Episode 1.1 ราชินีแห่งโรส

เสียงสวบสาบที่ดังมาจากทางทิศใต้ของทุ่งกุหลาบ เรียกสายตาของหนุ่มน้อยภายใต้ผ้าคลุมสีแดงคล้ำที่กำลังขะมักเขม้นอ่านตำรากามสูตรอยู่ในโพรงต้น Angel Oak ให้หันไปมอง เอริคาซ จับจ้องไปที่สวนกุหลาบสุดรัก ก่อนที่คิ้วเรียวสีน้ำตาลจะขมวดมุ่นเมื่อมีบางต้นหักโค่นโอนอ่อนไปในแนวราบ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีลมพัดผ่านแม้เพียงริ้ว

“เจ้าซุกซนเกินไปแล้วนะ” เสียงเล็กตวัดสูง ก่อนที่ร่างบางจะผุดลุกขึ้นมา แล้วมุ่งหน้าสู่บริเวณนั้น “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาโค่นดอกไม้สุดรักของข้า จับไปย่างเป็นมื้อค่ำเสียดีไหม เจ้าแคลโล”

แต่ครั้นเมื่อจ้ำอ้าวไปถึงต้นกุหลาบที่หักโค่น เอริคาซกลับไม่พบเจ้ากระรอกแสนซนนามว่าแคลโลอย่างที่เขาคิด แต่กลับมีสิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้น แผ่นหลังของเขามีบาดแผลคล้ายรอยถูกฟันด้วยดาบ และมันลึกมากจนเลือดทะลักออกมาจากรอยขาดวิ่นของผ้า

“ท่าน!” เอริคาซยอบตัวลงข้างร่างไร้สติ และเรียกซ้ำ “ท่าน” แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ ชายหนุ่มตัวเล็กจึงตัดสินใจลากเขาไปยังโพรงต้น Angel Oak อันเป็นหลุมหลบภัยและที่ซ่อนตัวของเขายามเอริคาซเบื่อหน่ายจากการเล่าเรียนการบ้านการเรือน

ชายหนุ่มไร้สติในชุดสีดำปิดบังใบหน้าด้วยผ้าคลุมสีเดียวกัน เอริคาซจึงเห็นเพียงเปลือกตาสีแทนที่บัดนี้มันปิดสนิท เขาค้นหาสมุนไพรใส่แผลที่ซ่อนไว้เพื่อช่วยรักษาสัตว์ที่โดนกับดักจากนายพรานหรือไม่ก็ถูกล่าจากเผ่าพันธุ์ที่เหนือกว่าเพื่อเป็นอาหารมาใส่แผลให้ชายลึกลับในชุดสีดำ

เมื่อให้ยาและน้ำดื่มแก่คนจรเจ็บหนักที่นอนคว่ำพลิกใบหน้าด้านขวามาหาเขา เอริคาซก็ค่อย ๆ ยื่นมือไปปลดผ้าปิดหน้าสีดำนั้นออก มิได้อยากยลโฉมชายแปลกหน้าเท่าไรหรอก เพียงแค่กลัวคนเจ็บจะหายใจไม่ออกเท่านั้นเอง

แต่แล้วดวงตาสีสนิมก็ต้องเบิกกว้าง ก่อนที่ริมฝีปากเล็กด้านล่างจะเหยียดยิ้มตาม เมื่อพิศมองใบหน้าคมสันของคนตรงหน้า เอริคาซถึงกับต้องรำพึงออกมา

“ท่านเดินออกมาจากตำรากามสูตรหรือ?” เอริคาซหยิบตำราเก่าแก่แห่งตระกูลโรสขึ้นมาแล้วเปิดหน้าที่เขาอ่านค้างอยู่ ในนั้นบรรยายรูปร่างหน้าตาของสามีที่อิสตรีต้องปรนนิบัติ “ใบหน้าคมถูกล้อมด้วยเส้นผมสีดำเงางามระต้นคอ คิ้วหนาเหนือนัยน์ตาเรียวยาวราวกับเหยี่ยว จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักสีแดงตัดกับผิวสีแทน ปลายคางเหลี่ยมมนเปื้อนหนวดเคราครึ้ม” แล้วเอริคาซก็หัวเราะคิกคัก เมื่อมันบรรยายต่อถึงบทรักโลดโผนที่จะสร้างความพึงพอใจให้บุรุษในตำรา

“เอริคาซ ท่านอยู่ในป่าโอ๊กหรือไม่ขอรับ” เสียงคุ้นหูตะโกนถามมาจากที่ไกล ๆ และเริ่มใกล้เข้ามาเมื่อเอริคาซทะลึ่งพรวดออกมาจากรากต้นโอ๊กต้นนั้น

“มีอะไรอิโดส?”

