คำเตือน(2)

มินดาหันไปมองสบตาชายตัวสูงตรงหน้าก่อนที่จะรีบ หันหลังเพราะรู้ว่าคำพูดของเธอคงจะสร้างความไม่พอใจให้อีกฝ่าย

“คุณไม่ต้องกลัวเรื่องนั้น ผมพูดกับพ่อแม่ผมแล้วและนี่ก็คือสาเหตุที่ผมมาหาคุณที่นี่ ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องปฏิเสธและไม่ยอมทำตามในสิ่งที่ผู้ใหญ่ต้องการ ชีวิตของผมไม่ได้เกิดมาเพื่อจะแต่งงานกับใครถ้าผมไม่รักและตัวคุณเองก็คงจะไม่อยากอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักคุณใช่ไหม”

“ฉันอยู่กับใครก็ได้ทั้งนั้น....”

คำตอบของคนตัวเล็กทำให้ท่านประธานถึงกับควบคุมตัวเองไม่อยู่เขาเดินเข้าไปกระชากแขนของหญิงสาวอย่างแรงจนตอนนี้ตัวของเธอแทบจะปลิวมาติดกับตัวเขา

“คุณเข้ามาเป็นเลขาเห็นไหมว่าชีวิตผมเป็นแบบไหนทนได้ใช่ไหมที่จะมีสามีที่มีผู้หญิงอยู่รอบตัว ผมบอกคุณไว้เลยนะอย่าคิดว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันไปแล้วผมก็จะรักคุณเองเพราะมันไม่มีวันนั้นเด็ดขาดไม่มีอะไรในตัวคุณที่ถูกใจผม สักอย่าง ผมขอยื่นคำขาดให้คุณปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้เพราะถ้าไม่อย่างนั้นคนที่จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็คือตัวคุณเอง”

ธีภพปล่อยแขนของมินดาอย่างแรงก่อนที่เขาจะรีบหันหลังเดินออกไปแต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่ายตะโกนตามหลังมา

“ฉันจะไม่มีวันเสียใจกับอะไรทั้งนั้นเพราะในเมื่อฉันก็ไม่มีวันรักคุณอยู่แล้วดีเหมือนกันแต่งงานกับคนที่เราไม่ได้รัก เราก็จะได้ไม่ต้องคาดหวังอะไร คุณเองต่างหากที่ทนให้ได้แล้วกันที่จะได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่มีเมียแล้ว”

ชายหนุ่มจากที่ตั้งใจจะเดินกลับไปที่รถเป็นอันต้องเดินย้อนกลับมาที่เดิม เขาเดินเข้ามาใกล้ชิดกับตัวหญิงสาวจนลมหายใจของทั้งคู่แทบจะส่งต่อหากันได้

“เด็กน้อย ! คุณมันก็แค่เด็กไร้เดียงสาอย่าทำมาเป็นปากดีอวดเก่ง ชีวิตการแต่งงานไม่ใช่ชีวิตเรียนมหาวิทยาลัยและไม่ใช่ละครที่คุณดู มันเจ็บจริง เสียใจจริงและคุณจะได้รู้สึกถ้ายังยืนยัน ดึงดันจะเป็นเมียผมให้ได้”

รถยนต์คันหรูขับแล่นออกไปแล้วมินดาไม่จำเป็นต้องแสดงว่าเธอเข้มแข็งอีกต่อไปสาวน้อยทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน หยดน้ำตามันไหลออกมาเหมือนคนกำลังจะขาดใจ เธอรู้ว่าชีวิตนับจากนี้ไปเธอคงจะไม่มีความสุขแต่ถ้าเธอยอมปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ตามความต้องการของธีภพคนที่จะไม่มีความสุขก็คงไม่ใช่เธอแต่คงจะเป็นพ่อกับะแม่และนั่นคือสิ่งที่เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น