เซตปลูกผักสองยุคสมัย

บทนำ

หมูบ้านชิงหลง มณฑลกวางตุ้ง

"แม่ อย่าทิ้งหนูกับพี่สาวไปนะคะ"

เสียงร้องไห้จนแทบจะขาดใจดังออกมาจากบ้านหลังเล็กสภาพทรุดโทรมหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน ตอนนี้มีหญิงสาวอายุสิบแปดปีและเด็กหญิงตัวน้อยวัยเพียงหกขวบกำลังนั่งกอดพี่สาวอยู่ไม่ยอมห่างไปไหน เบื้องหน้าของคนทั้งสองมีร่างไร้วิญญาณของคนเป็นแม่ที่นอนอยู่ ภาพนี้ช่างดูเศร้าหมองและน่าเวทนาไม่น้อยเลย

หญิงสาวมีชื่อว่าเจียงจวิน ส่วนเด็กหญิงวัยหกขวบซึ่งเป็นน้องสาวของเธอชื่อว่า เจียงเป่า

ก่อนหน้านี้เจียงจวินก็ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาโดยตลอด พ่อของเธอเป็นทหารอยู่ในเมืองหลวง มีเวลาเมื่อใดก็มักจะกลับมาเยี่ยมเยือนครอบครัวเสมอ แต่ทว่าไม่นานคุณพ่อก็ไม่ติดต่อมาที่บ้านเลย จนเธอและแม่ได้ทราบข่าวว่าพ่อของเธอล้มป่วยจนตาย คนในกองทัพนำศพของคุณพ่อมาส่งที่บ้าน แม่ของเธอเสียใจจนล้มป่วย เมื่อสิ้นคุณพ่อ แล้วญาติของพ่อก็ไล่เธอกับแม่ออกจากบ้าน เดิมทีญาติฝั่งพ่อก็ไม่ชอบเธอกับแม่และน้องสาวอยู่แล้ว แม่พาเธอมาอาศัยอยู่กับญาตินามว่ากู้ชิน เขาเป็นพี่ชายของแม่ แต่ทว่าคุณลุงกู้ชินกลับมีนิสัยชอบดื่มสุรา ติดการพนัน เมื่อไหร่ที่ได้เงินมาก็มักแอบนำเงินไปเล่นพนันอยู่บ่อยครั้ง ลูกเมียก็ไม่มีเพราะไม่มีใครอยากได้ผู้ชายเฮงซวยแบบนี้มาทำสามี

ไม่นานแม่เธอก็ล้มป่วย จนกระทั่งวันนี้ที่แม่ได้ตายจากไปทิ้งเธอและน้องให้อยู่เพียงลำพัง

"จะร้องทำไมกันนักหนา รักแม่มากก็พาน้องไปผูกคอตายตามแม่ไปสิ"

เจียงจวินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองกู้ชินด้วยแววตาที่เย็นชา กู้ชินที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงฟาดฝ่ามือลงมากลางใบหน้าของเจียงจวินในทันที

เพียะ

แรงตบของกู้ชินไม่น้อยเลย มันทำให้เจียงจวินหน้าหันตามแรงมือที่ฟาดลงมา ส่วนเจียงเป่านั้นหวาดกลัวจนดวงตาแดงก่ำแต่กลับไม่กล้าร้องเพราะกลัวถูกกู้ชินทุบตี

เจียงจวินเม้มริมฝีปากแน่น เธอทนมาตลอด เพราะไม่อยากทำให้แม่ลำบากใจเธอจึงยอมรับความอัปยศนี้มาโดยตลอด

เดิมทีเธอหญิงหญิงสาวที่มาจากโลกปัจจุบัน เพราะเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ทำให้วิญญาณของเธอมาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่ชื่อเจียงจวินผู้นี้ เธอเข้ามาอยู่ในร่างเจียงจวินตั้งแต่เจ้าของร่างเดิมมีอายุเพียงสิบหกปี นี่ก็ผ่านมาถึงสองปีแล้ว เธอเริ่มชินกับยุคสมัยเช่นนี้มาได้สักพักหนึ่งแล้ว สองปีมานี้เธอพบเจอเรื่องของเจ้าของร่างเดิมมาไม่น้อย มีทั้งเรื่องที่แก้ไขได้และแก้ไขไม่ได้ บางเรื่องมันเกนความสามารถของเธอเกินไป เธอมาที่นี่ก็เหมือนมาตัวคนเดียว ไม่ได้มีใครให้พึ่งพิงมากนัก แม้จะสู้คนแต่ในยุคสมัยแบบนี้หากมไ่มีคนคอยช่วยเหลือย่อมเป้นเรื่องที่ยากลำบากไม่น้อย

