บทที่ 3 อภิเษกสมรส

หลังจากเที่ยวชมสถานที่ต่างๆทั่วทั้งเมืองหลวงจนหนำใจแล้ว จางลู่หลินก็กลับมาที่จวนของตน นางรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตราวกับพลิกผัน นางต้องปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัย อย่างไรย่อมต้องอยู่ให้ได้ ถือว่าโชคดีที่บิดาของนางแม้จะชอบก่นด่าแต่ยังคงรักใคร่และเข้าข้างนางอยู่เสมอ

นับตั้งแต่ทุบตีสามแม่ลูกไปพวกนางก็ไม่กล้ามายุ่งกับจางลู่หลินอีก ทุกแผนการที่คิดจะลงมือกับนางนั้นก็เหมือนจะหยุดชะงักไปหลายอย่าง

หลังจากที่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้ งานอดิเรกที่จางลู่หลินมักชอบทำมากที่สุดก็คือการยิงธนูและใช้มีดสั้น ตอนอยู่ในยุคปัจจุบันเรื่องเหล่านี้สามารถฝึกฝนเป็นความชอบส่วนตัวได้ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องดีที่นางเรียนรู้มาจนชำนาญ

"คุณหนูเจ้าค่ะ มีคนจากในวังหลวงมาเจ้าค่ะ บอกว่าเป็นคนที่ฮ่องเต้และสวีฮองเฮาส่งมาให้ดูแลคุณหนูก่อนแต่งเข้าจวนองค์ชายใหญ่"

ในขณะที่จางลู่หลินกำลังนั่งอ่านหนังสือไม้ไผ่อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของหลิงหลิงเอ่ยบอกว่ามีคนจากในวังหลวงมาที่จวนตระกูลจาง จางลู่หลินวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วจึงรีบเดินออกไปทันที อย่างไรก็เป็นคนที่ฮ่องเต้และสวีฮองเฮาส่งมาจะละเลยล่าช้าไม่ได้ นางรีบให้หลิงหลิงและตงฟางมาช่วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงที่โถงกลางลานเรือนก็พบว่าทุกคนในจวนกำลังยืนอย่างพร้อมเพรียงกัน ส่วนบิดาของนางก็กำลังสนทนากับใครคนหนึ่งอย่างนอบน้อม

"กงกงเกรงใจเกินไปแล้ว นี่นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทและสวีฮองเฮาโดยแท้"

ราชครูจางเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ จางลู่หลินมองไปที่ชายวัยกลางคนที่บิดาของนางเรียกว่ากงกงคราหนึ่ง นางคาดเดาว่าเขาคงจะเป็นคนสำคัญที่คอยรับใช้ฮ่องเต้ อย่างไรย่อมต้องตามน้ำไปก่อนจึงแสดงท่าทีนอบน้อมต่อเขา กงกงที่เห็นว่าจางลู่หลินรู้ความอีกทั้งยังนอบน้อมถ่อมตนก็ลอบชื่นชมอยู่ในใจ และหันไปเอ่ยกับราชครูจางต่อ

"ฝ่าบาทและสวีฮองเฮาทรงชื่นชอบคุณหนูใหญ่จางมาก ทั้งสองพระองค์เกรงว่าคุณหนูใหญ่จางจะวางตัวไม่ถูกหลังจากแต่งเข้าจวนองค์ชายใหญ่ จึงได้ส่งหมัวหมัวจากในวังหลวงมาสอนเรื่องกิริยามรรยาทและพิธีการต่างๆ อย่างไรคงต้องให้ราชครูจางช่วยจัดหาที่พักให้เหล่าหมัวหมัวด้วย"

"ไม่ใช่ปัญหา นี่นับว่าเป็นเรื่องดี ขอบพระทัยในความกรุณาของฝ่าบาทและสวีฮองเฮายิ่งนัก"

"เช่นนั้นข้าขอตัวลากลับก่อน ต้องรีบกลับไปรายงานฝ่าบาท"

"ท่านกงกงเดินดีดีเล่า"

ราชครูจางให้คนนำถุงเงินมอบให้กงกงอย่างรวดเร็ว กงกงชั่งน้ำหนักดูก็รู้ได้ทันทีว่าในถุงเงินนั้นจะต้องมีเงินอยู่ไม่น้อย ก็รู้สึกพอใจยิ่งนัก เขายิ้มแย้มเดินทางกลับวังหลวงไปอย่างอารมณ์ดี

