บทที่ 5

วูฟร์ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนทั้งคืน แถมยังไม่ยอมเรียกกาเบียลให้มาทำแผลให้กับตนเองด้วย ชายหนุ่มนั่งดื่มบรั่นดีอยู่ทั้งคืน ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง

เขามาเกิดในตระกูลร่ำรวยที่สุด มีทรัพย์สินให้ใช้เป็นสิบๆ ปีไม่มีหมด ทว่าเขากลับโชคร้ายเกิดมาพร้อมกับพันธุกรรมสวาท ซึ่งตกทอดจากบรรพบุรุษครึ่งคน ครึ่งหมาป่ามาสู่ตัวเขา

และคำพูดที่เขาเคยสนทนากับบิดา ในวันที่เขามีอายุครบสิบแปดปี ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ต้องเริงสวาทกับผู้หญิงโดยไม่ซ้ำหน้า ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง

‘วูฟร์ เจ้าเมื่อใดที่เจ้าอายุสิบแปดปี เจ้าจะต้องนอนกับผู้หญิง ให้พวกเธอช่วยเจ้าให้ถึงจุดสุดยอดในทุกๆ ค่ำคืน’

‘ทำไม ท่านพ่อ ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้นด้วย’ วูฟร์เอ่ยถามบิดาในคืนที่เขามีอายุครบสิบแปดปีพอดี

‘เพราะมันคือพันธุกรรมสวาทของตระกูลดาเนี่ยล’ ผู้เป็นบิดาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงคิดเคร่งเครียด

‘ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพ่อพูด’

วูฟร์เต็มไปด้วยความสงสัย คิ้วเข้มหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง

ผู้เป็นบิดาเดินไปหยุดอยู่หน้าภาพวาดของบรรพบุรุษตระกูลดาเนี่ยลตั้งแต่รุ่นแรกจนถึงปัจจุบัน ซึ่งมีภาพของตนเองรวมอยู่ด้วย ก่อนจะเอ่ยพูดกับลูกชายต่อ

‘วูฟร์ เจ้ารู้ดีว่าพวกเราเป็นพวกเลือดผสม มีเลือดของหมาป่ากับเลือดของมนุษย์รวมอยู่ด้วยกัน พวกเราโชคดีที่มีทรัพย์สมบัติมหาศาล แต่ในความโชคดีนั้นกลับมีความโชคร้ายอยู่ด้วย’

วูฟร์มีสีหน้าไม่ดีกับประโยคท้ายของบิดา ‘พวกเราโชคร้ายอย่างไรครับท่านพ่อ’

ผู้เป็นบิดาถอนหายใจยาว เอ่ยบอกให้ลูกชายหายสงสัย

‘ลูกผู้ชายทุกคนที่เกิดมาในตระกูลดาเนี่ยล จะมีพันธุกรรมที่ถ่ายถอดจากรุ่นไปสู่รุ่น เรียกว่าพันธุกรรมสวาท หากพวกเราไม่มีนอนกับผู้หญิง และหากไม่ได้ทะยานสู่จุดสุดยอดของความสุข พวกเราจะอายุสั้นลงเรื่อยๆ’

‘หมายความว่าข้าต้องนอนกับผู้หญิงที่ข้าไม่ได้รักทุกคืน และให้พวกเธอทำให้ข้าถึงจุดสุดยอดในทุกๆ คืนยังงั้นหรือท่านพ่อ’ วูฟร์ถามเสียงหลง

‘ใช่ วูฟร์ ที่เจ้าพูดมานั้นถูกต้องแล้ว’

‘แต่ข้าไม่สามารถนอนกับผู้หญิงที่ข้าไม่ได้รัก ได้นะครับท่านพ่อ’

วูฟร์โวยวาย นึกภาพไม่ออกว่าตนเองจะร่วมรักกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก ได้อย่างไรกัน

‘ได้หรือไม่ได้ เจ้าก็ต้องทำ วูฟร์ ไม่เช่นนั้นมัจจุราชจะมาลากเอาดวงวิญญาณของเจ้าไป และตระกูลดาเนี่ยลก็จะสิ้นชื่อ’

‘ถ้าหากข้าไม่นอนกับผู้หญิง ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปีครับ ท่านพ่อ’

‘จะมีชีวิตอยู่ได้กี่ปีมันไม่สำคัญหรอก วูฟร์ แต่กว่าเจ้าจะตาย เจ้าต้องทรมานอย่างที่สุด เมื่อใดที่พิษพันธุกรรมที่เราได้รับ เริ่มเล่นงานในตัวเรา เจ้าจะสั่นยะเยือก เจ็บปวดไปทุกอณูของร่างกายเจ้า เลือดของเจ้าจะไหลออกมาจากร่างกายของเจ้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด’

