บทที่ 1

คุณเป็นอะไรไปน่ะ ทาเมร่า” มิสเตอร์สเตนถาม มองลอดแว่นสีชาจับอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจเต็มที

“เปล่าค่ะ” ทาเมร่า เจมส์ สั่นศีรษะปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แม้ว่าขณะนี้โลกทั้งโลกของเธอกำลังหมุนคว้างจนตัวเองแทบจะยืนอยู่ต่อไปไม่ไหว ต้องรีบทรุดตัวลงนั่งเสียก่อน ไม่เช่นนั้นเธออาจจะล้มคว่ำไปต่อหน้าต่อตาเขาก็ได้ เพราะจู่ๆเขาก็เดินตรงเข้ามาและบอกข่าวนั้นกับเธอ...ข่าวที่ทำให้ใบหน้าที่ซูบซีดอิดโรยอยู่แล้ว ต้องซีดหนักลงไปอีกด้วยความตกใจ

“ฉันเพียงแต่...เอ้อ...เพียงแต่แปลกใจมากเท่านั้นค่ะ ก็คุณไม่เคยบอกกล่าวให้รู้มาก่อนเลยนี่คะ ว่าคุณตัดสินใจขายบริษัทนี้แล้ว ไม่เคยแม้แต่จะบอกเป็นนัยให้ฉันรู้ด้วยซ้ำว่า...เสียงพูดขาดหายไปในลำคอ...ขณะเดียวกันกับที่บังเกิดความกังวลใจขึ้นมาว่า ความตระหนกอกสั่นที่เธอกำลังแสดงออกอยู่ขณะนี้ อาจจะทำให้เขาเกิดความสงสัยหนักขึ้นไปอีก

“อันที่จริง ผมก็ใช้คำพูดผิดไปนะ มันน่าจะเรียกว่าเป็นการผนวกหรือรวมกับบริษัทอื่นมากกว่า ที่จริงเราก็ยังไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการหรอก ต้องรอจนกกว่าจะเซ็นเอกสารให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน” นายจ้างของเธออธิบาย “และรูดเลทจ์เองเขาก็ต้องการให้เราเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจนกว่าจะถึงเวลาจริงๆ คุณก็รู้ว่าพวกที่เสี่ยงซื้อหุ้นนั้นจะกระโดดโลดเต้นกันสักแค่ไหน ถ้ารู้ว่ามีข่าวอะไรกับบริษัทเทย์เลอร์ บิสสิเนส แมชชีนส์”

“แล้ว...แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงเวลานั้นคะ?” ทาเมร่าพยายามอย่างที่สุดที่จะบังคับเสียงที่ถามออกไปให้สงบเยือกเย็นไว้

“เมื่อไหร่จะถึงเวลานั้นน่ะรึ?” บุรุษผอมบางร่างเตี้ยขมวดคิ้วอย่างไม่ตั้งใจเมื่อได้ยินคำถามของเธอ ขณะนี้ในสมองอันฉลาดปราดเปรื่องของเขาคล้ายจะไม่เข้าใจในคำถามง่ายๆที่เธอตั้งขึ้นเอาเสียเลย

“ฉันหมายถึงว่า เมื่อไหร่เอกสารทุกฉบับจะเซ็นกันเสร็จเรียบร้อยน่ะค่ะ ทางบริษัทเทย์เลอร์จะเข้ามารับช่วงงานจากเราเมื่อไหร่” ขณะนี้สมองเธอเองก็ปั่นป่วนไปด้วยความอยากรู้ ว่าเธอจะมีเวลาเหลือให้ทำงานอีกสักเท่าไรกันแน่...?

“เวลานี้ สำหรับงานด้านเอกสารนั้น ทางทนายความจัดการไปเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เราได้ตกลงกันไปหมดแล้วทุกขั้นตอน ที่ยังเหลืออยู่ก็เห็นจะเป็นเรื่องรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ผมเดาเอานะ ว่าคงจะอีกสักเดือนละมัง” มิสเตอร์สเตนยักไหล่ราวกับว่า วันเวลาที่แน่นอนไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาแต่อย่างใด

