บทที่ 2 (2)

นีราพรรณจอดรถเก๋งใต้อาคารจอดรถภายในโรงแรมจากนั้นก็รีบเดินเป็นวิ่งไปขึ้นลิฟท์ กระเป๋าเอกสารสีดำใบใหญ่ถูกกอดไว้ในอ้อมแขน มือบางอีกข้างยกขึ้นมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ใบหน้างามซีดเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าเลยเวลาประชุมมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว วันนี้เป็นวันซวยของเธอจริงๆ นอกจากจะทะเลาะกับมารดาแล้วยังเจออุบัติเหตุแต่เช้า พอขับรถออกมาจากบริเวณเกิดเหตุได้นิดเดียวก็ต้องเจอกับปัญหารถติดอีกยาวเหยียด กว่าจะขับรถมาถึงโรงแรมได้เล่นเอาเธอเหนื่อยแทบพับ

เมื่อลิฟท์วิ่งมาถึงชั้นบนสุดหญิงสาวก็รีบก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปยังห้องทำงานของตนเอง กระเป๋าสะพายใบเล็ก กระเป๋าเอกสารพร้อมกุญแจรถถูกโยนไปบนโต๊ะทำงานจากนั้นก็รีบเข้าไปในห้องน้ำสำรวจความเรียบร้อยของผมเผ้าหน้าตาเสร็จแล้วก็คว้ากระเป๋าเอกสารเดินตรงดิ่งไปยังห้องประชุมซึ่งอยู่ถัดจากห้องทำงานของตนเองไม่กี่เมตร

หญิงสาวยกมือเคาะประตูห้องประชุมเบาๆ เพื่อให้คณะกรรมการได้รับรู้การมาถึงของเธอจากนั้นก็เปิดประตูออกกว้างก้าวเข้าไปในห้องพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานขอลุแก่โทษสำหรับการมาประชุมสาย ใบหน้างามเนียนลออที่แย้มยิ้มหวานก่อนหน้านี้มีอันต้องซีดเผือดไร้สีเลือดเมื่อสายตาทุกคู่ได้จับจ้องมองที่เธอจากนั้นก็หันไปมองคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะแล้วพากันก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา

“นี่อะไรกันคะ...ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มานั่งที่เก้าอี้ของน้ำเหนือ”

นีราพรรณเอ่ยถามคณะกรรมการทุกคนด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เธอจำบุรุษชาติชาวอาหรับที่นั่งอยู่หัวโต๊ะได้แม่นยำว่าเขาคือเจ้าชายฮารีฟร์ อัล ริฟาอีลส์ คู่กรณีที่เธอเพิ่งขับรถชนเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา แต่เธอไม่เข้าใจว่าชาวอาหรับสองคนนี้ทั้งคนที่เป็นเจ้าชายและองครักษ์มาทำอะไรที่ห้องประชุมและนั่งลงบนเก้าอี้ที่เคยเป็นตำแหน่งของเธอมาก่อน

‘ปยุต’ หนึ่งในคณะกรรมการโรงแรมที่อาวุโสน้อยที่สุดและแอบชอบนีราพรรณมานานแล้วได้ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวเท้าไปหานีราพรรณพร้อมกับจับต้นแขนขาวเนียนไว้แน่นขณะที่เอ่ยบอกข่าวร้ายที่สุดในชีวิตของหญิงสาว

“คุณแม่ของน้ำเหนือขายหุ้นเดอะธาราแกรนด์โฮเทลที่มีทั้งหมดให้กับเจ้าชายฮารีฟร์ อัล ริฟาอีลส์ ตอนนี้เจ้าชายเป็นท่านประธานคนใหม่และเป็นเจ้าของเดอะธาราแกรนด์โฮเทลไปแล้ว”

“อะ...อะไรนะคะ”

นีราพรรณร้องถามเสียงหลงจ้องมองไปที่บุรุษชาติชาวอาหรับผู้หล่อเหลาด้วยสายตาไม่เชื่อสักเท่าไหร่ แล้วก็ต้องหลุบตาลงเมื่อพานพบกับกระแสแห่งความไม่พอใจที่กำลังจ้องมองเขม็งมาที่เธอเช่นเดียว

“ที่...คุณปยุตพูดเมื่อสักครู่เป็นเรื่องจริงหรือคะ”

นีราพรรณเอ่ยถามเสียงเบาหวิว ไม่อยากเชื่อว่ามารดาจะทำดังคำบอกเล่าของปยุต

“ออกไปคุยกันข้างนอกก่อนน่ะน้ำเหนือ”

ปยุตไม่ได้รอให้นีราพรรณปฏิเสธหรือเอ่ยตอบรับ เขากระชับต้นแขนขาวผ่องไว้แน่นแล้วดึงเรือนร่างบางระหงของหญิงสาวที่ตนแอบนิยมชมชอบให้เดินออกจากห้องประชุมด้วยกัน

เจ้าชายฮารีฟร์กัดฟันกรอดนัยน์ตาคมกริบจ้องมองตามมือสีแทนของชายหนุ่มที่กำต้นแขนเนียนขาวของนีราพรรณไว้ด้วยความไม่พอใจ ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาจับแตะต้องหญิงสาวที่เขาต้องตาต้องใจ เรือนร่างใหญ่โตในชุดสูทผุดลุกขึ้นแล้วผลักเก้าอี้ออกอย่างรวดเร็วจนเก้าอี้ตัวใหญ่แบบมีล้อเลื่อนไถลไปปะทะกับผนังห้องดังโครม!...

คณะกรรมการทุกคนต่างก็ตกใจเมื่อได้เห็นเจ้าชายฮารีฟร์ตีสีหน้าถมึงทึงกัดฟันกรอดขณะที่เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องประชุม

อานีสต์นั่งนิ่งเฉยขณะมองตามเจ้าเหนือหัวที่กำลังตีหน้าบึ้งกระแทกเท้าปึงปังออกไป เขารู้ว่าเจ้าชายกำลังไม่พอใจเอาอย่างมากที่ไอ้หนุ่มหน้าจืดคนตะกี้บังอาจเอื้อมมือไปจับแตะต้องหญิงงามที่เจ้าชายได้พึงพอใจตั้งแต่แรกเห็น

นีราพรรณสะบัดแขนให้หลุดพ้นจากการจับเกาะกุมของเพื่อนร่วมงานพลางเอ่ยถามเสียงสั่นเทาถึงเรื่องที่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น

“ปล่อยมือน้ำเหนือน่ะปยุต แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้น้ำเหนือฟังเดี๋ยวนี้”

ปยุตปล่อยมือจากต้นแขนเนียนนุ่มอย่างแสนเสียดาย เขาหันซ้ายหันขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงบริเวณทางเดินจึงได้เอ่ยบอกเรื่องราวความเป็นมาตามที่ตนเองได้รับรู้ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“คือคุณนันทิตาขายหุ้นของโรงแรมที่มีอยู่ทั้งหมดให้กับเจ้าชายฮารีฟร์ อัล ริฟาอีลส์ เจ้าชายแห่งประเทศอัลนูรีน หุ้นของคุณนันทิตาที่มีทั้ง 70 เปอร์เซ็นต์ทำให้เจ้าชายคนนี้เป็นเจ้าของเดอะธาราแกรนด์โฮเทลไปโดยปริยาย”

“ไม่จริงใช่มั้ยปยุต คุณแม่ไม่ได้ขายหุ้นทั้งหมดให้เขาใช่มั้ย”

นีราพรรณหลุดเสียงร้องถามสั่นเครือด้วยไม่เชื่อว่ามารดาจะทำกับเธอกับน้องและกับพ่อได้ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอด้วยความเสียใจกับการกระทำของมารดา

“แม่ของเจ้าขายหุ้นเดอะธาราแกรนด์โฮเทลให้เราทั้งหมดแล้ว...น้ำเหนือ”

นีราพรรณหันควับไปตามน้ำเสียงห้าวทุ้มที่เอ่ยตอบอยู่ด้านหลัง แล้วก็ต้องผงะถอยหลังด้วยความตกใจเมื่อจมูกโด่งได้รูปสวยโฉบเข้ามาใกล้กับแก้มเนียนแดงปลั่งของเธอขณะที่เอ่ยย้ำคำตอบอีกครั้ง

“ตอนนี้เราเป็นเจ้าของเดอะธาราแกรนด์โฮเทลโดยไม่ต้องสงสัย และเจ้าก็ไม่ได้อยู่ในฐานะของประธานโรงแรมอีกต่อไปแล้ว”

นีราพรรณถึงกับเซผงะถอยหลังเอนกายพิงกับผนังทางเดินราวกับว่าต้องการให้ผนังสีขาวเย็นเฉียบช่วยยึดร่างเธอไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น

“น้ำเหนือ...”

ปยุตเอ่ยเรียกหญิงสาวที่ตนแอบชอบด้วยความเป็นห่วง เขาสืบเท้าเข้าไปใกล้ร่างบางระหงที่เอนกายพิงผนังสีขาวอย่างอ่อนแรง แขนสีแทนกำลังจะเอื้อมเข้าไปช่วยพยุงหญิงสาวก็มีอันต้องชะงักอยู่กลางอากาศเมื่อเจอเสียงตวาดห้ามทุ้มลึกจากเจ้าชายฮารีฟร์

“ห้ามแตะนีราพรรณอีก”

ปยุตรีบหดมือกลับพร้อมกับก้าวถอยห่างออกมาจากนีราพรรณหลายก้าวขณะได้ยินเสียงสั่งห้ามลอดผ่านไรฟัน นัยน์ตาคมกริบที่จ้องมองเขม็งออกคำสั่ง ‘ไล่’ ผ่านทางสายตาทำให้เขาต้องรีบเดินกลับไปที่ห้องประชุมอย่างรวดเร็ว

นีราพรรณมองตามปยุตที่เดินไปอย่างรวดเร็วก็ทำท่าจะผละหนีบ้างแต่ก้าวเดินไม่ทันพ้นบริเวณก็ถูกมือหนาใหญ่แข็งแกร่งปานเหล็กไหลกระชากต้นแขนขาวเนียนเข้าไปปะทะกับอกกว้างบึกบึน

“จะไปไหน”

เจ้าชายฮารีฟร์ตะคอกถามห้วนๆ ด้วยความโมโห ยิ่งเห็นดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มมองตามชายหนุ่มหน้าจืดยิ่งทำให้ โมโหหนักเข้าไปอีก ความรู้สึกเช่นนี้ไม่แน่ใจว่าเรียกว่าอาการหึงหวงหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ คือเจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่ทระนงอย่างเขาไม่เคยมีอาการแบบนี้กับหญิงสาวผู้ใดมาก่อน

“ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้น่ะ”

นีราพรรณพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากพันธการของมือใหญ่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กไหล แต่สะบัดทำไหร่ก็สะบัดไม่หลุดแถมต้นแขนอีกข้างของเธอถูกจับไว้มั่นแล้วดึงเข้าไปปะทะกับอกกว้างจนเธอรู้สึกเจ็บทั่วบริเวณที่ปะทะกับกำแพงมนุษย์

“เจ้าจะตามไอ้ผู้ชายหน้าจืดคนนั้นไปหรือ”

เจ้าชายฮารีฟร์กระซิบถามเสียงลอดไรฟันด้วยความขุ่นเคือง มือหนาที่จับต้นแขนทั้งสองไว้บีบลงไปอย่างหนักมือด้วยความลืมตัว

“ฉันจะกลับไปที่ห้องทำงานของฉัน”

นีราพรรณกำลังเสียใจกับการกระทำของมารดาจึงไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับใครหน้าไหนทั้งนั้น มือบางพยายามผลักเรือนกายกำยำใหญ่โตให้ถอยห่างออกไป ในขณะนี้เธอต้องการโทรศัพท์ติดต่อสอบถามมารดาว่าเรื่องที่เธอได้ยินมานั้นเป็นความจริงหรือว่าเป็นเพียงฝันร้าย...

เจ้าชายฮารีฟร์หัวเราะหยันในลำคอ ใบหน้าคมหล่อเหลาก้มลงมาใกล้จนจมูกโด่งได้รูปสวยสัมผัสแผ่วเบาตรงปลายจมูกโด่งของนีราพรรณ

“เจ้าพูดผิดแล้วน่ะน้ำเหนือ ห้องทำงานของเจ้าไม่มีแล้ว”

“ทำไม...”

นีราพรรณกระซิบถามแทบไม่พ้นลำคอ ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อคลอจนเจ้าตัวต้องกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาให้เหือดแห้งไป

“เพราะห้องนั้นเป็นห้องทำงานของท่านประธานคนใหม่นั่นก็คือตัวเรา ส่วนเจ้า...ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในฐานะประธานของเดอะธาราแกรนด์โฮเทล เจ้าเป็นแค่พนักงานโรงแรมเหมือนคนอื่นๆ”

เจ้าชายฮารีฟร์ยิ้มเยาะตรงมุมปาก มือใหญ่ร้อนผ่าวกระชับต้นแขนเนียนแล้วดึงเข้ามากอดไว้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อนีราพรรณพยายามดิ้นรนเบี่ยงกายให้หลุดพ้นจากพันธการแข็งแกร่ง

ถ้อยคำที่ตอกย้ำถึงฐานะหน้าที่การงานทำให้นีราพรรณตกใจหน้าขาวซีดยิ่งกว่าตอนที่เธอขับรถชนรถเบ็นซ์คันงามของเจ้าชายผู้นี้เสียอีก มือไม้แข้งขาไร้เรี่ยวแรงไม่อาจพยุงกายไว้ได้จนเจ้าตัวเผลอเอนกายไปพิงอกกว้างแข็งแรงไว้

“คุณแม่ขายโรงแรมให้คุณจริงหรือคะ”

นีราพรรณเอ่ยถามออกมาได้อย่างยากเย็น ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงเธอกับน้องสาวอีก 2 คนจะทำเช่นไร และถ้าหากพ่อที่กำลังไม่สบายอยู่ได้รับรู้เรื่องนี้เข้าท่านคงทำใจยอมรับไม่ได้

เจ้าชายฮารีฟร์ลอบอมยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อรับรู้ได้ถึงปทุมอวบอิ่มที่ปะทะกับอกกว้างของตนเองขณะที่นีราพรรณลืมตัวเอนกายมาพิงกายเขาไว้ นิ้วเรียวยาวเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากันจากนั้นก็เอ่ยตอบช้าๆ ชัดๆ ให้คำพูดของตนซึมซับไปทั่วกายใจของหญิงสาว

“เราคือเจ้าของเดอะธาราแกรนด์โฮเทลคนใหม่”

‘และเป็นเจ้าของหัวใจของเจ้าด้วย’