เจ้าสาวเบอร์ตอง

บท

ตั้งค่า

15 เธอเป็นเมียฉัน

ชานนท์มาพาปุณณิศามาพบกับหมอที่เป็นเพื่อนของเขาเพื่อขอคำแนะนำการคุมกำเนิด เมื่อคุณหมออธิบายถึงข้อดีข้อเสียของการคุมกำเนิดแต่ละวิธีแล้วก็ให้หญิงสาวเป็นคนตัดสินใจเอง

“หมอคะถ้าหนูเลือกฝังเข็มได้ไหมคะ” ปุณณิศาตัดสินใจเลือกวิธีนี้เพราะหนึ่งในข้อดีของยาชนิดนี้คือเธอจะปวดประจำเดือนน้อยลง เนื่องจากที่ผ่านมาในแต่ละเดือนนั้นเธอปวดท้องมากจนบางครั้งลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว

“ได้ครับ แต่คนไข้จะเจ็บ 2 ครั้งคือครั้งที่ฝังกับครั้งที่เอาออกแต่เรื่องความปลอดภัยก็ค่อนข้างสูงกว่าวิธีอื่น”

“มันเจ็บไม่มากใช่ไหมคะ”

“ไม่ครับคนไข้จะเจ็บก็ตอนที่ฉีดยาชาเท่านั้นแล้วแผลก็เล็กมากระยะเวลาคุมกำเนิดก็มี 3-5 ปี แต่ถ้าอยากจะเอาออกก่อนครบกำหนดก็สามารถเอาออกได้ทันทีครับ” คุณหมออธิบายอีกครั้งเพื่อประกอบการตัดสินใจเนื่องจากวิธีอื่นเธอจะไม่เจ็บตัว

“ปุณ แน่ใจนะว่าจะเลือกวิธีนี้” ชานนท์นึกว่าเธอจะเลือกวิธีทานยาคุมกำเนิดเหมือนที่เธอเคยบอกกับเขา

“ค่ะ หนูกลัวพลาด แล้วหนูก็ขี้ลืมด้วยค่ะ วิธีนี้เหมาะกับหนูที่สุดแล้ว”

“แล้วไม่กลัวเข็มเหรอ”

“กลัวสิคะ แต่หมอบอกว่ามันเจ็บนิดเดียวใช่ไหมคะ”

“ครับ ถ้าคนไข้กลัวก็แค่หลับตา ใช้เวลาไม่นานครับ”

จากนั้นคุณหมอก็ซักประวัติต่อก่อนจะให้เธอขึ้นไปนอนบนเตียงเพื่อทำการฝังยาบริเวณต้นแขนด้านใน

“พี่นนท์มานั่งฝั่งนี้ได้ไหมคะ” ปุณณิศาให้เขามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับที่คุณหมอกำลังจะฝังเข็ม

ชายหนุ่มเดินมาตามคำขอ เขารู้ว่าเธอน่าจะกลัวอยู่ไม่น้อยจึงได้จับมือไว้ข้างหนึ่ง หญิงสาวยื่นแขนข้างซ้ายให้หมอ ส่วนตัวเองนั้นซุกใบหน้าเข้ากับมือของตนเองที่มือใหญ่ของชานนท์กุมอยู่ เขาเอามือลูบศีรษะเธอเบาๆ อย่างให้กำลังใจ

“ไหนว่าไม่กลัวไง”

“ก็มันน่าหวาดเสียวนี่คะ”

“หมอจะฉีดยาแล้วนะครับ” เสียงคุณหมอบอกเพื่อให้หญิงสาวเตรียมใจ

ขณะที่คุณหมอลงเข็มฉีดยาชาหญิงสาวก็จับมือเขาไว้แน่น มันเจ็บแค่นิดเดียวอย่างที่หมอบอกแค่เธอก็ไม่อยากให้เขาปล่อยมือ ความอบอุ่นจากมือใหญ่มันทำให้เธอรู้สึกดี

“เดี๋ยวหมอจะฝังยาแล้วนะครับ คนไข้จะรู้สึกตึงๆ แต่ไม่จะไม่เจ็บนะครับ”

ใช้เวลาไม่ถึงนาทีหมอก็ฝังเข็มเสร็จ จากนั้นก็ติดพลาสเตอร์แบบกันน้ำและให้คำแนะนำเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวอีกเล็กน้อย รวมถึงให้ปุณณิศาทานยาแก้ปวดไว้ด้วยเพราะถ้าหมดฤทธิ์ยาชาแล้วเธออาจจะปวดแผลได้

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ” ปุณณิศายกมือไหว้ก่อนจะเดินออกมารอหน้าห้องเพราะชานนท์ขอคุยกับเพื่อนต่ออีกหน่อย

“วันนี้เรากินข้าวข้างนอกเลยนะ” ชานนท์บอกหญิงสาวหลังจากที่เขาพาเธอออกมาจากจากคลินิกของเพื่อน

“แล้วคุณปู่ล่ะคะ”

“ฉันโทรบอกแล้ว ยังเจ็บแผลอยู่ไหม”

“ไม่ค่ะ แค่รู้สึกตึงๆ นิดหน่อยเอง แผลแค่นี้สบายมากค่ะ”

“วันนี้เธอจะกินอะไร ฉันให้เธอเลือกเลย”

“แน่นะคะ” ปุณณิศายิ้มเพราะนานๆ ทีถึงจะมีคนเลี้ยงข้าว

“ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นแค่เลี้ยงข้าวเอง”

“ก็หนูจะได้กินของฟรีนี่คะ ปกติไม่ค่อยมีใครเลี้ยงข้าวหนูหรอกค่ะ นอกจากพี่รหัส”

“เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงให้เบื่อเลยดีไหมล่ะ”

“ของฟรีหนูไม่มีทางเบื่อแน่นอนค่ะ”

“แล้วตกลงจะกินอะไร” เขาถามขณะที่กำลังวนหาที่จอดรถ

“ปกติพี่กินอะไรคะ”

“กินได้ทุกอย่าง” เขาไม่รู้จะตอบยังไงเพราะตัวเองไม่เคยมาทานอาหารบนห้างเพราะส่วนใหญ่แล้วจะไปทานตามร้านอาหารมากกว่า

“หนูอยากกินอาหารญี่ปุ่นได้ไหมคะ แพงไปหรือเปล่า”

“หิวมากไหม”

“ไม่เท่าไหร่คะ”

“เดี๋ยวฉันจะพาไปกินร้านประจำก็แล้วกันนะ” ชานนท์ขับรถออกจากศูนย์การค้าแล้วตรงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่เขาเคยไปทาน

ร้านที่เขาพาปุณณิศามาทานนั้นเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแบบโอมากาเสะซึ่งจะมีเชฟมาทำให้ทานที่หน้าโต๊ะ

“หนูไม่ได้หมายถึงร้านแบบนี้นะคะ” เธอกระซิบ

“แล้วแบบไหนล่ะที่อยากกิน”

“ก็แบบที่มันอยู่บนห้างไงคะ”

“ไหนๆ ก็มาแล้วกินแบบนี้ไปก่อน ส่วนร้านที่จะไปกินบนห้างเอาไว้เธอไปกินกับเพื่อนหรือน้องชายก็ได้”

“แต่หนูไม่เคยมากินและสั่งไม่เป็นหนูกลัวทำพี่ขายหน้า”

“เธอใช้ตะเกียบเป็นไหมล่ะ”

“เป็นค่ะ”

“แค่นั้นก็พอ ส่วนเรื่องหารเดี๋ยวฉันจะบอกเชฟให้ ตกลงไหม”

“ค่ะ”

ปุณณิศาเพลิดเพลินกับอาหารแปลกไหม ไม่ว่าเชฟจะทำอะไรส่งให้เธอก็ทานได้อย่างเอร็ดอร่อย ชานนท์เห็นแล้วก็เจริญอาหารตามเธอไปด้วย

“ขอบคุณนะคะ” ปุณณิศากล่าวขอบคุณหลังจากที่ทั้งสองกลับมาถึงบ้าน

“ชอบไหมล่ะ”

“ชอบค่ะ หนูไม่เคยกินมาก่อนเลย”

“ถ้าชอบวันหลังก็ไปอีก”

“ไม่ล่ะค่ะ ของอร่อยแบบนั้นกินครั้งเดียวก็พอ”

“ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เอาเป็นว่าถ้าฉันอยากกินฉันจะพาเธอไปด้วย ตกลงไหมล่ะ” ชานนท์

“หนูไม่ได้ขอนะคะ”

“อือ เดี๋ยวฉันจะทำงานต่อเธออาบน้ำเข้านอนก่อนเลย”

“หนูต้องนอนห้องเดียวกับคุณจริงๆ เหรอคะ”

“จริงสิ ถ้านอนคนละห้องชมพู่ก็คงเอาไปบอกปู่”

“งั้นหนูนอนบนโซฟานะคะ”

“นอนบนเตียงนั่นแหละ”

“หนูกลัวพี่นนท์อึดอัด”

“กลัวฉันอึดอัดหรือกลัวฉันทำอะไรกันแน่”

“หนูไม่ได้กลัวสักหน่อย คุณก็รู้ว่าหนูมีประจำเดือน อีกอย่างหนูก็กลัวจะทำที่นอนเลอะ”

“เลอะก็แค่ซัก อย่าคิดมากเลยรีบนอนเถอะ เครื่องสำอางกับครีมที่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องแต่งตัวใช้ได้เลยนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ปุณณิศาอาบน้ำเสร็จก็มาหาชุดนอนเธอเลือกชุดที่เรียบร้อยที่สุดแต่มันก็ยังโป๊จนต้องสวมเสื้อคุมทับไว้อีกชั้น พอเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งก็ต้องตกใจเพราะเครื่องสำอางที่เห็นนั้นเป็นยี่ห้อที่เธอเคยเห็นรีวิวแต่ไม่เคยคิดจะซื้อมาใช้เพราะราคาของมันแพงจนเอื้อมไม่ถึง ที่ผ่านมาเธอใช่แค่ครีมซองในร้านสะดวกซื้อ หมดก็ซื้อใหม่ ยี่ห้อไหนลดราคาก็ซื้อ ไม่ได้เจาะจงว่าต้องใช้แบบเดิมตลอด

“จ้องแบบนั้นเมื่อไหร่จะเสร็จละ”

ปุณณิศาสะดุ้งเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำงานเสร็จแล้ว

“หนูไม่เคยใช้นี่คะ ก็ต้องดูว่าอะไรใช้ตอนไหน”

“ฝึกไว้ อีกหน่อยก็ชิน เจ็บแผลไหม น้ำเข้าแผลหรือเปล่า”

“เจ็บนิดหน่อยค่ะ”

“จะกินยาแก้ปวดไหมล่ะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้หนูทนได้”

“อือฉันจะไปอาบน้ำล่ะ พรุ่งนี้ฉันมีประชุมแต่เช้า”

“พี่นนท์ พรุ่งนี้หนูขอติดรถไปหาแม่ได้ไหมคะ”

“ได้สิ งั้นไปพร้อมกันเลย แล้วตอนเย็นฉันแวะรับที่นั่นเลยดีไหม”

“ค่ะ”

“เธอขับรถเป็นไหม”