ตอนที่ 3

หลังจากค่ำคืนอันแสนอัปยศผ่านพ้นไปแล้ว เช้ามาหล่อนถูกนำตัวกลับมายังบ้านของวีรภาพ ท่ามกลางสายตาสงสัยของบรรดาคนใช้ที่มองมายังหล่อน

“คุณวีคะ ผู้หญิงคนนี้...”

ผู้หญิงสูงวัยที่ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนที่วีรภาพเกรงใจเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

วีรภาพปรายตามองหล่อนเล็กน้อย มองด้วยความไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

“เมียของผมครับ”

“ห๊า...” ทุกคนประสานเสียงตกใจโดยพร้อมเพรียงกันเลยทีเดียว

หล่อนอับอายจนต้องก้มหน้าตลอดเวลา ดวงตาทั้งสองข้างรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา

“พอดีคุณสร้อยโสภามาแต่งงานกับผมไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ก็เลยมาแทนครับ”

“มีอย่างนี้ด้วยเหรอคะ”

“ผมก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละครับว่าเดี๋ยวนี้มันมีแบบนี้ด้วย จริงไหม พิมพา”

เขาแกล้งถามหล่อน และหัวเราะร่วน

“แต่ทุกคนไม่ต้องตกใจไปนะครับ เพราะถึงพิมพาจะอยู่ในฐานะเมียของผม แต่เธอจะเป็นแค่เมียทาสเท่านั้น”

หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างน้อยใจ แต่ก็โต้แย้งอะไรไม่ได้ จำต้องนิ่งเงียบ

“เมียทาสเหรอคะคุณวี”

น้ำเสียงของป้าสูงวัยคล้ายกับเวทนาหล่อน

“ครับ ก็กลางคืนทำหน้าที่เมีย กลางวันก็ทำหน้าที่คนใช้ยังไงล่ะครับ”

แล้วเขาก็ตวัดแขนรวบเอวคอดของหล่อน และดึงเข้าไปแนบชิด หล่อนอยากจะขัดขืนแต่ไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลย จำต้องยืนนิ่งงัน

“เธอคงไม่ขัดข้องใช่ไหม พิมพา”

หล่อนนิ่งเงียบไม่ตอบ เขาจึงเค้นเสียงถามอีกครั้ง

“ว่าไงล่ะ เธอขัดข้องหรือเปล่า”

หล่อนช้อนตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมองคนใจร้าย ก่อนจะกัดฟันตอบออกมา

“ฉันยอมเป็นคนรับใช้ค่ะ แต่จะไม่ยอมนอนกับคุณ”

เขาหัวเราะร่วนอย่างสะใจ “แต่เกรงว่าเธอจะเลือกไม่ได้นะพิมพา”

“ฉันเกลียดคุณ!”

เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านกับคำต่อว่าของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะหลังจากหล่อนพูดจบเขาก็หัวเราะเสียงดังลั่น

“ขอบใจนะที่เกลียดฉัน เพราะยิ่งเธอเกลียดฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งสนุกที่จะลงทัณฑ์เธอ”

“คุณวีคะ ป้าว่า...”

“ป้าชื่นครับ ผมฝากสาวใช้คนใหม่ด้วยก็แล้วกันนะครับ หวังว่าป้าจะสอนงานให้เป็นอย่างดี”

“เอ่อ... ค่ะ คุณวี”

เขาระบายยิ้มสะใจ “อ้อ แล้วผมรบกวนพาพิมพาไปห้องพักด้วยนะครับ”

“อ้าว คุณพิมพาเธอไม่ได้นอนห้องเดียวกับคุณวีหรอกเหรอคะ”

คนใจร้ายส่ายหน้าน้อยๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังเลือดเย็นไม่เปลี่ยนแปลง

“ผมชอบนอนคนเดียวครับ”

“งั้นป้าจะพาคุณพิมพาเธอไปพักที่ห้องรับแขกใกล้ๆ กับห้องนอนของคุณวีนะคะ”

“เมียทาสก็ต้องอยู่เรือนคนใช้สิครับ จะให้ขึ้นมาจุ้นจ้านใกล้ผมทำไมกัน”

“แต่ว่าคุณวีกับคุณพิมพาเป็นสามีภรรยากันนะคะ...”