หนุ่มรับใช้คนสนิทของเอริคาซวิ่งหน้าตั้งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเจ้านาย “ข้าเดาถูกว่าท่านอยู่ที่นี่ ดีที่ข้าไม่เสียเวลาไปตามหาในทุ่งดอกเดซีหรือว่าแปลงกุหลาบ ข้านี่ฉลาดสมเป็นต้นห้องของท่านเอริคาซใช่หรือไม่” อิโดสยกยอตัวเอง พลางก็โค้งตัวลงเอามือค้ำที่หัวเข่า แล้วหอบหายใจแรงจนลิ้นห้อย

“หากเจ้ารีบพูดธุระ ข้าจะอภัยที่เจ้าส่งเสียงดังจนผีเสื้อตกใจ แต่หากไม่ ข้าจะหักค่าจ้างเจ้าหนึ่งเหรียญทอง”

ทันทีที่ถูกขู่ อิโดสก็รีบละล่ำละลัก “บอกแล้วขอรับบอกแล้ว นายข้าจะอารมณ์เสียไปไย” แต่ก็ไม่วายยังท่ามากให้เอริคาซเสียอารมณ์

“อิโดส อย่าร่ำไร”

“ท่านผู้นำอารยะอยู่ที่คฤหาสน์โรสขอรับ มาถึงก็ถามหาท่านเอริคาซน้องรัก ท่านแองกัสจึงให้ข้ารีบมาตามท่าน”

คิ้วเรียวสีน้ำตาลขมวดเป็นปม ดวงตาสีสนิมหรี่ลงอย่างครุ่นคิด นานทีปีหนอารยะจะแวะมาที่ตระกูลโรส แม้เป็นญาติสนิทแต่ท่านพ่อของเขาก็แยกตัวออกมาจากตระกูลสูงส่งผู้นำแห่งโฮโมซีนุสมากว่ายี่สิบปีแล้ว เพราะท่านพ่อของอารยะไม่พอใจพี่ชายอย่างแองกัสบิดาของเขา สองครอบครัวจึงห่างเหินมาเนิ่นนาน หากอารยะไม่มีกิจจำเป็นก็มิเคยคิดมาเยี่ยมเยียนผู้เป็นลุง ยิ่งลูกผู้น้องอย่างเอริคาซที่ไม่เคยคุ้นกัน ย่อมไม่เคยใคร่ที่จะสนทนา “พี่อารยะไม่ได้เอ็นดูข้าถึงเพียงนั้นหรอก จะเรียกหาข้าไย?”

“เรื่องนั้นข้าก็ไม่ทราบ แต่หากท่านต้องการข้าจะไปสืบให้” อิโดสเสนอ เรื่องสอดรู้สอดเห็นขอให้ไว้ใจ

“ไม่ต้อง” เอริคาซส่ายหน้า “เจ้ารีบกลับไปเรียนท่านพ่อว่าข้ากำลังจะไป”

“แล้วไยท่านไม่กลับไปพร้อมข้าเลยเล่า”

“หากเจ้ายังถามมากความข้าจะหักอีกหนึ่งเหรียญทอง”

“อ้อ ข้าจะรีบไปรายงานท่านแองกัสเดี๋ยวนี้ขอรับ”

อิโดสรีบหมุนตัวกลับไปทางที่เขาเพิ่งวิ่งแหวกหญ้ามาด้วยความเร็วใกล้เคียงกัน เอริคาซยืนมองต้นห้องจนลับตาแล้วเขาก็กลับเข้ามาในป่าโอ๊ก เขามาหยุดตรงหน้า Angel Oak ต้นใหญ่อันเป็นบ้านลับหลังเล็กของตน จากนั้นเขาก็ผิวปากเรียกรวมพลหมู่สมุนจากป่าโอ๊ก หนึ่งในนั้นคือแคลโลกระรอกแสนซน และยังมีกระต่ายสีขาวและนกมาคอว์สีน้ำเงินอีกตัว

“พวกเจ้าจงเฝ้าเขาไว้ให้ดี อย่าให้ผู้ใดหาเขาพบ” เอริคาซสั่ง แต่ดูเหมือนว่าเจ้าสัตว์ทั้งสามจะยังทำหน้าฉงนว่าเหตุใดพวกมันต้องมาคอยเฝ้าบุรุษร่างใหญ่ในชุดดำผู้นั้นด้วย

“เขาถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ ข้าก็เลยช่วยไว้เหมือนพวกเจ้า นั่นศิษย์น้องลำดับที่สี่เชียวนะ อย่าให้ใครมาทำร้ายน้องเจ้าเด็ดขาด เข้าใจไหม”

เมื่อเอริคาซอธิบายก็ดูเหมือนว่าพวกมันจะเข้าใจ ต่างพากันไปจับจองที่ซ่อนตัวเพื่อคุ้มภัยให้น้องคนสุดท้องตามที่จ่าฝูงของพวกมันสั่ง

เอริคาซยกยิ้มพอใจ ก่อนจะมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์แห่งโรสในทันที