ดวงตาสีเขียวของวูฟร์จ้องมองใบหน้าของบิดา จับกระแสของน้ำเสียงได้ว่า บิดาของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กันที่ต้องทำในสิ่งที่เป็นการฝืนใจตัวเอง

‘ท่านพ่อ หลังจากเรานอนกับผู้หญิงแล้ว อาการเจ็บปวดที่ท่านพ่อพูดมา มันจะหายไปใช่ไหมครับ’

เอ่ยถามไปแล้ว วูฟร์ก็ได้แต่หวังให้เป็นเช่นนั้น แต่! ผู้เป็นพ่อกลับส่ายหน้าปฏิเสธ

‘ความเจ็บปวดมันหายไปแค่เพียงชั่วขณะเท่านั้น ยามดวงสุริยาอัสดง ความมืดมิดในยามรัตติกาลเข้ามาเยือน เจ้าจะเจ็บปวดอีกครั้ง’

‘นั่นหมายความว่าข้าต้องนอนกับผู้หญิงอีกครั้ง’

วูฟร์เอ่ยต่อท้ายก่อนบิดาจะทันพูดจบ พอบิดาพยักหน้ารับ ก็สบถลั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตที่เหลือของเขา

‘นรก! ข้าไม่ต้องการแบบนี้’

หมาป่าหนุ่มระบายความโกรธด้วยการชกไปบนกำแพงบ้านเต็มแรง

‘ต้องทำอย่างไรท่านพ่อ ทำอย่างไรข้าถึงจะสะบัดตัวหลุดพ้นจากไอ้พันธุกรรมแปลกประหลาดนี้’

‘เจ้าจะหายจากอาการเหล่านี้ และมีชีวิตปกติเหมือนมนุษย์ทั่วๆ ไปก็ต่อเมื่อเจ้าพบกับผู้หญิงที่รักเจ้าจริง รักเจ้าจากหัวใจของเธอ ไม่ใช่รักที่เงินทองของเจ้า’

‘ข้าไม่เข้าใจ ท่านพ่อ’

วูฟร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน คำตอบของบิดายังเป็นปริศนาสำหรับเขา

ผู้เป็นบิดาเดินมาหยุดยืนอยู่หน้ารูปภาพของภรรยาตนเอง ซึ่งตายไปนานหลายปีแล้ว จากนั้นก็เอ่ยบอกลูกชายต่อ

‘วูฟร์ คนที่จะรักษาพวกเราได้คือบทรักอันพิสุทธ์จากผู้หญิงที่รักเราจากใจของเธอ หากหญิงคนนั้นรักเจ้าจากใจ และเอ่ยคำว่ารักออกมา เจ้าจะหลุดพ้นจากพันธุกรรมนี้ เจ้าจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป เจ้าจะมีชีวิตปกติเหมือนมนุษย์คนอื่นๆ เจ้าจะไม่ต้องการใครอีกต่อไปนอกจากเธอเท่านั้น’

วูฟร์รู้ว่าคนที่รักษาบิดาของเขาให้หายจากอาการแปลกประหลาดของพันธุกรรมสวาท นั่นก็คือมารดาของเขานั่นเอง

‘ท่านพ่อ ทำอย่างไรข้าถึงจะพบผู้หญิงที่มีจิตใจงดงามและรักข้าจริง เฉกเช่นที่ท่านพ่อได้พบกับท่านแม่’

‘พ่อตอบเจ้าไม่ได้วูฟร์ ช้าหรือเร็วมันอยู่กับโชคชะตาที่ลิขิตชีวิตของเจ้าไว้แล้ว’

วูฟร์ถึงกับถอนหายใจกับคำตอบที่ได้ยิน ‘ถ้ามีผู้หญิงสักคนบอกรักข้า...ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอพูดออกมาจากหัวใจของเธอ’

ผู้เป็นบิดายื่นมือมาทาบทับหน้าอก บนตำแหน่งที่ตั้งหัวใจของตนเอง แล้วเอ่ยตอบว่า

‘หัวใจ วูฟร์...หัวใจของเจ้าจะเป็นตัวบอกเจ้าเองว่า ผู้หญิงคนนั้นได้ลั่นวาจาบอกรักเจ้าจากหัวใจของเธอ’

‘ข้าจะรอให้ถึงวันนั้น รอวันที่ข้าพบกับผู้หญิงที่รักข้าจริง และช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากความทรมานพวกนี้’

‘ใช่แล้ววูฟร์ สักวันลูกจะพบผู้หญิงที่รักลูกด้วยหัวใจอันพิสุทธิ์ของเธอ’