ภายในเวลาอีก 1 เดือน...คำพูดประโยคนั้นกระแทกเข้าไปในสมองของเธอ ด้วยพลังแรงปานจะให้เธอด่าวดิ้นลง ทาเมร่ารู้สึกวิงเวียนเหมือนจะเป็นลม สมองปั่นป่วนสับสน จ้องมองดูรายการต่างๆกับสมุดบัญชีที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าด้วยสายตาที่เลื่อนลอย ไม่ยอมสบตากับนายจ้าง ไม่อยากให้เขาเห็นแววตระหนกในดวงตาคู่สีฟ้าใสของเธอ

“คุณน่าจะบอกให้ฉันทราบล่วงหน้านะคะ” เสียงพูดของเธอแผ่วเบาราวปรารภอยู่กับตัวเอง

“รูดเลทจ์เขาขอร้องให้ผมเก็บเรื่องนี้ไว้ จนกว่าเขาจะได้ศึกษาในรายละเอียดทุกขั้นตอนให้เรียบร้อยเสียก่อน เขาไม่อยากให้ข่าวมันกระจายออกไป ซึ่งผมก็เห็นด้วย แต่ขณะนี้ไอ้เรื่องการรวมบริษัทเข้าด้วยกันนั้น มันก็แน่นอนแล้ว ว่าผมจำเป็นจะต้องจ้างให้เจ้าหน้าที่ระดับบริหารอย่างคุณเป็นต้นได้ทราบเรื่องเสีย เพราะหลังจากนี้ เขาก็จะต้องเข้ามาตรวจสอบบัญชีเสียก่อนให้เรียบร้อย เพื่อจะได้ปิดบัญชีของบริษัทซิกเนท แมชชีนส์ลง แล้วก็จะได้ลงมือทำบัญชีแบบใหม่ ซึ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลงวิธีดำเนินงานด้วย” เขาทำสุ้มเสียงให้เห็นว่า เรื่องที่กำลังพูดอยู่นี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง...ซึ่งสำหรับตัวเขาเองแล้วมันก็สำคัญจริงๆเสียด้วย

“แล้ว มิสเตอร์รูทเลดจ์ เขาจะมาตรวจบัญชีเมื่อไหร่คะ?” ทาเมร่าถามขึ้นอีก พยายามกล้ำกลืนความหวาดหวั่นพรั่นใจไว้

“กราเซียส...ไม่ใช่...!” มิสเตอร์สเตนหัวเราะออกมาอย่างเห็นขัน “บิ๊กฟอร์ด รูดเลทจ์น่ะ เขาเป็นประธานบริษัทเทย์เลอร์ บิสสิเนส แมชชีน เป็นลูกชายโทนของประธานก่อตั้งบริษัทอีกทีหนึ่ง แม่ของเขาคือมิสซิสอลิสสา เทย์เลอร์ รูทเลดจ์...ไม่ใช่ตัวเขาหรอก...คุณต่างหากที่จะเป็นคนทำรายงานการตรวจสอบบัญชีขั้นสุดท้าย ก็เหมือนๆกับทุกครั้งที่คุณเคยทำมายังไงล่ะ แล้วก็เป็นธรรมดาอยู่ที่จะต้องมีเจ้าหน้าที่ฝ่ายบัญชีของเขาอีกสักคนหนึ่ง มาช่วยคุณทำบัญชีโอนรายการทรัพย์สินต่างๆเข้าไปรวมกับบริษัทนั้นไว้ พร้อมกับช่วยทางด้านการตรวจบัญชีด้วย”

“อย่างนั้นหรือคะ?” ทาเมร่าถามเสียงเบา ขณะเดียวกันก็เลิกล้มความหวังลมๆแล้งๆที่ว่า ความลับของเธอยังคงเป็นความลับต่อไปลงจนหมดสิ้น

คำตอบรับที่ไม่ได้แสดงออกถึงความกระตือรือร้นในเรื่องของเขา ทำให้มิสเตอร์สเตนอดแสดงความสงสัยออกมาไม่ได้

“คุณมีอะไรกังวลใจมากนักหรือ มิสเจมส์...มีเรื่องอะไรล่ะ?”