บางครั้งเจียงจวินจึงทำได้เพียงเงียบเพราะไม่ต้องการหาปัญหาให้แม่และน้องสาวของเธอ

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพลงปากของเธอ เจียงจวินถุยมันออกมาบนพื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนและจับมือเจียงเป่าเอาไว้ พลางมองกู้ชินอย่างไม่ละสายตา มันถึงเวลาแล้ว เธอไม่ควรเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอเหมือนเจ้าของร่างเดิมอีก ยามนี้ไม่มีคุณแม่ให้คอยพึ่งพิง นางและน้องสาวจะต้องเข้มแข็งเพื่อเอาตัวรอดให้ได้

ถึงเวลานำนิสัยเดิมของเธอออกมาใช้แล้ว!!!

กู้ชินที่ถูกเจียงจวินจองมองอย่างไม่เกรงกลัวก็กัดฟันกรอด

"นังหลานชั่ว พอแม่แกตายแล้วแกก็เริ่มแข็งข้อกับฉันเหรอ ดี วันนี้ฉันจะทุบตีแกสั่งสอน จากนั้นก็จะขายแกทิ้งเอาเงินมาใช้จ่ายต่อ เพราะมีพวกอกเข้ามาในบ้าน เงินทองของฉันจึงหมดไปไม่เหลือ!!!"

เจียงจวินที่ได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้าง ช่างเลวร้ายจริงๆ แม่เธอตายยังไม่ทันฝัง ตาแก่ผู้นี้ก็คิดจะขายเธอและน้องสาวเอาเงินมาใช้เสียแล้ว เมื่อคิดได้แบบนี้เจียงจวินจึงส่งเสียงเหอะออกมาทันที

"นี่ตาแก่ ตั้งแต่ฉันเกิดมาจนโตป่านนี้ยังไม่เคยเห็นใครเลวทรามเท่าแกเลย"

กู้ชินที่ได้ยินเขียงจวินด่าเขาด้วยคำหยาบคายก็เบิกตากว้างก่อนจะยกมือชี้หน้าเจียงจวินทันที

"นี่แกกล้าด่าฉันเหรอ นังหลานชั่ว"

เจียงจวินยกมือขึ้นปัดมือของกู้ชินออก ก่อนจะเอ่ยพูด

"เออสิ ด่าแกนั่นแหละ ไอ้คนเฮงซวย"

"นังชั่ว วันนี้ฉันจะทุบตีแกให้ตายเลย อ้อ แกตายก็แล้วไปเถิด แต่น้องสาวของแกฉันจะเลี้ยงมันไว้ก่อน รอมันเติบโตกว่านี้ค่อยขายมันให้มาเฟียในเมือง ให้มันไปขายตัว โอ๊ย!!!"

พลั่ก!!!

กู้ชินยังไม่ทันเอ่ยจบก็ถูกเจียงจวินซัดหมัดใส่ใบหน้าอย่างเต็มแรง หญิงสาวสะบัดมือไปมา ก่อนจะมองกู้ชินที่ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยแววตาที่เย็นชา

เห้อ!!! ไม่ได้ใช้กำลังมานานรู้สึกมือไม้ไม่ค่อยมีแรง ลงซ้อมตาแก่นี่สักยกให้มือมีกำลัง หลังจ่กที่แสร้งเป็นคนดีเพราะเห็นแก่แม่มานาน

กู้ชินส่งเสียงร้องด้วยความโมโห ก่อนจะลุกขึ้นมาและกระชากศีรษะเจียงจวินอย่างเต็มแรง พลางออกแรงลากเจียงจวินออกมานอกบ้าน เจียงเป่าที่เห็นเช่นนั้นก็ร้องไห้จ้า

"พี่สาว ฮือ!!!!"

