บทที่ 1 - ชีวิตหลังแต่งงานมันไม่ง่าย 2

นิษฐามองหน้าลูกชายคนเดียวของตัวเองที่มาทานข้าวเช้าที่บ้าน ทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานเข้าไปอยู่บ้านของภูธิป และทิพย์มณีเพื่อนรักของตนไปเมื่อวานนี้เอง แต่เช้าวันนี้กลับมาทานข้าวที่บ้าน กลับมาคนเดียว นางรู้ว่าลูกชายไม่เต็มใจและโกรธที่เป็นจอมใจมาแต่งงานแทนขวัญใจ แต่จะทำยังไงได้ เพราะตอนนั้นต้องแก้ผ้าเอาหน้ารอด ไม่อยากให้งานแต่งงานใหญ่โตล้มไป แถมนักข่าวก็มากันเต็มเมื่อวาน

“ทำไมมาคนเดียวพ่อแทค” นางถามลูกชายที่ก้มหน้าก้มตาซดข้าวต้มกุ้งในชามตรงหน้า

“แล้วจะให้ผมมากับใครครับแม่ฐา” เขาเงยหน้าขึ้นถามกลับ

“พ่อแทค!”

“ครับผม” เขารู้ว่าแม่กำลังโกรธที่เขาตอบรวนกลับ

“รู้ใช่ไหมว่าแม่หมายถึงใคร?”

“รู้ครับ และแม่ก็รู้ว่าผมไม่เต็มใจจะให้เธอมาเป็นเจ้าสาว แล้วทำไมยังยัดเยียดเธอให้ผม?” เขาเองก็ถามท่านกลับเหมือนกัน

“พ่อแทคหนีงานแต่งานไปก็ได้นี่เมื่อวาน ไม่เห็นต้องเข้าพิธีเลยตอนที่รู้ว่าหนูจอมจะมาเสียบแทนหนูขวัญที่หนีไป” นางตอบกลับเช่นกันพร้อมวางช้อนในมือกระทบกับปากชามเต็มแรงโกรธ

เพล้ง!

“แสดงว่าผมผิดเองที่ปล่อยให้เลยตามเลย งั้นผมจะหย่า” เขาบอกท่าน

“แม่ไม่ยอมหรอกนะพ่อแทค ถ้าลูกหย่า ลูกก็ไม่ใช่ลูกแม่ รู้ไหมว่าสัญญาระหว่างสองครอบครัวเรามันมีมาตั้งแต่พ่อเราอยู่ จนพ่อเรามาด่วนจากไปเพราะโรคมะเร็งเมื่อต้นปีที่แล้ว ก่อนที่พ่อเราจะสิ้นลม พ่อเราบอกอะไรกับลูก ลูกจำได้ไหมพ่อแทค” นางย้อนถามถึงคำสัญญาลูกผู้ชายที่ลูกชายให้ไว้กับสามีก่อนที่จะสิ้นลม

“ผมจำได้ครับ และจำได้ดีว่าผมต้องแต่งงานกับลูกสาวบ้านพรทิพย์” เขาตอบท่าน เพราะคำพูดในวันนั้นที่เขาพูดกับพ่อก่อนจะสิ้นลมมันยังดังก้องอยู่ในความรู้สึก

“ถ้าจำได้ก็ดี เพราะพ่อเราไม่ได้บอกว่าต้องเป็นหนูขวัญคนเดียว เป็นใครก็ได้ในตระกูลพรทิพย์ และตอนนี้เป็นหนูจอมที่เข้าพิธีกับเราแทนหนูขวัญ ถ้าลูกจำคำสัญญากับพ่อได้ แม่ก็สบายใจ แล้วทำไมถึงมาคนเดียว หนูจอมล่ะ” นางวกกลับมาถามถึงลูกสะใภ้อีกครั้ง

“ก็อยู่บ้านของเขา” เขาตอบสั้นๆ เมื่อไม่รู้จะพูดอะไร เพราะแม่ก็พูดถูก เขาหนีไปก็ได้ แต่เขาเลือกจะเข้าพิธีแต่งงานเอง ซึ่งตัวเขาเองก็งงจนตอนนี้ทำไมต้องยอมด้วย ทำไมต้องยอมเข้าพิธีแต่งงานด้วยทั้งๆ ที่จะหนีไปหรือยกเลิกงานแต่งงานก็ได้

“หมายความว่ายังไงพ่อแทค เมื่อคืนลูกไม่ได้อยู่กับน้องเหรอ?” นางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“ครับ เมื่อคืนผมไปนอนที่คอนโด พอตื่นก็กลับมาทานข้าวเช้ากับแม่ฐาเนี่ยแหละครับ” เขาตอบหน้าตาเฉยแล้วก้มหน้าตักข้าวต้มในชามตรงหน้าทานต่อ

“ลูกไม่ให้เกียรติน้องเลยนะแทคทำแบบนี้” นางตำหนิลูกชาย

“การที่ผมไม่ได้นอนกับเธอคืนเข้าหอเป็นการไม่ให้เกียรติ ผมขอโทษด้วยครับ แต่ผมฝืนตัวเองอยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ ครับแม่ฐา”

