ตอนที่ 2

หลังจากกลับมาถึงห้องเช่า แพรไหมก็เข็นรถเข็นเข้ามาไว้ภายในด้วยเพราะเคยเอาไว้นอกห้องแล้วมันหาย จากนั้นหล่อนกับแม่ก็แยกย้ายกันอาบน้ำอาบท่า ซึ่งหล่อนเสียสละให้ท่านได้อาบก่อน ส่วนตัวเองก็ปลีกตัวไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้องที่มีโต๊ะไม้ญี่ปุ่นเล็กๆ ตั้งรออยู่

รายงานของหล่อนเสร็จและส่งอาจารย์ไปได้เกือบสองวันแล้ว แต่ของพรวดียังไม่เสร็จ เพราะพรวดีพึ่งจะมาว่าจ้างให้หล่อนทำให้ในวันนี้ โดยมีราคาค่าจ้างอยู่ที่หนึ่งพันบาท แม้สำหรับคนรวยจะมองว่ามันเป็นแค่เศษเงินแต่สำหรับคนจนๆ หาเช้ากินค่ำแบบหล่อน มันมีค่ามากมายเลยทีเดียว หล่อนใช้ทั้งอาทิตย์ก็ไม่หมด

หญิงสาวยิ้มบางๆ ก่อนจะหยิบเอกสารสีขาวที่ตัวเองเลคเชอร์เอาไว้ขึ้นมากางบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบโน๊ตบุ๊คคู่ชีพที่หล่อนเก็บหอมรอมริบมาเกือบปีกว่าจะได้มันมาครอบครองขึ้นมาเปิดออก และเริ่มต้นทำงาน

นิ้วเรียวเล็กจิ้มลงบนแป้นอย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่สายตาจับจ้องอยู่กับตัวอักษรในกระดาษด้านข้าง หล่อนไม่เคยเบื่อกับงานพวกนี้เลย ตรงกันข้ามมันกลับทำให้หล่อนมีเงินพอที่จะนำมาจ่ายค่าโสหุ้ยต่างๆ ในแต่ละเดือนได้อย่างพอดิบพอดี

“อย่านอนดึกมากนะไหม”

ภูษาที่อาบน้ำเสร็จแล้วอดไม่ได้ที่จะเดินมาหาลูกสาว และกล่าวขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่ทุกครั้งแพรไหมก็จะยิ้มแย้มสดใสและบอกว่าไม่เหนื่อยเสียทุกครั้งไป

“เสร็จปุ๊บนอนปั๊บเลยจ้ะ”

“ให้มันจริงเถอะ”

แพรไหมละมือจากแป้นพิมพ์หันมามองมารดา

“ฝันดีนะจ๊ะแม่”

“ขอบใจจ้ะไหม ลูกก็รีบนอนนะ”

“จ้ะ”

ภูษามองลูกสาวทำงานอีกสักพักหนึ่งก็ปลีกตัวเข้าไปในห้องนอนที่ถูกกั้นเอาไว้ด้วยตู้เสื้อผ้า แม้ที่นอนหมอนมุ้งจะเก่ามากแต่ก็คงไปด้วยความสะอาดสะอ้าน เพราะแพรไหมจะเก็บไปซักในทุกๆ อาทิตย์หรือวันไหนก็ตามที่พอมีเวลา

หญิงวัยกลางคนล้มตัวลงนอนบนฟูก พยายามจะข่มตาให้หลับแต่ภาพในอดีตกลับผุดขึ้นมาในหัวราวกับดอกเห็ดในหน้าฝน

เด็กผู้หญิงใจแตกคนหนึ่งที่ตั้งท้องในวัยเรียนก่อนจะตัดสินใจหนีตามชายคนรักมา ความรักมันบังตาจนมืดบอด ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะพูดอะไร จะบอกอะไร หล่อนเชื่อทุกอย่าง แรกๆ น้ำต้มผักก็ว่าหวาน แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อเงินที่หล่อนขโมยจากครอบครัวติดตัวมาหมดเกลี้ยงไป คราวนี้แม้แต่หยดน้ำผึ้งก็ยังขมปี๋