เธอสูดลมหายใจลึก ไม่ยอมสบสายตาที่เต็มไปด้วยแววกังวลของนายจ้างตรงๆ เธอจำเป็นจะต้องบอกเขาในนาทีนี้ว่า ทาเมร่าแน่ใจว่า ฮาโรลด์ สเตน จะต้องเข้าใจในปัญหาของเธอ...แต่กับความรู้สึกที่ว่า เธอได้กระทำการบางอย่างลงไปในลักษณะที่เหมือนกับการใช้เล่ห์เหลี่ยมกับบริษัทที่มีกิจการใหญ่โตขนาดนี้ ทำให้เธอออกไม่แน่ใจในคำอธิบายของตนเองเลย

“ฉัน...เอ้อ...ฉันออกจะเป็นห่วงเรื่องการรวมบริษัทของเราครั้งนี้นะคะ” เธอตอบ ดึงดินสอที่ทัดอยู่กับใบหูข้างเรือนผมสีบลอนด์ออกมาถือไว้ นิ้วกระชับดินสอแท่งนั้นไว้แน่น ขณะเดียวกันทาเมร่าก็พยายามเลือกเฟ้นหาถ้อยคำที่จะนำมาอธิบายถึงสถานการณ์ของตนเองในเวลานี้

“คุณก็คงทราบดีว่าคุณแม่ของฉันป่วยหนักขนาดไหน...และ...”

“อ๋อ...” นายจ้างของเธอขัดขึ้นทันทีอย่างเข้าใจในความคิด “คุณกำลังวิตกว่าเรื่องนี้จะกระทบกระเทือนไปถึงงานในตำแหน่งของคุณใช่ไหม...ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก มิสเจมส์ รูดเลดจ์เขายืนยันกับผมในเรื่องนี้แล้ว ว่าจะยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรอย่างฉับพลันทันทีหรอก ในข้อตกลงของเราข้อหนึ่งได้ระบุไว้ว่า...บริษัทเทย์เลอร์จะต้องรับเจ้าหน้าที่ที่ทำงานกับเราเกินกว่า 4 ปีไว้ โดยให้ทำงานในหน้าที่ต่อไปอย่างน้อย 1 ปี”

“เพราะฉะนั้น คุณไม่ต้องกลัวเลยเรื่องที่ว่าจะต้องถูกออกจากงานนะ มิสเจมส์ ผมเองก็ได้ยกย่องในเรื่องการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพและความซื่อตรงของคุณกับเขาอย่างมากมายทีเดียว ได้เน้นให้เขารู้ถึงความตั้งใจในการทำงานของคุณว่าดีและมีมากขนาดไหน แล้วก็ยังบอกเขาด้วย ว่าคุณไม่มีข้อบกพร่องในเรื่องการทำงานเลยแม้แต่น้อย และรูดเลดจ์เขาก็บอกผมแล้วว่า จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงในเรื่องตำแหน่งหน้าที่หรือเงินเดือนของคุณแต่อย่างใดทั้งสิ้น ถ้ามันจะมีก็เห็นจะเป็นไปในเรื่องผลประโยชน์ของคุณมากกว่า ที่จะต้องดีขึ้นเสียด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้ก็เท่ากับว่า คุณได้ทำงานให้กับบริษัทที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมแล้ว”

อา...คำยกย่องของเขานั้น มันไม่ได้ถูกต้องตรงกับความเป็นจริงเลย...เพราะมิสเตอร์สเตนยังไม่ได้รู้ซึ้งถึงความจริงในบางเรื่องน่ะสิ...!

“เป็นความกรุณาอย่างยิ่งค่ะ มิสเตอร์สเตน” ทาเมร่าตั้งใจจะอธิบายต่อ แต่ก็ไปไม่ได้ไกลกว่านั้น

“กรุณาอะไรกัน” เขาเสียงเหมือนจะล้อคำพูดของเธอ “นั่นน่ะมันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ ถ้าจะเปรียบกับการที่คุณได้ช่วยงานผมมาโดยตลอด คุณอาจไม่รู้ก็ได้ ว่าตัวเองมีความสำคัญแก่บริษัทของเรามากแค่ไหน...ตอนนั้นผมเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หลังจากพี่ชายของผมตายไปแล้ว ผมจะบริหารงานในบริษัทนี้ต่อไปได้ยังไง ถ้าไม่มีคุณเข้ามาช่วยแบกภาระรับผิดชอบอยู่ในฝ่ายนี้”

“ขอบคุณค่ะ แต่...ฉัน...”

และเขาก็ขัดเธอขึ้นอีกด้วยเสียงถอนหายใจหนักหน่วง...