เมื่อคนถูกส่งมาสอนเรื่องพิธีการและมรรยาทแน่นอนว่าจางลู่หลินจึงไม่อาจออกไปเที่ยวเล่นที่นอกจวนได้อีก นางต้องร่ำเรียนมรรยาทพิธีการ อีกทั้งการเดิน การนอน การนั่ง และอีกสารพัดอย่าง เดิมทีนี่ไม่ใช่เรื่องยาก แต่หมัวหมัวออกจะเข้มงวดมากเกินไปสักหน่อย ทว่าทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้อย่างราบรื่น

หมัวหมัวพักที่จวนตระกูลจางอยู่หลายวัน เมื่อเห็นว่าจางลู่หลินเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างรวดเร็วก็รู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก เมื่อคนจากไปแล้วจางลู่หลินก็พรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก นางอึดอัดจะตายอยู่แล้ว

อีกไม่กี่วันก็จะต้องเข้าพิธีวิวาห์แล้ว จางลู่หลินยังไม่เคยพบเจอหน้าว่าที่สามีเลยสักครา ได้ยินว่าเขามีนามว่าหลี่เหว่ย ชื่อเสียงก็ไม่ค่อยจะดีเท่าใดนัก แต่ที่ผู้คนไม่กล้าก่นด่านินทาเขาต่อหน้าเพราะก่อนหน้านี้เขาทำความดีความชอบปราบกบฏจนแคว้นหนานฉีร่มเย็นสงบสุข

ด้านจางเสวี่ยนั้นก็เอาแต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน นางริษยาจางลู่หลินที่ได้แต่งกับบุรุษสูงศักดิ์ อีกทั้งยามนี้หากจะลอบวางแผนทำให้จางลู่หลินเป็นอะไรไปก่อนวันแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว ทำได้เพียงกลืนความเคียดแค้นครั้งนี้ลงท้องตนไปเสีย

จวนองค์ชายใหญ่

"องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ ชุดแต่งงานตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว พระองค์จะลองสวมดูหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ เผื่อว่าไม่พอดีตัวจะได้ให้ฝ่ายอาภรณ์จัดการแก้ไขได้ทันเวลา"

"ไม่ เสียเวลาหายใจ ใส่ได้ก็ใส่ ใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่ง"

เขาเอ่ยอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ องค์รักษ์ข้างกายนามว่าจี้เฟินถึงกับลอบถอนหายใจออกมาอย่างอับจนหนทาง เจ้านายของเขาเป็นคนที่หัวดื้อ หากไม่ชอบต่อให้บังคับก็ไม่เป็นผล ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะสวีฮองเฮาทรงออกคำสั่งบังคับด้วยองค์เอง องค์ชายใหญ่ย่อมไม่มีทางยอมแต่งงานเป็นแน่

หลี่เหว่ยยกจอกสุราขึ้นดื่มและเข้าไปคลอเคลียกับเหล่านางรำอย่างอารมณ์ดี พวกนางงดงามอ่อนหวาน ไม่เหมือนกับจางลู่หลินสตรีนางนั้นหยาบช้ากระโดกกระเดกไม่น่าสนใจเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เวรกรรมอันใดที่ทำให้เขาต้องมาแต่งงานกับนาง

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ พลางครุ่นคิดในใจ

ในเมื่อนางอยากแต่งเข้ามา เขาก็จะให้นางอยู่ไม่สู้ตาย ให้นางทนไม่ไหวจนต้องไปจากเขาหรือไม่ก็ตรอมใจตายไปเลยยิ่งดี

เพียงแค่คิดก็สุขใจยิ่งนัก หลี่เหว่ยยกจอกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะเต้นรำไปพร้อมกับนางรำเหล่านั้นอย่างสุนทรีย์

วันเวลาล่วงเลยมาจนถึงวันอภิเษกสมรส จางลู่หลินถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อแต่งตัว ครั้งนี้นางพาหลิงหลิงและตงฟางติดตามไปรับใช้ด้วย สินเดิมที่บิดามอบให้นางก็มีไม่น้อย สมฐานะพระชายาเอกขององค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหนานฉีทุกอย่าง จางลู่หลินหาวออกมาด้วยความง่วงงุน อีกทั้งยังนั่งสัปปะหงกเป็นพักๆ ราชครูจางรอจนบุตรสาวแต่งตัวเสร็จจึงเข้ามาดู จางลู่หลินไม่มีมารดา สวีฮองเฮาจึงจัดการส่งฮูหยินจากตะกูลสูงศักดิ์ซึ่งเป็นเครือญาติกันมาช่วยเกล้าผมและส่งตัวจางลู่หลินแทนมารดาที่วายชนม์ไป ราชครูจางก็เห็นดีเห็นงามด้วย เพราะเขาเองก็ไม่ไว้ใจฮูหยินในจวนของตนว่าจะดูแลจางลู่หลินได้ดีหรือไม่ เรื่องนี้ทำให้จางฮูหยินรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมากแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้

