บทที่ 5 นักพรตชรา

บทที่ 5 นักพรตชรา

ด้านหลัวม่อเยียนนั้น ยามนี้เขากำลังทำพิธีบูชาขอพรจากเทพสวรรค์ เพื่อช่วยให้ไท่หยางกลับมาอุดมสมบูรณ์เฉกเช่นแต่ก่อน พิธีในครานี้เหล่าธิดาเทพต่างมาช่วยด้วยอีกแรงหนึ่ง แม้จะไม่เต็มใจเท่าใดนัก แต่เมื่อเป็นคำสั่งจากหลัวม่อเยียน พวกนางก็มิอาจปฏิเสธได้

หลัวม่อเยียนคำนับฟ้าดิน ตามพิธีการที่ปฏิบัติกันมาช้านาน ในทุก ๆ หนึ่งปี ผู้เป็นฮ่องเต้จะต้องทำพิธีขอพรจากเทพบนสวรรค์ ให้คอยคุ้มครองราษฎรไท่หยางให้ปลอดภัย อีกทั้งยังขอให้บันดาลความอุดมสมบูรณ์ให้แก่ไท่หยางอีกด้วย

แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นมาร่วมครึ่งเดือน คำขอของหลัวม่อเยียนกลับไม่เป็นผล ไท่หยางกลับแห้งแล้งรุนแรงกว่าที่ผ่านมา อีกทั้งแม่น้ำโดยรอบก็ใกล้จะแห้งขอดลงไปทุกที ผู้คนต่างพากันล้มป่วยอดตายมากยิ่งขึ้น

"ราชเลขา ไปเชิญธิดาเทพมาพบข้าที"

"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"

ราชเลขารีบรับคำทันที ก่อนจะรีบเร่งออกจากตำหนักไป ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับธิดาเทพ ที่อาศัยอยู่ในตำหนักเทพ บริเวณริมสระบัวใหญ่ของวังหลวง

เมืองหลวงไท่หยางนับถือเทพเจ้าเป็นอย่างยิ่ง ตำหนักเทพถูกก่อสร้างขึ้นมาหลายสิบปีแล้วตั้งแต่เสด็จพ่อของเขาขึ้นครองราชย์ใหม่ ๆ ธิดาเทพหลายองค์ต่างผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันดูแลไท่หยาง อีกทั้งยังช่วยขจัดภัยร้ายต่าง ๆ ได้อีกด้วย ธิดาเทพทุกองค์ ล้วนอยู่ในศีลและหมั่นสวดภาวนาอย่างเคร่งครัด

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

"ธิดาเทพ เราทำพิธีถูกต้องตามหลักทุกประการ แต่เหตุใดไท่หยางจึงย่ำแย่ลงเช่นนี้เล่า"

หลัวม่อเยียนเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ ธิดาเทพ จึงจ้องมองเขาคราหนึ่ง

ธิดาเทพผู้นี้ มีนามว่าฉาฮวา นางรับช่วงต่อจาก ธิดาเทพคนเก่าที่แก่ชราและสิ้นวาสนาจึงลาจากโลกนี้ไปเมื่อสามปีก่อน ฉาฮวาจึงได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าธิดาเทพแทน นางเป็นสตรีที่มีใบหน้างดงามอ่อนหวาน กิริยานอบน้อมสุขุม อีกทั้งยังน่าเกรงขามกว่าธิดาเทพคนอื่น ๆ เป็นอย่างมาก

"ทูลฝ่าบาท ตามที่หม่อมฉันเคยบอกเอาไว้ ว่าดวงชะตาของพระองค์ เป็นดวงวิบัติ เทพบนสวรรค์มิยอมรับท่านเป็นฮ่องเต้ หากอยากให้ไท่หยางกลับมาอุดมสมบูรณ์เช่นดังเดิม มีเพียงทางเดียวเพคะ พระองค์ต้องทรงสละบัลลังก์เสีย"

"เหลวไหล!!! ข้าเป็นฮ่องเต้ เป็นประมุขของไท่หยาง ข้าให้เจ้าหาวิธีการแก้ไข!!! แต่เจ้ากลับเอ่ยวาจาเช่นนี้กับข้าหรือ!!! ทหารลากนางไปคุมขัง และสั่งให้ปิดตายตำหนักธิดาเทพเสีย!!!"

หลัวม่อเยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด ฉาฮวาไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกใดใดออกมาเลยแม้แต่น้อย ราวกับนางรู้ว่า เรื่องราวจะต้องเป็นเช่นนี้ตั้งแต่คราแรก

แต่สิ่งที่นางกลัวยิ่งกว่าอาจจะกำลังเกิดขึ้น!!!

นางมิรู้เช่นกันว่ามันคือเรื่องใด แต่สิ่งที่นางเห็น มันคือความตาย ความตายที่น่าหวาดกลัว!!! โลหิตหยดแล้วหยดเล่าไหลเจิ่งนองราวกับสายน้ำอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน

ข่าวลือว่าหลัวม่อเยียนสั่งปิดตายตำหนักเทพนั้น แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วในหมู่ขุนนาง และสร้างความไม่พอใจแก่คนในราชสำนักเป็นอย่างยิ่ง แม้จะไม่เห็นด้วยมากเพียงใด แต่ใครกันเล่าจะกล้าเอ่ยทัดทานสิ่งใดออกมา

หลัวม่อเยียนยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว เขาเหนื่อยเหลือเกินยามนี้ รู้สึกเหนื่อยล้าไปเสียหมด

"ฝ่าบาท ทรงพักผ่อนพระวรกายก่อนเถิดเพคะ"

เสียงหวานกังวานใสดังขึ้น พร้อมกับกลิ่นชาหอม ๆ ที่ลอยเข้ามาเตะจมูก ช่วยให้เขาผ่อนคลายขึ้นมาก หลัวม่อเยียนลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"กัวฮองเฮา"

"เพคะ หม่อมฉันเอง"

กัวฮองเฮาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย พลางจ้องมองหลัวม่อเยียนด้วยความรักใคร่

กัวฮองเฮาพระองค์นี้มีนามว่า กัวชิงชิง นางเป็นฮองเฮาของเขา ทั้งสองรักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ นางอภิเษกสมรสกับเขาตั้งแต่เขายังเป็นเพียงองค์รัชทายาท เมื่อเขาได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ จึงสถาปนานางขึ้นเป็นฮองเฮา

"อีกสองวันข้าจะเดินทางไปที่วัดบนเขาเสียหน่อย เจ้าจงดูแลวังหลังให้ดีเล่า"

"ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลไปเลยเพคะ หม่อมฉันจะช่วยแบ่งเบาภาระหนักของพระองค์เอง"

หลัวม่อเยียนที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ดึงรั้งร่างบางของนางมาโอบกอดเอาไว้ ยามนี้วังหลังมีเพียงนางที่เป็นใหญ่ เสด็จแม่ก็ทรงสิ้นพระชนม์ไปนานแล้ว นางสนมในวังหลังก็มีไม่มากนัก เขาเองก็โปรดปรานนางมิใช่น้อย

สองวันต่อมา หลัวม่อเยียนก็เดินทางไปที่วัดบนหุบเขาทันที ในครั้งนี้เขามิได้พาองครักษ์ไปด้วยมากนัก และออกเดินทางอย่างเงียบเชียบที่สุด ด้วยเพราะเขาอยากออกไปตรวจตราไท่หยางและความเป็นอยู่ของราษฎรด้วยองค์เอง โดยไม่อยากให้มากพิธีเกินไปนัก

หลัวม่อเยียนควบม้ามุ่งหน้าขึ้นไปที่วัดบนเขาอย่างไม่รีบไม่ร้อน ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เขาก็เดินทางมาถึงวัดบนหุบเขา วัดแห่งนี้ทั้งเงียบสงบและร่มรื่น มีต้นไผ่เรียงรายโอบล้อมโดยรอบเต็มไปหมด อีกทั้งยังตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขาที่สลับซับซ้อนกันไปมา หากจะเอ่ยว่าวัดแห่งนี้ดูเหมือนแดนสวรรค์ก็คงจะไม่เกินไปนัก

"ทูลฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินมาว่า ที่วัดแห่งนี้ มีนักพรตที่เก่งกาจอยู่ผู้หนึ่งพ่ะย่ะค่ะ?"

"นักพรตหรือ?"

หลัวม่อเยียนหันไปมององครักษ์คนสนิทของตน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสนใจ

"พ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่า เดินทางมาจากทางทิศเหนือ และมาขอพักอาศัยที่วัดแห่งนี้พ่ะย่ะค่ะ ชาวบ้านต่างเลื่อมใสยิ่งนัก ได้ยินมาว่า เมื่อหลายเดือนก่อนแคว้นทางเหนือแห้งแล้ง ก็ได้นักพรตท่านนี้ช่วยเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งยังมีฝนตกลงมาห่าใหญ่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"จริงหรือ ข้าอยากจะพบกับนักพรตผู้นั้น"

"ได้พ่ะย่ะค่ะ โปรดทรงเสด็จตามกระหม่อมมาทางนี้เถิด"

องครักษ์เดินนำทางหลัวม่อเยียนไปทันที ไม่นานนักก็พาเขามาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหน้าอารามหลวงหลังหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ภายในหุบเขา ยามนี้ไม่มีผู้คนเนื่องจากยังเช้ามืดอยู่

"ไหนเล่านักพรตที่เจ้าว่า?"

"เชิญเสด็จเข้าไปด้านในก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ก่อนพระองค์จะเสด็จมาถึง กระหม่อมได้นัดหมายกับนักพรตท่านนี้เอาไว้ก่อนแล้ว"

"เจ้าทำงานรอบคอบยิ่งนัก"

"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงชม"

หลัวม่อเยียนก้าวเดินเข้ามาภายในอารามหลวงที่เงียบสงบ เมื่อเข้ามาด้านใน เขาก็พบกับนักพรตชราผู้หนึ่งที่กำลังนั่งสวดมนต์ภาวนาอยู่ เส้นผมของนักพรตผู้นั้นขาวโพลน หนวดเครารุงรัง ใบหน้าชราแต่ทว่ากลับดูน่าเกรงขามไม่น้อย สวมใส่ชุดสีขาวทั้งชุด ท่าทางดูสำรวมเป็นอย่างยิ่ง หลัวม่อเยียนที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกเลื่อมใสท่านนักพรตผู้นี้ขึ้นมาทันที

นักพรตชราที่เห็นเช่นนั้น จึงหันมามองหลัวม่อเยียนและจางไห่เล็กน้อย จางไห่จึงเอ่ยกับนักพรตอย่างไม่รอช้า

"พวกข้ามาจากในวังหลวง ท่านนี้คือฮ่องเต้แห่งไท่หยาง"

นักพรตชราจ้องมองหลัวม่อเยียนคราหนึ่ง ก่อนจะยืนขึ้นทำความเคารพเขาด้วยความนอบน้อม หลัวม่อเยียนที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"ท่านนักพรตไม่ต้องมากพิธี!!!"

"ผู้น้อยเป็นเพียงนักพรตชรา มิอาจล่วงเกินประมุขแห่งไท่หยาง เพียงพระองค์ย่างกรายเข้ามาในที่แห่งนี้ ก็ถือว่าเป็นวาสนาของนักพรตชราต่ำต้อยเช่นผู้น้อยแล้ว"

นักพรตชราเอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อม ยิ่งสร้างความพึงพอใจให้แก่หลัวม่อเยียนเป็นอย่างมาก

"ข้าจะเอ่ยกับเจ้าตรง ๆ ที่ข้ามาที่นี่ เดิมทีเพียงจะเดินทางมาขอพรให้ไท่หยางอุดมสมบูรณ์ หลุดพ้นจากความแห้งแล้งเสียที องครักษ์ได้แจ้งแก่ข้าว่าท่านนักพรตมีผู้คนนับถือเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังช่วยขจัดภัยแล้งให้แก่แคว้นทางเหนือเมื่อหลายเดือนก่อนอีกด้วย"

นักพรตชราที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะจ้องมองหลัวม่อเยียนเล็กน้อย

"พระองค์จึงอยากให้ผู้น้อย ช่วยในเรื่องนี้ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

หลัวม่อเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย นักพรตชราหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา ด้วยท่าทีไม่รีบไม่ร้อน

"เท่าที่ผู้น้อยมองเห็น ดวงชะตาของพระองค์มิเป็นที่ยอมรับของเหล่าเทพบนสวรรค์ อีกทั้งยังมิเป็นที่ยอมรับในเหล่าขุนนางด้วย ดวงชะตาวิบัติ ทำให้บ้านเมืองแห้งแล้ง ผู้คนล้มตายเจ็บป่วยมากขึ้นทุกครา หากคิดจะเปลี่ยนแปลงดวงชะตาคงจะยากอยู่มิใช่น้อย"

หลัวม่อเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

"ไม่มีทางแก้ไขได้เลยหรือท่านนักพรต"

"ย่อมมีอยู่พ่ะย่ะค่ะ แต่วิธีนี้จะผิดต่อเหล่าเทพไปเสียหน่อย หากพระองค์ทรงตกลงทำตามที่ผู้น้อยแนะนำ ผู้น้อยก็ขอยืนยันว่าพระองค์จะต้องทรงสมปรารถนาในสิ่งที่ทรงคิดหวังเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ"

"จริงหรือ? วิธีใดกัน!!!"

หลัวม่อเยียนเอ่ยถามนักพรตชราด้วยความตื่นเต้น นักพรตชราปรายตามององครักษ์ของหลัวม่อเยียนคราหนึ่ง หลัวม่อเยียนที่เห็นเช่นนั้นจึงสั่งให้องครักษ์ออกไปเสียก่อน

เมื่อองครักษ์ออกไปแล้ว เขาจึงหันไปเอ่ยถามนักพรตชราอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น

"เจ้าบอกข้าได้หรือยัง ว่าจะต้องใช้วิธีใด?"

"ทูลฝ่าบาท วิธีนั้นก็คือ..."