“ทำตามที่ผมบอกนั่นแหละครับ พาพิมพาไปพักที่เรือนคนใช้ ส่วนเรื่องเซ็กซ์ป้าไม่ต้องเป็นกังวลหรอกครับ ถ้าผมอยาก ผมจะเรียกให้พิมพาขึ้นมาหาผมเอง”

แล้วเขาก็ผลักหล่อนออกห่างด้วยท่าทางรังเกียจเต็มประดา

“เธอมีอะไรขัดข้องไหมพิมพา”

หล่อนเม้มปากแน่น เจ็บปวดจนชาหนึบไปทั้งหัวใจเสียแล้ว

“เอาที่คุณสบายใจเถอะค่ะ”

ระบายยิ้มสะใจน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนน้ำตาร่วงอย่างไม่ไยดี

“คุณพิมพาเชิญตามป้ามาทางนี้ค่ะ”

หล่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะก้าวตามร่างของป้าชื่นออกไปจากเรือนใหญ่ มุ่งหน้าสู่เรือนคนใช้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักด้วยดวงใจที่แหลกสลาย

“สร้อยต้องขอโทษคุณวีด้วยนะคะ สร้อยผิดไปแล้วค่ะ สร้อย...”

เสียงคร่ำครวญที่เต็มไปด้วยความละอายใจของสร้อยโสภาดังผ่านเข้ามาในโสตประสาท หากเป็นเมื่อคืนเขาคงจะต่อว่าหล่อนด้วยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยโทสะกลับไปแล้ว แต่ตอนนี้... ความรู้สึกโมโห กรุ่นโกรธมันจางหายลงไปจนเหลือแค่เบาบางเท่านั้น

“ผมเข้าใจครับว่าคุณสร้อยไม่ได้รักผม...”

“สร้อย... ขอโทษนะคะคุณวี ขอโทษจริงๆ”

“ผมไม่โกรธเคืองคุณสร้อยหรอกครับ เพราะผมรู้แล้วล่ะว่าผมไม่มีทางแทนที่คุณสิงหราชในหัวใจของคุณสร้อยได้ ถึงแต่งงานกันไปก็มีแต่จะเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย คุณสร้อยสบายใจเถอะครับ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ”

เขารู้สึกอย่างที่พูดออกไปจริงๆ ตอนนี้ในหัวใจของเขาแทบไม่เหลือสร้อยโสภาอยู่เลย มันมีใครอีกคนหนึ่งเข้ามาแทนที่จนล้นปรี่

“ผมขออวยพรให้คุณสร้อยมีความสุขมากๆ นะครับ แล้วถ้าผมมีโอกาสได้ขึ้นไปกรุงเทพฯ ผมจะแวะไปเยี่ยมนะครับ”

สร้อยโสภากล่าวขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และกำลังจะวางสายไป แต่เขาเรียกเอาไว้เสียก่อน

“ผมมีบางอย่างอยากฝากบอกคุณสิงหราชครับ”

“เอ่อ มีอะไรเหรอคะ”

“เพื่อนของเขายังอยู่กับผม และเธอก็เป็นภรรยาของผมแล้ว”

“คุณวีหมายถึง...”

“พิมพาครับ”

“คุณแพทเหรอคะ...”

สุ่มเสียงของสร้อยโสภาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและรู้สึกผิดมากจนเขารู้สึกได้

“คุณวีคะ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะสร้อย... คุณแพทเธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยค่ะ เธอแค่ขัดคำขอร้องของคุณสิงไม่ได้ สร้อยอยากขอร้อง...”

เขารู้ดีว่าสร้อยโสภาต้องการอะไร

“ผมคงให้ในสิ่งที่คุณสร้อยกำลังขอไม่ได้หรอกครับ”

“คุณวีคะ แต่ว่าคุณแพทเธอ...”

“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเธอ ตราบใดที่เธอไม่ดื้อรั้นกับผมครับ”

“แต่คุณวีคะ... คือว่า...”

“คุณสร้อยสบายใจได้นะครับ ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นภรรยาของผมครับ”

สร้อยโสภาพยายามวิงวอนให้เขาปล่อยพิมพาออกมาจากกรงวิวาห์ แต่เขาก็ยืนกรานหนักแน่นไปแล้วว่าไม่มีวันทำเช่นนั้น

“แล้วถ้าผมว่างจะโทรหาใหม่นะครับ ดูแลตัวเองนะครับคุณสร้อย สวัสดีครับ”

เขาตัดสายสนทนาของสร้อยโสภาลง ก่อนจะเดินไปหยุดที่หน้าต่างห้อง จ้องมองออกไปภายนอกด้วยความรู้สึกสับสนมากมาย

ทำไมเขาจะต้องเหนี่ยวรั้งพิมพาเอาไว้ด้วย ทั้งๆ ที่เขาสามารถเขี่ยหล่อนออกไปจากเส้นทางชีวิตได้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำ

กรามแกร่งขบกันแน่น นิ้วแกร่งที่กำขอบหน้าต่างเอาไว้จิกลงบนเนื้อไม้เต็มแรง

“ฉันก็แค่ต้องการมอบบทเรียนราคาแพงให้กับเธอเท่านั้นพิมพา มันไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย...”

แม้เขาจะพยายามบอกตัวเองแบบนั้น แต่ลึกๆ แล้วความลุ่มหลงในบทสวาทก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อาจจะปฏิเสธมันได้