เขามองบุตรสาวของตนที่สวมชุดเจ้าสาวก็ นึกทอดถอนใจเล็กน้อย นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้คือหาสามีที่ดีพร้อมให้กับนาง หากวันหน้าเขาตายจากไป นางจะได้ไม่ไร้ที่พึ่ง ก็หวังเพียงว่าหลี่เหว่ยจะดีกับนางด้วยใจจริง

“ลู่หลิน จำไว้นะว่าเจ้ายังมีพ่อเสมอ หากวันใดเจ้าเดือดเนื้อร้อนใจก็จงคิดถึงพ่อ ให้คนมาแจ้งพ่อที่จวน พ่อจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”

จางลู่หลินหันมายิ้มให้บิดาเล็กน้อย

“ขอบคุณท่านพ่อ เช่นนั้นเงินที่ข้ายืมท่านมาก็ถือว่าเป็นสินเดิมไม่ต้องคืนนะเจ้าคะ ท่านพ่อช่างประเสริฐที่สุด ไว้ลูกลำบากจะส่งคนมาขอเงินท่านที่จวนอีก”

ราชครูจางหนังตากระตุก เขารู้สึกว่าเมื่อครู่ไม่ควรบอกลูกบัดซบผู้นี้เลยว่าเขาจะอยู่ข้างนาง

เหลี่ยมจัดเกินไปแล้ว!

"เจ้าบ่าวมารับเจ้าสาวแล้ว"

ไม่นานนักเหล่าสาวใช้ก็เข้ามาแจ้งว่าหลี่เหว่ยมาถึงแล้ว ราชครูจางจึงให้คนพาจางลู่หลินเดินออกมาที่นอกห้อง

ผู้คนที่มาร่วมงานต่างซุบซิบกันไปต่างๆนา ส่วนมากต่างริษยาในความโชคดีของจางลู่หลิน

ด้านหลี่เหว่ยตอนนี้เขากำลังกระโดดลงมาจากหลังม้าและเดินเข้ามารับตัวเจ้าสาวในจวนตระกูลจาง ใบหน้าของชายหนุ่มไม่ยิ้มแย้มสักนิด ออกจะเย็นชาไม่ใส่ใจเสียด้วยซ้ำ ผู้คนที่มาร่วมงานต่างเคยชินกับท่าทีหยิ่งยโสขององค์ชายใหญ่เสียแล้วจึงไม่เห็นเป็นอันใด

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนขวางโลกเพียงใด แต่สตรีในเมืองหลวงกลับชื่นชมเขาอย่างบ้าคลั่ง เพราะหลี่เหว่ยรูปงามราวกับภาพวาด ช่างน่าค้นหา พวกนางอยากอยู่ใกล้ชิดอิงแอบเขาทุกคืนวัน ดวงตาที่ติดจะเย็นชานั่นช่างดุดันชวนมองเสียจนไม่อาจละสายตาไปได้ จมูกรึก็โด่งเป็นสัน ทุกอย่างที่รวมอยู่บนใบหน้าของเขาเรียกได้ว่าราวกับสวรรค์ตั้งใจปั้นแต่ง

จางลู่หลินถูกประคองออกมาจากห้อง นางรู้สึกว่าเครื่องหัวบนศีรษะหนักเสียจนคอนางแทบจะหักอยู่รอมร่อ เพราะตอนนี้มีผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวทำให้นางมอบใบหน้าเจ้าบ่าวของตนได้ไม่ชัดเจนเท่าใดนัก ประจวบกับรู้สึกปวดหัวเพราะเครื่องประดับที่หนักอึ้งทำให้นางรีบเดินไปที่เกี้ยวเจ้าสาวหวังจะให้พิธีการจบสิ้นพิธีโดยเร็ว

หลี่เหว่ยส่งเสียงเหอะในลำคอ หากไม่ติดว่าเห็นแก่พระพักตร์ของเสด็จแม่ เขาคงจะให้จางลู่หลินเดินไปที่จวนองค์ชายใหญ่เสียเอง เพียงแค่ได้จับมือนางเขาก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทนแล้ว!

