บทที่ 8 หมอบกินอยู่บนพื้น

“ว้าว สวยมาก พุทราเชื่อมหอมมาก.....”

ดวงตาของเถียนเถียนเป็นประกาย ลืมความกลัวทันที

ซ่งซานสี่ยื่นพุทราเชื่อมให้เธอเบา ๆ “เถียนเถียน ลูกรักของพ่อ มา! รีบกินเร็ว อย่ารอให้มันเย็น เพราะเย็นแล้วจะไม่อร่อย......”

ชาติก่อนเขาไม่มีลูก ดังนั้นเขาจึงหยอกล้อเด็กไม่เป็น เขาทำได้เพียงแค่อดทน และพยายามกล่อมอย่างเต็มที่เท่านั้น

“หนู……”

ความหิวและความตะกละกำลังทรมานเถียนเถียน ตอนนี้เปิดฮีตเตอร์แล้ว เธอไม่หนาวแล้ว

เธอเอนตัวไปด้านข้าง แล้วมองซ่งซานสี่ด้วยความหวาดกลัว

เธอเหลือบมองพุทราเชื่อมด้วยความอาลัยอาวรณ์ จากนั้นรีบเม้มปากแล้วหันหน้าไปทางกำแพง

“หนู...ไม่กินขนมของคนเลวหรอก...คุณเคยบอกว่าสักวันหนึ่งจะเอายาเบื่อหนูใส่ในพุทราเชื่อม ให้หนูกินแล้วตาย เพราะหนู...ไม่ใช่เด็กผู้ชาย.......”

น้ำเสียงที่ไร้เดียงสาของเถียนเถียน เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อพ่อ และกล่าวโทษชีวิต

เธออยากกินแต่ไม่กล้ากิน แต่น้ำลายที่มุมปากนั้นมันทรยศเธอ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

ซ่งซานสี่รู้สึกปวดใจ เขานึกขึ้นได้ว่าเจ้าของร่างเดิมนี้ เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากว่าผู้หญิง

เศษสวะ!

ลูกสาวสวยขนาดนี้ น่ารักน่าเอ็นดูมาก?

“เถียนเถียน ลูกดูสิ” ซ่งซานสี่ยิ้มเล็กน้อย เขาอ้าปากแล้วกินหนึ่งลูก

น้ำตาลเกาะกันแน่น ยืดเป็นเส้นยาว และเป็นประกาย

เขาเคี้ยวสองสามครั้ง และเกิดเสียงดังกรอบแกรบ

จากนั้นเขาก็กลืนมันลงไป แล้วยื่นให้เธออีกครั้ง “พ่อกินแล้ว ไม่มียาพิษไม่ใช่? พ่อขอโทษ ที่เมื่อสักครู่พ่อกินพุทราเชื่อมของลูกไปลูกหนึ่ง ขอเพียงแค่ลูกกิน ต่อไปพ่อจะซื้อพุทราเชื่อมให้ลูกอีกเยอะแยะมากมาย”

“เยอะแยะมากมาย?”

ดวงตาของเถียนเถียนเป็นประกาย แต่เธอยังไม่กล้าเชื่อใจพ่อคนนี้

เพราะเขาไม่เคยโกนหนวด ไม่เคยยิ้ม และพูดจาดุดัน

แต่ตอนนี้...

เขามีรอยยิ้มที่สวยงาม และน้ำเสียงของเขานุ่มนวลมาก ทำให้คน.....ไม่รู้สึกกลัว

“ใช่ เยอะแยะมากมาย เถียนเถียน รีบกินเร็ว อีกสักครู่ถ้าเย็นแล้ว น้ำตาลก็จะแข็ง แล้วมันจะปาดจนทำให้ปากเป็นแผลได้”

เถียนเถียนรวบรวมความกล้า ยื่นมือเล็กๆ ของเธอออกไปด้วยความขี้ขลาด แล้วคว้าพุทราเชื่อมไว้ทันที “คุณยังไม่กลัว หนูจะ หนูจะ ถ้ามีพิษ.....ก็ตายพร้อมกัน! หนูก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วเช่นกัน!”

เธอพูดความในใจ ซึ่งทำให้ซ่งซานสี่อยากจะหัวเราะ และรู้สึกปวดใจในเวลาเดียวกัน

เถียนเถียนถือพุทราเชื่อม หันหลังไปทันที ราวกับกลัวว่าจะถูกคนอื่นแย่งชิงไป

เธอเอาหน้าผากพิงมุมกำแพง ก้มหน้าแล้วเลียพุทราเชื่อม

“ว้าว หวานและหอมมาก!”

