3

อัสวานสั่งลูกน้องที่เดินไปยังผนังห้อง ทุกคนที่ไม่ใช่ลูกน้องเจ้าของคำสั่งมองไปยังผนังห้องที่ค่อยๆ เปิดออก ด้านหลังผนังคือกรงสิงโตเพศผู้สองตัวเดินไปเดินมาอยู่ในกรงนั้น ฮาริมเปิดช่องขนาดเท่ากับหน้าต่างรถยนต์ออกกว้าง ลูกน้องอีกสองคนของคนออกคำสั่งช่วยกันนำร่างโอดิลที่พยายามดิ้นรนต่อสู้ มองไปยังกรงสิงโตด้วยความหวาดกลัวจับใจ

“อย่า อย่าทำอะไรผม ผมกลัวแล้ว ผมยอมรับผิดแล้ว”

โอดิลขืนตัวเต็มที่ไม่ให้ชายทั้งสองพาตนเข้าใกล้กรงสิงโต แต่ดูเหมือนว่าแรงเขานั้นน้อยนิด ไม่อาจสู้แรงทั้งสองได้ เสริมกำลังด้วยฮาริมช่วยยกตัวเขาให้ลอดผ่านช่องนั้นเข้าไปในกรง หัวใจโอดิลสั่นระรัว กลัวจับจิตจับใจ คำพูด คำอ้อนวอนของเขาไม่เป็นผล

“ตอนที่มึงทำชั่วกับโซเฟีย กูมั่นใจว่าโซเฟียต้องขอร้องมึง แต่มึงคงไม่ฟัง แล้วนี่คือโทษของมึง”

ชีคอัสวานพูดขณะที่ร่างโอดิลตกลงไปในกรงสิงโต สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของอัสวานมองเหยื่อที่คนเลี้ยงดูส่งมาให้ สิงโตทั้งสองตัวคำรามดังลั่น ก้าวเข้ามาหาโอดิลที่พยายามจะปีนช่องนั้นให้ตนเองพ้นจากความตาย ทว่าฮาริมปิดช่องนั้นทันควัน สิงโตทั้งสองตัวเข้าขย้ำร่างกายโอดิลจนเนื้อตัวขาดเป็นชิ้นๆ

“อ๊าก...อ๊าก”

เสียงอันเจ็บปวดของคนถูกสิงโตกินดังลั่น ความทรมานอันแสนเจ็บปวดจากการถูกดึงทึ้งเนื้อมากมายเหลือเกิน ไม่นานนักเสียงของโอดิลก็เงียบลง เช่นเดียวกับชิ้นส่วนร่างกายโอดิลอยู่ในปากของสิงโต

ยศวิน อนันต์ที่มีส่วนร่วมในการทำผิดครั้งนี้พากันตื่นตกใจ หัวใจเต้นรัวเมื่อเห็นบทลงโทษจากอัสวานที่ทำโดยไร้ซึ่งเมตตา ป่าเถื่อนและโหดเหี้ยม อังคณาเป็นลมเมื่อเห็นสิงโตช่วยกันรุมทึ้งร่างโอดิล ส่วนกชนิภามองตาค้างด้วยความตกใจสุดขีดกรีดร้องออกมาลั่นห้อง ไม่คิดว่าตนเองจะได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองนี้ เป็นภาพที่ฝังใจเธอก็ว่าได้

“ต่อไปก็เป็นตาของมึงสองคน คนนี้ก่อนล่ะกัน เพราะมึงเป็นคนร่วมกันข่มขืนโซเฟีย” ฮาริมเดินปรี่เข้ามาหาอนันต์ที่กำลังลุกขึ้นวิ่งหนี แต่ด้วยถูกซ้อมอย่างหนักจึงทำให้การเคลื่อนไหวร่างกายช้า “แต่สิงโตของฉันคงอิ่มแล้ว เอาสัตว์ตัวอื่นก็แล้วกันนะ”

อัสวานกระตุกยิ้ม ลูกน้องอีกคนหนึ่งของเขาเดินไปยังผนังอีกด้าน กดปุ่มให้ผนังห้องเปิดกว้าง เผยให้เห็นบ่อจระเข้ที่มีจระเข้ตัวใหญ่อยู่สองตัว อนันต์เห็นแล้วตาเหลือลาน ดิ้นรนสุดฤทธิ์ไม่ต่างกับโอดิล