เกี้ยวเจ้าสาวมุ่งหน้ามาที่จวนองค์ชายใหญ่ ระหว่างทางมีผู้คนร่วมแสดงความยินดีตลอดทาง อีกทั้งยังมีคนของจวนองค์ชายใหญ่โปรยเงินแจกจ่ายให้กับราษฎร สองข้างทางเรียกได้ว่าคึกคักเป็นอย่างยิ่ง

กว่าจะทำพิธีเสร็จสิ้นจางลู่หลินก็แทบจะหมดเรี่ยวแรง หลิงหลิงและตงฟางประคองจางลู่หลินให้เข้ามานั่งรอในห้อง เมื่อได้นั่งลงบนเตียงนุ่มๆ จางลู่หลินก็รู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก นางยกกำปั้นมือน้อยๆของตนทุบลงไปบนขาอย่างไม่รีบไม่ร้อนเพื่อช่วยคลายความปวดเมื่อย หลิงหลิงที่เห็นเช่นนั้นก็ยกถ้วยชาร้อนมาให้เจ้านาย ส่วนตงฟางก็นำเกี้ยวนึ่งมาให้จางลู่หลินกินเพื่อบรรเทาความหิว

จางลู่หลินเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะอ้าปากกินเกี้ยวที่ตงฟางป้อนให้ พร้อมกับย่นหัวคิ้ว

"มีเท่านี้เองหรือของกิน ข้าหิวจนแสบไส้ไปหมดแล้ว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินสิ่งใดเลย ให้ตายเถอะนี่มันไม่ใช่งานมงคลแล้ว งานทรมาณคนชัดๆ"

เอ่ยไปก็ยกถ้วยน้ำชาดื่มไป ชาที่จวนองค์ชายใหญ่ถือว่ารสชาติดีเป็นอย่างมาก นางดื่มไปหลายจอกก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า ตงฟางมองเจ้านายตนอย่างนอบน้อมและเอ่ย

"เรียนคุณหนู เอ่อ พระชายา ยามนี้ต้องเข้าหอก่อน จึงไม่อาจกินของอย่างอื่นได้ หากอาเจียนเพราะอืดท้องจะขายหน้าองค์ชายใหญ่เอาได้นะเพคะ"

จางลู่หลินเบ้ปาก พิธีการมากมายเสียจนน่าปวดหัว แต่ก็ช่างเถิด แต่งๆให้เสร็จไปเสีย นางไม่ใช่คนเรื่องมาก อย่างไรสตรีในยุคโบราณไม่ช้าไม่เร็วก็ย่อมต้องแต่งงานอยู่แล้ว จะช้าจะเร็วก็ไม่ต่างกัน

"องค์ชายใหญ่มาถึงแล้ว"

รออยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงพ่อบ้านเอ่ยขึ้นมาว่าหลี่เหว่ยมาแล้ว หลิงหลิงและตงฟางรีบเก็บทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยและรีบออกไปทันที จางลู่หลินยังไม่ทันได้เอ่ยถามว่ามีสิ่งใดที่กินได้อีกหรือไม่พวกนางก็หายออกไปจากห้องเสียแล้ว

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาในห้องหอทำให้จางลู่หลินต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง ภายใต้แสงเทียนที่สลัวลางปรากฏร่างของบุรุษผู้หนึ่งที่สวมชุดแต่งงานสีแดงกำลังก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเขาหล่อเหลาเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งมองก็ยิ่งชวนหลงใหลเกินจะบรรยาย เขาใช้ดวงตาคมตวัดจ้องมองนางอย่างเย็นชา ริมฝีปากเยียดยิ้มอย่างไม่เป็นมิตร ดูแล้วช่างไม่น่าคบหาและเสวนาด้วยเป็นอย่างมาก

เมื่อจางลู่หลินได้เห็นใบหน้าสามีของตนอย่างชัดเจน นางก็แทบจะพ่นน้ำชาออกมาจากปาก

นั่นมัน!

คนโรคติตที่ตามนางไปที่โรงพนันไม่ใช่หรือ

เหตุใดจึงกลายเป็นสามีของนางไปได้เล่า!

เมื่อเห็นท่าทีไร้มรรยาทของจางลู่หลิน หลี่เหว่ยก็ลอบดูแคลนในใจ

เหอะ! หลงใหลในความหล่อของข้าเข้าแล้วล่ะสิ ฝันไปเถิด เจ้าไม่มีวันได้ใจข้าหรอก

ด้านจางลู่หลินก็จ้องหลี่เหว่ยเขม็ง พร้อมกับครุ่นคิดแผนการหนึ่งในใจ

บัดซบจริงๆ มีสามีทั้งทีก็ดันได้คนโรคจิตมาแต่งด้วย จะทำเช่นไรดี เอาแจกันฟาดหัวให้สลบแล้วหนีออกไปทางหน้าต่างดีหรือไม่!