[3] แผนร้าย

ฉันขุ่นคิดสักพักว่าจะทำยังไงดีไอ้พี่ป่าถึงจะยอมให้ฉันขึ้นรถแล้วไปส่งฉันที่คอนโด

อ่า คิดออกแล้ว..!!

"อ่ะ โอ้ยยย" ฉันร้องครวญครางออกมาเสียงดัง

"เป็นอะไร ?" พี่ป่าเลิกคิ้วถามฉัน

"ก็พี่น่ะสิ ดึงแอมลงมาจากรถดูดิเนี้ย ขาแพลงเลย โอ้ยยเจ็บ" ฉันร้องโอดโอยเอามือลูบข้อเท้าตัวเองไปมาแสร้งทำเหมือนว่าฉันเจ็บมาก

"มึงไม่ยอมลงเอง จะมาโทษกูก็ไม่ได้"

"ไม่รู้แหละ ยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบ"

"รับผิดชอบอะไรของมึง" พี่ป่าเลิกคิ้วถามฉันอีกครั้ง

"พี่ต้องไปส่งแอมที่คอนโด"

"หึ! ไม่มีทาง"

"พี่ใจร้ายเกินไปแล้วนะพี่ป่า ที่ขาแอมเจ็บแบบนี้ก็เพราะพี่ไม่ใช่รึไง พี่จะทิ้งแอมไว้แบบนี้งั้นหรอ พี่ไม่ชอบแอมอันนี้พอเข้าใจได้ แต่ก็น่าจะเห็นใจคนเจ็บบ้างสิ พะ..."

"เออๆ ไปส่งก็ได้วะบ่นไรหนักหนารำคาญ"

เยส! เข้าแผน

ฉันอ้ามือไปตรงหน้าพี่ป่าเพื่อหวังที่จะให้เจาอุ้มฉันขึ้นรถ แต่กลับไม่เป็นไปตามที่คิดค่ะ พี่ป่าเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วตอนนี้

เหอะ! หยิ่งไปเถอะ เป็นผัวอีแอมแปร์เมื่อไหร่เดี๋ยวรู้กัน

ณ คอนโดของฉัน...

"ลงไปดิ" พี่ป่าหันหน้ามาพูดไล่ให้ฉันลงจากรถ

"พี่ป่า ห้องแอมอยู่ตั้งชั้นบนสุด อุ้มแอมไปส่งหน่อยไม่ได้หรอ เนี้ยเจ็บเท้ามากเลย เดินไม่ไหว" ฉันส่งสายตาประกายวิบวับไปให้พี่ป่า

พี่ป่าถอดหายใจออกมาเหมือนหงุดหงิดฉันเอามากๆ แต่ก็ยอมอุ้มฉันขึ้นไปส่งบนห้อง ตลอดทางเดินฉันเอามือคร้องคอพี่ป่าแล้วก็ซบหน้าตรงอกของพี่ป่า ผู้ชายอะไรไม่รู้กลิ่นตัวหอมชะมัด แค่ได้กลิ่นแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้ว

"ห้องมึงห้องไหน"

"444ค่ะ ^_^".

พี่ป่าวางฉันลงหน้าห้อง

"กูไปละ"

อะไรกัน นึกว่าจะเข้าไปส่งด้านในห้องสะอีก ไม่ได้การละ ฉันจะปล่อยให้โอกาสดีๆแบบนี้หลุดมือไปไม่ได้

พรึ่บ! ฉันแสร้งล้มพับไปกองที่พื้น

"พี่ป่า แอมยืนไม่ไหว พี่ป่าช่วยเปิดประตูห้องให้แอมแล้วอุ้มแอมเข้าไปข้างในได้ไหม" ฉันมองหน้าพี่ป่าสายตาอ้อนวอน

"โว๊ะ มึงแม่งเรื่องมากชิบหาย" พี่ป่าเดินกลับมาหาฉันอย่างหัวเสีย

"เอากุญแจห้องมึงมา"

เยส! คราวนี้เสร็จฉันแน่ ยังไงคืนนี้พี่ป่าก็ต้องเป็นของฉัน