การตอบของเขานั้นทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงหน้าประตูห้องรับประทานอาหารหยุดเท้าทันที เธอกำมือแน่นกับหูกระเป๋าที่ถือมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ฝืนยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารต่อ ส่วนนิษฐาที่กำลังจะตอบกลับลูกชายก็มองไปเห็นลูกสะใภ้ป้ายแดงตัวเองเดินยิ้มแห้งๆ เข้ามา และนางก็พอจะเดาได้ออกจากสีหน้าและยิ้มแห้งๆ ของจอมใจว่าเธอคงได้ยินที่พรรธน์ยศพูด ถึงได้มีสีหน้าแบบฝืดเคืองแบบนี้

“สวัสดีค่ะคุณแม่” น้ำเสียงหวานเอ่ยทักทายพร้อมยกมือไหว้แม่สามีที่เมื่อวานเป็นเพียงคุณป้า แต่มาวันนี้เป็นคุณแม่สามีของตนเอง เธอยิ้มให้ท่านเล็กน้อย ส่วนพรรธน์ยศที่นั่งหันหลังให้ก็รีบเอี้ยวหน้าหันมามองเจ้าของน้ำเสียงหวานทันที

“สวัสดีค่ะพี่แทค” เธอยกมือไหว้เขาด้วยเช่นกัน และสิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือสายตาไม่พอใจ ก่อนเขาจะหันกลับไปทางเดิม

“หนูจอมทานข้าวมารึยังลูก มาทานกับแม่และพี่เขาสิลูก” นิษฐามองหน้าลูกสะใภ้และลูกชายสลับกันก็อดสงสารจอมใจไม่ได้ในตอนนี้ เพราะลูกชายตัวดีแสดงความเกลียดออกมาชัดเจนเลยทีเดียว

“หนูทานมาจากบ้านแล้วค่ะคุณแม่” เธอตอบกลับเสียงนุ่ม

“งั้นไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะลูก แม่กับพี่เขาทานจะอิ่มแล้ว” นางบอกลูกสะใภ้

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูแวะมาไหว้ทักทายคุณแม่ตอนเช้าแค่นั้นเอง เพราะหนูต้องรีบไปที่ร้านอาหารค่ะวันนี้ หนูขอตัวนะคะคุณแม่” เธอเอ่ยจบพร้อมยกมือไหว้ลาทั้งๆ ที่เพิ่งมาถึง และก็เอ่ยลาคนเป็นสามีด้วยในประโยคถัดมา “จอมไปนะคะพี่แทค”

“ตอนเย็นมาทานข้าวด้วยกันนะลูก พี่เขากินอิ่มพอดี ไปพร้อมกันสิ พ่อแทคไปส่งน้องที่ร้านก่อนค่อยแวะไปทำงานนะ เพราะยังไงก็ทางผ่านบริษัทเราอยู่แล้วนี่”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ หนูขับรถมา ไม่รบกวนพี่แทคหรอกค่ะ” เธอเอ่ยแย้งปฏิเสธ

“เห็นไหมครับ ลูกสะใภ้แม่ฐาขับรถมาเอง เธอไม่ต้องการให้ผมไปส่ง อีกอย่างผมยังไม่อิ่มด้วยตอนนี้” เขาตอบเสียงห้วนไม่พอใจที่จอมใจปฏิเสธคำสั่งของแม่เขา

“พ่อแทค!”

“ครับ ผมอิ่มแล้วก็ได้ อย่าเล่นตัวหน่อยเลย ฉันจะไปส่งเอง ไหนๆ ทางผ่านอยู่แล้วนี่” เขาเอ่ยจบคว้าแก้วน้ำขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที

“ตามพี่เขาไปสิลูก พี่เขาจะไปส่ง อดทนหน่อยนะหนูจอม” นางบอกลูกสะใภ้

“ค่ะ จอมจะทนเท่าที่ตัวเองทนได้ค่ะ” แล้วเธอก็เดินตามเขาออกไป ส่วนนิษฐาก็ทานข้าวไม่ลงแล้ว นางคว้าหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเป็นห่วงแกมสงสารจอมใจ

เมื่อครั้งอดีต สามีของนางกับสามีของเพื่อนรักนั้นเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเช่นนางกับทิพย์มณี และสามีของนางกับสามีของเพื่อนรักก็ได้ให้สัญญากันว่าหากมีลูกสาวและลูกชายจะให้พวกเขาแต่งงานกันยามโตขึ้น และแน่นอนตอนนี้ลูกๆ ก็ได้แต่งงานกันตามคำสัญญาแล้ว แต่มันไม่ได้หวานอย่างที่คิด เมื่อมันกลายเป็นความขม เพราะคนที่พรรธน์ยศพึงพอใจได้หนีไป ส่วนคนที่พรรธน์ยศเกลียดชังมาแทนที่คนที่หนีไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้