เจียงจวินพยายามออกแรงสู้ นางถูกกู้ชวนโยนออกมาที่กลางถนน ผู้คนที่เพิ่งกลับมาจากทำสวนเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าหยุดมอง บางคนมองด้วยสายตาเวทนา บางคนกลับมีสายตาแทะโลมโดยเฉพาะพวกชายหนุ่มในหมู่บ้านที่หมายปองเจียงจวิน หญิงสาวถูกโยนลงพื้นเต็มแรงก็ถึงกับร้องโอดครวญ กระโปรงถลกขึ้นมาจนเห็นเรียวขาขาวผ่อง เจียจวินกัดฟันกรอดรีบลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก กพลางมองดูเจียงเป่าที่วิ่งเข้ามากอดตนด้วยความสงสาร

"ไม่ต้องกลัวนะเด็กดี"

"พี่สาว ฮือ!!!"

ผู้คนที่มองไปมาแม้จะสงสารแต่กลับไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้ามาช่วย กู้ชินยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ย

"ทุกคน ฉันมีเรื่องจะบอก แม่ของนังหลานชัั่วมันยืมเงินฉันไป อีกทั้งยังลงลายมือบนกระดาษ บอกว่าจะชดใช้คืน แต่นานแล้วยังไม่ใช้ ฉันเลี้ยงนังเด็กนี่สองคนจนเงินที่มีหมดลง จึงอยากขายมันสองคนทิ้งเสีย ใครอยากได้มันไปคอยรับใช้ก็มารับตัวไปได้เลย ฉันขายในราคาถูกๆ ห้าร้อยหยวนก็พอ"

เจียงจวินได้ยินเช่นนั้นก็กำมือแน่น สารเลวสิ้นดี เธอจำได้ว่าตอนมาที่นี่ใหม่ๆ แม่ยืมเงินไปเพียงหนึ่งร้อยหยวน ซ้ำร้ายเงินที่ใช้กินอยู่เป้นเงินที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ แต่มันกลับขายเธอและน้องสาวในราคาห้าร้อยหยวน จะทุเรศเกินไปแล้ว

ผู้คนที่ได้ยินต่างมองกู้ชินด้วยแววตาที่ดูถูก เหลวไหลสิ้นดี เงินห้าร้อยหยวนใครจะไปหามาได้ พวกเขาก็เป็นเพียงชาวสวน หากนับว่าบ้านไหนร่ำรวยที่สุดก็มีแต่บ้านตระกูลเซียวแล้ว!!!

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจ กู้ชินก็สบถออกมาคราหนึ่ง ไอ้พวกคนจน เหอะ ไม่เป็นไร เช่นนั้นก็ลากมันสองพี่น้องไปขายในเมืองหลวง ระหว่างนี้เขาจะเก็บมันเอาไว้ก่อน ดูแลให้มันกินอิ่มนอนหลับ ใบหน้างดงาม จากนั้นก็ขังมันเอาไว้ในบ้าน เขาเองก็จะเข้าเมืองไปหาสหายที่ทำงานอยู่กับพวกมาเฟีย ติดต่อขายสองพี่น้องไปเสีย รับรองว่าคงได้กำไรไม่น้อยเลย

เมื่อคิดได้เช่นนั้นกู้ชินก็ยิ้มเต็มใบหน้า โชคหล่นทับเขาแล้ว นังเด็กสองพี่น้องมีใบหน้างดงาม ผู้ชายในหมู่บ้านต่างชื่นชอบ แน่นอนว่าผู้ชายในเมืองย่อมต้องชื่นชอบมากเป็นแน่

กู้ชินกำลังจะเดินเข้ามาลากเจียงจวินและเจียงเป่ากลับเข้าบ้าน เจียงจวินเองก็ทุบตีกู้ชินสุดกำลังเพื่อปกป้องตนเองและน้องสาว แต่ทว่ายังไม่ทันที่กู้ชินจะลากตัวเธอและน้องสาวไปได้ กลับมีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"ห้าร้อยหยวนผมว่าถูกเกินไป ผมให้หนึ่งพันหยวนเลย”