“เราทั้งสองคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจนะมิสเจมส์ ว่าพี่ชายของผมต่างหากที่เป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่ผม...ผมไม่มีความสามารถเลยที่จะบริหารงานในบริษัทนี้ให้ตลอดรอดฝั่งไปได้ และจะให้ผมปล่อยปละละเลยงานต่างๆ แล้วก็ยังพวกพนักงานอีกตั้งเยอะแยะนั่นได้ยังไง ผมรู้แล้ว ตั้งแต่ตอนที่อาร์ทตายลง ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และการที่ต้องขึ้นมาทำหน้าที่แทนเขาเป็นเวลาตั้งปีครึ่งนี่ มองๆดูแล้วก็จะเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า ขืนผมทำต่อไปบริษัทมันก็ต้องย่ำแย่ลงไปกว่านี้อีกแน่ๆ”

“แต่พนักงานในบริษัททุกคนก็ให้ความเคารพในตัวคุณมากนะคะ” ทาเมร่าพูดตามความจริง “ต้องนับว่าคุณเป็นเก่งคนหนึ่งทีเดียว”

“ก็เฉพาะในงานด้านของผมเท่านั้น...” เขากล่าว “และงานที่ผมทำอยู่มันก็ไม่ใช่งานด้านบริหารอะไรเลย ผมต้องไปอยู่โน่น...ในห้องข้างหลังโน่น ไปทำงานปุๆปะๆอยู่กับเรื่องเครื่องยนต์กลไกต่างหาก เมื่อไหร่ที่รูดเลทจ์เซ็นเอกสารทั้งหมดเรียบร้อย ผมก็ต้องกลับเข้าไปนั่งทำงานในห้องนั้นแหละ เขาเองก็ยอมรับนี่ว่า เหตุผลข้อใหญ่ที่ทำให้เขาคิดซื้อบริษัทของเรา ก็เพียงเพราะต้องการกรรมสิทธิ์ในงานประดิษฐ์คิดค้นของผม จริงอยู่ แม้ว่ามันจะเท่ากับเป็นการขยายงานในบริษัทของเขาให้ใหญ่โตยิ่งขึ้น แต่ว่าเรื่องกรรมสิทธิ์ในงานของผมนั้น มันย่อมเป็นเหตุผลที่ใหญ่กว่า” ฮาโรลด์ สเตน อธิบายให้เธอฟังอย่างสุภาพ

ทาเมร่าเลียริมฝีปากที่แห้งผากอย่างหวั่นไหว ในทุกๆวินาทีที่ผ่านไป ดูจะยิ่งเป็นการเพิ่มความยากลำบาก ในการที่จะอธิบายถึงสถานการณ์ของเธอให้เขาฟังมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

“ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายให้คุณเข้าใจได้ยังไงถูก ว่าผมมีความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจมากขนาดไหน ที่มีการรวมบริษัทเข้าด้วยกันในครั้งนี้เสียได้” นายจ้างของเธอยังพูดต่อ “มันเท่ากับเป็นการตอบคำอธิษฐานของผมทีเดียวละ คุณรู้ไหมว่าผมเองก็ตัดสินใจไว้ตั้งแต่ตอนที่อาร์ทตายแล้ว ว่าจะล้มเลิกกิจการของบริษัทนี้เสียที แต่เมื่อมาคิดถึงว่า การทำอย่างนั้น มันเท่ากับเป็นการเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด ผมเองน่ะต้องการจะเล่นอยู่แต่กับไอ้เครื่องยนต์กลไกอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ใช่มาทำธุรกิจ”

“แต่ก็นั่นแหละนะ ผมจะมานั่งคิดถึงแต่ความต้องการของตัวเองได้ยังไงกัน ถ้าผมทำอย่างนั้นพนักงานของบริษัททั้งหมด ก็จะต้องกลายเป็นคนตกงาน และไอ้สามัญสำนึกของผม มันก็ไม่อาจทนต่อความรู้สึกผิดบาปในใจ กับการที่จะต้องไปสร้างความเดือดร้อนให้กับพวกนั้นเสียด้วย อย่างเช่นคุณเป็นต้น...ดังนั้น การที่เราไปรวมกับบริษัทเทย์เลอร์ในครั้งนี้ ผมไม่เพียงแต่จะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น แต่ตำแหน่งหน้าที่ของคุณก็พลอยได้รับการรับประกันไปด้วย มันเป็นคำอวยพรจากสวรรค์โดยแท้ทีเดียวละ มิสเจมส์...ผมได้รับพรนั้นจริงๆ”