บทที่ 1 - ชีวิตหลังแต่งงานมันไม่ง่าย 1

เมื่อทุกคนออกไปจากห้องของคู่บ่าวสาวหมดแล้วในตอนนี้ เหลือเพียงพรรธน์ยศ กรีฑา หรือแทค วัย 36 ปี ผู้บริหารบริษัทนำเข้ารถจากยุโรปรายใหญ่ของประเทศ แน่นอนในวันนี้เขาคือเจ้าบ่าว แต่เจ้าสาวนี่สิไม่ใช่คนที่เขาอยากแต่งงานด้วย หล่อนคือจอมใจ พรทิพย์ หรือจอม วัย 24 ปี ที่มาเป็นเจ้าสาวแทนเจ้าสาวตัวจริงของเขาในวันนี้

พรรธน์ยศมองไปยังเจ้าสาวในชุดลายลูกไม้สีขาวที่เคลื่อนตัวจากพื้นพรมขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่มแล้วเม้มปากแน่น เขาเกลียดชังหล่อนที่กล้าเอาตัวเองมายัดเยียดให้เขาในค่ำคืนนี้ ทุกคนจัดการทุกอย่างโดยไม่ถามความสมัครใจของเขาที่เป็นเจ้าบ่าวเลยว่าต้องการจอมใจมาเป็นเจ้าสาวของตนไหม ถึงแม้ว่าขวัญใจ พี่สาวของหล่อนจะหนีไป ใช่ว่าเขาจะต้องแต่งงานกับคนเป็นน้องแทน งานแต่งงานมันยกเลิกได้ เขายอมอายดีกว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาชังน้ำหน้าตั้งแต่แรกเจออย่างหล่อน

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนได้แล้ววันนี้” นั่นคือประโยคแรกที่เขาเอ่ยกับเจ้าสาวป้ายแดงของตนเองในวันนี้

“พี่แทคอาบก่อนจอมก็ได้ค่ะ” เธอบอกเขาเขินๆ เมื่อต้องอยู่กันตามลำพัง

หึ!

“ฉันจะไปอาบที่คอนโด” เขาตอบกลับสั้นๆ

“แต่วันนี้...”

“เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าจอม ฉันไม่ได้ต้องการเธอแต่แรกแล้วเธอก็รู้ แต่เธอยังพาตัวเองมายัดเยียดให้ฉัน ถึงขวัญจะหนีไป ฉันก็จะรอเขา” พรรธน์ยศตอบกลับโดยไม่รอให้หล่อนได้พูดจบความ

“แต่ตอนนี้จอมก็เป็นเมียแต่งของพี่แล้ว ทุกคนก็รู้แล้วว่าเป็นจอมไม่ใช่พี่ขวัญ”

เธอเองก็ตอบกลับไปทันที ทั้งๆ ที่ในใจนั้นเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อสบดวงตาสีทมิฬแข็งกระด้างเย็นชาของเขา มันไม่เหมือนตอนที่เขามองขวัญใจ พี่สาวของเธอเลยสักนิด ยามเขามองพี่สาวเธอ มันจะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนปนเอ็นดู แต่กับเธอ เขามีแต่ความเย็นชาและชิงชังส่งมาให้

“อย่าคิดฝันว่าฉันจะสนใจเธอ เธอมันก็แค่ตัวแทนที่ไม่มีทางเป็นตัวจริงจอม วันไหนที่ขวัญกลับมา ฉันก็จะหย่ากับเธอทันที และพร้อมแต่งงานกับขวัญอีกครั้ง ฉันไม่สนใจหากชาวบ้านจะว่าฉันจะเป็นพระยาเทครัว เพราะคนที่ฉันต้องการสร้างครอบครัวด้วยคือพี่สาวเธอไม่ใช่เธอ อย่าคิดว่าฉันจะสนใจไอ้พิธีบ้าๆ ในวันนี้และทะเบียนสมรสในวันนี้ด้วย ฉันไม่แคร์!”

น้ำคำห้าวหาญเอ่ยออกมาอย่างดุดัน และยิ่งกรีดใจดวงน้อยของเจ้าสาวป้ายแดงอย่างจอมใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวถึงได้หนีไปในวันนี้ เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรเช่นกัน และที่เป็นเธอเข้าพิธีวันนี้ก็เพราะว่าคุณแม่ของพรรธน์ยศกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอขอร้อง เธอรู้ว่าเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะชังตนเองถึงเพียงนี้

“ถึงยังไงตอนนี้จอมก็เป็นเมียแต่งพี่แทค ไม่ใช่พี่ขวัญ” เธอตอบกลับเสียงดังทั้งๆ ที่ในใจนั้นหวาดหวั่นพรั่นพรึงเกรงกลัวสายตาดุดันที่เขามองมายังตนเหลือเกินในตอนนี้

หึ!