หล่อนกับผู้ชายคนนั้นซึ่งก็อยู่ในวัยไล่เลี่ยกันทะเลาะกันแทบทุกวัน ก่อนที่มันจะหนีจากไปมีผู้หญิงคนอื่น หล่อนยังจำได้ดีกับเหตุการณ์ในวันนั้น เหตุการณ์ที่ทำให้หล่อนต้องสูญเสียลูกคนแรกไปอย่างไม่มีทางได้กลับคืนมา

หล่อนแท้ง... เพราะถูกไอ้ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักหนักหนา จะรักไปตลอดชีวิตผลักตกบันได โชคดีที่หล่อนไม่สาหัสถึงตาย แต่ลูกในท้องไม่รอด หล่อนเสียใจไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่พักใหญ่ อยากจะกลับไปบ้านแต่ก็ไม่กล้าจำต้องเดินหน้าต่อไปเพียงลำพังในโลกแห่งความมืดมน

หลังออกจากโรงพยาบาลได้ไม่กี่เดือนหล่อนก็ไปสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เงินเดือนน้อยนิด แต่ทิปจากลูกค้าดีมากเลยทีเดียว กอปรหน้าตาที่สะสวยและอายุยังน้อยของหล่อนทำให้แขกต่างพากันอยากจะพูดจะคุยด้วย จากพนักงานเสิร์ฟจึงเลื่อนขึ้นมาเป็นเด็กเชียร์เบียร์ ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาเป็นหญิงแฝงขายบริการ ช่วงนั้นได้เงินเยอะมาก ได้มาง่ายๆ จากผู้ชายที่แวะเวียนมาติดพัน หล่อนได้ใจจึงใช้เงินไม่ยั้ง เพราะคิดว่ายังหาได้อีกเรื่อยๆ หล่อนทำงานแบบนั้นอยู่เกือบสามปี จนในที่สุดก็มีเด็กใหม่ที่สวยและสดกว่าเข้ามา ลูกค้าเริ่มหันเหความสนใจไปยังเด็กใหม่แทน และหล่อนก็ถูกหมางเมินในที่สุด

แม้จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้หล่อนก็ยังไม่สำนึก หล่อนลาออกจากงานที่เดิมไปสมัครที่ใหม่ ใหญ่กว่า และด้วยความที่มาใหม่ทำให้แขกสนใจ สุดท้ายหล่อนก็ตัดสินใจให้เสี่ยเลี้ยงดู ช่วงนั้นสบายมาก ไม่ว่าหล่อนอยากจะได้อะไรเสี่ยแก่ๆ ก็หามาประเคนให้ทุกอย่าง แต่ความสุขมันก็อยู่กับหล่อนไม่เคยนานเช่นเดิม เพราะเพียงแค่ปีเดียวเสี่ยที่เลี้ยงดูหล่อนก็ถูกเมียยิงตายเพราะจับได้ว่ามีกิ๊ก หล่อนจำต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะหวาดกลัวว่าจะถูกตามมาฆ่า โดยหารู้ไม่ว่าในตัวของหล่อนกำลังมีแพรไหมอยู่ในท้อง

หยาดน้ำตาหลั่งรินออกมาอาบแก้ม ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว และเวลาไม่เคยหยุดหมุนฉันท์ใด ในหัวของหล่อนก็ไม่เคยหยุดคิดถึงความชั่วความเลวของตัวเองฉันท์นั้น ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ หล่อนจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อ จะไม่ดื้อรั้นกับแม่ และจะไม่หนีตามผู้ชายมาแบบนี้

ภูษาสะอื้นไห้เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองได้ข่าวว่าพ่อกับแม่ของตัวเองเสียชีวิตไปแล้ว หล่อนเคยคิดจะไปกราบกระดูกของพวกท่าน แต่ก็เกรงว่าจะมีใครจดจำได้ หล่อนอับอายเกินกว่าจะกลับไปเผชิญหน้ากับใครได้อีก โดยเฉพาะวัตถา คู่แฝดของตัวเอง

“วัตถา... เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...”

หยาดน้ำตาหลั่งรินจากดวงตาลงสู่พวงแก้มจนสุดท้ายก็ไปเปียกซึมอยู่กับหมอนใบเก่าที่ใช้หนุนอยู่ หัวใจเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานเหลือเกิน