บทที่ 4 เมียจ๋า...ช่วยผมทีเถอะ !! 2

“ขอบคุณคร้าบ” ก๋วยจั๊บก้มลงไหว้ก้นกระโด่งพร้อมกับเอื้อมมือไปรับธนบัตรก่อนจะชะงัก

“รับไปสิ” จุรีพูด ในขณะที่ก๋วยจั๊บทำหน้าแปลกๆชอบกล

“เอ่อ...20บาทเองเหรอครับ”

“ช่วยไม่ได้นี่ยะ ผู้หญิงที่แกหามามันไม่สวยนี่นา ถ้าแกอยากได้เงินพิเศษให้เยอะกว่านี้แกก็ต้องไปหาผู้หญิงสวยๆที่จะมาเป็นสินค้าชั้นดี ไม่ใช่หน้าตาขี้เหร่แบบนั้น”

ที่สวนเล็กๆหน้าบ้านสีฟ้าหลังน้อย ข้างๆบ้านถูกประดับด้วยดอกไม้พื้นบ้านมากมายหลายสีสัน บริเวณบ้านน้อยหลังนี้ดูจะมีชีวิตชีวามากขึ้นเมื่อมีเสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ

“ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“หุบปากเลยนะ เสียงหัวเราะของคุณมันอุบาทว์ชะมัด” ภีรวัทน์เค้นเสียงขู่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ รองเท้าหนังคู่แพงมีเจ้าคางคกน้อยนั่งอยู่ แถมเจ้าสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำยังเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตากลมบ๊องแบ๊วน่ารักอีกต่างหาก

“มาว่าฉันหัวเราะอุบาทว์งั้นเหรอ งั้นฉันไม่ช่วยคุณแล้ว เชิญยืนสบตากับคางคกต่อไปเถอะ” ว่าพลางหญิงสาวก็ทำปากยื่นแล้วสะบัดหน้าทำทีจะก้าวเข้าไปในบ้าน

“ดะ เดี๋ยวสิ” เขาร้องเรียกเสียงอ่อยจนพีระดาต้องยิ้มกริ่มพร้อมกับหันมามองเขาด้วยท่าทีเป็นต่อ

“ถ้าอยากให้ฉันช่วยเอามันออกให้ คุณก็ลองขอร้องฉันหวานๆก่อนสิ”

“หวานๆงั้นเหรอ” คราวนี้ภีรวัทน์ยิ้มเจื่อนๆทันที ยิ่งเห็นท่าทางเหมือนผู้ชนะของเธอแล้ว เขาก็ยิ่งไม่อยากยอมแพ้ แต่เมื่อก้มลงมองเจ้าคางคกน้อยแต่พุงป่องที่ส่งสายตามาให้ราวกับสาวน้อยที่พบรัก เขาก็ตัดสินใจได้ว่า...

เขาควรจะขอร้องเธอ!!

“ช่วยเอามันออกให้ผมหน่อยสิครับ”

“นี่ขอร้องแล้วเหรอคะท่านเศรษฐี ต้องมีจ๊ะๆจ๋าๆด้วยสิ คุณนี่พูดจาไม่น่ารักเอาซะเลย” พีระดาทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ เล่นเอาเขาต้องกัดฟันกรอดเลยทีเดียวก่อนที่ดวงตาคู่คมสีน้ำตาลเข้มจะพราวระยับขึ้นมาเมื่อคิดอะไรออกมาได้บางอย่าง

“เมียจ๋า ช่วยผมหน่อยเถอะ”

“แค่กๆๆๆๆๆๆ” คราวนี้พีระดาหน้าแทบจะคะมำกับคำพูดของเขา ดวงตากลมโตสบกับดวงตาคมวิบวับก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเมิน หลบหน้า พวงแก้มฉีดสีระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ใครเป็นเมียคุณกัน”

“คุณไง” เขาชี้นิ้วมาทางเธอพลางทำหน้าซื่อๆ

“ฉันกับคุณเป็นคนแปลกหน้ากัน” ปากเล็กๆยื่นออกมาเพื่อ กลบเกลื่อนความขัดเขินของตัวเอง

“แต่อีกไม่กี่วันเราจะแต่งงานกัน” เขาย้อนกลับมาหน้าตาย

“แต่มันเป็นการแต่งงานตามหน้าที่ ไม่ใช่เพราะความรัก” พีระดายังพยายามเถียงข้างๆคูๆ

“ไม่ว่าจะแต่งงานเพราะอะไร แต่ยังไงคุณก็ต้องเป็นเมียผมอยู่ดี”

พีระดาเม้มปากแน่นเมื่อไม่รู้ว่าจะเถียงเขากลับไปยังไงก่อนจะหมุนร่างเปิดประตูเข้าไปในบ้านทันทีพร้อมกับพูดออกมาอีกประโยคหนึ่ง เป็นประโยคที่ทำให้เขารู้สึกอยากบีบคอเล็กๆนั่นให้หักคามือซะเหลือเกิน..!!

“เชิญคุณอยู่กับคางคกไปเถอะ”

ปัง!!

เสียงประตูปิดลง ในขณะที่ภีรวัทน์ยังคงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เขากัดฟันพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อค่อยๆยกเท้าขึ้นมาแล้วสลัดคางคกออกไปเสียไกล

ปิ้วววว

คางคกน้อยลอยละล่องมาแปะหน้าของใครคนหนึ่งที่เพิ่งเปิดประตูออกมาใหม่อย่างเหมาะเหม็ง

“อุ๊บ..”พีระดาเบิกตาค้างเมื่อเท้าเล็กๆของเจ้าคางคกเกาะอยู่ที่จมูกของเธอ

“อ๊ะ...” เธอยังคงนิ่งตะลึง ในขณะที่ภีรวัทน์เองก็นิ่งค้างอย่างทำอะไรไม่ถูก

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เมื่อตั้งสติได้พีระดาก็ไม่รอช้าที่จะเปล่งเสียงหวีดร้องออกมาจนเจ้าคางคกผิวหนังขรุขระตกใจจนรีบกระโดดออกจากหน้าของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” หญิงสาวกระทืบเท้าเร่าๆ หลับหูหลับตากรี๊ดลูกเดียวจนภีรวัทน์ต้องเดินมาประชิดตัวพร้อมกับกระซิบเสียงเครียดว่า

“เมื่อกี้คุณแกล้งผม”

“ฉันไปแกล้งอะไรคุณตอนไหน” หญิงสาวยังคงเถียงคอเป็นเอ็นทั้งๆที่ใบหน้าซีดขาวจนแทบจะไม่มีสีเลือด

“เมื่อกี้คุณไม่เอาเจ้าสัตว์นั่นออกให้ผม”

“ทำไมฉันต้องเอาออกให้คุณด้วย”

“ผมไม่ชอบคางคก”

“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน” หญิงสาวเถียงแว้ดๆๆทั้งๆที่เสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด เหตุการณ์สยองขวัญที่มีคางคกกระเด็นมาเกาะหน้ายังชวนให้เธอขวัญหายจนควบคุมสติแทบจะไม่อยู่

“แต่คุณควรจะช่วยผม”

“ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย”

“ตอนนี้ก็เหมือนคุณเป็นลูกน้องของผมแล้วนะ เพราะผมจ่ายเงินจ้างคุณ”

“แต่คุณไม่ได้จ้างฉันมาทำหน้าที่เก็บคางคกออกจากรองเท้าคุณ เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นประสานสายตากับดวงตาคู่คมอย่างไม่ยอมแพ้ แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มกระตุกรอยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

“อ้อ...เหรอ” เขาทำเสียงชนิดหนึ่งในลำคอแล้วลดสายตาลงมองส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอด้วยประกายตาแปลกๆพร้อมกับพูดออกมาว่า

“งั้นคุณก็มาเริ่มหน้าที่ของคุณตอนนี้เลยเถอะ”

พีระดาเบิกดวงตาขึ้น รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างขึ้นมา น้ำเสียงที่ถามเขาออกไปจึงมีร่องรอยของความไม่แน่ใจ

“หน้าที่อะไร?”

“หน้าที่...ผลิตลูกให้ผมยังไงล่ะ” เขาว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาช้อนเข้าไปใต้ขาพับของเธอก่อนจะยกเธอขึ้นอุ้มแนบอกแล้วใช้เท้าถีบประตูบ้านให้เปิดออกเบาๆ

“ปล่อยนะอีตาบ้า”

“ยิ่งว่าก็ยิ่งได้อารมณ์นะ” เขาแกล้งว่าเสียงเรียบเล่นเอาเธอต้องทุบหน้าอกเขาแรงๆ

“โห ชอบแบบรุนแรงก็ไม่บอก เดี๋ยวผมไปจัดให้บนเตียงนะ” เขาพูดอย่างใจดีและสุดแสนจะตามใจ

“ปล่อยฉัน” หญิงสาวยังคงเน้นประโยคเสียงดัง เธอรู้อยู่แต่ว่าในเวลานี้เธอยังไม่พร้อม....ยังไม่พร้อมเลยจริงๆ แค่คิด เธอก็รู้สึกสับสนจนในอกแทบจะระเบิด เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจลงไปมันเป็นสิ่งที่ถูกหรือว่าผิดกันแน่ ความคิดสับสนของพีระดาหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบบอกที่ข้างหูอย่างมีความหมายว่า

“รอให้ถึงเตียงก่อน รับรองว่า...ผมปล่อยคุณแน่ๆ”