“ไม่นะ ปล่อย ปล่อยฉัน ปล่อย” อนันต์ขืนตัวเต็มที่

“แต่ฉันว่า พาอีกคนนึงไปด้วยดีกว่านะ จระเข้ฉันตัวใหญ่กินมึงคนเดียวคงไม่อิ่ม” อัสวานพยักหน้าให้ฮะซีนที่รู้หน้าที่ ไปดึงร่างยศวินที่อยู่ในอ้อมแขนกชนิภา แต่กชนิภาก็ไม่ยอมดึงร่างของพี่ชายไว้ ทว่าแรงเธอไม่อาจสู้แรงฮะซีนได้ อีกทั้งยศวินก็ไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนเนื่องจากถูกซ้อมจนน่วม ในที่สุดฮะซีนก็พาร่างพี่ชายออกห่างร่างน้องสาวได้สำเร็จ

“อย่าทำอะไรพี่ชายฉันเลย ฉันไหว้ล่ะ พี่ชายฉันไม่ได้ลงมือข่มขืนด้วย อย่าลงโทษถึงตายเลยนะคะ”

กชนิภาอ้อนวอนอัสวาน ยกมือไหว้ชีคผู้เหี้ยมโหดตามปากพูด อัสวานมองหญิงสาวที่กล้าต่อปากต่อคำกับตนทั้งที่พี่ชายตัวเองผิดด้วยสายตาแข็งกร้าว ก่อนยกมือเป็นสัญญาณให้ลูกน้องหยุดลากตัวชายทั้งสองคน

“แลกกับอะไรล่ะ” กชนิภาเงยหน้ามองคนพูด

“เงินเหรอคะ คุณต้องการเท่าไหร่ ฉันจะหามาให้คุณค่ะ” อัสวานกระตุกยิ้ม นัยน์ตาประกายความเจ้าเล่ห์

“เงินฉันมีเยอะ เยอะจนฉันใช้ไม่ไหว แล้วฉันจะต้องการเงินจากเธอทำไม”

“แล้วคุณต้องการอะไร บอกฉันสิคะ ฉันจะรีบหามาให้คุณ ขอแค่คุณอย่าทำอะไรพี่ชายฉัน ฉันยอมทุกอย่าง”

“ฉันอยากได้ของที่ฉันไม่มีมากกว่า”

“อะไรคะ คุณต้องการอะไร” เมื่อมีโอกาส กชนิภารีบคว้า

“ตัวเธอไงล่ะ ถ้าอยากให้พี่ชายเธอรอด เธอต้องเป็นนางบำเรอของฉัน” กชนิภาตกใจอ้าปากค้าง ดวงตาสั่นไหวเสมือนหัวใจที่เต้นเร็วแรง เธอไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ ประโยคที่ทำให้ ร่างกายทุกสัดส่วนแข็งทื่อ อาการตกใจไม่ได้เกิดแค่กชนิภาคนเดียว ยศวินก็ตกใจไม่คิดว่า อัสวานจะยื่นข้อเสนอนี้ “ฮะซีนจัดการ”

ของแบบนี้ต้องมีแรงกระตุ้น ฮะซีนรู้คำสั่ง เขาลากตัวยศวินเข้าใกล้กรงจระเข้ ยศวินออกแรงทั้งหมดที่มีดิ้นรนหนี แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มาก ในที่สุดยศวินถูกลากไปถึงกรงสัตว์ร้าย ฮะซีนเปิดช่องตรงกรงกำลังทำแบบเดียวกับที่ฮาริมทำกับโอดิล

“โรสช่วยพี่ด้วย พี่ยังไม่อยากตาย ช่วยพี่ด้วยโรส”

ยศวินร้องตะโกนลั่น ความกลัวอาบทั่วจิตใจ ไม่สนใจว่าการที่ตนรอดตายจะแลกด้วยสิ่งใด

“จัดการมันฮะซีน” อัสวานเปล่งเสียงคำสั่ง อาดีบเดินเข้ามาช่วยฮะซีนยกร่างยศวิน

“ฉันยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว” กชนิภาเสียงสั่น “ฉันยอมคุณแล้ว คุณก็ต้องรักษาสัญญาด้วย”

อัสวานกระตุกยิ้ม พอใจกับคำตอบ ซึ่งเขามั่นใจเกินร้อยว่า เธอต้องยอม แล้วก็เป็นไปตามที่เขาคาดเดาไม่ผิดเพี้ยน

“คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้น” อัสวานบอกสาวปากกล้า ก่อนพยักหน้าให้ลูกน้องที่ปล่อยร่างยศวินกับอนันต์ คนเป็นพี่ชายรีบคลานมาหาน้องสาว กอดรัดร่างกชนิภาไว้แน่นแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ โดยไม่นึกถึงใจคนเป็นน้องสักนิดว่า จะรู้สึกอย่างไร เสียใจมากแค่ไหนที่ต้องใช้ร่างกายแลกชีวิตพี่ชาย