้ำแกงกระดกหมูใส่หัวไชเท้าให้เขาเท่านั้น เมื่อทำเสร็จแล้วจึงยกชามน้ำแกงมาวางให้เซียวซาที่โต๊ะอาหาร กลิ่นหอมของน้ำแกงทำให้เซียวซารู้สึกอยากอาหารขึ้นมา เขายกมันขึ้นมาซดจนหมดถ้วย ก่อนจะเอ่ยกับเจียงจวิน

“น้องสาวทำอาหารอร่อยมากเลย”

เจียงจวินที่ถูกเซียวซาชมก็เพียงยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยพูด

“อิ่มแล้วใช่ไหมคะ ฉันจะขอตัวไปนอนแล้ว”

เซียวซาจ้องมองเจียงจวินก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย เจียงจวินที่ถูกเซียวซามองก็ขนลุกซู่ แววตาเช่นนี้เหมือนกับวันนั้นที่เขาวิ่งไล่ตามนางอย่างไม่ลดละเลย

ช่างเป็นภาพจำที่น่ากลัวเหลือเกิน!!!

“น้องสาว พี่เรียกเธอว่า น้องเจียงจวินได้หรือไม่ ส่วนเธอจะเรียกพี่ว่าพี่ซาก็ได้”

เจียงจวินรู้สึกพูดไม่ออก เธอไม่ได้อยากจะสานสัมพันธ์หรือผูกมัดอะไรกับเขา เดิมทีคิดเพียงว่าจะหาทางพูดคุยกับเขาว่าเธอจะใช้แรงเพื่อชดใช้หนี้สองพันหยวน หากชดใช้หนี้แล้วเธอกับน้องสาวก็จะไปจากบ้านเซียว ไปหาหนทางทำกินเอาข้างหน้า

แต่ทว่าเจียงจวินยังไม่ทันเอ่ยสิ่งใดออกไป เซียวซาก็เป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“หากไม่อยากเป็นน้องสาว เช่นนั้นเป็นภรรยาก็ได้ เธออยากมีสามีชื่อพี่ซาไหม”

เจียงจวินตกใจไม่น้อย เธอจ้องมองเขาเขม็ง ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว

“ไม่อยากค่ะ”

เซียวซาทำหน้าราวกับเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้ ก่อนจะเอ่ยพูด

“แต่พี่อยากมีภรรยาชื่อเจียงจวินนี่ น้องเจียงจวินทั้งทำอาหารเก่งทั้งมือหนัก พี่ซาชอบมาก”

เจียงจวินรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้นี่มันตามตื้อเก่งจริงๆ

“ฉันจะไปนอนแล้วค่ะ ขอตัวก่อน”

เธอเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากไป เซียวซามองตามเจียงจวินไปจนลับสายตา ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

เพื่อนในร้านสุราบอกว่า หากอยากชนะใจหญิงสาวที่ตนรักต้องตามตื้อทุกวัน

เขาจะตื้อจนกว่าเธอจะยอม ต่อให้โดนต่อยอีกกี่รอบก็ไม่สนหรอก!!!