Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 4
“ที่นี่เคยมีคนตายมาก่อนอย่างนั้นหรือคะ?!”
ม่านทองไม่ใช่คนกลัวผี ไม่ใช่คนจิตอ่อน แต่พอได้ฟังคำบอกเล่าของธีรดลลูกน้องคนสนิทของจอมราช เส้นประสาทบางส่วนภายในกายกลับสั่นระริก คฤหาสน์สไตล์วิคตอเรียนที่เคยสวยงามตอนนี้กลับดูวังเวงขึ้นมาเฉียบพลัน
“ใช่ครับ เธอเป็นพยาบาลคนแรกที่มาดูแลนายน้อย”
คนพูดสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก ตรงกันข้ามกับหล่อนที่หน้าซีดเผือด
“แล้ว... แล้วเธอหายไปไหนคะ”
“ไม่มีใครรู้ครับ จนหนึ่งอาทิตย์ต่อมา คนสวนถึงได้พบร่างของเธอขึ้นอืดอยู่สวนหลังบ้าน ใต้ต้นลีลาวดี”
ม่านทองแทบจะกระโจนออกจากใต้ต้นลีลาวดีที่ยืนอยู่แทบไม่ทัน
“คง... คงไม่ใช่ต้นนี้ใช่ไหม”
“ผมก็จำไม่ได้หรอกครับว่ามันต้นไหน” ธีรดลหรี่ตามองหน้าหล่อน
“แต่สิ่งที่ผมจำได้แม่นก็คือใต้ต้นลีลาวดีแทบทุกต้น เคยเป็นหลุมศพมาแล้ว”
“ว่าไงนะคะ?”
หัวใจสาวเต้นแรงระรัว ความหวาดกลัวแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง ฉับพลันท้องฟ้าที่สว่างไสวก็มืดครึ้มลง หญิงสาวแทบช็อก
“งั้นก็แสดงว่า... ไม่ใช่ศพเดียว”
“สามศพครับ”
ม่านทองยกมือขึ้นทาบอก ขยับเข้ามายืนใกล้ธีรดลมากยิ่งขึ้น หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่นี่จะมีประวัติน่าสะพรึงกลัวแบบนี้
“แล้ว... แล้วจับฆาตกรได้หรือยังคะ”
คู่สนทนาของหล่อนส่ายหน้าน้อยๆ พลางมองหล่อนด้วยสายตามืดลึกพอๆ กับท้องฟ้าในยามนี้เลย
“ยังครับ”
“ทะ ทำไมยังจับไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อ... มีคนตายตั้งสามศพ”
“ก็เพราะคนที่น่าสงสัยที่สุดเป็นลูกชายเจ้าของบ้านยังไงล่ะครับ”
ร่างสาวแข็งทื่อราวกับถูกสาป กลีบปากอิ่มเผยอค้างด้วยความตกใจ
“มะ หมาย... หมายความว่า...”
“คุณก็ระวังตัวให้ดีก็แล้วกันครับ ผมไม่อยากให้คุณเป็นศพที่สี่”
ระเบิดหลอนประสาทที่ถูกจุดชนวนเรียบร้อยแล้วถูกยัดมาใส่มือของหล่อนเอาไว้ถึงสองลูก หญิงสาวหน้าซีดเผือดปากคอสั่น
“ฉัน... ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น... หรอกค่ะ...”
ธีรดลที่กำลังจะเดินจากไปชะงักเท้า พร้อมกับเสียงหัวเราะเยือกเย็นที่ดังขึ้น “แต่เท่าที่ผมเห็น... คุณก็ไม่ใช่คนโชคดีนะครับ คุณม่านทอง”
“คุณ... คุณหมายว่า...”
“ไปจากที่นี่ซะเถอะครับ แล้วคุณจะปลอดภัย”
แล้วคู่สนทนาที่ปลุกความหลอนกระพือพรึ่บขึ้นในสมองของหล่อนก็เดินจากไปเงียบๆ ทิ้งให้หล่อนยืนเคว้งคว้างวังเวงอยู่เพียงลำพัง ม่านทองหมุนมองรอบกายด้วยความขลาดกลัว ฉับพลันเสียงกิ่งไม้หักก็ดังขึ้นด้านหลัง
“ใครน่ะ” หันกลับไปมองแต่ก็ไม่พบใคร หญิงสาวยิ่งกลัวมากขึ้น
“ออกมานะ อย่ามาเล่นแบบนี้นะ”
ไม่มีเสียงตอบรับนอกจากเสียงลมพัดแรงๆ ผ่านไปมา ม่านทองขาสั่น ก่อนจะตัดสินใจรีบกลับเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงามด้วยความขลาดกลัวเป็นที่สุด
“นายน้อยครับ”
ธีรดลเคาะประตูห้องสองครั้ง และก็รอจนคนในห้องเอ่ยอนุญาตจึงเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงใหญ่ของจอมราชยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ผมทำตามคำสั่งของนายน้อยเรียบร้อยแล้วครับ”
คนฟังยิ้มหยันที่มุมปาก พร้อมกับหมุนตัวกลับมา ดวงตาสีนิลเนื้อดีเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“ดีมาก แล้วแม่นั่นเป็นยังไงบ้าง ยอมกลับไปหรือเปล่า”
“ผมไม่ทราบครับ คุณม่านทองเธอไม่ได้พูดอะไร”
“ไม่ได้พูดอะไร” จอมราชทวนคำพูดของคนสนิทก่อนจะตวาดออกมา “ไม่ได้พูดอะไรออกมา งั้นก็แสดงว่าเธอจะไม่ไปจากที่นี่อย่างนั้นน่ะสิ ไหนนายบอกว่าทำงานเรียบร้อยยังไงล่ะ”
ธีรดลสะดุ้งตกใจ “คือคุณม่านทองเธอหวาดกลัวครับ แต่เธอไม่ได้บอกว่าจะไปจากที่นี่หรือเปล่า ผม... ผมก็ไม่กล้าที่จะถามเธอครับ”
“บ้าชิบ!”
จอมราชสบถอย่างหัวเราะเสีย เขาไม่ต้องการแต่งงาน ไม่ว่าจะกับผู้หญิงคนไหนก็ตาม พวกหล่อนไม่มีคุณค่าพอที่จะให้เขายกย่อง มือใหญ่กำแน่น เรื่องราวที่รัสเซียยังคงแจ่มชัดอยู่ในหัว
“งั้นคืนนี้นายไปจัดการ เอาให้หลอนจนผมตั้งไปเลย”
“แต่นายน้อยครับ...”
จอมราชตวัดสายตาคมกริบจ้องมองคนสนิท
“นายกำลังจะบอกอะไรฉันหรือ”
“ผม... ผมคิดว่าคุณม่านทองเธอก็ไม่เลวนะครับ หน้าตาก็สะสวย แถมยังดูจิตใจดีอีกต่างหาก บางที... เธอจะไม่เหมือนคุณ... ดลฤดีก็ได้นะครับ”
“หุบปาก!”
“ครับ ครับนายน้อย”
ธีรดลตัวสั่น รีบก้มหน้าไม่กล้าที่จะคัดค้านอะไรอีก
“นายจะไปรู้อะไร นายไม่ใช่ฉันนี่ ฉัน... ฉันเจ็บ”
นิ้วแกร่งจิ้มไปที่หน้าอกของตัวเองแรงๆ นัยน์ตาสีนิลแดงก่ำด้วยความทุกข์ทรมาน
“เจ็บตรงนี้รู้ไหม เจ็บจนแทบขาดใจ ฉันจะไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือของผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว”
“ครับนายน้อย”
ฉับพลันดวงตาแดงก่ำของจอมราชก็เปลี่ยนเป็นสีเพลิง
“ไปทำตามที่ฉันสั่ง ไปสิ”
“ครับ ครับนายน้อย”
ธีรดลรีบน้อมรับก่อนจะรีบถอยออกไปจากห้องนอนของจอมราช ผู้ชายที่มีแผลลึกในหัวใจจนไม่อาจจะเยียวยาได้อีก
“อยู่ที่นี่ได้เกินสามวัน ก็เก่งแล้ว ม่านทอง ศิริภูวดล”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น เดินไปทรุดนั่งลงบนเตียงนอนนุ่ม แม้จะพยายามไม่คิดถึงแค่ไหน แต่ใบหน้านวลใส และรอยยิ้มอ่อนหวานของแม่ผู้หญิงที่บิดาเลือกเอาไว้ให้ก็ยังคงก่อกวนอยู่ภายในอก ดวงตากลมโตสดใสแบบนี้เขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ จอมราชพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก
และอีกสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้ นั่นก็คือม่านทอง ศิริภูวดลงดงามราวกับนางฟ้า หล่อนอาจจะไม่ได้สวยจัดเท่ากับดลฤดี แต่รอยยิ้มจริงใจกับสองลักยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากทำให้เขาชะงักไปนานเลยทีเดียว
ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ หากไม่มีแผลลึกในจิตใจ ม่านทองก็ไม่ได้แย่เกินไปสำหรับผู้หญิงที่จะมาเป็นเจ้าสาว
จอมราชยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองสองสามครั้งอย่างสับสน ร่างใหญ่เอนกายลงนอนบนเตียง ก่อนจะหลับตาลงไปในที่สุด
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