พรรธน์ยศแค่นขำในลำคอแล้วก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับว่า...

“อย่าคิดฝันว่าฉันจะยกย่องเธอจอม” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาพร้อมกับสายตาเกลียดชังส่งไปให้คนที่นั่งเม้มปากแน่นบนเตียงนอนสีชมพู

“ตอนนี้ใครๆ ก็รับรู้ว่าจอมเป็นเมียพี่”

เฮอะ!

“แล้วยังไง ฉันต้องยกย่องเธอเหรอ อย่าคิดเอาตัวเองมาแทนที่ขวัญ เธอไม่มีทางแทนที่พี่สาวของเธอได้จอม!”

สิ้นเสียงห้าว เขาก็เดินออกจากห้องหอไปทันที ไม่สนใจว่านี่คือคืนแรกของตนในฐานะเจ้าบ่าว ไม่สนใจคำโบราณที่มีมาแต่นานว่าห้ามบ่าวสาวออกจากห้องหอในคืนแรกที่ส่งตัว แล้วเรื่องอะไรเขาต้องสนใจด้วยล่ะ เพราะเขาชังหล่อน!

ส่วนเจ้าสาวป้ายแดงได้แต่นั่งกำมือแน่น โกรธ เสียใจที่ถูกเขาทิ้งไปในคืนแรกของชีวิตคู่ มือน้อยลูบไล้ไปตามเตียงที่นั่งทับ แล้วหยิบกลีบดอกกุหลาบมากำแน่น ก่อนจะปล่อยทิ้งแล้วยกมือปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังหลั่งริน คืนแรกของการแต่งงานมันช่างทรมานเหลือเกิน มันหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก เขาเกลียดชังเธอ เธอรู้ดี เขาไม่ชอบเธอ เธอรู้ดี เขาชอบพี่สาวเธอ เธอเองก็รู้ดีมาตลอด แต่ทำไมเล่า ในเมื่อพี่สาวของเธอไม่ต้องการเขาแล้วถึงทิ้งงานแต่งงานไปแบบไม่ไยดี ทำไมเขาถึงไม่สนใจเธอบ้าง

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นมาช่วยแม่ครัวของบ้านเตรียมของใส่บาตรทำบุญเพื่อรอสามีแต่ง แต่รอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่มา เธอได้ใส่บาตรคนเดียว ยอมรับว่าเสียใจเมื่อตื่นเช้ามาพ่อกับแม่ถามหาพรรธน์ยศ จะให้ตอบยังไงว่าเขาออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขาไม่ได้ค้างที่บ้านด้วย ไม่ได้นอนที่ห้องหอ เขาไปค้างที่ไหนเธอยังไม่รู้ รู้แต่ว่าคอนโด แต่คอนโดไหนล่ะ เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสามีป้ายแดงตัวเองเลยสักอย่าง

“จอมโอเคไหมลูก” ทิพย์มณีเอ่ยถามลูกสาวหลังจากทานมื้อเช้าอิ่ม

“มีตรงไหนที่จอมบอกไม่โอเคบ้างคะแม่ทิพย์ แล้วตอนนี้พ่อภูกับแม่ทิพย์ได้ข่าวของพี่ขวัญรึยังคะ” เธอตอบและถามถึงเรื่องของพี่สาวไปด้วยในท้ายประโยค

“อย่าถามถึงนังลูกไม่รักดีเลยจอม พ่อไม่อยากได้ยินชื่อของพี่สาวเรา” เป็นภูธิปเอ่ยตอบ เขาเจ็บใจและโกรธลูกสาวคนโตมากที่หนีงานแต่งงานไปกับผู้ชาย ซึ่งเขาเองก็เพิ่งรู้วันที่ขวัญใจหนีไปว่าเธอแอบมีแฟนอยู่ก่อนที่จะรับหมั้นกับพรรธน์ยศแล้ว

“ใจเย็นๆ สิคะคุณภู ยังไงตอนนี้เราก็ต้องตามหายัยขวัญให้เจอ” คนเป็นภรรยาเอ่ยพร้อมลูบต้นแขนสามีเบาๆ เพื่อให้สามีอารมณ์เย็นลง

“มันอยากไปก็ไป ไม่ต้องไปตามหามัน ดูซิ...มันจะไปได้กี่น้ำกัน นังลูกไม่รักดี” พูดจบภูธิปก็ลุกขึ้นเดินลงส้นเท้าออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที

“แม่ทิพย์คะ”

“ปล่อยพ่อเขาไปเถอะลูก พ่อเขายังโกรธขวัญอยู่ แม่เองก็โกรธ แต่แม่ทำยังไงได้ล่ะ นั่นคือลูกที่แม่อุ้มท้องมาเองและคลอดมาเอง ส่วนลูกเถอะ ถ้ายังไงก็บอกแม่กับพ่อนะ ถ้าลูกอยากหย่าพ่อแทคก็บอกแม่กับพ่อได้ แม่รู้ว่าลูกทำเต็มที่แล้วตอนนี้”

นางเอ่ยบอกลูกสาวด้วยรู้ดีว่าจอมใจไม่ได้อยากเป็นเจ้าสาวเลยสักนิด แต่เพราะมีนางและสามีกับแม่ของพรรธน์ยศขอร้องไว้ เพราะงานแต่งงานนั้นได้เชิญแขกมาเยอะพร้อมกับผู้สื่อข่าวมากมาย จึงได้ขอร้องให้จอมใจมาเป็นเจ้าสาวแทน นางรู้ว่าเป็นการเอาเปรียบลูก แต่ทำยังไงได้เพื่อรักษาหน้าตาทางสังคมจึงต้องให้จอมใจมาแต่งงานแทน

“แม่ทิพย์กับพ่อภูไม่ต้องคิดมากนะคะ จอมเต็มใจแต่งงาน พ่อกับแม่ไม่ได้บังคับ จอมเต็มใจแต่งงานแทนพี่ขวัญเอง และจอมก็ยินดีที่จะเป็นภรรยาของพี่แทคค่ะ งั้นวันนี้จอมไปไหว้แม่พี่แทคก่อนนะคะคุณแม่ และจะเลยไปที่ร้านอาหารของเราเลยค่ะ”

ใช่...เธอเต็มใจที่จะมาแทนพี่สาวเอง เต็มใจเพราะรักเขา แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าต่อไปจะทนในตำแหน่งภรรยาของพรรธน์ยศได้นานแค่ไหน เขาพูดร้ายกาจแค่ไหนก็ทนมาได้ตลอด แต่ตอนนี้เธอเป็นภรรยาเขา ต้องมาเจอความร้ายกาจและสายตาเกลียดชังทุกวันจะทนไปได้นานแค่ไหนกัน

“อือ...ไปเถอะลูก แม่กับพ่อขอโทษลูกด้วยนะจอม ที่ทำให้ลูกต้องอยู่ในสถานะแบบนี้” ทิพย์มณีเอ่ย

“แม่ทิพย์ไม่ต้องคิดมากนะคะ จอมเต็มใจที่จะแต่งงานเอง หากจอมบอกปฏิเสธ ยังไงพ่อกับแม่และแม่ของพี่แทคก็บังคับจอมไม่ได้ แต่จอมยอมเอง จอมเลือกเอง หนูไปนะคะแม่ทิพย์ แล้วตอนเย็นเจอกันค่ะ”

“จ้าลูก ขับรถดีๆ นะลูกแม่”

“ค่ะ หนูไปเอากระเป๋าก่อนนะคะ แล้วจะออกไปเลย”

“จ้า คนดีของแม่” ทิพย์มณีนั่งมองลูกสาวคนเล็กที่เดินจากไป ตอนนี้นางเป็นห่วงทั้งลูกคนโตและคนเล็ก คนโตไม่รู้หนีไปอยู่ไหน ติดต่อยังไม่ได้ ส่งคนออกตามหาก็ยังไร้ข่าวคราว ส่วนจอมใจลูกคนเล็กก็ต้องมารับสถานภาพแต่งงานแทนผู้พี่ ทำไมนางจะดูไม่ออกและไม่รู้ว่าจอมใจนั้นแอบรักว่าที่พี่เขยตัวเองมาตลอด แต่ในวันนี้จอมใจก็ได้มาเป็นภรรยาของคนที่จะมาเป็นพี่เขยแทน

เฮ้อ!

“แม่หวังว่าความดีของจอมจะเอาชนะใจพ่อแทคได้นะลูก อดทนหน่อยนะลูก แม่รู้ว่าลูกสาวแม่เก่งและทำได้” นางได้แต่พึมพำน้ำตาคลอแล้วยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลล้นออกนอกดวงตา ก่อนจะลุกขึ้นสูดลมหายใจแรงๆ แล้วเดินไปยังห้องพระเพื่อสวดมนต์อ้อนวอนให้พระท่านดลใจให้ขวัญใจคิดได้ยอมกลับมาขอขมานางและสามี