เธอหันกลับมา และร้องด้วยความตื่นเต้น

“จริงเหรอ? รีบกินสิ!” สีหน้าของซ่งซานสี่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และรู้สึกโล่งใจ ที่เด็กเกลี้ยกล่อมง่าย

เถียนเถียนพยักหน้า จากนั้นหันกลับไป และเริ่มกินพุทราเชื่อม

หอมมาก!

หวานและกรอบมาก!

ผลพุทรายังอุ่นอยู่

กระทั่งเธอหลับตา และร้องด้วยความเพลิดเพลิน

เธอหลบอยู่ที่มุมห้อง เหมือนลูกแมวที่ได้ปลา ทะนุถนอมมันมาก และรู้สึกมีความสุขมาก

น่ารัก น่ารักมากจริง ๆ

เมื่อซ่งซานสี่เห็นเช่นนั้น เขารีบอุ้มเถียนเถียนขึ้นมา

เถียนเถียนถือพุทราเชื่อมเอาไว้ และกรีดร้องด้วยความตกใจ “คนเลว ปล่อยหนูน่ะ ปล่อยหนูน่ะ...โอ้......”

เธอนั่งลงบนเก้าอี้หนังนุ่ม ๆ

ข้างหน้าคือโต๊ะอาหารขนาดเล็ก

“เถียนเถียน กินพุทราเชื่อมก่อน แล้วรอกินข้าว พ่อจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้หนูกิน”

ซ่งซานสี่ยิ้ม หันกลับมาแล้วหยิบจานอาหารกลางวันของเถียนเถียนขึ้นมาจากพื้น

แล้ววางจานอาหารไว้ข้างหน้าเกาเสี่ยวหลิน ชี้ไปบนพื้น แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ครูเกา กินข้าวเถอะ! ลำบากคุณแล้ว”

“ฉัน... ฉันกินข้าวแล้ว!” เกาเสี่ยวหลินส่ายศีรษะอย่างบ้าคลั่ง

นี่ไม่ใช่อาหารสำหรับคน แต่เป็นอาหารของหมู

ขอเพียงแค่คนที่มีฐานะหน่อย ก็จะไม่กินอาหารแบบนี้ แล้วคนจะกินอาหารแบบนี้ได้อย่างไร!

ซ่งซานสี่ย่อตัวลง ยิ้มและพยักหน้า “เหรอ? คุณอยากให้ผมบีบบังคับให้คุณกินเหรอ? ความจริงแล้วผมก็ไม่รู้สึกรังเกียจหรอก เพียงแต่มันจะทำให้มือของผมสกปรก และผมอาจจะอารมณ์เสีย...... ”

“ห๊ะ!” เกาเสี่ยวหลินตกใจจนหน้าซีด “ฉันจะกิน ฉันจะกิน!”

เธอหมอบอยู่ตรงนั้น หยิบช้อนขึ้นมาแล้วกำลังจะเริ่มกิน

“ไม่ได้ ต้องกินเหมือนหมา คุณให้ลูกสาวที่สุดรักของผมกินอย่างไร ตอนนี้คุณก็กินแบบนั้น”

น้ำตาของเกาเสี่ยวหลินไหลออกมา

เธอไม่กล้าต่อต้าน ความเจ็บปวดเมื่อสักครู่ทำให้เธอจำฝังใจ เมื่อซ่งซานสี่โกรธขึ้นมา เธอไม่สามารถต้านได้ ดังนั้นเธอทำได้เพียงโยนช้อนทิ้ง หมอบลงแล้วกินเหมือนหมา

ซ่งซานสี่พยักหน้าและกล่าวด้วยความเย็นชาว่า “จำไว้ อย่าให้เหลือแม้แต่นิดเดียว แม้แต่น้ำซุปก็ต้องกินให้หมด การประหยัดเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง การฟุ่มเฟือยเป็นเรื่องน่าละอาย"

เกาเสี่ยวหลิน คิดเพียงแค่อยากตายเท่านั้น......

เถียนเถียนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองเห็นได้อย่างชัดเจน เธอยิ้มทั้งน้ำตา

ซ่งซานสี่ยิ้มให้เถียนเถียนและกล่าวว่า “เถียนเถียน พ่อจะไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้ลูกกิน มีน่องไก่ ปลา และยังมี.......”

“คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” เถียนเถียนรู้สึกตกตะลึง

ในความทรงจำของเถียนเถียน แม่เป็นคนทำอาหารให้เศษสวะคนนี้กินตลอด

เขายังแย่งไข่ดาวและเนื้อของเถียนเถียนไปอีกด้วย เขากินเอง ไม่ให้เถียนเถียนกิน!

“เป็นแน่นอน!” ซ่งซานสี่ยิ้มด้วยความอบอุ่นและพยักหน้า

ยื่นมือไปลูบผมที่ค่อนข้างลีบของเถียนเถียน “เมื่อก่อนพ่อไม่ใช่พ่อที่ดี แต่ตอนนี้ พ่อเปลี่ยนไปแล้ว พ่อจะทำให้เถียนเถียนเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุด และมีความสุขที่สุดในโลก”

“คุณ......เปลี่ยนเป็นคนดีแล้วจริง ๆ เหรอ? จะเป็นคนดีตลอดไปหรือเปล่า?”

“เปลี่ยนเป็นคนดีจริง ๆ และเป็นแบบนี้ตลอดไป พูดคำไหนคำนั้น”

“เถียนเถียนไม่พูดโกหกเหมือนกัน”

“อืม จำไว้ อย่าให้คนเลวลุกขึ้น นอกเสียจากเธอกินข้าวเสร็จ ลูกสามารถทำได้ไหม?”

“ทำได้ค่ะ.... ” เถียนเถียนเหลือบมองเกาเสี่ยวหลินแวบหนึ่ง ผมของเธอลากอยู่บนพื้น เธอหมอบเหมือนหมา ทำให้เถียนเถียนรู้สึกสงสารเธอเล็กน้อย

“ครูเกาดูน่าสงสารมาก~~~”

ซ่งซานสี่พยักหน้า “คนที่ดูน่าสงสาร ความจริงแล้วเขาต้องทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นเกลียดชังอย่างแน่นอน ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ไม่ใช่ว่ากรรมไม่ตามสนอง เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น เธอเป็นคนเลว ดังนั้นกรรมจึงตอบสนองเธอ ลูกเข้าใจไหม?”

“อ้อ...... ” ดูเหมือนเถียนเถียนจะเข้าใจ แต่ความจริงแล้วเธอไม่เข้าใจ เธอพยักหน้า “แต่ แต่ เถียนเถียนจะเป็นเด็กดี”

ซ่งซานสี่ยิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้เธอ “เด็กที่เป็นเด็กดี เยี่ยมมาก! รอพ่อน่ะ”

หลังจากพูดจบ เขาหันหลังแล้วเดินออกไป

เถียนเถียนนั่งอยู่ที่นั่น รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย และเพลิดเพลินกับพุทราเชื่อม

ขณะเดียวกัน ก็เพลิดเพลินกับกรรมตามสนองของครูเกา

“ครูเกา บนพื้นเย็นไหม?” เธอถามด้วยความระมัดระวัง

ครูเกา “……”

“ครูเกา อร่อยไหม?”

“……”

“ครูเกา อาหารเย็นแล้ว? จะให้เรียก.....เขา มาอุ่นอาหารให้คุณไหม?”

“……”

เถียนเถียน ยังไม่สามารถเรียกคำว่าพ่อออกมาจากปากได้

เพราะพ่อต้องเป็นคนดี แต่เขาเป็นคนที่....ไม่เคยทำในสิ่งที่ตนเองเคยพูดไว้ได้ ไม่ทำตามที่พูด ก็คือคนเลว

โลกของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั้นบริสุทธิ์และเรียบง่ายเช่นนี้แหละ

“ครูเกา เขาบอกว่าเขาสามารถเปลี่ยนเป็นคนดีได้ คุณเชื่อไหม?”

“ครูเกา คุณเปลี่ยนเป็นคนดีได้ไหม?”

“ครูเกา……”

เกาเสี่ยวหลินหมอบอยู่บนพื้น เมื่อเธอได้ยินคำพูดประโยคนั้น เธอสติแตก ก้มหน้าร้องไห้และกล่าวว่า “แม่ทูนหัว ขอร้องได้โปรดอย่าพูดอีกเลย! ครูเชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนเป็นคนดีได้! ครูก็เปลี่ยนเป็นคนดีได้เช่นกัน เธอกินพุทราเชื่อมต่อเถอะ ส่วนครู......”

ก้มหน้ามองอาหารหมู เธอเกือบจะพูดออกมาว่าตนเองยังเลียไม่หมด!

“อ้อ........” เถียนเถียน รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ส่ายศีรษะและกล่าวว่า “แม่บอกว่าการเปลี่ยนเป็นคนเลวนั้นง่าย แต่การเปลี่ยนเป็นคนดีนั้นยากมาก~~~~”

ครูเกา อยากจะชนกำแพงตาย.......